Fálkinn - 25.09.1959, Blaðsíða 11

FALKINN
11
LITLA SAGAN **☆
Ofurstutt rabb
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Ungi verkfræðingurinn Lund opn-
ar garðshliðið fyrir Liselotte — og
hneigir sig um leið. Hún brosir
og þakkar og gengur upp að dyrun-
um á ráðhúsinu. Lund verkfræðing-
ur leitar í vasa sínum að lykla-
kippunni. Hann finnur rétta lykil-
inn og stingur honum í skráargatið
og opnar.
■— Gerðu svo vel og gakktu í ... .
byrjar hann.
Liselotte er horfin. Hvert í fjár-
anum .... Nú, hún stendur þarna
við limgarðinn og er að tala við
grannkonuna. Við hlustum sem
snöggvast á hvað þær segja.
— Nei, er það mögulegt, frú Berg,
að hugsa sér þetta, hefur hann
drukkið viðstöðutaust síðan þau
skildu? Nei, það finnst mér nú full-
mikið veizluhald í tilefni af skiln-
aðinum!
Liselotte er stórhneiksluð. Hún
beygir sig enn meir fram á limgirð-
inguna.
— Nei, en nú skal ég segja yður
það allra smellnasta um hana frú
Madsen, hárgreiðslukonuna, — þér
þekkið hana. Fyrir þrem—fjórum
vikum fór hún að megra sig, og
þegar hún svo fór til læknisins á
eftir kom það á daginn, að hún
hafði þyngst um sjö pund. Hvað
segið þér um þetta, frú Berg? Sjö
pund! Og hún sem hafði svarið, að
hún skyldi megra sig svo mikið,
að maðurinn hennar gæti notað
hana sem pípuhreinsara, þó að hún
færi í gömlu teddykápuna sína! Nei,
er það ekki það, sem ég hef alltaf
sagt ....
Nú víkur sögunnj að Lund verk-
fræðingi. Hann stendur við forstofu-
dyrnar með krosslagðar hendurnar
á bringunni og starir ergilegur á
kvenfólkið. Svo hallar hann sér upp
að dyrastaínum. Þannig stendur
hann í eitt kortér og hrukkurnar
verða dýpri og dýpri á enninu á
honum, en frúrnar tvær hafa nóg
að tala um ennþá. Við leggjum eyr-
að við dálitla stund á ný:
— En svo sagði ég líka: — Frú
Jamsöhy, sagði ég, — ég gef ekki
fimm aura fyrir blaðalesturinn yð-
ar. Þér brunið yfir blaðið eins og
ryksuga. Þér =ogið bara í yður all-
an óþverrann! Og svo stóð hún
þarna gapandi með grátt og illa
til haft andlitið. Það var líkast og
sálin í henni hefði ekki tekið sér
bústað þar ennþá. Jæja, nú verð ég
líklega að fara inn og .... Ja, fyrr
má nú vera. Vitið þér, hvað slátr-
arinn leyfði sér að segja við mig
í morgun, þegar ég kom til hans
að kaupa hænu til morgundagsins?
Mér sýndist hænurnar vera svo
brjóstrýrar, og svo spurði ég auð-
vitað, hvort þær væru nýjar ....
„Nýjar, frú Berg,“ sagði hann,
„hvort þær eru nýjar! Takið þér
eina heim með yður, og þegar þér
hafið gert öndunaræfingar á henni
í fimm mínútur er hún orðin bráð-
lifandi og fer að verpa!“ Finnst
yður nokkur kaupmaður geti leyft
sér að ....
Lund verkfræðingur lítur á úrið
sitt í seytjánda skiptið. Þær frúrn-
ar hafa nú staðið þarna við limið
i 28 mínútur, og þær hafa auðsjá-
anlega nóg að tala um ennþá.
— Liselotte! kallar hann óþolin-
móður. — Komdu nú! Þú gleym-
ir að ----
— Já, elskan mín, nú kem ég!
Ég þarf bara að ....
Eftir tíu mínútur í viðbót tekst
Liselotte að slíta samtalinu.
— Ég má víst til að fara, frú
Berg, segir hún, — en við getum
spjallað ofurlítið saman einhvern-
tíma seinna.
■— Ungi maðurinn þarna við
dyrnar er líklega farinn að verða
óþolinmóður, segir frú Berg.
— Já, það liggur við að ég vor-
kenni honum. — Hann hefur hlakk-
að svo mikið til að fá að bera mig
yfir þröskuldinn. Við vorum pússuð
saman fyrir tveimur tímum, skilj-
ið þér!
☆
Scetasta stúlka í heimi kvað vera
í Lima, höfuðborginni í Perú. Stúlk-
an varð fyrir því happi eða óhappi
að detta ofan í kagga, sem var full-
ur af ananas-sykurkvoðu. Síðan hún
Isnti í þessari laug hefur hún baðað
sig sex sinnum á dag, en þó er an-
anasilmur af henni ennþá.
Vitið þér ...?
að í miðju Rússlandi er til siglinga-
merki, í lögun eins og kirkjuturn?
Árið 1941 var byggð stífla yfir
Volgu, svo að mikið land lagðist
undirvatn, sem notað er til miðlun-
ar fyrir raforkustöð. í miðju land-
inu sem sökk undir lónið, var þorp,
sem ekki var rifið og flutt burt. Nú
stendur aðeins kirkjuturn þessa
þorps upp úr, og er notaður sem
siglingamerki fyrir skipin sem
sigla á Volga-fljóti.
V0 6-IT
að pestin (svartidauði) er nú um
það bil að hverfa?
Árið 1951 veiktust yfir 15.000
manns af þessari hræðilegu drep-
sótt, en árið 1958 voru aðeins 213
tilfelli af pestinni, og hefur veikin
aldrei orðið jafn fágæt. — Pestm
kemur nú aðeins fyrir í Asíu,
Afríku og Suður-Ameriku.
☆
ERNEST HEMMINGWAY
hefur fengið að kenna á því að
ýmis konar bögglar fylgja því
skammrifi að vera vinsœll rithöf-
undur. Hann hefur orðið milljóna-
mœringur í dollurum á bókum sín-
um, og nú á hann fjórar sögur fyr-
irliggjandi í handriti í bankahólf-
inu sínu, en segist ekki hafa efni
á að gefa þœr út, vegna þess að
skattstjómin muni hirða allan á-
góðann af þeim. Hemingway hefur
haft meiri tekjur af kvikmyndum
bóka sinna en af sölu bókanna.
„Gamli maðurinn og hafið“ gaf hon-
um t. d. kringum 200 þúsund doll-
ara í aðra hönd, auk % af sýning-
arágóðanum. Fyrir „For whom
the Bells Toll“ gaf af sér 150 þús.
dollara og „Vopnin kvödd“ 100 þús-
und og „Snjór á Kilimanjaro“ litlu
minna.
LAND VANAfestunnar. — Gamlir siðir eru í heiðri hafðir í mörgum Evrópulöndum, en meira
hefur verið tekið eftir bessu hvað England snertir en t.d. Búigaríu, því að Bretland var stór-
veldi en í Búlgaríu „cr langt síðan þetta var“, eins og stendur í góðri gamalli vísu. Kunnur
er sá enski siður, að dómari kveði ekki upp dóm nema hann hafi parruk á höfðinu. Það er
líka alkunna að nemendur sumra enskra menntaskóla, sem einkum voru ætlaðir ríkra manna
afkvæmum, klæddur sérstökum einkennisbúningum, eða að minnsta kosti stakk höfuðfatið í
stúf við það sem almennt gerðist. Á einum hinuum frægasta skóla af þessu tagi gengu nem-
endur með pípuhatta. — Þessi mynd er úr öðrum skóla, nefnilega Harrow, í útjaðri Lundúna-
borgar. Þar er rektorinn að telja nemendurna, eins og bóndi sauði úr rétt. Það er afmæli skól-
ans og allir piltarnir eru með stráhatta þann dag. Þcssi siður hefur haldist lengst af þeim öld-
um, sem skólinn hefur starfað, en Harrow-skólinn er stofnaður árið 1611, handa „fátækra og
guðhræddra manna börnum“, en fékk það orð á sig með tímanum, og efnaðara manna börn
um þótti livergi betur borgið cn þar. — Kringum 670 nemendur komast að í skólanum.