Fálkinn - 04.09.1959, Page 9

FÁLKINN
9
— Hvaðter það, Elsa — endir á
þessu, segir þú?
Hún ýtti við hnánum á mér og
lagðist á hnén fyrir framan mig.
Ég fann hve ísköld hún var en
reyndi að vera rólegur.
Ég verð að tala við þig um þetta,
því að ég er orðin leið yfir því og
get ekki þolað það.
— Nei, láttu það koma. Ég verð
að reyna að afbera það. Flýttu þér
— flýttu þér.
Þegar hún fór að skrifa aftur fann
ég að hún var hissa.
— Hvað er þetta — hvað gengur
að þér? Þú hrópar svo hátt — og
þú svitnar!
Ég svaraði ekki og hún skrifaði
áfram:
— Það eru þessar kvikmynda-
ferðir, sem ég vil tala við þig um.
Það er ekki alltaf sem ég hef farið
í kvikmyndahús, en ég hef ekki
viljað segja þér það.
— Hvar hefurðu þá verið?
— Mér var erfitt um að tala.
— Ég hef oft komið of seint, eða
þá að allt hefur verið útselt. En til
þess að baka þér ekki vonbrigði hef
ég gengið um göturnar og skoðað í
búðargluggana. Stundum hefur
líka verið svo kalt úti að ég hef
farið í kaffihús. Ég veit að þú held-
ur að ég hafi mjög gaman af þess-
um kvikmyndaferðum, en hér eftir
ætla ég að neita að fara! Geturðu
ekki skilið það, maðurinn minn, að
ég vil miklu heldur sitja heima
hérna í stofunni okkar en að rápa
í kvikmyndahús....
Ég hafði hallað höfðinu niður á
öxlina á henni. Ég gat engu svarað.
Það var eitthvað sem lokaði háls-
inum, svo að ég tók andköf. Tárin
brutust fram. Ég minntist orða'nna
hennar, sem hún sagði þegar ég
missti sjónina: Ég skal vera þér
eyru og augu, og ég skal alltaf gæta
þín! Og þarna sat ég, syndugur
maður, og hafði hugsað svo ljótt um
hana! Ég faldi andlit mitt af blygð-
un.
Ég var lengi að jafna mig eftir
þetta. Svo þrýsti ég höfði hennar
að mér, og hún sat við hliðina á
mér. Svona sátum við — ég veit
ekki hve lengi. Og ég hvíslaði að
henni:
Ástin mín. Elsku unnustan mín.
Hún kinkaði kolli. — Segðu
meira, góði.
— Elsku húsmóðir min — hjúkr-
unarkonan mín — konan mín. Þú
ert mér alt.
Elsa stóð upp, tók í hárið á mér
og hristi mig fram og aftur. Og svo
skrifaði hún í lófann á mér:
— Þú hlýtur að vera svangur.
Nú ætla ég fram og búa til góðan
kvöldverð. Við skulum gera okkur
notalegt kvöld. Engin hjón geta átt
jafn notalega æfi og þú og ég. Að-
eins þú og ég.
* Skrítlnr
—• Nei, Hansen, þetta má ekki við-
gangast lengur, sagði forstjórinn.
Þetta er i þriðja skiftið í savia mán-
uði, sem þér biðjið um greiðslu fyrir-
fram af kaupinu yðar.
— Já, en konan mín er alltaf að
biðja um peninga.
— Má ég spyrja hvað hún gerir
við alla þessa peninga?
— Já, það er guðvelkomið að þér
spyrjið hana að því. Það er meira
en é,g þori að gera.
leik.
Töframaðurinn bað mann úr saln-
um að koma upp á pallinn og fékk
léð úrið hans, vafði rauðum silki-
klút utanum það og hélt því upp að
eyranu á manninum.
— Eruð þér nú sannfœrður um
að úrið sé innan í klútnum? spurði
töframaðurinn.
— Já, svaraði maðurinn. — Eg
heyri að það gengur, og það finnst
mér stórfenglegt töfrabragð, því að
fjöðrin i því hefur verið slitin í
marga mánuði.
Síminn hringdi og nýja simastúlk-
an sýndi ekki á sér snið til að svara.
— Hversvegna svarið þér ekki þeg-
ar síminn hringir? spurði forstjór-
inn ergilegur.
— Af því að &g hugsa að síminn
sé til yðar, svaraði hún. — Enginn
af kunningjum mínum veit að ég
hefi ráðið mig hingað.
HRAÐVIRKAR VEGSTEYPUVÉLAR. — Hin hraða bílafjölgun krefst betri og breiðari vega
úr steinsteypu, til bess að bola slitið. Steypuvélarnar verða fullkomnari ár frá ári, verða lirað-
virkari og steypa betur. Þessi mynd var tekin af nýtísku bílavegi milli London og Birmingham.
Þrjár vélar steypa veginn, eftir að undirstaðan liefur verið gerð. Sú fyrsta dreifir steypunni
á átta metra breitt svæði, sú næsta sléttar yfirborðið og loks kemur sú briðja, sem fágar
það með rammagnásveifluvél. Er bað nýung, sem þykir gefast ágætlega.
— Eg heyri að þú hafir keypt
sjónvarpstœki til að halda börnun-
um heima, sagði maðurinn við ná-
grannann. — Dugði það?
Já, að vissu leyti. Nú fara þau
ekki út fyrr en stöðin er hœtt að
senda á kvöldin.
— Nú er pláss fyrir þig í baðklef-
anum, Einar.
— Heyrðu, pabbi, hver er munur-
inn á bjartsýnum og bölsýnum
manni?
— Það skal ég segja þér. Ef þú
setur bita af svissneskum osti fyrir
framan þá, sér sá bjartsýni ostinn,
en sá bölsýni sér ekkert nema hol-
urnar í honum.
— Hversvegna geturðu ekki gert
eins og hinir drengirnir og skrópað
úr spiltímunum?
— Kvað kostar þetta efni, spyr
gamla konan.
— Sjö krónur meterinn, svarar af-
greiðslustúlkan.
— Seytján krónur.. Það er of dýrt.
Eg borga ekki nema fimmtán.
— Yður misheyrðist. Það voru sjö
krónur en ekki seytján.
— Það er allt of dýrt. Eg skal
borga fimm. .
d
Agneta og marmennillinn