Fálkinn - 28.08.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
ana og var hinn borubrattasti er
hann leiddi ungfrúna í salinn. Hún
var verulega lagleg, — bara verst
hvað hún var stutt í spuna. Undir
sýninguna tók hann í höndina á
henni og einu sinni þrýsti hann
að, en hún lét sem hún vissi ekki
af því. Þetta voru vonbrigði fyrir
William, en hann vildi ekki gefast
upp.
Það var orðið dimmt þegar þau
komu út aftur. William hafði von-
ast til að geta fengið hana til að
ganga með sér í garðinum, en það
varð úr að þau fóru á dansstað,
eins og hann hafði stungið upp á
í hugsunarleysi. William var alveg
utangátta. Honum var kvöl að því
að dansa.
— Þú hefur líklega ekki sérlega
gaman af að dansa, sagði stúlkan
þegar hann steig í annað skifti á
tána á henni.
— Eg er orðinn alveg óvanur því,
sagði hann.
— Það er hætt við því, sagði hún
glottandi. — Eigum við að setjast
dálitla stund?
William hefði ekki amast við því,
ef þau hefðu getað fundið einhvern
afkyma, þar sem hann hefði getað
faðmað hana að sér og komið henni
til. En lítil von sýndist vera um
það.
— Áttu vindling? spurði hún
hann.
William féll ekki að stúlkur
reyktu. Ekki reykti Betty. Og sjálf-
ur reykti hann ekki nema pípu, svo
að nú varð hann að fára á hnotskóg
eftir vindlingum. Og það var mikil
ös þar sem þeir voru seldir.
— Eigum við ekki heldur að fara
út og fá okkur gott loft?
Nei, hún vildi heldur verða inni
og fá vindling. Ef það hefði verið
Betty mundi hún eflaust hafa komið
út með honum og horft á tunglið og
verið rómantísk. Þarna inni var ó-
mögulegt að segjat neitt persónu-
legt eða rómantískt. Allt of bjart
og margt fólk og mikill hávaði.
Hann varð að reyna að ná í vindi-
ingana.
Þegar hann kom aftur var hún
horfin. Hann sá hana loks úti á
gólfinu, dansandi við sjóliðsforingja.
William sá vel að sjóliðsforinginn
dansaði miklu betur en hann. Það
var eins og hún svifi á vængjum
í faðminum á honum, lipur og létt.
Hún var lengi að dansa. William
■pantaði kaffibolla og var búinn úr
honum þegar hún kom aftur.
— Halló, sagði hún glaðlega. —
Þú varst svo lengi.
Hann var svo lengi? Kannske
hafði hann verið tvær mínútur að
ná í vindlingana. Hún hafði dans-
að að minnsta kosti fimm dansa
eftir það. William átti erfitt með
að bæla niðri í sér gremjuna.
— Þetta var Harry, piltur sem
ég þekki. Stúlkan benti í áttina til
hans og hann brosti og kinkaði
kolli til þeirra. — Skrítið að ég
skyldi hitta hann hérna.
Hún kveikti sér í vindlingi, en
hafði ekki tekið nema fáa reyka
þegar hún sagði: — Ó, tangó! Eg
vona að þú hafir ekkert á móti
því að ég dansi hann við Harry.
Tangó er indælasti dansinn sem ég
þekki.
Hún hafði drepið í vindlingnum
og staðið upp áður en hún lauk
setningunni. Og áður en William
gat svarað var hún komin hálfa
leið til Harry.
William dansaði aðeins einn dans
við hana eftir þetta. Það var vals
og hann dansaði eins og kappi, með
bogin hnén og beit á jaxlinn: einn-
tveir-þrír, einn-tveir-þrír. Honum
tókst meira að segja að komast hjá
að stíga á tærnar á henni, en ýmsir
urðu fyrir olnbogaskotum frá hon-
um í dansinum.
— Svona, svona, sagði stúlkan
ávítandi. — Gættu að þér.
— Eg gætti að mér. Þetta var
hinum að kenna.
— Góður dansmaður rekst aldrei
á aðra.
— Nei, en ég er enginn dans-
meistari.
Stúlkan hló. — Það varst þú sem
sagðir það — ekki ég.
William hélt enn fastar um hana
og dansaði af kappi. Svona nærri
þessari stúlku hafði hann aldrei ver-
ið áður, stúlkunni sem hann hafði
dreymt svo oft um. En því fylgdi
alls ekki sú sælutilfinning sem
hann hafði ímyndað sér. Hann var
í vafa um hvort það stafaði af því
að hann var ekki góður dansmað-
ur, en honum fannst hún vera svo
drumbsleg og fráhrindandi.
Honum leið miklu betur þegar
hann var með Betty. Það var ein-
hverskonar traust og hlýja í henni.
En þessi stúlka var eins og klaki.
Hún fetti sig aftur þegar hann
reyndi að þrýsta henni að sér.
— Mér finnst þú ekki beinlínis
alúðleg, sagði hann þegar þau höfðu
dansað allan dansinn án þess að
segja orð.
— Nú verðurðu að hafa afturá.
Eg hef fallist á allt sem þú hefur
stungið upp á. Borðað hádegisverð
með þér, horft á kvikmynd með
þér og meira að segja dansað við
þig-
— En þú vildir ekki ganga í garð-
inum með mér, sagði William. Hann
ætlaði ekki að láta undan. Og án
þess að hugsa sig um sveiflaði hann
henni á fleygiferð kringum sig. Hún
hló.
— Þetta var ekki fráleitt. Þú gæt-
ir líklega orðið nokkuð góður með
dálítilli æfingu. En nú er dansinn
víst úti. Hversvegna viltu að við
göngum í garðinum?
— Mja, ég veit ekki, sagði hann
daufur í dálkinn. — Eg veit það
bara að það gæti verið gaman að
því.
— Jæja, sagði hún kuldalega, —
en ekki hef ég neina trú á því. Þú
mundir fara að kyssa mig og segja
einhverja bölvaða vitleysu.
— Því ekki það? ætlaði William
að fara að segja, en hætti við það.
Hann var nefnilega orðinn í vafa
um hvort hann langaði nokkuð til
að kyssa stúlkuna.
— Kyssa þig og segja einhverja
bölvaða vitleysu? sagði hann fyrir-
litlega. — Hvernig í ósköpunum
getur þér dottið önnur eins vitleysa
í hug? Eg skal bara segja þér að
þú ert .... En hann sagði ekki
meira. Hann hafði eytt tíma og pen-
ingum til ónýtis í þessa sérgóðu
stelpu.
— Góða nótt, sagði hann stuttur
í spuna. Svo sneri hann frá henni
og stikaði út úr danssalnum. Hann
var búinn að gera upp við þjóninn
og nú hafði hann gert upp við hana
líka. Nú mátti hún standa þarna
og góna eins og hún vildi.
— Nú? Það var Harry sem var
kominn til hennar. — Hvað var
þetta eiginlega?
Stúlkan brosti um leið og hún
kom á móti honum í dansinum og
þau stigu fyrstu sporin.
— Æ, ég var bara að gera stúlku
sem ég þekki heima ofurlítinn
greiða, sagði hún. — Unnustinn
hennar þurfti að fá að læra svo-
lítið.
William fór heim með næsta á-
ætlunarbíl. Honum þótti gott að
hafa góða samvizku núna, er hann
var að hugsa um Betty. Þegar hann
kom inn í herbergið sitt skrifaði
hann henni langt bréf. Þar minnt-
ist hann á hvort þau ættu ekki að
fara að láta lýsa með sér bráðum.
— Ég sé að því miður er sjón-
varpsmatreiðslutíminn á enda, svo
að þér verðið að geta ykkur til um
niðurlagið — í guðs friði, og þökk
fyrir í dag!
SJÁLFS ER HÖNDIN HOLLUST. — í þorpinu Visciano di Nola, skamt frá Napoli var
barnahælið orðið mikils til of lítið, en tilboð þau sem bárust í stækkun þess, þóttu öll of dýr.
Þorpsbúar tóku því það ráð að byggja viðbótina sjálfir í einskonar þegnskylduvinnu og hóf-
ust handa. — Hér sjást konur og börn, sem eru að bera grjót í bygginguna.