Fálkinn - 04.09.1959, Side 6

6
FÁLKINN
gamanleikhús. Maurice fór til leik-
hússtjórans og bauðst til að syngja.
— Eg ræð aldrei smákrakka til
mín, sagði leikhússtjórinn önugur.
— Reynið þér mig samt, sagði
Maurice og forstjórinn gat ekki
staðist hann og lét hann syngja í
sunnudagsskemmtuninni.
— Ef fólki líkar við þig, getum
við talað um kaupið, sagði hann.
LOKSINS BROSIR LÍFIÐ.
Nokkrum dögum síðar sat Maur-
ice í Parisiana-leikhúsinu og klapp-
aði, hrópaði bravó, og dæsti af á-
nægju og gerði yfirleitt allt, sem
hann var leigður til að gera. En
eiginlega var honum illa við leigu-
klapparastarfið. Það var hann, sem
að réttu lagi átti að standa á svið-
inu og láta klappa fyrir sér..
og lærði ný lög. Hann hafði gott
minni og var fljótur að læra lög-
in.
Paul bróðir hans giftist, en Maur-
ice og móðir hans bjuggu saman
áfram.. Nú var hún ekki eins kvíð-
in um atvinnu sonar síns og meðan
hann var við fimleikana, en fylgdist
vel með og gaf honum góð ráð.
Parisiana-leikhúsið bauð honum
ÍHaut-ice CkeValier
>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f->f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f>f
FLÖKKUSÖNGVARINN.
Umferðasirkus auglýsti eftir fis-
léttum fimleikastrák til þess að
standa í toppinum á pýramída úr
mönnum. Maurice sem nú var orð-
inn 12 ára, fékk embættið. Ekki
fékk hann neitt kaup, en hann lærði
margt nýtt í fimleikum og auk þess
fékk hann mat eftir hverja kvöld-
sýningu. Hann var í sjöunda himni
og tók þátt í öllu — setti upp tjald-
ið, tók það ofan, fóðraði dýrin og
þvoði vagnana. Og á leiksviðinu var
hann í essinu sínu. Einmitt þetta
hafði hann dreymt um: að vera á
ferðinni, innanum söng, lófaklapp
og kátt íólk. Þetta ætlaði hann að
gera til æfiloka.
Paul og móðir hans dáðust að
honum, en voru um leið hrædd við
þetta starf, sem hann hafði valið
sér, og áður en varði rættist grun-
ur hennar. Lögregluþjónn kom heim
til hennar og spurði hvort hún væri
móðir Maurice Chevalier. Hún yrði
að koma með sér samstundis, því
að Maurice hefði hrapað á sýningu
og lægi nú á sjúkrahúsi.
Til allrar hamingju hafði hann
ekki meiðst alvarlega, en nú varð
hann að hætta við fimleikana fyrir
fullt og allt. En hann gafst ekki
upp samt. Nú ætlaði hann að verða
götusöngvari — troubador tuttug-
ustu aldarinnar.
Einn dag um vorið stóð hann á
fjölförnu horni fyrir utan Café Ro-
yale og söng vísur, sem hann hafði
æft sig á í laumi. Röddin var veik
og mjó og náði ekki langt, og stund-
um kæfði götuhávaðinn hann al-
veg. En samt vakti tólf ára snáðinn
með stóra hausinn eftirtekt, og sum-
ir sem fram hjá gengu stungu hend-
inni í vasann og lögðu koparhlunk
í húfuna hans.
Ung stássfrú í fínum vagni skip-
aði ökumanni sínum að nema stað-
ar. Hún horfði á unga söngvarann
með mikilli velvild og þegar hann
var búinn klappaði hún rækilega.
Þetta var fyrsta lófaklappið, sem
hann fékk sem götusöngvari, og
hann var í sjöunda himni. Ekillinn
gekk til hans og rétti honum einn
franka.
FRUMSÝNING í LEIKHÚSI.
En móðir hans var alls ekki ánægð
Götusöngvari — jafnvel á fínni götu
í París — var í rauninni ekki ann-
að en betlari. Og það var engin at-
vinna.
í Ménilmontant var ofurlítið
VÍSNASÖNGVARINN SÍVIVGI
2. G R EIN
Paul og móðir lians voru í saln-
um. Þau engdust af eftirvæntingu
og kvíða. Maurice sat í fataklefan-
um, ataður rauðalit í andlitinu. Svo
var hringt og hann varð að fara
inn á sviðið. Þar var dauf birta,
svo hann sýndist enn minni en hann
var, en höfuðið var óhugnanlega
stórt..
Ýmsir í salnum þekktu hann
samt og kölluðu: — Nei, heyrið
þið, þarna er hann þá, hann Maur-
ice litli.
Nú var beðið með eftirvæntingu
eftir því sem koma skyldi. Píanist-
inn gaf merki. Maurice opnaði
munninn ........ en ekki heyrðist
nokkurt hljóð. Píanóleikarinn vildi
sem sé ekki byrja á undan Maurice
en Maurice beið eftir píanóleikaran-
um. Loks byrjaði hann, en svo hátt
að jafnvel fólkið í Ménilmontant
þóttist vita, að þetta gæti ekki ver-
ið rétt.
Nú fór fólkið að hlæja, en Paul
og frú Chevalier roðnuðu af blygð-
un og óskuðu áð þau væru komin
sem lengst í burtu. En Maurice
gugnaði ekki en hélt áfram og þeg-
ar hann var búinn hneigði hann sig
og þakkaði fyrir. — Og svo kom
næsta vísa.
Ungi söngvarinn sat í fataklefan-
um og var að nudda rauða litinn
framan úr sér. Hann var hálf von-
svikinn, en líklega hafði þetta þó
ekki verið fyrir neðan allar hellur?
Dyrnar opnuðust og gamli trúður-
inn kom inn. Hann var afar rauna-
legur — en það var hann alltaf
þegar hann var ekki á sviðinu.
— Þú varst alls ekki bölvaður,
Maurice, sagði hann. — Eg hef séð
margt verra, og svo er á það að
líta að þú ert svo ungur. Við hinir
erum búnir að lifa okkar fegursta,
en þú hefur lífið framundan og get-
ur lært svo margt.
— Þetta hefur þá verið forsmán,
monsieur Coco?
— Leikstjórinn vill ekki nota þig,
en mér dettur nokkuð í hug, Maur-
ice. Þú gætir komist að í Parisiana-
leikhúsinu — sem klappari.
— Æ ....
— Þú færð eitthvað kaup fyrir
það, og getur lært margt á því að
sitja í salnum á hverju kvöldi.
Loks fékk hann smátækifæri til
að standa andspænis áhorfendum.
Kaffihúsaeigandi í Ménilmontant
þurfti söngmann til að skemmta
gestunum á laugardagskvöldum.
Maurice fékk að reyna sig, og fólki
líkaði vel við hann. Kaffihúseigand-
inn var ánægður líka og Maurice
fékk tvo franka fyrir hvert kvöld.
Annar kaffihúsaeigandi bauð hon-
um 3 franka og nú fannst Maurice
lífið vera farið að brosa við sér.
Trúðurinn Coco fór með hann til
nótnaforleggjara, sem hafði öll
nýjustu dægurlögin, og þar sat Che-
valier tímunum saman við píanóið
smáhlutverk í revíu, og þó hann
hefði meira upp úr söngnum á kaffi-
húsunum, tók hann þessu boði, því
að hann langaði til að leika á sama
staðnum sem hann hafði verið leigu
klappari áður.
Nú var Maurice orðinn 16 ára og
hafði eignast 500 franka, sem hann
hafði sparað. Skemmtikraftaráðn-
ingarstjóiarnir voru farnir að taka
eftir honum. Og nú var hann orð-
inn hærri, fallega vaxinn og ómót-
stæðilega töfrandi í framkomu.
Honum bauðst ráðning á Scala í
Brussel og vann stórsigur. Og hann
vann stórsigur. Og hann var ráðinn
Chevalier * gamanmyndinni „Ma Pomme“, sem var tekin 1951. Þar
leikur hann ráðhollan frænda, sem á að forða ungum pilti frá spill-
ingunni.
i