Fálkinn - 18.09.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
nítján ára og á allan æskublómann óskertan. Þú
verður heldur ekki yngri með hverjum degin-
um, Anna,“ bætti hann við og hló. „Roger,“ kall-
aði hann til brytans. „Takið þér við blómunum
hjá frú Westwood og látið þau þar sem hún vill
hafa þau og færið okkur svo kokkteil inn í bóka-
stofuna. Gerið svo vel að ganga í bæinn.“ Hann
sneri sér að Aline og manni hennar og fór með
þeim inn um opnar dyrnr. Skelfingarsvipur
hafði komið á Aline. Hún glennti upp augun og
starði á Gordon.
„Hvað varstu að segja við Rogers?" spurði
hún.
„Hvað ég var að segja?“ endurtók Gordon, sem
auðsjáanlega hafði gaman af öllu saman. Anna
skildi að nú ætlaði hann að segja þeim frá hjóna-
bandinu, og hún fékk mikinn hjartslátt. Hana
langaði til að skellihlæja. En hún varð að stilla
sig. Hún varð að láta á sér sjá að hana gilti alveg
einu þó að Aline sæti þarna veraldarvön og með
alla sína töfra og nærri því ævintýralega fegurð.
„Ég bað hann um að koma blómunum einhvers
staðar fyrir, ef ég man rétt.“
Aline hallaði höfðinu aftur að stólbakinu og
horfði fast á Gordon. Allt í einu fór hún að
hlæja.
„Ég ætla að segja þér, að þú af einhvers kon-
ar gömlum vana — eða kannske getur maður
kallað það skammhlaup í heilavindingunum —
baðst hann um að setja blóm frú Wcstwood í
vatn.“
„Sagði ég það?“ spurði Gordon og rétti Aline
vindlingahylkið sitt. „Það var heppilegt að mér
skyldi ekki verða mismæli."
„Verða mismæli? Hvað áttu við?“ Spurningar
Aline komu hratt og nú kom hrukka milli augn-
anna á henni.
„Ekki annað en það að við Anna giftumst í
gærkvöldi," sagði Gordon rólega.
Aline settist lóðrétt í stólinn.
„Hvað — hvað áttu við?“ spurði hún með önd-
ina í hálsinum. „Er þetta satt? Það — nei, það
getur ekki verið satt!“ sagði hún og sneri sér
að manninum sínum. „Caroline sagði mér að
hún væri eins konar vinstúlka Glens.“
Anna fann roðann koma fram í kinnunum á
sér. Og hún leit bænaraugum til Gordons. Og
nú sá hún að nasaflipar hans titruðu. Augun
voru eins og smárifur og hún bjóst við að hann
mundi fá reiðikast, eitthvað líkt því og dag-
inn áður, þegar móðir Glens var stödd þarna.
Gat það verið að ekki væri nema sólarhringur
síðan? Önnu fannst heil vika síðan hún hafði
séð móður Glens. Tíminn hafði liðið fljótt, vegna
þess hve margt hafði gerzt. Hún hafði gifzt Gord-
on — og það var ekki enn sólarhringur síðan.
„Þú þekkir Glen, er það ekki, Anna?“ spurði
Aline og starði á Önnu. „Þið voruð góðir vinir.
Mjög góðir vinir, var ekki svo?“
Anna þvingaði sig til að horfa á Aline. Eitt
augnablik var hljótt í stofunni.
„Jú, ég þekkti Glen,“ sagði Anna loksins. Hún
lagði mjög að sér til að láta röddina vera sem
eðlilegasta.
„Já, geturðu hugsað þér það, Aline,“ sagði
Gordon, „að Anna og Glen skemmtu sér í sama
unglingahópnum, og það var því að þakka að
ég kynntist henni. Hvað sagði Caroline? Fannst
henni ég vera harðsvíraður, að giftast jafnöldru
sonar hennar?“
„Nei — hún veit ekki að þið eruð gift,“ sagði
Aline. „En hún verður mjög hissa er hún fréttir
það. Alveg eins og ég varð. Mér skildist á henni
að þetta varðaði vandamál, sem Glen hefði tek-
ist að snúa sig út úr.“ Aline yppti öxlum.
„Ég veit ekki hvað Caroline hefur sagt, en ég
skal biðja Callagham málaflutningsmann minn
að ná sambandi við hana og komast að hvað það
er,“ sagði Gordon hægt. „Meiðyrði eru alltaf
alvarleg mál, Aline. Hvernig atvikaðist það að
þið Caroline fóruð að tala saman um Önnu?“
„Ég hitti ungfrú — afsakið að ég man ekki
nafnið — hérna í miðdegisverði og furðaði mig
á hver hún væri, og þá var það sem Caroline
sagði mér af þessu ævintýri með Glen.“ And-
litið á Aline var eins og skorið í. alabast. Blá-
svart hárið lá slétt á höfðinu og málmgljái var
á hnútnum í hnakkanum. Langar hvassar negl-
urnar voru málaðar með blóðrauðu lakki. Önnu
fannst hún líkust skriðdýri. Hættulegri eitur-
nöðru — fallegri, en drepandi.
I fyrsta skipti á ævinni fann Anna hvað það
var að hata. Hún hataði Aline.
„Hvernig væri að við óskuðum þeim nýgiftu
til hamingju?" sagði Nicolas del Monte allt í
einu. „Jafnfalleg ung kona og frú Westwood
hefur ekki getað lifað án þess að verða fyrir ást-
leitni fjölda manna. Ég fylli þann hóp og óska
Gordon innilega til hamingju.“
Aline sat enn upprétt í stólnum. Hún var hugs-
andi og leit á víxl á þau þrjú, sem þarna voru.
Brytinn kom inn með bakka með þremur kokk-
teilglösum og eitt glas með ávaxtasafa.
„Hvers vegna sögðuð þið okkur ekki í sam-
kvæminu, að þið ætluðuð að giftast?“ spurði hún
og rétti fram höndina og tók eitt glasið af bakk-
anum.
„Okkur þótti gaman að þegja yfir leyndar-
máli okkar um sinn,“ sagði Gordon létt. „Og til
þess að hafa umsvifin sem minnst ókum við til
San Francisco í gærkveldi og létum gefa okkur
saman. Hvers vegna þarf maður endilega að tala
um þess konar löngu fyrirfram? Þegar á allt er
litið snertir þetta ekki aðra en okkur tvö.“
Anna tók glasið með ávaxtasafanum og sett-
ist á lágan skemil við hliðina á stól Gordons. Öxl
hennar snerti hnéð á honum og allt í einu fann
hún að fingur hans snerti hárið í hnakkagróf-
inni. Hann ætlaði auðsjáanlega að leika eigin-
mannshlutverk sitt þannig, að Aline og maður
hennar sannfærðust um, að þetta væri hamingju-
samt hjónaband. Anna leit við og brosti til hans
til að láta hann sjá, að hún ætlaði sér líka að
leika sitt hlutverk eins vel og hún gæti. Og um
leið greip hana róleg sælutilfinning og hún fann
allt í einu, að hún tilheyrði Gordon Westwood í
raun og sannleika. Tilheyrði! Hún sagði orðið í
huganum — hún gæddi sér á þessu orði. Reyndi
að íhuga hvað í því fólst. Þau voru eitt. Og hann
tilheyrði henni á sama hátt og hún honum. Eða
jafn lítið. En þau voru sameinuð í hjónabandi,
og út á við voru þau eitt.
Þegar Anna vaknaði af þessum hugsunum
heyrði hún að Gordon og Nicolas del Monte voru
að tala um hvernig hún ætti að málast.
jiÞú getur málað hana með blómvönd ef þú
villt,“ sagði Gordon brosandi. „En ég hélt að
nútímamálarar væru lítið gefnir fyrir þess hátt-
ar rómantík.“
„Nei, það kann að vera,“ sagði Nicolas, „en
það verða góð andstæðuáhrif milli mýktar Önnu
og stinnu blómanna, sem nærri því alltaf verða
stíliseruð, án þess maður ætli sér að láta þau
verða það.“
„Þá er heppilegt að Mac skuli hafa svona mik-
ið af lúpínum,“sagði Anna brosandi. „Honum
þykir vænt um ef blómin hans verða máluð. Ég
vona að þið borðið með okkur hádegisverð,“'
bætti hún við og stóð upp. „þá skal ég biðja
Roger um að leggja á borð fyrir tveimur fleiri.“
„Nei, þökk fyrir,“ sagði Aline ólundarleg. „Það
nær ekki nokkurri átt að trufla nýgiftu hjónin
lengur. Þið viljið vafalaust helzt vera ein.“
„Vitanlega,“ sagði Gordon og brosti, „en þó
ekki svo að við viljum ekki bóóða ykkur að
borða. Við eigum alla ævina framundan og nóg-
an tíma til að vera saman ein. En hins vegar er-
um við bundin síðdegis í dag. Við ætlum að
skreppa dálítið.“
H|jónin del Monte kvöddu og Önnu fannst að
Aline hefði átt meir en skilið að vera rekin út á
sama hátt og móðir Glens daginn áður. Hún og
Gordon fylgdu hjónunum út að bílnum og veif-
uðu til þeirra. Þegar þau voru horfin fór Anna
að skellihlæja.
„Hvað gengur að þér?“ spurði Gordon glað-
lega.
„Þegar þú sérð heimili foreldra minna lærirðu
að meta þetta — að ég segi bryta fyrir verkum og
tala um Mac eins og ég hefði aldrei gert annað
en láta vinnufólk stjana við mig,“ sagði hún.
En ég á bara svo bágt með að vera alvarleg
á svipinn.“
„Þér tekst þetta prýðilega,“ sagði Gordon og
tók um handlegginn á henni og hélt fast um
hann meðan þau gengu upp stíginn að aðaldyr-
unum. „Aline veitir ekki af hirtingu.“
„Hvers vegna finnst þér það?“ spurði Anna.
„Hún hefur þroskast í skakka átt,“ svaraði
hann stutt. „Hún verður sífellt síngjarnari og
dutlungafyllri. Einhvern tíma verður hún alveg
eins og Caroline. Hún hefur ekkert fyrir stafni,
sem hún getur haft hugann við, og hefur of mik-
inn tíma til að hugsa um að gera öðrum illt.“
Anna hleypti brúnum af undrun. Hvernig gat
Gordon talað svona um konuna sem hann elsk-
aði? Eða sá hann gegnum hana, þó hann væri ást-
fanginn af henni? Hún óskaði að hún hefði getað
spurt hann að því, en hún þorði það ekki. Þægi-
legur ylur fór um hana alla. Allt í einu skildi
hún að það var vegna þess að handleggur hans
snerti hana og sterkir fingur hans höfðu þrýst
fastar að handleggnum á henni, og af því að hún
fann mjöðmina á honum snerta sig er hún reyndi
að samstíga við hann. Ó, en það var Glen, sem
henni þótti vænt um. Það var hans barn, sem hún
átti að fæða. Hún mátti ekki bera þannig til-
finningar í brjósti til Gordons, jafnvel þótt hún
væri gift honum.
„Nú skulum við borða, og á eftir heimsækjum
við foreldra þína,“ sagði hann glaðlega og ýtti
henni á undan sér inn úr dyrunum.
Klukkutíma síðar sat Anna í opna bílnum, sem
Gordon notaði oftast. Hún hafði bundið klút um
hárið, en vegna hraðans slitnuðu nokkrir lokkar
undan klútnum og léku um andlit hennar. Allt í
einu sleppti Gordon annarri hendi af stýrinu og
tók klútinn af henni. Hann hló dátt þegar ljósa
hárið varð eins og fjaðrafok.
„Nú ætti Caroline að sjá þig,“ sagði hann. „Þú
ert alls ekkert lík tiginni frú, Anna Westwood. Ég
skil vel að hún gat ekki leyft syni sínum að gift-
ast þér.“
„En það er þér að kenna að ég lít svona út,“
svaraði Anna í öngum sínum og hélt báðum hönd-
um um höfuðið.
„Herra Beaumont og frú,“ sagði Gordon há-
tíðlegur. „Ég verð því miður að tilkynna ykk-
ur, að ég hef gifst þessari úfnu dóttur yðar.
Kannske þig viljið gefa henni greiðu í brúðar-
gjöf? Nicolas del Monte, þú skalt fá að mála
konuna mína sem álfamær, en ekki öðruvísi.“
Var þetta hinn alvarlegi Gordon Westwood?
Anna var að gægjast eftir alvarlegu dráttun-
um kringum munninn, sem hún hafði tekið eft-
ir í fyrsta skipti sem hún sá hann. En það brá
ekki fyrir alvörusvip á honum alla leiðina til
Railway Flats í Bonita. Þegar þau óku inn í litlu
þröngu götuna, sem hún hafði átt heima i árum
saman, fannst henni líkast og Gordon og fallegi
bíllinn hans hefðu lent á skakkri plánetu. Þau
námu staðar við hliðið, og nú tók hún eftir að
Gordon varð allt í einu alvarlegur. Hann leit
kringum sig á Ijóta, hrörlega leiguhjallana, eins
og hann tryði ekki sínum eigin augum. Það var