Fálkinn - 02.10.1959, Blaðsíða 8

8
FALIÍINN
„Þú ert fávís stúlka,“ sagði lækn-
irinn. Hann hafði þekkt hana lengi.
Kay horfði hugsandi á hann. Aug-
un voru stór og grá, og dökkir
skuggar undir. Hjónaskilnaðarmál-
ið hafði byrjað fyrir þremur mán-
uðum og skuggarnir verið þar síðan.
„Hvers vegna komstu til mín?“
spurði hann.
Hún leit forviða á hann. „Ég var
lasin. Mig langaði til að fá einhver
meðul hjá þér.“
„Aðeins eitt meðal dugir þér. Að
gráta rækilega."
Það var orðið langt síðan hún
hafði grátið. Þrjú ár síðan —
skömmu eftir að hún fór frá Dirk.
Þá hafði hún grátið svo mikið, að
hún varð veik af því. Þangað til
hún uppgötvaði, að hún gat ekki
grátið meira.
„Ég veit aðeins eitt ráð,“ sagði
læknirinn. „Að þú komist eins langt
frá London og þú getur, og reynir
að gleyma.“
Gleyma, hugsaði Kay með sér.
Gleyma að Dirk hafði sótt um
skilnað þrem árum eftir að hún
fór frá honum — gleyma öllum
ólgudögunum í réttinum og blaða-
skrifunum eftir á. Blöðunum hafði
þótt þetta „góður matur“. Dirk
var einn af kunnustu fornleifafræð-
ingum landsins, og átti að fara að
leggja í leiðangur til að grafa upp
horfna borg í eyðimörkinni. Og hún
var kunn sem tízkuteiknari.
„Ertu ekki orðin leið á að vor-
kenna sjálfri þér?“ spurði læknir-
inn.
Kay varð hvumsa við. „Ég vor-
kenni ekki sjálfri mér. Ef þér finnst
að ég ætti að fara — jseja, þá fer
ég.“
í lestinni til Ítalíu náði hún í
frönsk og þýzk blöð, sem sögðu frá
því, að Dirk Carruthers, hinn efni
legi fornfræðingur, væri lagður af
NiCHDLAS W □ □ D
stað út í eyðimörkina. Á myndun-
um brosti Dirk sínu ungæðislega
brosi, alveg eins og hann hafði
brosað í fyrsta sinn, sem hún sá
hann. Hún hafði elskað hispursleysi
hans og æskugleðina — öryggi hans
og þrek. En öryggið varð að drambi
og þrekið gerði hann harðan og
óbilgjarnan. Hann svífðist einskis
til að komast að markinu. Honum
varð vel til vina hjá áhrifamiklum
körlum og konum — hann smjaðr-
aði fyrir eldri konunum og gaf þeim
yngri undir fótinn, og var vel á-
gengt, því að hann var slyngur og
útsmoginn. En Kay sat eftir með
tómt og vonsvikið hjarta.
í Róm kynntist hún Mark Farr-
ell.
Hún var að hvíla sig í sólskininu
eftir að hafa reikað um Colosseum
er hún heyrði rödd við eyrað á sér.
„Þér munduð ekki eiga eld-
spýtu?“
Ungi máðurinn stóð við hliðina á
henni, Hann var hár og ljós yfir-
litum og þegar hann brosti til henn-
ar ljómuðu blá augun í sólbökuðu
andlitinu.
Hún tók upp kveikjara og rétti
honum. Ungi maðurinn kveikti sér
í vindlingi og sagði: „Afsakið þér,
ef ég hef truflað dagdrauma yðar.“
Kay uppti öxlum. „Það kemur
ekki að sök. Ég staldraði bara við
hérna til að hvíla mig.“
Svo varð þögn. Hún bjóst við að
hann mundi fara.
Loks spurði hann: „Eruð þér ein
yðar liðs hérna í Róm?“
Hún kinkaði kolli og sneri bak-
inu að honum.
„Róm er ekki heppilegur staður
til að vera einn á.“
„Mér er óhætt, þó ég sé ein,“
svaraði hún.
„Ég átti ekki við það. Ég átti við
að það væri meira gaman að vera
hérna með öðrum.“
Hún hristi höfuðið. „Ég vil helzt
vera ein.“
„Þá það,“ sagði hann, sneri ffá
henni og fór. Hún beið langa stund,
en hélt svo inn í miðborgina.
Sægur af fólki var á götunum og
mikið skrölt í litlu hestvögnunum
á götusteinunum. Hún var komin
niður á Fontana di Trevi. Kringum
gosbrunninn stóðu ung hjónaleysi
og héldust í hendur og fleygðu aur-
um niður í lindina um leið og þau
óskuðu sér að fá að koma aftur til
Róm. Allt þetta fólk virtist eiga
heima í þessari marglitu götulífs-
mynd. Kay mundi hvað ungi mað-
urinn hafði sagt: „Róm er ekki
heppilegur staður til að vera einn
á.“
Og allt í einu heyrði hún rödd
hans aftur: „Ég held, að þetta verði
ágæt mynd.“ Hún leit við og sá
hann koma á móti sér og vera að
vinda filmuna á myndavélinni.
„Þér hafið elt mig!“ sagði Kay
ávítandi.
Hann leit upp og kinkaði kolli.
Augnaráðið var brosandi eins og
áður. „Ég heiti Mark Farrell. Ég
veit af stað hérna skammt frá, þar
sem hægt er að fá ágætt, ískalt öl.
Gætuð þér hugsað yður að drekka
glas með mér?“
Kay hugsaði sig ekki um nema
augnablik. Svo kinkaði hún kolli
og þau gengu í hægðum sínum inn
í hliðargötu.
„Leggið þér í vana yðar að bjóða
ókunnugum, ungum dömum upp á
öl?“ spurði hún.
„Ekki nema þeim sem mér lízt
vel á,“ sagði hann.
Þau gengu gegnum lágt port og
inn í garð, sem var eitt blómahaf,
og með smáborðum undir sítrónu-
trjánum. Þjónninn heilsaði Mark
kunnuglega og kom með tvö há glös
með freyðandi, köldu öli. Kay hall-
aði sér aftur í stólnum.
„Þér eruð undarlegur maður,“
sagði hún. „Þér hafið ekki einu
sinni spurt mið hvað ég heiti.“
Mark leit á hana. „Hvað heitið
þér þá?“ spurði hann letilega.
Hún hugsaði til blaðaskrifanna
heima í Englandi og síðustu yfir-
skriftanna í frönsku og þýzku blöð-
unum.
— Kay Devereux,“ svaraði hún
hratt. Það var nafnið, sem hún
hafði heitið áður en hún giftist.
Hann breytti ekki svip. „Ljóm-
andi fallegt," sagði hann og kink-
aði kolli.
Kay létti. Loks gat hún andað ró-
legar. Þessi maður vissi ekkert um
Dirk og hjónaskilnaðinn og allt,
sem hún hafði orðið að líða. Hún
smádreypti í ölið og Mark sagði
henni frá Róm.
„Yður þykir vænt um þessa borg,
er það ekki?“ sagði hún loksins.
„Hún hefur tilgang," sagði Mark.
Kay kinkaði kolli. Hún skildi,
hvað hann meinti. „Og hvað hafið
þér fyrir stafni hérna?“
Mark horfði ofan í glasið sitt.
„Ég vinn í brezka sendiráðinu, en
er í fríi eins og stendur.“ Og eftir
stutta þögn bætti hann við hæversk-
lega: „Og þér?“
Kay hló. „Þér hirðið mig á göt-
unni í gerókunnri borg og látið mig
spyrja yður um allt það, sem þér
hefðuð átt að spyrja mig um.“
Hann leit upp. „Ég er forvitnari
um að vita, hvers vegna fólk gerir
hlutina en hvaða hluti það gerir.“
„Ég er ekki viss um að ég skilji
þetta,“ sagði hún. „Eg skal skýra
yður það betur. Þegar ég sá yður
í Colosseum spurði ég sjálfan mig:
Hvers vegna er þessi unga dama
svona mæðuleg? Og þegar ég sá yð-
ur aftur við gosbrunninn, datt mér
það sama í hug.“
Kay var hætt að brosa. Henni
féll alls ekki að samtalið snerist í
þessa átt. En hann hélt áfram: „Það
er oftast tvennt, sem gerir konur
óhamingjusamar. Það fyrra . . .“
Kay flýtti sér að standa upp.
„Það er mál til komið að komast
heim í gistihúsið,“ sagði hún. Hann
stóð upp og studdi hendinni á hand-
legginn á henni. „Þér verðið að
fyrirgefa mér,“ sagði hann biðjandi.
„Ég ætlaði mér ekki að vera ónær-
gætinn.“
Hún yppti öxlum. „Það skiftir
engu máli, sagði hún dræmt. „Það
er best að ég fari heim.“
Um hádegið daginn eftir fann
Kay, sjálfri sér til undrunar, að hún
saknaði Marks. Hún gat ekki ann-
að en hugsað um hann. Tveimur
tímum seinna afréð hún að fara til
Lcndon undireins daginn eftir. Hún
sat niðri í salnum og var að lesa
járnbrautaáætlanirnar um kvöldið,
og allt í einu heyrir hún rödd: „Ég
beið með að koma þangað til núna,
því að mér datt í hug, að þér vilduð
helst að ég kæmi ekki fyrr.“
Fyrst datt henni í hug, að hann
mundi hafa veitt sér eftirför til að
sjá hvar hún ætti heima. Og henni
þótti vænt um það. Hann horfði
hikandi á hana. Svo varð augna-
ráðið brosandi. „Vagninn stendur
og bíður hérna fyrir utan,“ sagði
hann.
Þetta var hestvagn og þau óku
hægt fram steinlagða götuna.
„Hvert erum við að fara?“ spurði
Kay.
„Á besta matstaðinn í borginni,“
svaraði hann.
Staðurinn reyndist vera heimilið
„Nei, ég skal ekki krefjast neins. Við tölum ekki meira um það . ..