Fálkinn - 04.09.1959, Blaðsíða 8
8
FALKINN
— Þú hefur víst orðið hissa. Þeg-
ar ég kom hingað seinast var ég
með honum bróður þínum og tók
eftir að hann hringdi með sérstöku
móti — langt og stutt. Var ég ekki
athugull?
— Það er merkið sem systkini
mín nota, segi ég og muna minnstu
að ég bæti við — og fáeinir góðir
vinir. En ég tek mig á. Þó Harry
komi einstöku sinnum telst hann
ekki til góðu vinanna okkar. Það
eru nokkur ár síðan við kynntumst
honum hjá einum ættingja okkar,
og síðan hefur hann komið til okk-
ar. En okkur fellur ekki við hann,
hvorki Elsu né mér. Hann talar
eingöngu um aðra og oftast nær
hefur hann út á alla að setja. Það
var svo að heyra að allir sem hann
þekkti væru undirförulir viðsjáls-
gripir, sem vildu gera öðrum illt.
Við Elsa komumst alltaf í slæmt
skap þegar hann hafði verið hjá
okkur.
— Er frúin úti? spyr. hann.
— Hún er víst oft úti?
— Hún fer stundum í kvik-
myndahús, svara ég. — Það er svo
lítið um skemmtanir hjá henni.
— Kvikmynd og kvikmynd,
skrifar hann hryssingslega í lófann.
Þær segjast fara að skoða kvik-
mynd, það er svo sakleysislegt.
Skyldi það ekki vera eitthvað ann-
að, sem þær eru að gera?
Ég sprett upp. — Hvað í ósköp-
unum ertu að segja. Dettur þér
kannske í hug að Elsa sé ekki þar
sem hún segist vera? Hefur þú
nokkra ástæðu til að halda annað?
Ég hef líklega hrópað nokkuð
hátt, því að nú skrifaði hann hratt:
— Nei, nei, en þú veist að það er
engum hægt að treysta.
Nú varð ég reiður og sagði hon-
um fulla meiningu mína um ill-
girnishjal hans um aðra. En þá fór
r
„Eg skal vera augu þín og eyru“
Eg þreifa fyrir mér út að glugg-
anum. Ekki til að horfa út, því að
ég get ekki séð. En ég ætla að finna
á rúðunni hve kalt er úti. Eg finn
frostrósirnar. Og það gefur mér svo
þægilega kennd um að heitt er í
stofunni. Svo þreifa ég fyrir mér
og kemst að hægindastólnum mín-
um aftur og næ í stóra bók til að
lesa. Eg legg hana á hnén og læt
fingurgómana þukla á upphleypt-
um punktunum.
Eg hef ofurlitla skímu á vinstra
auganu . Eg sé ekkert greinilega en
verð -var við birtuna. Eg sé þegar
ljós er kveikt eða slökkt. Til vinstri
við stólinn minn hefur verið settur
lítill lampi með sterku ljósi. Þegar
einhver hringir dyrabjöllunni þá
kviknar á lampanum. Og það sé ég
ef ég sit á minum stað í stólnum,
og þá get ég farið til dyra.
Eg heyri nefnilega ekki þegar
dyrabjallan hringir. Eg er blindur
og heyrnarlaus. Það er ömurlegt á-
stand — að vera bæði blindur og
heyrnarlaus, að hafa aðeins þrjú
skilningarvit. En það nægir ef mað-
ur hefur nægilegt lífsþor og á gott
fólk að, sem sýnir manni ástúð og
hjálpsemi. Og ég er svo heppinn
að eiga svoleiðis fólk að. Fyrst og
fremst konuna mína, hana Elsu.
I kvöld er hún að sjá kvikmynd.
Sem ofurlítinn þakklætisvott fyrir
allt sem hún gerir fyrir mig, bið
ég hana eins oft og efnin leyfa að
kaupa sér eitthvað gott eða skoða
kvikmynd. En ég hefði líklega ekki
átt að ýta undir hana í kvöld. Það
er sjálfsagt skelfing kalt úti.
Eg hrekk við. Lampinn lýsir
lengi, og svo kemur snöggur blossi
á eftir. Það er merkið sem hefur
verið aftalað við systkini mín og
nokkra góða vini. Annars er ég ekki
vanur að opna þegar venjuleg hring
ing er við dyrnar. Eg þukla fyrir
mér fram í göngin og býst við að
hitta einhverja af systrum mínum,
því að þær koma svo oft til mín.
Kuldagustur kemur úr dyrunum
þegar ég opna, hönd tekur í hönd-
ina á mér og ég finn skrifað í lóf-
ann á mér: „Það er Harry“. Mér
finnst einhverskonar sigurvissa í
snertingunni. Hann kemur inn,
hengir af sér yfirhöfnina í anddyr-
inu. Við setjumst inn í stofuna og
hann skrifar í lófa minn:
að koma óðagott á hann og hann
sagðist verða að fara á fund. Áður
en hann fór spurði ég aftur:
— Það er vonandi ekkert að. Ég
á við: þú hefur ekki heyrt neitt
misjafnt um Elsu?
Hann svaraði bara nei og fór. Ég
man ekki hvort hann bauð góða
nótt.
Ég komst í hugaræsing við þessa
heimsókn. Ég reyndi að halda á-
fram að lesa, en mér tókst ekki að
láta hugann fylgjast með upp-
hleyptu punktunum á bókinni. Ein
eða tvær setningar — og svo var
hugurinn kominn í annað. Elsa.
Var hún kannske orðin þreytt á að
stjana við mig, snúast kringum
heyrnarlausan og blindan mann?
Hafði hún leitað sér lífsgleði ann-
arsstaðar? — Ég sat auðum hönd-
um og hugsaði....
Við vorum bæði komin yfir
fertugt. Þegar ég var um þrítugt
og missti heyrnina, yfirgáfu gömlu
vinirnir mig. Mig tók þetta sárt og
fór að leita samfélags við aðra, sem
líka höfðu slæma heyrn. í þeim hóp
var mér sagt frá myndarlegri
heyrnardaufri stúlku langt norður
í landi. Ég tók upp á því að skrifa
henni og ég fékk svar! Við skipt-
umst á fjölda af bréfum, og við
vorum merkilega sammála um flest.
Næsta sumar fór ég norður til að
hitta bréfafélaga minn. — Og svo
að ég noti ekki óþörf orð: við trú-
lofuðumst. Þegar ég fór aftur höfð-
um við hvort um sig einsett okkur
að reyna að spara, til þess að geta
reist bú. Svo leið ár og okkur kom
saman um að bíða eitt ár enn, án
þess að hittast, því að það var langt
á milli okkar og ferðin dýr. En svo
skeði það hræðilega, að ég missti
heyrnina alveg. Þegar ég hafði náð
mér eftir þetta áfall skrifaði ég
Elsu og sagði henni hvernig komið
var. Ég lauk bréfinu svona:
,,Og nú veistu að þú ert leyst frá
öllum loforðum við mig.“
Ég beið eftir svari í tólf daga.
Hún hugsar líklega vandlega um
þetta, sagði ég við sjálfan mig dag
eftir dag.
Þá kom símskeytið: „Mættu mér
á járnbrautarstöðinni í kvöld. —
Þín Elsa.“
Og hún kom. Hún hafði ekki
getað komið fyrr, því að hún varð
að selja saumastofuna sína. Það tók
tíma. Hún sagði við mig:
— Nú giftumst við og ég skal
vera mér eyru!
Veslingurinn. Og hún sem hafði
átt svo erfitt uppdráttar vegna þess
að hún heyrði svo illa. En svona var
hún: — hugrökk, sterk og hjarta-
góð.
Við giftumst í kyrrþei. Okkur
leið vel saman. Verulega vel.
Kannske of vel til þess að það gæti
orðið lengi. Að minnsta kosti fór
mér nú að fara aftur með sjón. Hún
fór hraðversandi, það stafaði af því
að ég hafði sykursýki, söggw. lækn-
arnir. Loks varð ég að hætta að
vinna. Nú eru fimm ár síðan, og af
sjóninni er ekkert eftir nema ofur-
lítil skíma á vinstri auga. Og nú
var Elsa kannske orðin þreytt á
öllu saman? A öllu því, sem hún
varð að gera fyrir mig. Átti ég líka
— eins og svo margir blindir og
heyrnarlausir — að lenda á hæli
eða einhverjum þesskonar stað?
Fara á burt frá öllu því, sem mér
þótti vænst um. Drottinn minn,
hlífðu mér við þessu.
Ég fann allt í einu kaldan gust
frá dyrunum, sem voru opnaðar.
Þegar Elsa kom heim var ég alltaf
vanur að fara fram og hjálpa henni
úr kápunni. En nú sat ég kyrr.
Hún kom inn, tók báðum höndum
um höfuðið á mér og kyssti mig á
nefbroddinn. Svo skrifaði hún í
höndina á mér:
— Er eitthvað að. Þú ert svo
dauflegur. Ertu veikur?
— Nei, svaraði ég stutt. Ég fann
að hún horfði á mig.
— Hefur nokkur komið hingað?
— Já, Harry.
— Jú, datt mér ekki í hug. En
hvernig komst hann inn?
Ég sagði henni hvernig hann
hefði gabbað mig. Hún sagði:
— Við verðum að taka upp nýtt
merki. En annars — ég þarf að tala
við þig um nokkuð.
— Eitthvað alvarlegt?
— Æ-já — það verður að verða
endir á þessu.
Nú kemur það, hugsaði ég með
mér, nú hrynur allt yfir mig. Verð
ég maður til að afbera það?