Fálkinn - 28.08.1959, Qupperneq 6
6
FÁLKINN
svo er líka til kvikmynd og sjón-
varp, og meðan þeir vilja mig þar
og segjast þurfa gamlan ref og
sjarmör eins og mig, þá ætla ég að
taka þátt í leiknum. Það kann að
vera að ég hætti árið 1975 .... ég
hefi ekki ráðið það við mig ennþá.
Getið þér biugsað yður mig á eftir-
launum, sitjandi á Signubökkum
við að veiða síli á sunnudögum?“
Chevalier hefur mörg áform á
inn eða allt lék í lyndi, var ég aldrei
hræddur við daginn í dag, heldur
við daginn á morgun eða hinn dag-
inn. Eg hef séð svo mörg hörmuleg
leikslok margra glitrandi æfiferla
listamanna. Þegar árin liðu og þeir
fóru að eldast hurfu þeir í djúp
gleymskunnar og í fátækt og eymd.
Það var það eina sem ég óttaðist.
Eg þekkti fátæktina úr bernsku og
óskaði hennar ekki aftur. Svo að
Skammt frá húsi Chevaliers er of-
urlítil málaravinnustofa og þar
býr ung, rauðhærð stúlka sem mál-
ar, og heitir Jane Michels. Fólkið
í grenndinni hefur orð á því, að
Chevalier sjáist oft á leið til eða frá
þessu húsi. Ög svo koma blaðamenn
irnir og spyrja: — Ætlið þér að
giftast henni Janie?
— Þegar ég var ungur átti ég
oft í stríði við tilfinningar mínar,
ijíaufice CkeValier
Vísnasöngur er frönsk sérgrein.
Engir syngja vísur jafn létt og leik-
andi sem Frakkar, og annarra þjóða
fólk reynir eftir megni að stæla þá.
Tungan sjálf á nokkurn þátt í þessu
en hin ísmeygilega leikni, sem
Frökkum er lagin er líka góð stoð
þegar söngvarinn vill komast beint
að hjarta áheyrandans og koma
honum í gott skap.
Engir vísnasöngvarar hafa náð
jafn mikilli á frægð á þessari öld
og Mistinguette og Maurice Cheval-
ier. Mistinguette er komin undir
græna torfu, en var í hárri elli áð-
ur en hún hætti að syngja opinber-
lega. Sú kerling var nær ódrepandi.
Maurice Chevalier er orðinn sjö-
tugur, en eigi að síður „still going
strong“. Röddin er að vísu ekki eins
þýð og hún var meðan hann var
yngri, en brosið og hreyfingarnar,
sem enginn stenst, er ekki með nein-
um ellimörkum. Þessvegna hefur
kvikmyndin sölsað Maurice undir
sig síðari árin. Það bregst ekki að
þar sem hann sýnir sig í kvikmynd
er aðsóknin ótæmandi.
Ein fyrsta kvikmyndin, sem Che-
valier lék í var „Gigi“, samin upp
úr samnefndri sögu hinnar alkunnu
Parísarskáldkonu Colette, sem nú
er látin fyrir skömmu. Söngvarnir
í myndinni voru eftir Alan Jay
Lerner, þann sama sem á tónlist-
ina í „My Fair Lady“, frægustu
óperettu þessara ára. í myndinni
léku auk Chevaliers, Leslie Caron.
Chevalier leikur þarnæ gamlan út-
lifaðan sællífismann, sem gerst hef-
ur heimspekingur í elli sinni.
Ef Collette hefði lifað og séð
myndina mundi hún vafalaust orð-
ið manna fyrst til að óska Cheval-
ier til hamingju. Og þó var hlut-
verki hans eiginlega aukið inn í
söguna. Chevalier leikur gamlan
fastagest á Maxim, Honoré Lacha-
ille, og er hann einskonar leiðbein-
andi frænda síns, landeyðunnar
Gastons. Eiginleg finnst honum að
líf hans sé liðið, því að án ásta er
ekkert líf. En hann lifir á endur-
minningunum og huggar sig við, þó
að sumar þeirra séu raunaminning-
ar um óheppni í ástum. Ein bezta
vísan hans í kvikmýndinni heitir
„I’m glad I’m not young any
more“.
STRÁHATTUR — PÍPUHATTUR.
Þegar blaðamenn spurðu hann ný
lega hvort hann ætlaði ekki bráðum
að hætta að láta sjá sig á leiksviði,
svaraði hann: „Jú, áreiðanlega. En
1. GREIN
prjónunum. Hann leikur í tveimur
kvikmyndum á næstunni — í ann-
arri þeirra á hann að vera prestur!
— Nú verður fólk bráðum farið
að gleyma stráhattinum mínum.
Að vísu gerði hann mig frægan hér
einu sinni, en sá tími er liðinn hjá
núna. Nú vil ég heldur pípuhatt.
Eg verð að breyta háttalagi, því að
ég er búinn að syngja og dansa
nóg um æfina. Nú ætla ég að fara að
leika trakisk hlutverk. Eiginlega
hefur mig langað til þess lengi, en
það er nú svona með okkur leikar-
ana, að ef við fáum gamanleikara-
stimpilinn á okkur á annað borð,
verðum við að hafa hann á okkur
æfilangt.
HRÆDDUR VIÐ FÁTÆKTINA.
Chevalier á heima í undurfögru
húsi í Marnes-la-Coquette, smá-
hverfi í útjaðri Parísar. Þar er
sveitarlegt í kring, en þó ekki nema
kortérs akstur inn í borgina. Ensk-
ur auðkýfingur, sir Richard Wall-
ace, byggði þetta hús. Hann á m.a.
eitt frægasta málverkasafn heims-
ins í einkaeign, Wallace Collection
í London.
Þennan stað elskar Chevalier
mest allra á jarðríki. Þarna eru per-
sónulegar minningar og gripir, sem
honum hafa verið gefnir, svo að
húsið er orðið einskonar safn, en
það er lifandi safn, því að sá grip-
urinn sem mest er um vert lifir og
hrærist á þessum stað. Þarna eru
heil þil alsett myndum með tileink-
unum frá starfsfélögum og vinum.
í einni stofunni er stórt göngustafa-
safn. Og í næsta herbergi er fjöld-
inn allur af kátbroslegum fatnaði,
sem hann hefur safnað sjálfur. Ef
Chevalier sér fatnað, sem honum
finnst einhverra hluta vegna
skemmtilegur, linnir hann ekki lát-
um fyrr en hann hefur fengið hann
keyptan og innlimað hann í safnið
sitt.
Hvenær sem Chevalier á tóm-
stund frá störfum flýtir hann sér
heim til Marne-La-Coquette. Þar
hvílir hann sig og skrifar endur-
minningar sínar.
Einhverntíma sagði hann við
blaðamann: — Þetta hvíta hús er
endurgjald fyrir langt líf óvissu og
óróa. Hvort sem ég var illa kom-
VÍSNASÖXGVAKINN SÍIJAGI
nú skiljið þið kannske hvers vegna
mér líður vel og hef yndi af að
njóta lífsins hérna.
VINSTÚLKA CHEVALIERS.
Maurice Chevalier er ríkur. Hann
neitar sér ekki um neitt, en hins-
vegar er hann engin eyðslukló.
Hann eyðir stórfé á hverju ári til
góðgerðastarfsemi: rekur elliheim-
ili fyrir gamalt listafólk. Það er í
Pont-aux-Dames og þar eru mörg
herbergi, rúmgóður matsalur og
fallegur garður.
Á hverju ári bíður hann gestum
frá París heim í þetta hús, og þá
er líf og fjör. Hann er veizlustjóri
og veitandi sjálfur og stjórnar heilli
skemmtiskrá, sem vistmennirnir sjá
um. Gestirnir borga ríflega fyrir
skemmtunina, og peningarnir renna
til hælisins.
því að þær voru heitar, og stund-
um fór ég lengra en nokkur skyn-
semd var í. Nú er ég orðinn gam-
all og farinn að stillast. Eg verð
ekki að blossa þó að ég sjái fallega
stelpu. Vitanlega hef ég enn auga
fyrir því sem fallegt er .... en ... .
Þér verðið að reyna að skilja mig
. . . . í dag lít ég á fagrar stúlkur
sem náttúrunnar listaverk. Og ég
hef gaman af því.
Síðan kvaddi hann blaðamennina
og fór til Janie.
YNGSTUR AF TÍU.
Þegar húsbóndinn í Marne-La-
Coquette sýnir gestum stóra húsið,
nemur hann alltaf staðar við mynd
í gylltum ramma, frá Ménilmont-
ant, Parísarhverfinu, sem hann
fæddist í.
— Þessa Utrillo-mynd náði ég
Chevalier og Sophia
Loren að leggja upp
til Ameríku í sum-
ar, til að leika í
filmunni „Olymp-