Fálkinn - 04.09.1959, Side 12
12
FÁLKINN
„Auðvitað gerum við eitthvað fyrir hana. Veit-
um henni einhverja stoð. En mundu það, Gord-
on ,að ég tek ekki á mig neina ábyrgð á þessu.
Og maðurinn minn ekki heldur.“
,,Og hvað segir Glen sjálfur?“ spurði Gordon
Westwood brosandi.
„Hann er í öngum sínum. „Ég geri það sem þú
álítur bezt, mamma,“ sagði hann áður en hann
fór til Philadelphia.
„Jæja, sagði hann það,“ sagði Gordon og var
nú allt í einu orðinn fokreiður. „Ég geri það
sem þú álítur bezt, mamma.“ Og þér er trúandi
til að láta bæði ungu stúlkuna, sem hann hefur
svikið, og barnið sem hann hefur eignast, svelta
í hel í göturennunni. Og hvers vegna? Vegna þess
að þú þjáist af broddborgarahræsni. Nær Glen
aldrei þroska? Ætlar hann sér að verða kjöltu-
rakki þinn alla sína ævi? Ef hann gerir það,
verður hann aldrei maður til að geta staðið
undir ábyrgð gerða sinna. Þú hefur gerspillt lífi
föður hans og þér hefur tekist að gera Glen að
tusku. Og þennan mann hef ég arfleitt, því að
ekki varð annað séð en að ég mundi deyja barn-
laus. En nú skal ég gleðja þig með því, Caroline
mín, að úr því að svona er komið, skal Glen ekki
fá eitt cent eftir mig. Ekki eitt einasta cent.“
„En — Gordon,“ byrjaði frú Westwood og stóð
upp og fór til hans. Anna var í vafa um, hvort
það væri óviljandi eða viljandi sem Gordon mis-
skildi hana.
„Æ, er komið ferðasnið á þig,“ sagði hann. „Já,
ég skil að þú þarft að flýta þér á stöðina til að
hitta vinkonur þínar, sem eru sama sinnis og
þú, og fara eitthvað þangað, sem fólk getur séð
ykkur, og kannske verðið þið svo heppnar að
tekin verði mynd af ykkur og birt í einhverju
snobbablaðinu. Nei, láttu mig ekki tefja þig,
fyrir alla lifandi muni,“ sagði hann þegar frú
Westwood opnaði munninn til að mótmæla. Hann
ýtti henni hálfvegis fram að dyrunum og opnaði
fyrir henni, og undir eins og hann hafði mjak-
að henni út fyrir þröskuldinn skellti hann hurð-
inni fyrir nefinu á henni og lét hana sigla sinn
sjó.
Anna sperrti upp augun af skelfingu. Hún var
náföl og hafði hypjað sig að arninum og hélt í
arinhilluna til að styðja sig. Westwood kom til
hennar. Hreyfingar hans voru snarar og það
var auðséð að hann var reiður. Anna greip önd-
ina á lofti er hún sá hve byrstur hann var.
Hann tognaði í andlitinu. „Viltu giftast mér?“
spurði hann.
Það var eins og Anna væri negld við gólfið.
Hún starði á Gordon Westwood og hræðslan
skein úr augunum. Hvað var hann að segja?
Orðin virtust standa kyrr fyrir hugskotssjónum
hennar, skrifuð með eldletri — en hún gat ekki
ráðið þau.
„Hvað — hvað — afsakið þér, ég skil ekki...“
stamaði hún ..
Hann hló. En það var engin gleði í þeim hlátri.
„Nei, það skil ég,“ sagði hann ofurlítið rórri.
„Seztu, og þá skal ég segja þér alla söguna. Þú
ert hugrökk, Anna, og ég get ekki annað en dáðst
að hugmynd þinni, að ætla að vinna fyrir þér
og barninu. En mér fellur ekki að þú eigir að
berjast við örðugleika — og þrátt fyrir allt er
barnið af Westwoods-ættinni.“ Hann tók mál-
hvíld, og er hann hélt áfram talinu einblíndi hann
beint framundan sér, og Anna var í vafa um
hvort hann gerði sér grein fyrir að hún væri
viðstödd. Orðin virtust koma úr djúpi sálar
hans. „Ég hef verið giftur, en bæði konan mín
og sonur okkar eru dáin. Svo var ég í þann veg-
inn að giftast aftur. Ég hafði kynnst dásamleg-
ustu konu í heimi — hélt ég! En — nú jæja. í
stuttu máli: ég brenndi mig illilega. Og svo af-
réð ég að verða ógiftur það sem eftir væri æv-
innar. Og ég gerði Glen að erfingja mínum. En
nú fellur mér ekki bragðið að honum. Ég hef
alltaf haft andstyggð á Caroline, og mér skal
verða ánægja að því að láta hana missa af pen-
ingunum mínum. Þess vegna langar mig til að
giftast þér, Anna. Bíddu hæg — hann veifaði
hendinni óþolinn — þú skalt ekki óttast að ég
geri kröfur til þín. Hjónabandið okkar verður
málamyndahjónaband, og það fer líka bezt á
því, úr því að þú ert ástfangin af Glen. En eng-
inn má vita að það sé málamyndahjónaband.
Barnið fæðist í okkar hjónabndi og verður þess
vegna mitt barn. Það fær það nafn sem það hef-
ur kröfu til, og ég eignast erfingja, sem mig
langar til að erfi reiturnar mínar. Skilurðu mig?
Ég sagði áðan, að maður gæti líka elskað kjör-
börn sín, og það var þetta, sem ég hafði í huga
þá. Og barnið þitt verður ekki einu sinni kjör-
barn. Ég mun ávallt telja það mitt eigið barn.
Það á að verða uppbót fyrir það, sem ég missti.
Og þegar það er fætt færð þú frelsi þitt aftur
þegar þú villt, en ég mun aldrei neita þér um
að fá að sjá barnið þegar þú villt. Þannig fær
þú góða kosti, og barnið líka. Glen fékk tæki-
færi til að haga sér eins og heiðarlegur maður,
en þáði það ekki. Ég tel mig hafa hreina sam-
vizku. Jæja, Anna, hvað segir þú um þetta.
Gengur þú að þessum kostum?“
Anna þagði um stund. Hún varð hátíðleg yfir
þessu göfuga boði. „Ég get ekki látið yður gera
þetta,“ hvíslaði hún. „Það er ekki yður að kenna,
að þetta fór svona. Þér berið enga ábyrgð á því.
Ef til vill komast vinir yðar að öllu því sanna
um mig. Og þá fellur þeim ekki við mig og ég
er ekki svo lagin að ég geti snúið mig útúr, þeg-
ar forvitið fólk fer að spyrja. Ég get ekki . . . .“
„Allt þetta hirði ég ekkert um,“ tók Westwood
fram í. „Ég veit varla hvort ég á nokkra vini
framar eða hvort ég get treyst nokkrum þeirra.
Og þú þarft ekki að telja þig standa í þakklætis-
skuld við mig. Ég er ekki viss um að ævi þín
verði neitt þægileg. Þetta heimili geymir of
margar endurminningar. Raunalegar endurminn-
ingar um konuna mína, sem lá í lömun árum sam-
an. Minningin um litla drenginn minn sem dó. Og
svo um allt það, sem síðar gerðist. Sjálfur er ég
nærri því tvöfalt eldri en þú, og hér á heimilinu
er enginn áþínum aldri, sem þú getur verið með.
Þú missir af mörgu því, sem jafnöldrum þínum
er skemmtun að. Hins vegar losnar þú við áhyggj-
ur fyrir daglegu lífi þínu og barnsins.“
„En móðir Glens — ætli hún segi ekki öllum
frá þessu?“
„Að hún auglýsi að sonur hennar hafi hagað
sér eins og mannleysa,“ hrópaði Gordon West-
wood. „Ætli hún vari ekki á því.“
„Jú, kannske," sagði Anna. „Það er trúlegast.“
„Áreiðanlega," sagði Westwood. „Ég var að
biðja þin áðan. Ef ég endurtek spurninguna
núna, eftir að hafa útskýrt hvernig í öllu liggur
— hverju svarar þú þá? Viltu giftast mér upp
á þessi býti?“
„Já,“ svaraði Anna. „Ég skal gera það sem í
mínu valdi stendur til að gera yður til hæfis.“
„Maður á að þúa manninn sinn,“ sagði Gordon
Westwood fremur þurrlega en bros hans var vin-
gjarnlegt. Hann stóð með höndina í jakkavasan-
um og dró up lítið brúnt hylki. Opnaði það og
tók upp grannan platínuhring með einum stórum
brilliantsteini. „Það verður að sjást að við séum
trúlofuð, þegar þú giftist mér.“
Anna stóð upp þegar hann kom til hennar.
Augu þeirra mættust eina sekúndu, en einhverra
hluta vegn litu þau svo hvort af öðru. Heitur
roði kom í kinnar Önnu og henni sýndist Gordon
vera skjálfhentur er hann dró hringinn á fingur
hennar. Um leið varð henni litið á myndina af
konunni, sem hann hafði misst og hún vissi að
hún mndi aldrei getað fyllt sess þeirrar konu.
Þetta hjónaband var ekki annað en viðskipta-
samningur og þess vegna var ástæðulaust að
komast í angurblítt skap útaf því. Gordon stóð
kyrr fyrir framan hana en hún þorði ekki að
líta upp. Hún starði á höndina á sér og langa,
mjóa fingurna. Aldrei hafði henni dottið í hug
að hún mundi nokkurn tíma eignast svona dýr-
mætan hring. Hann hlaut að kosta of fjár.
„Anna,“ sagði lága d/júpa röddin rétt við eyr-
að á henni. „Ég hef keypt leyfisbréfið. Ég fór
til San Francisco og undirbjó allt þessu viðvíkj-
andi daginn eftir veizluna. Eins og þú kannske
mannst var ég ekki heima þegar þú fórst.“ Anna
kinkaði kolli. „Það tekur nokkra daga að ganga
frá plöggunum, en nú er allt til og við látum
gifta okkur undir eins.“
Anna hrökk við. „Undir eins? Núna í kvöld?“
„Já, í kvöld,“ svaraði Gordon Westwood. Ég vil
engan drátt á þessu. Við skulum gera það sem
fyrst.“
„Hvað segja — vinir þínir við þessu?“ Anna
átti erfitt með að þúa hann. „Og ég ætti að láta
foreldra mínna vita. Þau hafa aldrei heyrt þig
nefndan á nafn.“
„Vinir mínir verða að venjast því að ég sé
giftur,“ sagði Westwood með einkennilegri á-
herzlu á orðinu vinir. Það var helzt að skilja,
að hann teldi sig ekki eiga neinn vin. „Og ef
þú vilt getum við skroppið heim til foreldra
þinna á morgun og sagt þeim frá því að við
séum gift.“
„Ég geri alveg eins og — þú villt,“ sagði hún
lágt. „Og ég hef sagt þér að fjölskylda mín lifir
við þröngan kost, en ég skammast mín ekkert
fyrir hana.“ Hún reigði höfuðið, eins og í þráa.
„En þú gerir það kannske þegar þú sérð þau.“
Gordon Westwood pírði augunum. Nasaflip-
arnir titruðu ofurlítið og bros lék um varirnar.
Hann andaði djúpt.
„Hvers vegna ætti-ég að skammast mín fyrir
fjölskyldu þína?“ spurði hann lágt. „Ég sem á
Glen og Caroline í minni ætt. Nú færðu kortér
til að þvo þér og gera þig fallega undir brúð-
kaupið. Og svo förum við.“
Anna vissi varla hvernig hún komst upp í her-
bergið sitt. Hún settist fyrir framan spegilinn
og horfði á sig. Hún átti að giftast Gordon West-
wood — núna í kvöld. Og hún átti að eiga heima
á þessu yndislega heimili hans. Henni var ó-
mögulegt að skilja þetta. Ef hún hefði ekki séð
stóra steininn glitra í hringnum á fingrinum sín-
um hefði hún helzt viljað trúa, að þetta væri
ekki annað en skynvilla eða draumur. En það
var raunvera. Ósjálfrátt fór hún úr jakkanum
og fór að laga á sér hárið og án þess að hugsa
út í það frekar setti hún hárið í stóran hnút,
eins og hún hafði gert kvöldið sem Gordon hélt
samkvæmið mikla til heiðurs Aline — konunni,
sem hann elskaði. Hún þvoði andlit og hendur, og
það var eiginlega allt og sumt sem hún gat gert
til að búa sig undir brúðkaupið. Brúðkaupið sitt.
Hún fékk kökk í hálsinn. Aldrei hafði hún hugs-
að sér að ganga á brúðarbekkinn svona.
En hún harkaði af sér og kvaldi í sér grát-
inn. Hún hafði fulla ástæðu til að vera glöð en
enga ástæðu til að gráta. Róleg ög hnarreist gekk
hún niður stigann pg gekk hiklaust með Gordon
út í bílinn.
Hvorugt þeirra sagði orð á leiðinni til San
Francisco og þegar hátíðlegir embættismenn
stóðu kringum hana fannst henni allt þetta vera
eins og draumur eða alvarlegur sjónleikur. Eins
og 1 leiðslu heyrði hún sjálfa sig gefa heit um
að „elska, virða og hlýða“. Gordon og hún skrif-
uðu nafnið sitt í stóra bók og það munði minnstu
að Anna skrifaði ekki nafnið Beaumont sem ætt-
arnafn. En hún tók sig á á síðustu stundu og eftir
að hafa litið hvarflandi á Gordon skrifaði hún 1
fyrsta skipti nafnið Westwood. Henni létti er