Fálkinn - 21.08.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
„Roðið þér þá dálítið varirnar. Ég er viss um
að það setur kórónuna á verkið,“ sagði frú Buck-
et og hallaði undir flatt. „Æ, skelfing hatar Aline
del Monte yður þegar hún sér yður. Þér skuluð
ekki láta hana vaða ofan í yður.“
Anna leit snöggt við. „Hvers vegna ætti hún
að hata mig? Ég hef aldrei séð manneskjuna.“
„Nei, en hún var trúlofuð herra Westwood,“
sagði frú Bucket. „Og þó að hún hafi svikið hann
og gifst frægum listamanni, mun henni ekki falla
vel að sjá fallega unga stúlku nærri herra West-
wood. Hún er þannig gerð. En nú verðið þér að
koma niður. Gestirnir koma bráðum og herra
Westwood er kominn niður í bókastofuna.“
Hún opnaði dyrnar og Anna gekk út. Hún lyfti
víða pilsinu með báðum höndum, svo að hún
skyldi ekki stíga í það, er hún gekk niður stig-
ann. Frú Bucket fylgdi henni inn í bókastofuna.
Westwood stóð þar fyrir framan stóran arininn.
Hann var að reykja vindling og virtist vera mjög
annars hugar. Yfir arninum hékk stórt mál-
verk af konu hans, sem hann hafði misst. Og nú
var hann að hugsa um tilvonandi samfundi sína
og Aline, er dyrnar opnuðust og ljós, fíngerð ung
stúlka með blá augu og ofurlítinn roða í kinn-
unum stóð fyrir framan hann. Hann starði á
Önnu í margar sekúndur án þess að þekkja hana
aftur. En allt í einu birti yfir honum og hann
brosti, en án þess að hann vissi læstust fingurnir
eins og töng um vindlinginn.
„Kæra barn, hvað hefur verið gert við yður?
Þér eruð fallegri en . ..“ Það var komið fram á
varirnar á honum að segja „Aline“, en hann tók
sig á. Hann renndi augunum um berar axlir
hennar og langa, granna handleggina.
„Komið þér hingað,“ sagði hann svo með ann-
arlegri rödd, sem hann þekkti varla sjálfur. „Ég
vil sjá yður hreyfa yður, og þér eigið að standa
hérna við hliðina á mér og taka á móti gestun-
um.“
„Eruð þér ánægður með mig?“ spurði Anna og
gekk hægt yfir gólfið til hans. „Mér finnst ég
vera eins og Öskubuska .... “
„.... en þér lítið út eins og prinsessa,“ tók
Westwood fram í. „Berið höfuðið hátt og þér
megið ekki tapa yður þó einhver komi með nær-
göngular spurningar viðvíkjandi yður sjálfri.
Hve gömul eruð þér?“
„Nítján ára.“
Gordon Westwood hrærðist, og var honum það
þó þvert um geð. Drættirnir kringum munn hans
mýktust og hann langaði ásjálfrátt til að taka
handleggnum um axlirnar á stúlkunni. En í sömu
svifum heyrðist gjallandi bjölluhringing og
skömmu síðar mannamál frammi í ársalnum.
Gestirnir voru komnir. Önnu hitnaði í hamsi og
andardrátturinn varð hraðari.
„Haltu brosinu, Anna,“ sagði Westwood og
brosti vingjarnlega.
Hin vistlega bókastofa Gordons Westwood
fylltist smátt og smátt af gestum. Þeir virtust
þekkja hverjir aðra og lýstu flestir gleði sinni
yfir því, að Gordan hefði hætt við að einangra
sig og hefði afráðið að taka á móti gestum á ný.
Samtalið komst fljótt í algleyming og mörg gleði-
óp heyrðust frá gestunum, sem höfðu skipað sér
í smærri og stærri hópa og töluðu um síðustu
nýjungar. Anna fann að hún var utangátta þarna
og varð fegin að fá að vera ein sér um stund og
horfa á fólkið og reyna að muna hvað hver um
sig hét. Nasirnar á henni titruðu vegna ilmsins
af kvenfólkinu. Hún gaut augunum til að sjá
alla gimsteinana sem dömurnar skörtuðu með
og kjólanna, sem þær voru í. En engin þeirra var
eins fallegur og kjóll sjálfrar hennar. Og við þá
meðvitund óx henni þor og öyggi. Hún fann til
skyldukenndar gagnvart Gordon Westwood og
fann að hans vegna varð hún að gera sitt til að
láta æskufegurð sína njóta sín sem bezt. Aline
hafði svikið hann — alveg eins og Glen hafði
svikið hana sjálfa. Anna var ekki sú eina, sem
bar harm. Að vissu leyti fannst henni hún vera
að berjast sinni eigin baráttu, og að sigur yfir
Aline væri jafnframt sigur yfir Glen. Kannske
var það vegna þess að þau voru bæði sams konar
fólk. Augu hennar ljómuðu og kinnarnar hitn-
uðu er hún brosti fallegasta brosinu, sem hún
átti, til Gordons. í sömu svifum kynnti brytinn
Nicolas del Monte og frú og Anna tók eftir
að ýmsir gestirnir kipptust við og forðuðust að
líta á húsbóndann. Gestirnir voru auðsjáanlega
hissa á því, að konan, sem hafði farið svo skamm-
arlega að ráði sínu, skyldi vera gestkomandi á
þessu heimili. En Gordon Westwood lét sér hvergi
bregða og reyndi að halda grímunni, þó að hon-
um lægi við að skjálfa er hann átti að sjá Aline
aftur.
Anna gat varla stillt sig um að reka upp undr-
unaróp er frú del Monte kom inn í dyrnar. Að
nokkur kona skyldi geta verið svona lagleg. Og
hún skildi á svipstundu, að svona konu gætu
menn elskað og tregað arum saman. Aline var
með hrafnsvart hár og hörundsblærinn mjúkur
og fagur. Hún var lítil vexti og augun dökk og
ofurlítið skásett, svo að yfirbragðið varð aust-
rænt. Og þó var fríðleikurinn ekki það sem heill-
aði mest, heldur látbragð hennar. Eitthvað sem
ekki er hægt að lýsa, en sem gerði allar hreyf-
ingar hennar svo talandi. Hún leit þegar til Gord-
ons Westwoods og meðan brosið var að koma
fram 1 andliti hennar gekk hún hægt til hans.
Þögn varð í stofunni. Allt samtal hljóðnaði. Með
alvarlegum furðusvip horfðu gestirnir á það sem
var að gerast. Sá eini, sem lét sér hvergi bregða
og virtist alveg ósnortinn af því sem fram fór,
var maður Aline, Nicolas del Monte. Hann horfði
á Gordon Westwood yfir öxlina á konunni sinni.
Anna fór að velta fyrir sér, hvort hann hefði
nokkra hugmynd um það sjálfur, hve miklu
óásjálegri hann var en Gordon Westwood. Því
að del Monte var lítill fyrir mann að sjá. Ösku-
grátt hárið og grá augun gerðu hann litlausan.
Hann var langleitur og hengilmænulegur og
líktist meir stúdent, sem les of mikið, en frægum
listamanni. Aline var komin að Westwood og
horfði fast í augun á honum.
„Gordon.“ Hún nefndi nafnið hans með lágri
röddu og einkennilegum þunga, sem gaf í skyn
að hún hefði þráð þetta augnablik. „Þú getur
ekki- gert þér í hugarlund, hve mér þykir vænt
um að fá að sjá þig aftur.“
„Má ég borga orð þín í sömu mynt,“ sagði
Gordon Westwood hæverskur. „Það verður gam-
an að kynnast manninum þínum. Herra del
Monte, ég óska yður til hamingju með sýning-
una í San Francisco. Þér hafið margar myndir
þar, sem mér lízt vel á.“
„Er það satt?“ sagði del Monte hrifinn. Bros-
ið breytti útliti hans, og nú fannst Önnu skrítið
hve sviplaus henni hafði þótt hann vera í fyrstu.
„Mér hefur þegar skilist að þér séuð vandlátur á
list og sé að yður hefur tekist að ná í margar dýr-
mætar gamlar myndir, en ég hélt að þér hefðuð
engan áhuga fyrir nýtízkulist.“
„Jú — þegar hún er ekta,“ svaraði Westwood
og brosti tvírætt. „Leyfið mér að kynna ykkur
ungfrú Beaumont.“
Aline sneri sér að Önnu og nú kom furðu-
svipur á hana. Það kom snöggur glampi í augun
og hún virtist athuga Önnu vel. Svo rétti hún
hægt fram höndina og sagði:
„Gaman að kynnast yður, ungfrú Beaumont,“
muldraði hún. „Ég held áreiðanlega að ég hafi
ekki heyrt nafnið yðar áður. Er fjölskylda yðar
nýlega flutt til San Francisco?“
„Já, við höfum ekki átt heima hérna lengi,“
sagði Anna eins og satt var.
„Eruð þér kannske í ætt við Westwood?“ hélt
Aline áfram.
Anna leit til Gordons og var í vafa um hverju
hún ætti að svara. Átti hún kannske að látast
vera fjarskyldur ættingi? Hvað vildi Gordon
láta hana segja? En hún þurfti engu að svara,
því að Gordon hljóp undir bagga.
„í ætt við mig?“ sagði hann. „Nei, það er hún
ekki. Alveg óskyld. En hún er skjólstæðingur
minn — að minnsta kosti þessa stundina.“
„Ó, ég skil,“ sagði Aline. „Þér heitið frönsku
nafni, ungfrú Beaumont,“. bætti hún við og
hrukka kom milli augnabrúnanna.
„Já,“ svaraði Gordon aftur í Önnu stað, „ætt
ungfrú Beaumont er frá Bretagne og í henni
voru margir frægir krossferðariddarar,“ sagði
hann mjög alvarlegur. „En litarháttinn hefur
hún fengið úr annarri átt. Móðir hennar er nefni-
lega ættuð of Norðurlöndum.“
„Ó, eruð þér ættuð úr miðöld?“ sagði del
Monte og hló. „Nú skil ég. Flestar Maríumyndir
herra Westwoods eru úr sömu álfunni og frá
sama tímabili. Hvers vegna ættuð þér að vera
undantekning.“
Anna las undir eins fjandskap úr augum Aline.
Hún leit ergileg á manninn sinn og hrukkan milli
augnanna varð dýpri. Henni gatst auðsjáanlega
ekki að þessu spaugi hans. Og ef til vill hefur
hún hugsað sér endurfundina við Westwood allt
öðruvísi. Líklega hefur hún búizt við að hann
væri miður sín af harmi, og að koma hennar yrði
honum augnabliks fróun. En í staðinn stóð hún
andspænis ungri stúlku, sem minnti hana á
fimmtán ára aldursmuninn, sem á þeim var. Og
athugasemd mannsins hennar var eins og salt
í sárið. Ætlaði hann kannske að hrífast af þessu
stelpugægsni líka? spurði Aline sjálfa sig.
„Þér eruð kannske í skóla hérna í San Franc
isco og eruð búsett hérna þess vegna?“ spurði
hún náðarsamlegast.
„Nei, skólavistinni er lokið,“ svaraði Anna.
Hún var hissa á hve róleg hún gat verið. En hún
fann að sér mundi aldrei falla við Aline, og
hafði þess vegna gaman af að leika hlutverkið
fyrir hana.
Þegar Aline hafði grannskoðað Önnu enn um
stund yppti hún öxlum og fór að tala við hina
gestina. Og Anna upplifði enn nokkrar hættu-
lausar mínútur þangað til dyrnar opnuðust og
fólkið var beðið að ganga inn í borðsalinn. En
þegar þangað kom greip óttinn hana. Hvers
vegna hafði Westwood ekki sagt henni að hann
hafði ætlað henni sæti við annan borðsendann,
en sat sjálfur við hinn? Allt langborðið var á
milli þeirra fullt af krystallsglösum og postu-
líni og stjökum með logandi ljósum. Þetta var
í fyrsta sinn sem Anna sat við svona fallega bú-
ið matborð, og nú fann hún til þakklætis til
Glens, sem hafði gefið henni tækifæri til að
sitja við heldri manna borð áður. Hún hafði
lært að vera örugg og blátt áfram innan um
heldra fólk. Hún vissi hvaða hnífa og gaffla hún
átti að nota við hvern rétt, og gat leikið hlut-
verk sitt sem húsmóðir innan um hefðarfólk. Á
vinstri hönd hennar sat maður Aline, og Anna,
sem var sólgin í að lesa blaðadóma um leikrit
og kvikmyndir, fann brátt að hún gat talað við
hann um leikhús og kvikmyndir. En allt í einu
þagnaði del Monte í miðri setningu og horfði
spyrjandi á Önnu. Hún fór að velta fyrir sér
hvað honum hefði dottið í hug.
„Ég hefði gaman af að mála yður í þessum
kjól og einmitt þetta gamla, útskorna stólbak
bak við,“ sagði hann. „Ég hef lengi verið að
leita að fyrirmynd, sem gæti gefið mér innblást-
ur.
„En frú del Monte gefur yður vafalaust inn-
blástur,“ svaraði Anna um hæl.