Fálkinn - 21.08.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Ég hef látið undirbúa kvöldverð
handa tveimur heima hjá mér. Þér
borðið vonandi með mér?
Hún varð hálfhissa og svaraði
með semingi: ,
— Ég er svo þreytt í kvöld, herra
Mitchell. Kannske einhvern tíma
seinna, en ómögulega í kvöld.
Það var hægt að lesa vonbrigðin
úr andlitinu á honum er hann svai'-
aði:
— En einmitt núna, eftir fyrsta
sigurinn yðar, væri viðeigandi að
við gerðum okkur glatt kvöld, tvö
saman, ungfrú Bainter. Ég hef und-
irbúið allt.
Hún hristi höfuðið án þess að
svara. Hún vissi hvernig Frank
Mitchell „undirbjó allt“. Hann vissi
hvað hann átti að gera við ungu
stúlkurnar, sem hann leit girndar-
auga, og sem þráðu að komast að
leikhúsum, útvarpi eða kvikmynd-
um„ En hún vissi líka hvað fólk
sagði, — að hann heimtaði alltaf
hátt gjald, þegar hann tæki að sér
að koma stúlkum á framfæri. Og
það byrjaði alltaf með kvöldverði
handa tveimur.
Hún hafði ekki hugsað sér að
greiða það gjald. Henni hafði alls
ekki dottið í hug að verða Frank
Mitchell að bráð. Hún vissi að hann
mundi verða svarinn óvinur og and-
stæðingur hennar ef hún yrði hon-
um ekki eftirlát, en var staðráðin í
því, að selja sig ekki, hvað sem það
kostaði. Hún var viðbúin að taka af-
leiðingunum af því.
— Ekki í kvöld, herra Mitchell.
Ég er svo þreytt. Viljið þér gera
svo vel að aka mér heim?
Hann svaraði ekki strax en eftir
nokkra stund sagði hann varfærn-
islega: '
— Kannske við segjum þá á
morgun, í staðinn, ungfrú Bainter?
En þá gat hún ekki stillt sig
lengur. Hún braut allar brýr á milli
þeirra með því að segja:
— Nei, ekki á morgun heldur. Ég
er ekki vön þessum tvímennings-
kvöldverðum, eins og þér, herra
Mitchell.
— Eins og ég? Ég skil yður ekki.
— En ég skil. Þakka yður nú fyr-
ir hjálpina, herra Mitchell. En þetta
sem þér eigið við, skuluð þér ekki
tala um við mig.
Hann hneigði sig.
— Þá það, ungfrú Reinter. Þá
höfum við ekki mikið saman að
sælda í framtíðinni. Var það á
morgun, sem þér eigið að undir-
skrifa samning við vin minn Morg?
Hann sagði þetta í þeim tón að
hún mátti skilja, að það mundi
verða erindisleysa að fara til Morg-
ans, því að þá mundi hún fá það
svar, að félagið kærði sig ekki um
að gera samning. Hún skildi þennan
tón rétt.
— Ég býst ekki við að hafa tíma
til að tala við herra Morgan á
morgun — eða yfirleitt nokkurn
tíma, sagði hún.
Hún kinkaði kolli til hans og
veifaði til leigubíls. Þegar hún
hafði sezt í aftursætið og sagt bíl-
stjóranum heimilisfangið, sá hún
TÍUNDA FÓSTURBARN JOSEPHINE. — Það er löngu
frægt, að Josephine Baker hefur tekið í fóstur börn fjarskyldra
kynkvísla, og falaðist meira að segja eftir íslenzku barni, er
hún var hér á ferð. — Á myndinni sést hún vera að koma til
Farísar frá Venezuela með 10. fósturbarnið sitt, ársgamlan
Iníánadreng. Telpan hjá henni er 9. fósturbarnið hennar. —
Mitchell ganga að bílnum sínum.
Það fór hrollur um hana þegar hún
hugsaði til þess, sem komið hefði
fyrir ef hún hefði farið með hon-
um.
Myndin af Mitchell ofsótti hana
þangað til hún var komin heim og
hafði lesið símskeytið frá Thomasi.
Hún þrýsti því upp að kinninni á
sér, fór í símann og bað um sam-
tal við hann. Þegar sambandið náð-
ist var hún orðin róleg og eins og
hún átti að sér.
— Já, það var Mitchell sem kom
þessu í kring við útvarpið fyrir
mig, en nú efast ég um hvort hann
hafi verið rétti maðurinn til þess.
Hann krafðist of hárrar þóknunar
fyrir, svo hárrar að ég nennti ekki
að rökræða við hann. Hvenær kem-
ur þú, Thomas?
— Eins fljótt og ég get. Ég hef
getað hagað þannig til að ég slepp
við síðustu mánuðina hérna og get
komið heim til New York í þessari
viku, í síðasta lgi á laugardaginn.
Ætlarðu að taka á móti mér, Edna?
Það var glaðleg rödd sem svaraði:
— Vitanlega, Thomas. Og vertu
hjartanlega velkominn!
-Al
vecý
HISSA
Anna Englandsdrottning, sem
ríkti jrá 1702 til 1714, er vafalaust
mesta barneignavélin, sem nokkurn-
tíma hefur setiS í drottningarsessi.
Árið 1683 giftist hún Jörgen, syni
Friðriks 111. Danakonungs, sem þá
var amtmaður í Vordingborg. Fór
Jörgen amtmaður þá til Englands
og nefndist „Prince George“. Og
hann fór enga erindisleysu, þvi að
hann átti 17 börn með Önnu drottn-
ingu sinni. Sum þeirra fœddust and-
vana og flest dóu ung. Aðeins eitt
þeirra, drengur, varð 11 ára.
Dómarinn í Eccles í Englandi hef-
ur úrskurðað að 13 ára gömul telpa,
sem giftist 1 7 ára strák, skuli send
á vandrœðabarnaheimili. Prestur-
inn, sem gaf unglingana saman sagði
að þau hefðu bœði sagst vera 22
ára, og hann trúði því, svo að bráð-
þroska hafa þau verið. Hjónabandi‘8
var gert ógilt og „hjónin“ fengu
hegningu fyrir að hafa logið til um
aldur sinn.
Karamellur og brjóstsykur þutu
um eyrun á vegfarendum í Pader-
born fyrir nokkru, en sœlgœtissjálf-
sali sprakk á ráðhústorginu þar.
Einhverjir efnilegir unglingar höfðu
troðið sprengiefni í sjálfsalann og
kveikt í.
Hér segir frá hugkvœrnum skradd-
ara i London: — Hann hafði rekið
fyrirtæki sitt vel og lengi, en að-
sóknin fór að dvína og hann fór
að verða smeykuur um afkomuna.
Og hvað gerði skraddarinn? Hann
tók bílinn sinn og ók um göturnar,
stöðvaði menn á víð og dreyf og
spurði þá hvort þeir þyrftu ekki að
fá sér ný föt. „Eg get tekið mál af
yður hérna undireins“, sagði hann.
Og hugmyndin reyndist góð. Fjöldi
manna tók þessu óvenjulega tilboði
vel, og nú hefur skraddarinn meira
en nóg að gera.
— Peningarnir reyndust vel. Þið
getið haldið áfram að prenta,
drengir.
— Gaztu ekki séð um að þetta
vœri í lagi, áður en við fórum að
heiman . . . .?
Philips-verksmiðjurnar miklu í
Eindhoven í Hollandi skoruðu á allt
starfsfólk sitt að hœtta að reykja í
einn mánuð til þess að forðast
lungnakrabba. Skyldu þeir sem
fœru að þessu ráði fá riflega þóknun.
En tóbaksgerðirnar tóku þessu ekki
þegjandi. Þœr birtu áskorun til al-
mennings um að hœttá að horfa á
sjónvarp vegna augnanna. Philips
framleiðir nær öll sjónvarpstœki,
sem notuð eru í Hollandi.
Oberammergaubúar — fólkið,
sem sýnir hina frœgu píslarleiki
hafa hafnað tilboði frá amerísku
kvikmyndafélagi um að leika píslar-
leikina á kvikmynd. Félagið vildi
borga kringum 65 milljón krónur
fyrir.