Fálkinn - 02.10.1959, Blaðsíða 10

10
FALKINN
BANGSI KLUMPUR Myndasaga fyrir börn 161
— Haldið þið fast. Fyrst fer ég alveg
upp og svo alveg niður. Og svo ökum
við í hring á eftir. Við skiljum þig ekki
enn, Pingo, en það gerir sjálfsagt ekkert
til.
— Hæ, Klumpur, nú sérðu Pingo á
fljúgandi teinum. Flýttu þér að taka á
móti mér, svo ég verði ekki uppnuminn
aftur. — Ég skal flýta mér — gins og
skot, Pingo!
— Komdu með sterkt snæri, Klump-
ur, ég verð þreyttur að standa hérna.
— Þú hefur úr of miklu að velja, Peli
minn!
— Skeggur verður alltaf svo feiminn
þegar maður hrósar honum, en hann kann
vel að leysa og hnýta hnúta. Þetta eru
ágætir teinar, jafn breiðir í báða enda
— Komdu nú inn með gumpinn á þér,
Pingo, svo að við Púðurkarlar komust
inn. Ég hlakka til að sjá hvernig það er
að aka með hausinn niður.
— Nú biæs ég til burtferðar, kæru
vinir. — Blástu komublásturinn strax,
því annars gleymir þú því sjálfsagt eftir
loftferðina.
— Þetta var nú gabb. Við ökum alls — Ekki má ég gleyma hattinum hans — Bavó, Púðurkarl. Svona aka ekki
ekki í hring, heldur gera teinarnir það. afa míns. Það er gott að hafa hann, ef nema fínustu forgangshraðlestir. Blástu
Og ég sem hafði hlakkað svo mikið til maður þarf á dálitlum reyk að halda. vel í flautuna!
að . . . . Stansaðu .... notaðu hemlana,
Klumpur!
-K Shritiur -K
— Svolítið parísarblátt, Franc-
ois ... .
— Heyrðu, Ottó, hrópaði frúin.
— Koníaksflaskan í skápnum er tóm.
Og hún áiti að vera til taks ef ann-
aðhvort okkar veiktist.
— Eg var veikur, Manga mín. En
ég vildi ekki minnast á það við þig,
svo að þú skyldir ekki hafa áhyggj-
ur af mér.
☆
— Þetta er alveg rétt, sem sagt
er, að kvenfólk getur aldrei þagað
yfir leyndarmáli.
— Nei, ekki get ég fallist á það.
Eg hef verið giftur í tuttugu ár, en
aldrei hefur það álpast upp úr kon-
unni minni hvað hún geri við aila
peningana, sem hún fœr hjá mér.
☆
Hinrik var á dansleik. Hann var
óvanur að halda uppi samtali en ekki
má hann þegja og loks segir hann
við stúlkuna, sem hann er að dansa
við:
— Þér hafið Ijómandi fallegar
tennur, ungfrú.
— Já, það er arfur frá henni móð-
ur minni.
— Og þœr voru alveg mátulegar
handa yður?
— Hve langan tíma á þessi megr-
un að taka?