Fálkinn - 25.09.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
var í foreldrahúsum hennar. Þetta var ekki
nema stutt millibilsástand hvað hann snerti. Og
honum þótti auðsjáanlega gaman að kynnast lífi
fátæka fólksins. En hún var honum innilega
þakklát fyrir hve alúðlegur hann var við for-
eldra hennar. Og núna var hann að tala við
Arthur um skólann.
„Pabbi hefur fengið þá flugu að ég eigi að
taka stúdentspróf og halda svo áfram námi,“
sagði Arthur. „En ég verð víst heldur að hætta
öllu námi og hjálpa til að vinna fyrir fjölskvld-
unni, því að við getum ekki komist af þegar
við missum það sem hún Anna hefur lagt til
heimilisins.“
„Þú verður að gera þetta,“ sagði Beaumont
gamli stutt. „Það væri illa varið tíma, ef þú
legðir allt á hilluna núna, úr því að okkur hef-
ur tekist að koma þér svona langt áfram.“
„Hún Anna hefði átt að fá að læra í staðinn
fyrir mig,“ muldraði Arthur.
„Það var heppni að við kostuðum ekki upp á
að láta hana læra,“ sagði Beaumont stutt. „Stúlk-
urnar giftast allaf.“
Gordon Westwood hló.
„Þær gera það,“ sagði hann. „En komdu nú
og sittu svolítið hjá mér, Danny,“ sagði hann og
lyfti fjögra ára drengnum af hnjánum á Önnu
á hnéð sér. „Svona væri drengurinn minn stór
núna, ef hann hefði fengið að lifa,“ sagði hann.
„Hafið þér verið giftur áður?“ flýtti frú Beau-
mont sér að spyrja. „Eruð þér kannske skilinn?“
„Nei, en bæði konan mín og drengurinn eru
dáin,“ svaraði Gordon án þess að líta upp. Hann
strauk Danny um hárið, en það var líkast og
hann væri að hugsa um allt annað en lokkana
á Danny. Nú sá Anna aftur beiskjudrættina
kringum munninn á honum, og hún fann glöggt
á sér, að Gordon hafði liðið miklar þjáningar.
„Jæja, en hvað gerið þið nú, telpur?“ spurði
Gordon og sneri sér að Myrnu og Dolley.
„Við erum í skólanum líka,“ svaraði Myrna.
„En ég hætti í vor og þá ætla ég að reyna að fá
mér atvinnu.“
„Hvers konar atvinnu?“ spurði Gordon for-
viða. „Þú ert svo ung.“
„Ég verð fimmtán ára í sumar,“ sagði Myxrna
íbyggin. ,,Og hún Anna var ekki eldri þegar hún
byrjaði að vinna.“
Myrna og Dolley hjálpuðust að við að taka af
borðinu og frú Beaumont setti ketilinn yfir eld-
inn. Anna hafði gát á því að Gordon fengi að
minnsta kosti ekki sprunginn bolla, og hún
vonaði að hann tæki ekki eftir, að bollapörin
voru ósamstæð. Það hafði blátt áfram reynzt
ómögulegt að hafa peninga aflögu fyrir nýjum
diskum og bollum. Danny litli hafði sofnað á
hnénu á Gordon, og þegar þau bjuggust til
brottferðar eftir kaffið, ætlaði Anna að taka
hann og fara með hann inn í svefnherbergið.
En Gordon leit aðvörunaraugum til hennar.
„Láttu hann vera. Hann gæti vaknað,“ sagði
hann og stóð varlega upp. Arthur fór að hlæja.
„Danny mundi ekki vakna þó að þú misstir
hann á gólfið,“ sagði hann. En Gordon fór með
hann inn og lagði hann í rúmið hans. Hann var
fljótur að sjá að svefnherbergin voru jafn hi'ein,
einföld og slitin eins og eldhúsið, og að húsnæðið
hafði orðið of þröngt er fjölskyldan stækkaði.
Hvað gætu þau til dæmis gert við Danny þegai
rúmið hans yrði of lítið honum? Og hvernig
hafði Anna komist þarna fyrir, líka? Það var á
augunum í honum að sjá að hann myndi allt í
einu eftir einhverju. Anna, sem sá hverja minnstu
svipbreytingu hans, fór að velta fyrir sér hvað
hann mundi vera að hugsa um. Kannske hafði
hann fengið sig fullsaddan á fjölskyldunni henn-
ar?
Gordon ræsti bílinn og hann rann hljóðlega
fram götuna. Gordon var enn glaðlegur og á-
nægjulegur.
„Þakka þér fyrir hve alúðlegur þú varst við
fólkið mitt,“ sagði Anna lágt.
„Alúðlegur? Ég skammaðist mín,“ sagði Gord-
on og hló. „Ef ég hefði gefið mér tíma til að
hugsa mig um, hefðum við auðvitað sagt þeim
frá þessu fyrst og gift okkur á eftir. Þetta kom
yfir þau eins og reiðarslag. Ég dáist að hve vel
þau sætta sig við örlögin. Ef þú hefði verið dótt-
ir mín, mundi ég hafa flengt bæði þig og ná-
ungann, sem þú kynntir fyrirvaralaust sem
manninn þinn. En mikið voru þeir Ijómandi
góðir, ketsnúðarnir hennar mömmu þinnar.“
„Heyrðu, Gordon,“ sagði Anna forviða. „Mein-
ar þú þetta sem þú ert að segja? Ég á við — þetta
að þú skammist þín og að þér þyki ketsnúðarnir
góðir — og allt það?“
„Auðvitað meina ég það. Bæði ketsnúðarnir og
allt annað. Heldurðu að ég segi annað en ég
meina? Hver heldurðu að ég sé? Hún Caroline
hefur ekki alið mig upp. Já, fyrirgefðu mér,
Anna. Ég var búinn að gleyma að þú ert ást-
fanginn af Glen.“
Gordon þagði og nú kom alvörusvipurinn á
hann aftur. Ástfangin af Glen. Hann hafði gleymt
því. Það var rétt komið að Önnu að segja, að
hún hefði gleymt því líka. En það gat ekki verið
satt, hugsaði hún með sér. Vitanlega var hún
ástfangin af Glen. En því var bara þannig háttað,
að hún mundi ekki alltaf eftir honum, og það
hlaut að koma af því, að svo margt gerðist kring-
um hana, sem hún varð að hafa hugann við. Og
nú hafði hún heldur ekki neinu að kvíða. Hún
var ekkert hrædd við framtíðina. Allur kvíði
var horfinn. Gordon Westwood stóð milli henn-
ar og umheimsins. Henni fannst að vörn gegn
öllu illu byggi í þreklegu herðunum hans. — Nú
voru þau komin til San Francisco, án þess að
hún vissi af.
„Hvað er að, Anna? Ertu þreytt?“ spurði
Gordon.
„Nei, af hverju heldurðu það?“
„Mér datt í hug að þú vildir staldra við hérna
einhversstaðar í borginni. Koma inn og fá þér
hressingu,“ sagði hann.
Anna hugsaði sig um dálitla stund.
„Það er aðeins eitt, sem ég óska mér,“ sagði
hún lágt.
„Hvað er það?“
„Að komast sem fyrst heim, og að þú spilir fyr-
ir mig dálitla stund. Viltu gera það fyrir mig?“
Hann svaraði ekki strax. Anna leit til hans
og reyndi að sjá andlitsdrætti hans í rökkrinu.
Hún var ekki viss um hvort honum félli uppá-
stunga hennar, og allt í einu varð hún hrædd
um að honum mislíkaði hún. Hún fann hve
nauðalítið hún þekkti þennan mann, sem hún
hafði gifst fyrir einum sólarhring.
„Ég skal spila fyrir þig, Anna,“ sagði hann og
henni fannst rödd hans koma úr fjarlægð.
Anna hafði ekki verið inni í slaghörpustofunni
síðan hún heimsótti Gordon Westwood í fyrsta
skipti, og þegar hún kom þarna inn minntist hún
þess hve ósegjanlega raunamædd hún hafði ver-
ið þá, en henni fannst það hafa gerzt fyrir mörg-
um árum. Hana hafði ekki grunað þá, að hún
væri gift Gordon Westwood þegar hún stigi fæti
sínum inn í þessa stofu í næsta skipti. En nú
var hún frú Westwood og það var með fullum
rétti sem hún dró fram einn af þægilegu hæg-
indastólunum og kom sér þannig fyrir að hún
gat séð andlitið á Gordon þegar hann var að
spila.
„Hvað viltu að ég spili?“ spurði hann.
„Sama verkið sem þú varst að spila þegar ég
kom hingað inn seinast, til að tala við þig,“ svar-
aði hún. „Það var svo undur fallegt.“
„Ég veit að það var „Appasionata" Beethov-
ens,“ svaraði Gordon og snerti nóturnar í sömu
andránni. Anna lagði aftur augun. Hún fann
ólgandi tónaflóðið lykjast um sig og það vakti
enduróma í henni sjálfri. Og hún skildi hvers
vegna tónarnir töluðu til hennar á þennan hátt.
Það var vegna þess að hún hafði gleymt Glen
svo gersamlega, að hún gat ekki einu sinni mun-
að andlitsdrætti hans. Nú skildi hún, að hún
hafði aldrei elskað hann. — Hún hafði gengist
upp við atlot hans og fallið fyrir honum af því
að hann var opinberun frá öðrum heimi, en ekki
úr hennar gráu hversdagstilveru . . . En Gordon
hafði sýnt að hann skildi þá tilveru og meira að
segja mat hana mikils og virti hana.
Hann var nægilega mikill manndómsmaður til
að sjá hið verðmæta í þeirri tilveru, þó hann
væri öðru vanur sjálfur. Henni fannst hann
sjálfur líkjast tónunum, sem- hann seiddi fram
úr þessu dásamlega hljóðfæri. Hann var orku-
ríkur en fíngerður um leið, en á vissan hátt var
hann brennimerktur af örlögunum. Tónleikur
hans lét hana renna grun í eitthvað, ástríðufullt
og' viðkvæmt eðli hans og æfaforn eðlishvöt
vakti skilning hennar á einhverju, sem ef til
vill var ekki hægt að útmála með orðum. En
hún þráði að fá að kynnast því, sem einmitt
kom fram í tónleik hans, en sem hann leyndi
svo vel annars.
Anna studdi hendinni undir hökuna. Henni
þýddi ekki lengur að reyna að telja sér trú um,
að tilfinningar hennar til Gordons væru aðeins
þakklætiskennd. Hún elskaði hann af öllu hjarta.
Hvers vegna var það ekki barn hans, sem hún
gekk með — en ekki barn Glens? Það var fá-
sinna. Hún tók ekki eftir að tárin runnu niður
eftir fingi’um hennar og niður á stólbríkina. En
allt í einu rauf rödd Gordons tónana. Og nú var
röddin hörð.
„Farðu upp og hallaðu þér, Anna,“ skipaði
hann. „Þú ert þreytt.“
Anna hlýddi honum án þess að svara. Álút og
grátandi eins og angurvær skólatelpa fór hún út.
Gordon Westwood hélt áfram að spila, eins og
hann væri haldinn illum anda. Andlitið var eins
og steypt í brons og hörundið tognaði á nefinu
og kringum munninn. Nasafliparnir titruðu og
hann kvaldi sig til að líta ekki við þegar Anna
fór frá honum. Hann hélt áfram að spila, tím-
unum saman. Svo gekk hann út á svalirnar og
kældi höfuðið í svalri næturgolunni. En slagæð-
in var hröð og hörð og honum fannst blóðið ólga
í sér eins og í seiðkatli. Hann hafði séð Önnu
gráta áður. Hún hafði grátið oft, veslingurinn.
En það hafði aldrei verið honum að kenna. Fyrr
en núna í kvöld. Eða höfðu tónarnir vakið hjá
henni þrá eftir Glen. Ætti hann að fara upp til
hennar og spyrja hana að því?
Morguninn eftir lá lítið bréf frá Gordon á
kaffibakkanum, sem Anna fékk upp í herberg-
ið sitt. Fingurnir titruðu er hún opnaði það.
„Ég verð því miður að fara burt í dag. Viltu
gera svo vel að fara í bílnum til San Francisco
í dag og kaupa þér föt. Hafðu frú Bucket með
þér. Hún veit nokkurn veginn hvers þú þarft
með. Legg ávísun hérna með. Gordon.“
Önnu hitaði í kinnarnar og hún fékk hjart-
slátt. Nú skildi hún að Gordon var reiður henni,
fyrir hvernig hún hafði hagað sér í gærkvöldi.
Hún skammaðist sín fyrir að hún hafði ekki get-
að haft betri stjórn á sjálfri sér. Kannske hafði
hann farið burt til þess að þurfa ekki að sjá hana.
Henni fannst það líklegast. En skynsemin minnti
hana á, að hann hefði í ýmiss konar kaupsýslu
að snúast, og hvers vegna skyldi hann setja fyr-
ir sig hvernig hún hagaði sér? En hún fann að
hún var sek. Hún hafði spillt undurfögru kvöldi