Fálkinn - 28.08.1959, Síða 4

4
FALKINN
Engillinn í Alzír
Georges Gilbeault majór strauk
leiðu sandflugurnar af sveittu enn-
inu og vætti varirnar með tungu-
broddinum, sem honum fannst loð-
inn. Hann gægðist varlega milli pur-
purablárra Saharasteina yfir í lægð-
ina framundan, hún var innan suð-
ur-alzírska hersvæðisins. Þetta var
brennheitan nóvemberdag árið 1957.
— Þeir geta ekki sloppið, Boil-
eau, sagði hann eins og hann vildi
reyna að sannfæra næstráðanda
sinn, sem lá í sandinum á bak við
hann. — Þeir eru í gildrunni og
komast ekki þaðan. Þeir verða að
deyja.
— En við verðum að taka þá fyrir
sólarlag, sagði Boileau.
— Já, já, gelti Gilbeault önugur.
— Eg veit að þeir geta laumast
þarna yfir ásinn þegar dimmir.
Hafið þér sent piltana norður og
suður?
— Allt í lagi, majór. Bæði skörð-
in úr dalnum eru varin.
— Gott. Gilbeault leit á sprungna
skífuna á armbandsúrinu sínu. —
Klukkan er 16:05 núna. Við gerum
atlöguna kl. 16:30. Klukkan 17:00
er orðið dimmt. Byssustyngjaatlaga.
Hann renndi augunum á rauðan
hnúk, sem stóð upp úr sandinum
600 metrum vestar en þeir voru.
Sem snöggvast brá majórinn húf-
unni sinni upp fyrir stein og strax
heyrðist skothvellur. Kúlan rákaði
sandinn, í aðeins eins fets fjarlægð.
— Sacre bleau, tautaði hann og
var ekki laust við að hann dáðist
að skotfimi óvinanna. — Þessir upp-
reisnarmenn kunna að halda á
byssu. Franskur dáti sendi skot út
í bláinn á 300 alzírsku uppreisnar-
mennina, sem staddir voru í lægð-
inni. Því var svarað með kúlna-
dembu frá uppreisnarmönnum, sem
höfðu lent í gildrunni um hádegið.
Þeir vissu allir að meðan bjart væri
mundu þeir verða strádrepnir ef
þeir reyndu að komast úr dalnum.
Myrkrið var það eina sem gat bjarg-
að þeim.
Gilbeault majór lagði aftur aug-
un og þegar hann opnaði þau aftur
og leit á klukkuna, voru sex mínút-
ur eftir. — Gerið viðbúið undir at-
lögu! Skipunin barst fljótt meðal
mannanna, sem eftir tveggja ára
herþjónustu voru orðnir vanir sandi
hita og blóði Sahara-eyðimerkur-
innar. Rifflar og byssustingir voru
athugaðir. Að einhverjir úr þess-
um hóp mundu falla var áreiðan-
legt, en hitt þó enn vissara að allur
uppreisnarhópurinn mundi týna lífi.
Gilbeault hafði 530 beztu eyðimerk-
urhermenn Frakka, um helmingur
þeirra var Arabar úr Spahia-her-
deildinni, en hinir úr hans eigin
deild, 306. fótgönguliðsdeildinni.
— Tvær mínútur eftir, tautaði
hann og fór að telja sekúndurnar.
Nú var um að gera að koma þeim á
óvart. Það var farið að skyggja og
kaldan gust lagði frá fjöllunum. —
Þrjátíu sekúndur, Boileau. Gilbe-
ault var dálítið órór. Hann hugsaði
til atlögunnar við Colomb Bechar
fyrir sex vikum og níutíu hermann-
anna, sem hann hafði orðið að jarða
eftir þá viðureign. Liðsforingjarnir
báru blístrurnar upp að vörunum,
töldu síðan fimm sekúndurnar og
létu merkið gjalla. Blístrið var ekki
þagnað fyrr en vélbyssurnar voru
farnar að láta kúlum rigna yfir felu-
stað uppreisnarmannanna. Varðir
dynjandi haglskúr úr blýi hlupu
hermennirnir upp úr fylgsnum sín-
um eins og óðir væru niður brekk-
una, og glampaði á byssustingina
í sólinni.
Uppreisnarmennirnir í dalverp-
inu hófu skothríð með spánýjum
rússneskum vélbyssum og pístólum.
Nokkrir herme nn féllu — sumir
áfram aðrir engdust sundur og sam-
an í banastríðinu. En allur fjöldinn
æddi áfram þangað til fylkingin
staðnæmdist snögglega, hundrað
metra frá næsta uppreisnarmanni.
Þar fleygðu allir hermennirnir sér
flötum. Uppreisnarmennirnir héldu
áfram að skjóta en gátu ekki miðað
nákvæmt vegna þess að þeir þorðu
ekki að láta sjá sig. Hermennirnir
Alzírskar konur taka þátt í skæru-
liðshernaðinum gegn Frökkum. Hér
sést ein þeirra.
stóðu betur að vígi vegna þess að
þeir voru ofar í brekkunnj. Nú
skriðu þeir hægt áfram, Gilbeault
majór fremstur í vinstra armi, Boil-
eau í hægri.
Tveim hríðskotabyssum var mið-
að á uppreisnarmennina og felldu
þær alla sem reyndu að flýja. Þeir
lágu á við og dreif í sandinum. —
Þeir verða að deyja, allir sem einn,
muldraði Gilbeault við liðþjálfann,
sem hjá honum stóð. Við höfum
verið að eltast við þá síðan í júní.
í dag má enginn sleppa.
— Jómfrú Peschard er hættuleg'-
ur andstæðingur, sagði Lamothe lið-
þjálfi. — Hún berst meðan nokkur
maður í sveit hennar er uppi stand-
andi. Hún gefst aldrei upp.
— Alveg rétt. Hún veit að fall-
öxin bíður hennar í París.
— Eg vildi óska að það félli í
minn hlut að skjóta hana, sagði
Lamothe. — Hún og hennar menn
hafa drepið meira en nóg af Frökk-
um hérna í eyðimörkinni.
— Eg áskil sjálfum mér þá á-
nægju, svaraði majórinn þyrkings-
lega um leið og hann greip tii
skammbyssunnar.
Síðan í júní 1957 hafði hlutverk
Gilbeaults majórs í Alzír verið þetta
eina: að finna og gera út af við
hættuiegasta uppreisnarmanninn,
jómfrú Raymonde Peschard, þrí-
tuga hjúkrunarkonu franska, sem
hafði gengið í lið með uppreisnar-
mönnum 1956. Það voru farnar að
spinnast þjóðsögur um hana fyrir
dáð og dirfsku. Þegar það spurðist
fyrst, að hvít stúlka væri foringi
uppreisnarsveitanna í figuig-óasan-
um vildi Lacroix offursti ekki trúa
því, en hann var yfirmaður gagn-
njósnanna. Og hann rak upp hæðn-
ishlátur er honum var sagt, að stúlk
an væri frönsk, sem stjórnaði ar-
abaflokki er barðist við Adabla.
Svona er víðast umhorfs í eyðimörkinni í Alzír, þar sem uppreisnarmenn berjast langri baráttu
gegn harðstjórn Frakka.
Frunska knnan9 setn vurð
upprcisnétrforinyi