Fálkinn - 11.09.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
þreytuleg, blessað barnið. Nú skaltu sofa vel
út, svo að þú getir sýnt íjölskyldunni þinni mig
á morgun. Frú Bucket lætur þig fá morgunmat-
inn í rúmið og svo getum við ekið heim til for-
eldra þinna.“
,,Þú veizt ekki hverju þú átt von á,“ sagði hún
og hló. „En ég hef aðvarað þig.“
„Ég er við öllu búinn,“ svaraði Gordon glað-
lega. Anna leit forviða á hann. Það var helzt að
sjá að hann hlakkaði til þess að sjá foreldra
hennar — eins og það væri spennandi ævintýri.
„Góða nótt, Anna.“
Hann kinkaði vingjarnlega kolli og fór inn í
herbergið sitt. Anna horfði á hann meðan hann
lokaði dyrunum hægt á eftir sér. Þarna voru að-
eins einar dyr og þær ólæstar. Það var einfalt
mál að opna þessar dyr og fara inn, en Anna
vissi að hún mundi aldrei gera það. Hún var gift
Gordon, en hann mundi telja það mjög óvið-
eigandi ef hún opnaði þessar dyr og kæmi inn
til hans. Hún hallaði undir flatt og hlustaði, en
heyrði ekki nokkurt hljóð handan við þilið. Hún
óskaði að hann færi að blístra eða syngja eða fást
við raktækin sín eða renna vatni í baðkerið. En
hún heyrði ekki nokkurt hljóð. Kannske var
mjúkt gólfteppi hjá honum líka, svo að fótatak
hans heyrðist ekki. Kyrrðin var óhugnanleg og
henni fannst hún vera einmana þarna. Hún af-
klæddi sig, fór í bað og lagðist svo í breiða rúm-
ið, sem fyrri kona Gordons hafði sofið 1. Anna
fékk óþægindakennd við tilhugsunina um að
hún var í herbergi hinnar fyrri frú Westwood og
lá í rúminu hennar. En hún einsetti sér að láta
Gordon ekki vita neitt um það. Vitanlega gat
hann látið hana sofa í öðru herbergi. Það skipti
engu máli hvort hún var þarna eða í einhverju
gestaherberginu. En er hún starði út í myrkrið
fann hún að það var einmitt hérna inni, sem hún
vildi vera. Hún vildi vera nærri Gordon. Finna
til öryggisins af nærveru hans.
Anna var sneypt þegar hún kom niður stigann
um ellefuleytið morguninn eftir. Sólin skein á
dýrmætu listaverkin í stofunum, og unaðslegur
friður var í öllu húsinu. Hún sá hvergi nokk-
urn mann. Hún fór út í garðinn til þess að geta
dáðst að blómunum. Þar voru hyasintur og túlí-
panar, nellikkur, rósir og margar liljutegundir,
sem önguðu deyfandi ilmi í sólskininu. Stór rho-
dodenron og oleander stóðu í sínu fegursta
skrúði. Og allt í einu stóð gamli garðyrkjumað-
urinn hjá henni.
„Þér hafið gaman af blómum, frú Westwood?“
spurði hann og röddin var dálítið hás og hrjúf, en
hreimurinn jafn vingjarnlegur og augnaráð hans.
„Já, mjög,“ svaraði Anna. „En ég hef ekki haft
tíma til að skoða þau vandlega fyrr en núna.“
„Ég vona að þér séuð ánægð, frú Westwood,“
sagði hann og Önnu fannst hann hálfkvíðinn —
að hann gæti ekki gert henni til hæfis. „Ég hef
gert mitt bezta og herra Westwood hefur aldrei
haft neitt við það að athuga, en þér hafið kannske
aðrar óskir viðvíkjandi garðinum, frú West-
wood?“
Gamli maðurinn horfði á hana með auðmýkt-
arsvip — konuna sem öllum á óvart var orðin hús-
móðir í Westwopd House.
„Óskir,“ sagði Anna viðutan. „Ég? Nei — ekki
annað en að það væri gaman að klippa nokkur
blóm og setja þau í blómaglas. En vitanlega ekki
önnur blóm en þau, sem á að klippa hvort sem
er, ef þér viljið segja mér hvar þau eru, herra . . .“
Anna þagði. Hún vissi ekki einu sinni hvað
gamli maðurinn hét. Hún heyrði að hann and-
aði djúpt og hamingjubros færðist yfir hrukkótt
andlitið.
„Ég heiti Mac Pherson,“ sagði hann. „En eng-
inn kallar mig annað en Mac. Vitanlega getið
þér tekið blóm hvar í garðinum sem yður lízt,
frú Westwood. Þetta eru yðar blóm,“ sagði hann
og baðaði út báðum höndunum. Það var líkast
og hann væri að reyna að sannfæra hana um, að
hún yrði að telja heimili Gordon Westwoods sína
eigin eign.
Fyrir neðan bryggjuna að neðanverðu bak við
húsið fann Anna heilan skóg af lúpínum, og
hversu margar sem hún tók sýndist henni þeim
ekkert fækka fyrir því. Loks var hún með fullt
fangið og hún hugsaði með sér að hún þyrfti að
biðja frú Bucket um stórt ker til að láta þær í.
Þegar hún opnaði dyrnar að ársalnum varð hún
eins og steingerfingur. Þar stóð Gordon — mað-
urinn hennar — og var að heilsa del Monte og
frú hans, sem auðsjáanlega höfðu verið að koma
inn úr dyrunum. Aline var hvítklædd og fallegri
en nokkurn tíma áður, og þegar hún heilsaði
Gordon horfði hún fast í augun á honum. Anna
fékk sting fyrir hjartað. Gordon elskaði Aline.
Hann hafði verið trúlofaður henni.
„Við gátum ekki staðist freistinguna að líta inn
um leið og við færum hjá, og heilsa þér,“ sagði
Aline og Anna fann fingur sína kreppast að blóm-
unum, er hún sá hve stutt var á milli andlita
Gordons og Aline. „Við erum að koma frá Menlo
og ætlum til San Érancisco.“
„Það var fallega gert af ykkur,“ svaraði Gord-
on brosandi. „Og hvernig gengur verkið hjá
Nicolas?“
„Þökk fyrir, sæmilega," svaraði hann heð sem-
ingi. „Því miður verður vinnutíminn svo ódrjúg-
ur hjá mér.“
Aline hló. „Þú skilur, Gordon,“ sagði hún afsak-
andi, „ég hef svo gaman af að sjá alla gömlu
kunningjana aftur, að ég hef dröslað Nicolas
með mér stað úr stað, þó að hann vilji heldur
draga sig afsíðis með málaragrindina sína og
mála einhverja fátæka fiskimenn, sem eiga
heima hérna norðurfrá. Hann hugsar ekkert út í
hve nauðsynlegt það er að hitta fólk við og við
og kynnast mönnum — réttti mönnunum, á ég
við.“
„Ég er viss um að þú getur fundið réttu menn-
ina handa honum,“ sagði Gordon þurrlega og um
leið leit hann við og sá að Anna var komin inn.
„Þarna ertu þá,“ sagði hann. „Ég var einmitt að
hugsa um hvað væri orðið af þér. Svafstu vel í
nótt?“
„Já, þökk fyrir,“ svaraði hún og færði sig nær.
„Ó, eruð þér hérna, ungfrú Beaumont,“ sagði
Aline. Hún hafði lag á að láta það hljóma eins
og það væri af náð, ef hún yrti vingsjarnlega á
einhvern, og um leið klappaði hún henni á koll-
inn.
„Stúlka með lúpínur,“ muldraði Nicolas. „Og
ljósið fellur skáhallt á hlið. Æ, bara að ég gæti
málað yður.“
„Vitanlega getur þú fengið að mála hana,
Nicolas,“ sagði Gordon vingjarnlega. „Það væri
gaman að það yrði gert núna, meðan hún er
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 1 ýí>—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.
-x £itt atf ktierju k
Gene Tierney hefur náö
sér aftur
Gene Tierney Jcom nýlega fram
í sjónvarpi vestra, og þótti það
nýlunda, því að hún hefur ekJci
sfést opinberlea í tvö ár. Var end-
urkomu hennar fagnað mikið af
blöðum og almenningi. Gene hef-
ur verið tœp á heilsunni undan-
farið og hefur verið mikið til á
hælum fyrir taugaveiklað fólk,
svo að talið var að hún mundi ekki
ná heilsu aftur. Hún var ein af
þeim mörgu, sem ekki þoldi Holly-
woodlífið.
Gene Tierney kom af ríku, mik-
ilsmetnu fólki og var látið mikiö
með hana undir eins og hún kom
fyrst til Hollywood. En árið 1941
giftist hún gegn vilia foreldra
sinna — tízkuteiknaranum Oleg
Cassini. Voru þau gift í tólf ár.
Skömmu eftir að hún fékk skiln-
að kynntist hún Ali Khan. Þau
voru óaðskiljanleg í heilt ár, og
var fullyrt að þau mundu giftast.
En ekki varð neitt úr því. Kvenna
bósinn Ali komst yfir Parísar-
módelið Bettinu, og sló alveg
hendinni af Gene.
.. Þá fór Gene að leika í kvik-
myndum aftur og lék á móti Hum-
phrey Bogart í mynd, sem heitir
„Vinstri hönd Guðs“. En nú fór
hún að fá geðveikiköst, var hrœdd
við allt og alla og taldi sér enga
vegi fœra. Svo fór hún heim til
foreldra sinna, en það gerði að-
eins illt verra. Og svo komst hún
á geðveikrahœli................
. .Það er fullyrt að það sé Ali
Khan sem eigi sökina á því að
Gene Tierney missti heilsuna, en
sjálf þvertekur hún fyrir það. „Eg
var orðin veik löngu áður en ég
kynntist honum, segir hún.
En nú gerir hún sér vonir um
að geta byrjað að leika af fullum
krafti á ný. Hún er ekki nema 37
ára.
Clark Gable gerist
ættfræðingur
XJpp á síðkastið hefur Clark
Gable farið að forvitnast.um upp-
runa sinn. „Það er ekki vegna
þess að ég sé farinn að kalkaf
segir Jiann. En maður er farinn
að eldast, og gamla fólkið hefur
gaman af að hugsa um tilveruna,
ekki sist fortíðina. Eg hef ekki
mátt vera að því fyrr: Eg hef alls
ekki átt náðuga daga um œfina.
Eg var skógarhöggsmaður, af-
greiðslumaður í stórverzlun, aug-
lýsingasnati hjá blaði. En svo kom
hamingjudagurinn: hlutverk á
Broadwayleikhúsi og tilboð um
að leika í kvikmynd.
Eg hef átt annríkt lengst af œf-
inni og ekki haft mikinn tíma
til að hugsa um tilveruna. En
þegar hárið fer að grána fer mað-
ur að líta til baka. Þannig er
gangurinn í lífinu, hvort heldur
að maður er kvikmyndaleikari
eða eitthvað annað."
Clark Gable hefur nú orðið
þess visari af œttartölu sinni, að
hann sé œttaður frá Þýzkalandi
bœði í föður- og móðurœtt. Nafn-
ið Gable er orðið til úr þýzka
nafninu Giebel. Og nú situr Clark
yfir rykföllnum skræðum og rek-
ur œtt sína lengra og lengra.
í HoJlywood er þriggja sjálfs-
œfisagna beðið með mikilli eftir-
vœntingu. Jolie Gabor (móður
Evu, Mögdu og Zsa Zsa) hefur
samið eina þeirra, Linda Christ-
ian aðra (hún var áður gift Ty-
rone Power), og Errol Flynn þá
þriðju. Linda Christian fékk inni
í húsi Ali Khans í Cannes, til
þess að geta lokið við endurminn-
ingar sínar í ,,ró og nœði“, en
þá hefur Ali vonandi ekki verið
heima. — Það er litill vafi á þvi,
að þetta verða fróðlegar bœkur,
ef höfundarnir stinga engu undir
stól.
Það er dýrt að lifa og list að
láta tekjurnar standast á við út-
gjöldin, segja margir, þar á meðal
leikarinn Mickey Rooney. Hann
hefur fundið það ráð gegn dýrtíð-
inni, að giftast aftur fjórðu kon-
unni sem hann sJcildi við, því að
honum telst svo til að það sé ó-
dýrara að vera giftur henni en
borga Jxenni lífeyririnn, sem hann
varð ao gangast undir að borga,
er hann fékk skilnaðinn. En því
miður getur Jiann ekki gifst nema
þessari einu. Það mundi hins veg-
ar létta mikið undir, ef hann
gæti gifst öllum fyrri konunum
síniun, en spurning um hvernig
heimilisfriðurinn mundi þá verða.