Fálkinn - 21.08.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Anna varð hissa á því að hann skyldi ekki
brosa á móti. Hún hafði búist við að hann renndi
ástaraugum til konunnar sinnar og mundi fara
að dást að henni og hrósa henni upp á hástert.
En í stað þess virtist hann vera með allan hug-
ann við að brytja útan af rjúpubringunni, sem
fyrir framan hann lá á diskinum.
„Ég málaði oft mynd af henni fyrst eftir að
við giftumst,“ svaraði hann þurrlega. Og svo
sneri hann sér að öðru og fór að tala um Frakk-
land, ættland hennar, sem hann virtist hafa
allmikil kynni af. Og einkum virtist honum hug-
leikið að segja frá þeim árum, er hann, sem aura-
laus listnemandi, svelti sig áfram gegnum lííið
í hópi annarra bóhema í París, Eldorado allra
listamanna. Og Önnu skildist von bráðar, að
þessi frægi andlitsmálari hefði verið fátækari
en hún hafði nokkurn tíma verið sjálf. Og hann
talaði um þessi armingjaár sem sælasta skeið-
ið á lífsleiðinni. Og hún, sem hafði haldið að
allt ríkt fólk væri gæfusamt. En líklega var
það ekki óbrigðult. Munucinn kannske eingöngu
sá, að áhyggjur þeirra ríku voru annars eðlis en
hinna fátæku. Og nú brá fyrri í huga Önnu
þeirri svipmynd, að Nicolas del Monte væri ekki
hamingjusamur í hjónabandinu með Aline. Var
það þess vegna, sem Aline var svo mikið áhuga-
mál að ná tengslum við Gordon Westwood, sem
hún elskaði í raun og veru? Þó skrítið væri fékk
Anna sting fyrir hjartað, er hún hugsaði til þess,
að kannske elskaði Gordon Westwood Aline enn-
þá. En hvað kom það henni við? Ef málið væri
þannig vaxið, væri það auðvitað bezt að Aline
skildi við del Monte og giftist Gordon Westwood,
hugsaði Anna með sér. En í huganum þótti henni
vænt um hverja mínútu sem leið af þessu kvöldi.
Og hún hugsaði til þess með ánægju, að allt
hafði gengið slysalaust hjá henni til þessa.
Undir eins og staðið var upp frá borðum vatt
Aline sér að Önnu. Hún hélt á kaffibollanum í
annarri hendinni og vindlingnum í hinni.
„Hve lengi hafið þér þekkt Gordon, ungfrú
Beaumont?" spurði hún og brosti vingjarnlega.
„Það er nú ekki lengi,“ svaraði Anna hæversk-
lega.
,,Er hann nákunnugur föður yðar?“ spurði
Aline áfram.
„Það vona ég.“
„Þér megið ekki verða hissa á, að ég sé for-
viða á að kynnast yður hérna,“ sagði Aline og
smáskríkti. „Skiljið þér — ég þekki hann svo
vel, að ég hef meira að segja verið trúlofuð hon-
um — og ég man ekki til að hann hafi nokkurn
tíma nefnt yður á nafn.“
Nú fann Anna að hún hafði fengið hjartslátt,
en hún horfðist eigi að síður í augu við konuna,,
og leit ekki undan.
„Það hefði hann þó getað gert,“ svaraði létt.
„Finnst yður það ekki?“
„Góða Aline,“ sagði Nicolas del Monte, sem
nú var kominn við hlið konu sinnar, „er ekki
hægt að vera trúlofuð manni og meira að segja
svíkja hann, án þess að vita allt um hann?“
Anna reyndi að fara vel með hve hissa hún var,
og þvingaði sig til þess að brosa. Nicolas del
Monte talaði í drafandi tón, sem fól í sér kald-
hæðni og viðbjóð um leið. Aline sneri sér að
honum, snöggt eins og tígrisdýr og Önnu sýnd-
ist að hana langaði til að stinga hvössum nögl-
unum beint í andlitið á honum. Og allt í einu datt
henni í hug: Var það svona eiginkona, sem Glen
langaði að eiga? Svona fáguð og djöfulleg vera,
eins og Aline? Henni létti allt í einu er hún hugs-
aði til þess, að Gordon Westwood hefði sloppið
við að giftast Aline jafnvel þó að honum væri
það sjálfum um geð. Og vissan um að hjónaband
del Monte og frúar hans væri fjarri því að vera
gott fyllti hana skelfingu.
Ofan á kvíðann fyrir sínum eigin örlögum
hafði hún nú farið að hafa áhyggjur af Gordon
Westwood. Hún reyndi að telja sjálfri sér trú
um að þetta væri óþarfi og að Westwood mundi
sjá fyrir sér sjálfur, og að þetta kæmi henni
ekki við. En hún gat ekki að þessu gert. Og nú
fijaraði allt, sem hugrekki er líkt úr henni og
þegar síðustu gestirnir kvöddu, fann hún að hún
hefði ekki getað þolað við heilli mínútu leng-
ur. Þegar dyrnar lokuðust hneig hún niður í
djúpan hægindastól. Gordon Westwood kom til
hennar.
„Yður tókst þetta fram yfir allar vonir,“ sagði
hann og hló. „Nicolas del Monte hefur beðið
um að fá að mála mynd af yður.“
,Ó. Og hvað sögðuð þér við því, herra West-
wood?“
„Ég sagði honum að ég skyldi athuga málið.
En þér hljótið að vera skelfing þreytt núna. Ég
sé það á andlitinu á yður. Lítið þér á, Anna:“
Hann rétti henni umslag, sem hann tók upp úr
vasanum. „Þetta er ofurlítill þakklætisvottur
fyrir það, sem þér hafið gert fyrir mig í kvöld.
Og í fyrramálið getum við talað betur um fram-
tíð yðar í bráðina.“
„Þakka yður innilega fyrir alla hugulsemina,"
RÓLEGUR 1. MAÍ. — í kommúnistalöndunum er 1. maí notaður til hersýninga fyrst og
fremst, en bó einnig stundum sem þjóðhátíðar. og skemtidagur, eins og myndin ber með sér.
Hún er tekin á Vencelastorginu í Prag og sýnir Tékka í þjóðbúningum dansa hina gömlu
'þjóðdansa sína.
sagði Anna og stóð upp. Mér þykir leitt að þurfa
að taka við peningum af yður. En við þurfum
þeirra við — ég og — barnið.“
Hún varð niðurlút. Hún flýtti sér út úr stof-
unni, án þess að líta á hann. Hún vildi ekki láta
hann sjá að hún hafði komist við og augu henn-
ar voru full af tárum.
En Gordon Westwood hafði séð tárin. Hann
kreppti hnefana. Anna Beaumont leit út eins og
barn, en hún var einkennilega sterk og áræðin.
Hún var fátæk, en svo háttprúð að hún gat sam-
lagast umhverfinu, sem hann lifði 1. Hún var
sterk — en jafnframt fíngerð og innileg. Hún
var ósvikin. Og hún átti barn í vonum og þetta
barn var af Westwoodættinni. Gordon kom allt
í einu í hug að hann hafði alltaf verið að líta til
hennar er hún sat andspænis honum við borðs-
endann. Hann hafði tekið eftir hve rólegar hreyf-
ingar hennar voru hve gullið hár hennar var og
hve axlirnar voru fallegar og loks hafði hann
orðið svo annars hugar vegna hennar, að hann
gleymdi að svara málæði Aline um lífið í New
York, London, París og Róm. Hann mundi fyrstu
vikurnar eftir að hún hafði svikið hann, er hon-
um hafði fundist að hann gæti ekki lifað — en
hvernig var tilfinningum hans 1 hennar garð
eiginlega varið núna? Hann varð forviða er hann
fann að hún olli honum ekki neins sársauka fram-
ar. En þó var honum ekki alveg sama um hana.
Og allt í einu fór hann að hugsa um, hvernig
Aline mundi hafa hagað sér, ef hún hefði verið
í Önnu sporum og sætt annarri eins meðferð og
Anna hafði sætt af hálfu Glens. Hann hafði gam-
an af að velta þessu fyrir sér. Hann settist í stól-
inn sem Anna hafði setið í og meðan hann sat
þarna og horfði á reykinn úr vindlingnum sín-
um, tók hann ákvörðun, sem jafnvel honum
sjálfum fannst einkennileg.
Anna vaknaði um tíu-leytið morguninn eftir
við að stúlka kom inn með árbítinn handa henni.
Hún hafði aldrei á ævinni fengið morgunkaffið
á sængina. Hún fór sér að engu óðslega og naut
morgunverðarins sem bezt. Er hún hafði borðað
fékk hún sér steypubað og klæddist svo í skyndi.
Westwood hafði sagt að hann ætlaði að tala við
hana um framtíð hennar er hún væri komin á
fætur og nú var hann ef til vill farinn að bíða
eftir henni. Þegar hún var alklædd strauk hún
hendinni um fallega kjólinn, sem hún hafði ver-
ið í kvöldið áður. Ekki gat hún farið með hann
með sér heim og líklega mundi hún aldrei sjá
hann framar — aldrei fá að koma í svona falleg-
an kjól framar. Nú var hún aftur orðin Ösku-
buska eftir að hafa leikið prinsessu eina kvöld-
stund.
Iíún hitti frú Bucket niðri í forsalnum.
„Góðan daginn, ungfrú Beaumont,“ sagði hún.
„Má ég óska yður til hamingju með hve vel þetta
fór í gærkveldi. Herra Westwood var mjög vel
ánægður með yður. Ég hitti hann nokkrum mín-
útum áður en hann fór.“
Anna fann að brosið dó á vörum hennar. Henni
fannst gínandi hyldýpi hafa opnast framundan
sér.
„Fór?“ sagði hún felmtruð. Er hann farinn?“
„Já,“ svaraði frú Bucket dálítið hissa. Hann
fór til San Francisco og sagðist ekki vita hvenær
hann kæmi aftur. Þurftuð þér að tala við hann?“
„O-nei," stamaði Anna. ,En hann sagði í gær
að hann ætlaði að tala við mig fyrripartinn í dag,
og þess vegna hélt ég að ...“
„Hann hefur líklega gleymt þvi,“ sagði frú
Bucket. „Hann er dálítið viðutan stundum. Ef
þér eruð ferðbúin skal ég biðja bílstjórann að aka
yður á stöðina. Westwood ók litla bílnum sínum
sjálfur, svo að bílstjórinn er heima.“
„Þakka yður fyrir, ég er ferðbúin,“ sagði Anna.
Ævintýrinu var lokið. Nú átti hún að yfirgefa
þennan ævintýrabústað og garðinn með öllum
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og l!/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.