Fálkinn - 28.08.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN

fallegu blómunum. Bílstjórinn setti töskuna
hennar inn í langan, svartan bíl og innan
skamms var hún komin í járnbrautarlestina og
á leið til daglega lífsins í Railway Flats. Nú var
hún aftur fátæklingurinn Anna Beaumont, sem
var þunguð eftir Glen Westwood. En í hvítu um-
slagi í töskunni hennar var ávísun, sem Gordon
Westwood hafði gefið út og hún mundi bjarga
henni nokkra;' vikur. Anna sat með lokuð aug-
un í klefahorninu og hugur hennar var eins og
brimrót. Hún reyndi að vekja í huga sér mynd-
ina af andliti Glens Westwoods. Áður höfðu and-
litsdrættir hans verið meitlaðir í augu hennar.
En nú gat hún ekki séð þá. En í staðinn sá hún
skýra vangamynd Gordons Westwoods. Hún sá
hann standa í kjólfötunum fyrir framan arin-
inn í bókastofunni, sá pírðu augun og beiskju-
svipinn kringum munninn. Hún sá hann sitjandi
við slaghörpuna og gleyma öllu nema tilfinning-
unum, sem hann varð að túlka með tónunum.
Hún heyrði rödd hans hljóma í eyrum sér.
Djúpa rödd, sem minnti á eftiróminn af kirkju-
klukknahljóm. Rödd, sem hún mundi ávallt taka
eftir og kannast við.
„Góði Guð,“ bað hún í hljóði. „Það er Glen,
sem mér þykir vænt um. Það er barn Glens, sem
ég á von á. Og Gordon Westwood hefur gleymt
mér. Hann fór til San Francisco án þess að tala
við mig. Hann hefur gefið mér peninga. Þeir
endast ekki þangað til barnið er fætt, en ég verð
að komast af án hans. Nú er hann kannske hjá
Aline sinni, hinni fögru. Hún er rík og lokkandi
og' djöfulleg. Hún getur teflt djarft án þess að
leggja lífið undir. En ég á heima í Railway Flats
— í Railway Flats — í Railway Flats ... . “
„Það var gott að þú komst,“ sagði frú Beau-
mont er hún sá hana í dyrunum. „Dooley hefur
fengið kvef og liggur með mikinn hita. En hún
er rólegri í dag en hún var í gærkveldi. Þá grét
hún í sífellu, útaf því að þú værir ekki heima.“
Frú Beaumont virtist þreytt og lúin. Hún
hafði auðsjáanlega ekki fengið hálfan svefn, og
Anna fékk samvizkubit útaf því að hafa sóað tím-
anum og verið í samkvæmi. Hvað átti það eig-
inlega að þýða?
„Leggðu þig dálitla stund, mamma,“ sagði hún
„Ég skal þvo upp og taka til meðan Dooley sef-
ur, og svo skal ég hugsa um hana þegar hún
vaknar.“
„Já, ég er eiginlega skelfing þreytt, sagði frú
Beaumont og geispaði. „Dooley var svo óróleg
í nótt. Var gaman í þessu samkvæmi? Var Tom
þar?“ spurði hún um leið og hún gekk inn í
svefnherbergið.
„Það var einstaklega skemmtilegt," sagði Anna
og fór hjá sér. Hún hafði látið foreldra sína halda,
að hún hefði verið í boði með gömlum kunn-
ingjum, og vonaði að hið rétta mundi ekki kom-
ast upp. En hún skammaðist sín því að hún hafði
mestu óbeit á að ljúga. Og nú hafði hún flækt
sig í lyganeti. Hún smeygði sér í flýti í morgun-
kjólinn og fór að þvo upp eftir máltíðina. Dagur-
inn leið fljótt og áður en hún vissi af var farið
að skyggja. Bráðum var hún heilum degi nær
þeirri stundu er hún yrði að yfirgefa fjölskyld-
una. Og hvernig mundi þá fara heima? Þau voru
öll.svo háð henni. Ekki aðeins vinnunni hennar
og Ijárhagslegri aðstoð, heldur líka á annan hátt.
Dooley vaknaði áður en Anna hafði lokið við
uppþvottinn. Anna þurrkaði sér um hendurnar
og fór inn til veika barnsins.
„Anna, ertu heima?“ kallaði Dooley loðmælt.
„Þú mátt ekki fara frá mér. Það er svo leiðin-
legt hérna þegar þú ert ekki heima.“
„Ég skal vera heima hjá þér,“ sagði Anna
blíðlega. „Hvernig líður þér?“
„Mér líður betur núna, held ég,“ svaraði telp-
an og lokaði augunum. „En ég er svo sveitt.“
„Þá skal ég skipta á þér áður en þú sofnar,“
svaraði Anna og dró út skúffu í kommóðunni.
Hún tók upp hrein náttföt og hjálpaði Dooley til
að fara í þau. Svo breiddi hún sængina yfir hana,
og hlúði vel að henni.
,Sittu hjá mér dálitla stund,“ sagði Dooley.
Anna kinkaði kolli og settist á rúmstokkinn.
Tunglið skein yfir Railway Flats og reyndi að
fegra tilkomulaust umhverfið. Það kom jafn-
vel silfurlitur á tómu járnbrautarvagnana, sem
stóðu á hliðarsporunum og skuggarnir af grind-
verkinu voru eins og langir broddstafir. í fjarska
sá á tindana á Siei’ra. Himin og fjöll runnu 1
eitt í hvítu tunglsljósinu.
Anna sat lengi á rúmstokknum hjá systur
sinni. Þó þetta heimili væri fábreytilegt og fá-
tæklegt var það þó að minnsta kosti heimili.
Það var hérna sem hún átti heima. Hver ein-
asti krókur, hvert húsgagn og búsáhald voru
vinir hennar. Hér var hún meðal jafningja. Og
þessa stundina fannst henni ótrúlegt, að hún
skyldi nokkurn tíma hafa látið sér detta í hug
að Glen Westwood ætlaði sér að giftast henni.
Hvaða erindi átti hún inn í hans veröld? Hún
brosti er hún minntist þess, að Gordon Westwood
hafði búið það til, að hún væri af gamalli kross-
faraætt. En hver veit nema þetta væri nú satt?
Forfeður föður hennar voru innflytjendur frá
Frakklandi. Hvað skyldi Aline hugsa um hana
þessa stundina? Eða hafði hún kannske gleymt
að hún var til — alveg eins og Gordon Westwood
— og Glen?
Anna byrjaði að vinna í tízkuverzluninni dag-
inn eftir. Hún mátaði kjóla og bjó um böggla
handa skiptavinunum og reyndi að svara sem
hyggilegast spurningum hins fólksins um nýju
stöðuna sem það hélt að hún hefði sótt um í San
Francisco. Mundi hún fá hana? Var þetta stór
verzlun? Ætlaði hún að gerast sýnimey? Hún
ætti að hafa möguleika til þess, jafn fallega vax-
in og hún var.
Endurminningin um veizlu Gordons tók að
fölna, og hún varð vonlaus um að fá nokkurn
tíma meiri styrk frá honum en þessa fimmtíu
dollara ávísun, sem hann hafði gefið henni. Hún
afréð að starfa þarna einn mánuð enn, en svo
varð hún ð gera alvöru úr því að fá sér vinnu í
San Francisco. Tom mundi flytjast þangað von
bráðar, og henni var fróun að því að vita, að
hún ætti að minnsta kosti einn vin í borginni, ef
öll sund lokuðust.
„Anna, það er sími til þín,“ sagði einhver af-
greiðslustúlkan. „í þessum klefa þarna.“ Stúlk-
an benti og flýtti sér svo áfram með hrúgu af
kjólum á handleggnum.
Anna fór hægt inn í símaklefann. Hún vildi
ekki svara strax. Hún ætlaði að vona dálitla
stund að þetta væri Glen. Loks svaraði hún og
lokaði augunum, eins og það væri vörn gegn
vonbrigðum.
„Halló?“
„Halló, er það Anna. Komið þér sælar, þetta er
Gordon Westwood. Afsakið að ég var ekki heima
þegar þér fóruð, en ég varð að fara til San Franc-
isco í flýti. En getið þér komið og fundið mig
aftur? Ég þarf að segja yður nokkuð, sem er
mjög áríðandi.“ Röddin var jafn lág og djúp og
áður, en það var meiri ákefð í henni og hreim-
urinn hlýlegri. Anna fékk hjartslátt og hitaði í
kinnarnar. Hvað gat hann viljað henni? Ef Glen
hefði fallist á að giftast henni mundi hann hafa
skrifað henni sjálfur. Þetta hlaut að vera eitt-
hvað annað.
„Getið þér fengið yður lausa yfir helgina?“
spurði Westwood.
„Já,“ svaraði Anna, „ég býst við að ég geti
það.“
„Þá læt ég bílstjórann minn sækja yður á
föstudagskvöldið, á vinnustaðnum yðar. Er það
í lagi?“
„Þökk fyrjr, það er fallega gert,“ sagði Anna
lágt. Westwood kvaddi, og jafnvel eftir að hann
hafði slitið sambandinu stóð hún kyrr og beið,
eins og hún ætti von á að eithvað meira mundi
ske.
Hann hafði ekki gleymt henni, hugsaði Anna
með sér og varð innilega glöð. Og hún fann að
það var með nýjum áhuga, sem hún fór að búa
sig undir heimsóknina til Gordons Westwoods.
Hún þvoði og strauk treyjurnar sínar og press-
aði pilsið sitt. Hún keypti sér nýja sokka og gaf
sér meira að segja tíma til að fara til hárgreiðslu-
konunnar. Og þegar hún kom út úr verzluninni
síðdegis á föstudag og settist inn í gljáandi svart-
an bíl Westwoods, gat hún ekki stillt sig um að
brosa. Hún — Anna Beaumont — rétti einkenn-
isbúnum bílstjóranum töskuna sína jafn eðlilega
og hún hefði verið vön að láta bílstjóra stjana
við sig alla sína ævi. Bíllinn rann mjúkt fram
göturnar og Önnu fannst hún sitfla á skýi. En
ferðin gekk langtum of fljótt. Landið flaug fram-
hjá bílgluggunum og eftir tæpan klukkutíma
voru þau komin til San Francisco. Það var ekki
fyrr en þau voru komin út úr borginni og farin
að klifra upp hlíðarnar, sem Önnu fór að verða
órótt. Hvað átti hún í vændum? Hvað vildi Gord-
on Westwood henni?
Önnu gafst ekki langur tími til að brjóta heil-
an um það. Brytinn tók á móti henni og fylgdi
henni þegar inn í bókastofuna, og þar sat West-
wood og beið hennar. Hann var í fallegum skozk-
um vaðmálsfötum, og Anna varð fegin, því að
fötin hennar voru nýpressuð og fóru vel. West-
wood kom á móti henni og rétti fram hægri
höndina.
,,Velkomin!“ sagði hann. „Það var gaman að
þér skylduð geta komið. Gerið svo vel að fá yður
sæti.“ Hann ýtti fram hægindastólnum sem hún
hafði setið í einu sinni áður. „Segið mér nú fyrst
hvaða áætlanir þér hafið gert um framtíðina."
Hann settist andspænis henni og fór að troða í
pípuna sína.
„Ég hafði hugsað mér að verða áfram á sama
stað einn mánuð enn,“ svaraði Anna rólega. „Svo
ætla ég að reyna að finna mér átyllu til að fara
til San Francisco og reyna að komast einhvern
veginn áfram.“
„Og á hverju ætlið þér að lifa?“
Hún reyndi að vera sem borginmannlegust en
röddin brást henni þegar á reyndi. „Ég hef pen-
ingana, sem þér gáfuð mér. Þeir ættu að duga
mér þann tímann, sem ég verð frá vinnu. En
áður en til þess kemur ætla ég að reyna að fá
mér vinnu, og fái ég ekki neitt fast, get ég sjálf-
sagt fengið vinnu við uppþvott eða að búa um
rúm og þvo gólf, eða hvað sem vera skal. Og svo
legst ég á sjúkrahúsið.“
„Og skiljið barnið eftir þar?“ Það var eins og
hann biði svarsins við þeirri spurningu með eft-
irvæntingu. Anna gat ekki skilið hvers vegna
honum væri svona hugað um að fá að vita hvað
hún ætlaði að gera við barnið sitt. Varla gat hon-
um dottið í hug, að hún ætlaði að láta hann hafa
áhyggjur af því?
„Ég skil barnið aldrei við mig,“ sagði hún.
„Móðir mín hefur alið önn fyrir okkur, þó að
hún hafi haft úr litlu að spila. og hún elskar
okkur öll. Ég ætla að reyna að verða eins við
barnið mitt og hún hefur verið við okkur.“
„Fólk sem tekur kjörbörn elskar þau nú líka,“
sagði Westwood hægt.
„Það getur verið,“ svaraði Anna. „En ég vil
ekki láta neinn annan fá barnið mitt.“
„En það verður yður fjötur um fót. Þér eruð
ekki einu sinni orðin tvítug. Það yrði ekki auð-
velt fyrir yður,“ sagði hann.
„Það getur vel verið,“ sagði Anna.