Fálkinn - 21.08.1959, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
EDNA Bainter var líkari stein-
gerfingi en lifandi manneskju, —
þarna sem hún stóð við hljóðnem-
ann í útarpssalnum og átti að fara
að syngja fyrir hundruð þúsunda
af áheyrendum í fyrsta skipti á æv-
inni. Hún sá hljómsveitina eins og
í þoku, hún sá hljómsveitarstjórann
tilbúinn til að lyfta taktstokknum,
hún heyrði leiðbeiningarnar sem
verið var að gefa henni og kliðinn
í hljóðfærunum, sem verið var að
stilla. Hún vissi að framtíð hennar
var komin undir því, sem gerast
átti næstu mínúturnar, og að það
var alvara þessarar stundar sem
olli því að hún var ekki iðandi af
kæti og þakklát tilverunni núna, er
hún loksins var komin að markinu,
þessu marki, sem hana hafði ávallt
dreymt um og hlakkað til.
Það var Frank Mitchell að þakka,
að hún var loksins komin að þessu
marki. Mitchell hafði góð og áhrifa-
lyfta taktstokknum, og hún vissi að
eftir nokkrar sekúndur nálgaðist sú
stund er rödd hennar átti að berast
burt á öldum ljósvakans til allra
þeirra, sem sátu við útvarpstækið
sitt. Hún reyndi að fylgjast með
tónunum, svo að hún byrjaði á réttu
augnabliki, en sér til skelfingar
varð hún þess vör að hún heyrði
varla nokkurn óm frá hljómsveit-
inni. Var hún orðin heyrnarlaus eft-
ir þessa eilífðarbið þarna við hljóð-
nemann, eða var þetta taugabilun?
Hún tók ekki eftir að hljómsveit-
in hætti og að maður einn flýtti sér
til hennar, og hún heyrði hann
hvísla eitthvað um, að hún hefði
ekki byrjað að syngja á réttum
stað. Ætlaði hún ekki að syngj?
Hvers vegna lét hún þá ekki heyra
í sér?
— Jú, víst ætla ég að syng/ja, en
ég er kannske eitthvað biluð á
taugunum, sagði hún aísakandi.
ŒoLn:
FYHSTA SIM
í tTVAHPIIVU
rík sambönd í tónlistarheiminum,
og útvarpsfélagið hafði tekið mark
á honum er hann gaf því bendingu
um að Edna Bainter væri áreiðan-
lega nafn sem einhverntíma mundi
verða á allra vörum. Utvarpsfélagið
hafði ekki verið sérstaklega áfjáð
þegar afráða skyldi hvenær Edna
skyldi tekin á dagskrána, en ef hún
hefði vitað meir um það sem gerð-
ist bak við tjöldin, mundi hún lík-
lega alls ekki hafa orðið hissa.
Maður borgar ekki yfirverð fyrir
listamenn, sem maður veit ekkert
um. Maður nefnir eins lága upphæð
og maður sér sér fært, og þegar við-
komandi undir öllum kringumstæð-
um tekur tilboðinu með þakklæti,
nýr maður saman lófunum og bros-
ir í kampinn. Þegar Frank Mitchell
mælti með söngkonu, mátti ganga
að því vísu að hún væri engin
þriðja flokks listakona. Og ef hægt
var að fá hana til að skemmta fyrir
slikk og kannske undirskrifa samn-
ing, með þeim fyrirvara að hún geðj-
aðist hlustendunum vel í fyrsta
skipti, þá því betra. Þá var ekki
ástæðulaust að núa saman lófun-
um.
Edna hafði ekki hugmynd um að
ráðamenn útvarpsins voru jafn eft-
irvæntingarfullir í sambandi við
þennan frumsöng og hún sjálf var.
Hún hafði nóg að hugsa að reyna
að halda taugunum í lagi, svo að
þær biluðu ekki þegar mest á reið.
Hún hafði ímyndað sér að það væri
ofur einfalt mál að syngja í útvarp,
því að þar voru áheyrendurnir ekki
nærri til að trufla hana, — hún
hafði ekki tekið það með í reikning-
inn að „lampaskjálfti“ getur eigi
síður ásótt þann, sem kemur fam í
útvarpi en nýgræðinginn sem kem-
ur fram á leiksviði.
Hún sá hljómsveitarstjórann
Hljómsveitin endurtekur vonandi
lagið frá byrjun?
— Já, við byrjum aftur, en ekki
nema einu sinni. Þér megið ekki
vera hrædd, ungfrú Bainter, það
borgar sig ekki. Syngið þér nú eins
vel og þér getið.
— Já, svaraði hún dauflega, —
ég skal gera mitt bezta.
Maðurinn flýtti sér út aftur, og nú
sá hún aftur hljómsveitarstjórann
lyfta taktstokknum. Nú ætlaði hún
að vera viss um að byrja á réttu
augnabliki.
Hugur hennar hafði verið eins
og sjávarrót og endurminningarnor
þotið framhjá eins og í kvikmynd.
Hún hafði hugsað til Thomas Rains,
og hún hafði iðrast eftir að hún fór
ekki með honum til Canada forð-
um. En einmitt um þær mundir var
hún nýbyrjuð að læra að syngja, og
kennarinn hennar hafði spáð henni
glæsilegri framtíð sem söngkonu.
Var það rétt gagnvart henni sjálfri,
var það réttlátt gagnvart Thomas
að hætta söngnáminu og setjast að
á afskekktum stað í Canada og lifa
fjarri öllu því, sem hana hafði
dx-eymt um? Hún átti að verða fræg
söngkona, nafn hennar átti að ber-
ast um alla veröldina, hún átti að-
eins að lifa fyrir listina. Þrátt fyrir
heitar bænir Thomasar um að hún
kæmi með honum hafði hún setið
við sinn keip og ekki viljað hverfa
frá köllun sinni. Hún varð fyrst og
fremst að hugsa um hana. Hann
ætlaði að vei’ða að heiman í tvö ár,
og á þeim tíma ætlaði hún að sigra
og verða fræg. Hún gat ekki fórn-
að því, sem henni var dýrmætast
og helgast. Hún varð að ljúka nám-
inu, svo að hún gæti eftir á sagt
við sjálfa sig að hún hefði breytt
rétt er hún bauð öllu byrginn og
stai-faði eingöngu til þess að ná
takmarkinu sem hún hafði sett sér
— að verða fræg söngkona.
Nú heyi’ði hún tónana frá hljóm-
sveitinni og nú byi’jaði hún — á
réttum stað. Hún heyrði ekki sína
eigin rödd, sá varla andlitið á
hljómsveitarstjóranum og gat ekki
lesið úr 'svip hans hvei’nig hún söng.
fyrir vonbrigðum af þessu, en gat
ekki lagt að henni frekar, því að nú
kom Frank Mitchell til Ednu, tók
í hönd hennar og hneigði sig djúpt
og sagði:
— Má ég óska hinni ágætu söng-
gyðju til hamingju. Ég vissi fyrir-
fram að þetta mundi ganga vel,
ungfrú Bainter, og það gleður mig
Hún vissi aðeins að hún söng eins
vel og hún gat. Hvort henni mis-
tækist núna — ja, einmitt á þessu
augnabliki fannst henni það skipta
svo litlu máli. Hún var utan við
heiminn og fannst eins og hún væri
undir fargi. Mikið hlakkaði hún til
að þessar mínútur væru liðnar.
Þetta voru ekki nema fáeinar mín-
útur og þegar þær væru búnar
gæti hún dregið andann aftur og
mundi losna við þetta farg, sem
var eins og járngjörð um brjóstið á
henni.
Hljómsveitin þagnaði. Var hún
hætt sjálf? Var þetta búið? Hún sá
einhvern koma hlaupandi til sín og
fann að einhver tók fast í höndina
á henni. Hún heyrði ógreinilega
hvað dagskrárstjórinn sagði:
— Sigur, ungfrú Bainter — á-
gætur sigur — ekki nema ein mein-
ing um það. Þér sunguð eins og
heimsfræg söngdís, og trúið mér til,
að þess verður ekki langt að bíða
að þér eruð orðin heimsfræg. Eig-
um við, að ganga frá samningnum
strax, ungfrú Bainter?
Hún hristi höfuðið þreytulega og
settist á stól. Hún gat ekki skilið
þetta — hafði það gengið svona vel?
Hún hafði sungið alveg ósjálfrátt,
en hafði ekki hugmynd um hvernig
það hafði hljómað, því að hún hafði
verið í einhvers konar leiðslu —
án þess að heyra sína eigin rödd.
— Nei, við skulum bíða, sagði
hún þreytulega. Ég verð að jafna
mig. Kannske á moi’gun.
Dagskrárstjórinn virtist verða
enn meira vegna þess að ég tókst
þá ábyrgð á hendur að mæla með
yður. Útvai-psfélagið mun ekki iðr-
ast eftir að það lét yður reyna hvað
þér gætuð.
Hann tók hana undir arminn og
hún fylgdist ósjálfrátt með hpnum
fram í ganginn. Einn starfsmaður-
inn kom þjótandi til hennar. —
Ungfrú Bainter, fólkið hamast í
símanum til að spyi’ja um yður. Þér
hafið orðið fræg á nokkrum mín-
útum. Morgan útvai’psstjóri biður
mig um að spyqja yður, hvart hann
geti fengið að tal við yður í nokkr-
ar mínútur.
— Um hvað vill hann tala við
mig?
— Ég veit það ekki með vissu,
svaraði hann íbygginn. Hann beygði
sig að henni og hvíslaði: — Ætli það
sé ekki viðvíkjandi samningi, ung-
frú Bainter, — mjög góðum samn-
ingi.
— Ég held varla að ég geti það í
dag, svaraði Edna. Ég skal hringja
tli forstjórans á morgun.
Starfsmaðurinn hneigði sig djúpt
og sagði:
— Hérna er komið símskeyti til
yðar, ungfrú Bainter, einhvers stað-
ar úr eyðimörkinni Canada, undir-
skrifað af Rains. Á ég að geyma
þessi skeyti og þau sem koma?
Hún tók við þessu eina skeyti og
bað um að láta hin bíða. Og svo
hélt hún áfram út á götuna með
Frank Mitchell.
— Bíllinn minn stendur þarna,
ungfrú Bainter, sagði Mitchell. —