Fálkinn - 25.09.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
það þér? sagði hún og andlitið
ljómaði af fögnuði. — Ég hef hugs-
að svo oft til yðar og verið að vona,
að þér munduð einhvern tíma líta
inn til mín. Þér voruð svo vænn, að
þér vilduð tyálpa mér. Komið þér
nú inn. Barnabarnið mitt — það er
að segja sonardóttir mín — er svo
dugleg að baka, svo að bráðum
skuluð þér fá kaffi og heimabak-
aða kringlu.
Ken komst við af þessum hjart-
anlegu viðtökum. Það kom á dag-
inn að barnabarnið hét Karen og
var alls ekkert barn, heldur mynd-
arleg stúlka, og talaði ákaflega
fallegt mál. Hún var eiginlega eng-
in fríðleiksstúlka, en andlitið var
þokkalegt og vingjarnlegt. Hún
var hæg og hlédræg, en auðséð að
hún var einkar nærgætin við ömmu
sina. Ken og gamla konan héldu að-
allega uppi samræðunum.
Eftir þetta kom hann oft til frú
Jensen. Oftast var Karen stödd þar;
hún var í vist en átti oft frí, og þá
var hún öllum stundum hjá gömlu
konunni.
— Gætuð þér ekki farið með
hana Karen í kvikmyndahús eitt-
hvert kvöldið, sagði gamla konan
einhvern tíma. — Það eru vandræði
hvað hún kemur lítið út.
Ken roðnaði. Honum hafði oft
dottið þetta í hug, en hafði verið
deigur við að bjóða henni út með
sér. Hún var nokkuð gamaldags í
hugsunarhætti og ef hann færi að
bjóða henni út með sér mundi hún
kannske halda að hann væri ást-
íanginn í sér.
En nú varð hann að svara ját-
andi og nokkrum kvöldum seinna
fóru þau saman á kvikmynd. Og
þetta varð oftar og Ken hafði gam-
an af því — úr því ekki var á
betra völ. En eitt kvöldið fann hann
sér ástæðu til að segja Karen frá
ungfrú Dupont. Hann dró ekki dul
á hve ástfanginn hann væri af
henni, en sagði henni líka að hún
vildi hvorki heyra hann né sjá. En
hann sagði henni ekki ástæðuna
til þess.
Karen horfði í gaupnir sér og
sagði: — Ég þóttist skilja að eitt-
hvað væri að, og að þú ættir bágt
að einhverju leyti. En þú skalt kæra
þig kollóttan, þó hún amma sé að
reyna að koma okkur saman.
Hún sótroðnaði um leið og hún
sagði þetta, en svo hélt hún áfram:
— Ég skil vel að þér sé illa við það.
En hún gerir það i beztu meiningu.
— Þú ert góður félagi, Karen. En
ef sættir verða aftur milli ungfrú
Dupont og mín, skalt þú verða sú
fyrsta, sem fær að vita það.
Viku síðar gerðust tíðindi. Ung-
frú Dupont hringdi sálf, og nú var
röddin hvorki köld né ópersónuleg,
þó að talað væri um viðskiptamál
til að byrja með. Svo spurði hún
hann hvernig honum liði, og það
að hún skyldi hafa verið móðguð
leyndi sér ekki að henni þótti leitt
svona lengi. Ken vildi ekki hefna
sín, hann svaraði henni eins og ekk-
ert hefði ískorist, og allt í einu
sagði hún mjóróma og hikandi: —
Mér þykir mjög leitt að ég skuli
hafa verið svona þver — en það er
liðið hjá núna. Getum við ekki hitzt
aftur einhvern daginn?
Ken spratt upp af stólnum,
hringsnerist á gólfinu og hlammaði
sér svo á stólinn aftur, svo að brak-
aði í honum. — Jú, það vil ég
sannarlega, sagði hann brosandi —
eg hef alltaf verið að vona, að þér
segðuð þetta einhvern tíma.
Hún hló. — Jæja, eigum við þá
ekki að segja á morgun — á sama
stað og sama tíma — en nú megið
þér ekki hverfa á burt með göml-
um kerlingum í staðinn.
Ken var fús til að lofa hverju sem
vera skyldi, hann lék á als oddi.
Hann hringdi til Karen til þess að
segja henni fréttirnar — hann varð
að segja einhverjum frá þessu.
— Mér þykir vænt um að heyra
þetta, þín vegná, sagði Karen. —
Ég vildi óska að ég fengi einhvern
tíma að sjá hana, hún er vafalaust
yndisleg.
— Þú færð það, fyrr eða síðar,
sagði Ken, en sagði um leið með
sér, að það gæti orðið hængur á
því. Ungfrú Dupont mundi líklega
ekki finnast mikið til um litlu stof-
una hjá frú Jensen.
Ungfrú Dupont brosti þegar hún
kom á móti honum fyrir utan kvik-
myndahúsið. En hvað hún er yndis-
leg, hugsaði Ken með sér. Himnesk
fegurð. Ég hefði aldrei getað hugs-
að mér að svona dásamlegar stúlk-
ur gætu verið til. En hvað getur
hún séð í mér? Hún hlaut að geta
valið úr karlmönnunum.
Þau fóru í kvikmyndahúsið og
fengu miða án þess að hafa pantað.
Ken hafði hugsað sér að þau gætu
farið niður í bæ og dansað á eftir,
en þegar þau komu úr kvikmnda-
húsinu heyrði hann sjálfan sig
segja: — Eigum við að ganga spöl-
korn hérna niður götuna og fá kaffi
hjá kunningja mínum?
— Ja-á, sagði ungfrú Dupont dá-
lítið forviða, — en haldið þér ekki
að þeir verði hissa á að . . .
— Nei, öðru nær, sagði Ken. —
Hún hefur gaman af því.
Alla leiðina var hann að hugsa
um hvers vegna hann hefði látið
sér detta þetta í hug. Það var lík-
ast og hann væri að reyna að spilla
öilu fyrir sér. Og nú fann hann að
hann hafði alltaf talið sig smá-
menni í samanburði við ungfrú
Dupont. Hún var dásamlegri en
svo að hann gæti trúað að hún
kærði sig nckkuð um hann — sér-
staklega þegar hún kæmist að raun
um, að þetta væri hversdagslegur
meðalmaður. Hann var hræddur um
að fullnægja ekki kröfum hennar,
og þá var eins gott að vita það und-
ir eins. Hann hafði misst foreldra
sína, en hann var eins og heima
hjá sér Jijá frú Jensen, þó ekki væri
ríkmannlegt þar. En ungfrú Du-
pont finndist lítið til um frú Jensen
og Karen, mundi hún vafalaust
skipa honum á sama bekkinn. Og
það vildi hann ekki eiga á hættu
síðar — bezt að ganga úr skugga
um það strax.
Hann hafði aldrei verið jafn ást-
fanginn af henni og einmitt núna,
en hjá þessu varð ekki komist. Hún
var óvenjuleg stúlka en hann varð
að láta hana sjá, að hann væri of-
ur venjulegur maður.
Karen tók innilega á móti þeim,
það var helzt að sjá að hún hefði
búizt við þeim. Frú Jensen var dá-
lítið hissa, en heilsaði þeim báðum
vingjarnlega.
Ungfrú Dupont leit forviða kring-
um sig í stoíunni. Það var enginn
vafi á því, að hún tók vel eftir því
hjákátlega í fari frú Jensen. En hún
hafði einsett sér að vera alúðleg
við hana samt.
Þá fann Ken allt í einu að hún
var að hræsna. En það var líkast
og hún liti niður á Karen. Jæja,
Karen var ekki annað en veryuleg
sveitastúlka. Eða var hún nú það?
Hann hlustaði á samtal þeirra og
heyrði brátt að Karen var miklu
greindari en hin. Hann hafði verið
svo gagntekinn af fegurð ungfrú
Dupont að hann hafði gleymt að
taka eftir gáfnafarinu. En það var
báglegt í samanburði við Karen.
Ken horfði á þær á víxl. Hann
hafði komið með ungfrú Dupont
hingað í kvöld — ekki til þess að
láta hana lækka, heldur til þess að
prófa hvort hann væri henni sam-
boðinn. En nú fann hann að hún
fullnægði ekki kröfum hans. Og
hann gat ekki skilið hvers vegna
hann hefði orðið ástfanginn af
henni. Þetta var ekki annað en
sálarlaus glysbrúða. Hún gat svar-
að í sima, en það var líklega það
eina sem hún gat. Nú horfði hann
á Karen, sem var að bera fram á
kaffiborðið. Hún var húsmóðurleg.
Ungfrú Dupont fór snemma og
var fremur fátöluð á heimleiðinni.
Þegar þau komu að dyrum hennar
sagði hún stutt góða nótt og hljóp
upp stigann.
Ken labbaði alla leiðina heim til
sín, hann þurfti að hugsa í næði.
Hann var sannfærður um að ung-
frú Dupont — eiginiega stóð hon-
um alveg á sama um skírnarnafn-
ið hennar núna — mundi aldrei
verða boðin á kvikmynd með hon-
um aftur. Undarlegt hvernig allt
gat breyzt á fáeinum klukkutím-
um.
Hann var lítilmenni, fannst hon-
um. Ekki í sambandi við ungfrú
Dupont heldur í sambandi við
Karen. Hann hafði séð raunalega
augnaráðið hennar þegar hann fór
með ungfrú Dupont. Hún hafði leynt
tilfinningum sínum í hans garð, af
því að hann hirti ekki um þær —
hann hafði verið blindur heimskingi
að sjá ekki hve mikils virði Karen
var.
Hann ætlaði að talá um þetta allt
við hana á morgun. Hann þráði að
sjá hana aftur — það streymdi ró
og friður frá henni og í augum
hennar var góðmennska og bros,
manni leið vel nærri Karen, hún
var ekta. Tilfinningar hans til henn-
ar voru annars eðlis en þær höfðu
verið til ungfrú Dupont — það
hafði verið víma, óraunveruleg þrá
eftir því sem aldrei varð náð, —
en nú var hann kominn á fastan
grundvöll aftur. Þetta var miklu
þægilegri tilfinning. Hann var ekki
í neinum vafa þegar hann hugsaði
til Karenar. Karen var öll þar sem
hún var séð.
Og hann fylltist þakklæti til
gömlu frú Jensen, sem hafði verið
verkfæri í hendi örlaganna til þess
að breyta tilveru hans.
☆
Uiigur blaðamaður var sendur út
af örkinni og átti að skrifa um brúð-
kaup, en kom ekki í skrifstofuna fyrr
en morguninn eftir.
— Hvað á þetta að þýða, spurði
ritstjórinn bálvondur. Hvers vegna
komuð þér ekki með handritið í gœr?
— Vegna þess að það varð ekki
neitt brúðkaup til að skrifa um.
Brúðguminn varð fyrir bíl á leið-
inni í lcirkjuna og dó, og brúðurin
dó líka. Þessvegna var hœtt við brúð-
kaupið, svo að ég fór heim að sofa.
* ^kritlur
— Maðurinn minn œtlar að hœtta
í skrifstofunni eftir mánuð, og það
hefur vakið almenna hryggð hjá
hinu starfsfólkinu.
— Já, þessu trúi ég.
— Það hélt nefnilega, að hann
œtlaði að hœtta eftir viku.
*
— Til svars því, sem þú spurðir
mig um i gœr, hvað Marilyn Monroe
hefði til að bera en þú ekki ....
-K
— Þetta getur maður kallað
þakklæti, sagði eiginmaðurinn og
leit upp úr blaðinu yfir morgun-
kaffinu. — Hér er sagt frá manni,
sem hefur ánafnað 200 þúsund kr.
gamalli kerlingu, sem hryggbraut
hann fyrir 55 árum.
*
— Ég vildi óska að einhver kœmi
sem fyrst og keypti þennan hund.
*
Kaupsýslumaður hafði sent son
sinn i skóla til Englands og blöskr-
aði hve vistin var dýr. Hann böl-
sótaðist í hvert skipti sem hann
fékk reikninga. — Og tungumála-
kennslan er þó dýrust af þessu óllu
saman, sagði hann við kunningja
sinn.
— Tungumálakennslan? Hvað
áttu við?
— Líttu á þennan reikning. Hér
stendur: „Scotch — 50 pund.“