Fálkinn - 21.08.1959, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
BANGSI KtUMPUR Myndasaga iyrir börn
— Nei, Klumpur, við skulum segja
„sjáumst bráðum“, en ekki „vertu sæll“.
Ef hún mamma getur troðið sér við hlið-
ina á mér, komum við einhvern daginn
og heimsækjum ykkur.
I
— Skelfing flýta þeir sér, og ekki gæta
þeir að sér heldur. Mér datt í hug, að
það gengi ekki vel með þetta farartæki.
— Úr því að Prófessorinn er dottinn
upp til þín, finnst mér bezt að hann verði
þar. Hann getur orðið þér til skemmtun-
ar á leiðinni, og við þurfum að hvíla okk-
ur eftir allt rápið hans.
— Bærilega lyftir koptinn — Hvað átti ég að gera við möguíegt að fljúga og tala í farnir, og þá er bezt að við
sér. Mundu nú að snúa sveif- eyrun, Klumpur? einu. förum um borð í Mary.
inni, og vingsa eyrunum um — Snúa sveifinni í sífellu — Jú, annar ykkar getur — Það var leiðast, Klump-
leið og þá gengur allt . . . Annars hrapið þið. flogið og hinn getur talað. ur, að við skyldum ekki fá að
— Þetta tókst. Það er ó- — Jæja, loksins eru þeir fljúga sjálfir!
— Já — en, Artúr — eitthvað
varð ég þó að segja nágrönnunum!
-K Skrítiwr -j<
— Þú verður fallegri með hverjum
degi, elksan mín, hvíslar hann að
unnustunni.
— Æ, þetta eru nú ýkjur, svarar
hún ofur hœversk.
— Jœja, með öðrum hverjum degi
þá.
ft
— Ertu viss um að foreldrar þínir
viti, að þú bíður mér heim til ykkar
í kvöld?
— Eg œtti nú að fara nœrri um
það. Þau rifust út af því í heilan
klukkutíma áður en ég fór.
☆
Lœknirinn: — Þér hafið kvefast
illilega, maður minn. Eg sé ekki
annað ráð betra en að þér farið
beint heim í rúmið yðar, vefjið
sokknum um hálsinn og drekkið sjóð
heitt koníakstoddý.
— Stœði yður á sama þó ég fengi
þetta skriflegt hjá yður, lœknir, til
að sýna konunni minni?
☆
lðjuhöldurinn sat á rúmstokki
félaga síns, sem lá fyrir dauðanum.
Og veiki maðurinn hvíslar:
— Eg verð að gera þér játningu,
félagi minn. Fyrir tíu árum hafði
ég hundrað þúsund krónur af fyrir-
tœkinu okkar. Eg seldi öðru fyrir-
tœki teikningarnar að uppgötvun
sem þú hefur gert.
— Þú skalt ekki vera að setja það
fyrir þig. Það var ég sem gaf þér
eitrið í gœr.
☆
— Karlmennirnir eru alveg eins
og vínið, skrifaði kvenrithöfundur-
inn. — Þeir lélegu súrna með árun-
um, en þeir góðu verða betri.
☆
Þrír lœknar höfðu stumrað lengi
yfir gamalli ríkri frœnku og loks
tókst þeim að bjarga lífi hennar.
Þá var það einn þeirra sem sagði:
— Nú er það erfiðasta eftir. Hver
okkar á að taka það að sér að segja
œttingjunum að hú?i hafi lifað
lungnabólguna af?
☆
— Þér eruð mjög ánœgð með
hann son yðar? sagði nágranninn við
frú Helgafells.
— Eiginlega held ég að hann dugi
ekki til neins, svaraði hún. — En nú
hef ég kostað svo miklu upp á hann,
að ég þori blátt áfram ekki annað
en vera ánœgð með hann.
— Hvað eruð þér að hugsa, mað-
ur! Að stela skugganum af trénu
mínu?