Fálkinn - 16.10.1959, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
En í London er líka hægt að
kaupa slípaða gimsteina í götu, sem
heitir Hutton Gardens. Þar eru dem-
antar seldir í hverju húsi. í París
• eru tvær gimsteinakauphallir, í ann-
arri eru seldir lausir steinar en í
hinni fullgerðir skartgripir í um-
gerð. Báðar þessar kauphallir eru
í Rue Cadet.
CULLINAN-DEMANTURINN.
Hver frægur gimsteinn á sína sögu.
Árið 1905 fluttu heimsblöðin langar
frásagnir af gríðarstórum steini,
sem flundizt hafði í Pretoria. Eig-
andi námunnar hét T. Cullian og
steinninn var látinn bera nafn hans.
Steinninn var gefinn Edward VII:
Bretakonungi, sem vátryggði hann
fyrir 20 milljón sterlingspund.
Það var einn vordag 1905, í brenn-
andi sólskini að ríðandi maður kom
á spretti í hlaðið á bænum Prinsloo.
Hann vatt sér af baki, fleygði taum-
unum til þjóns sem þarna stóð, og
hljóp inn í húsið. Thomas Cullinan
varð forviða þegar hann sá þennan
ruddalega mann koma æðandi inn
án þess að drepa á dyr.
— Hvað gengur á, Wells?
Verkstjórinn svaraði engu en
stakk hendinni ofan í litlu skinn-
töskuna, sem hann bar í ól um háls-
inn. Húsbóndinn varð orðlaus þegar
hann sá það sem Wells lagði á borð-
ið.
— Þetta getur ekki verið satt!
Tómas Cullinan hafði séð marga
gimsteina á sinni sextugu ævi og
hafði mikla reynztu af gimsteinum
eftir langan námurekstur í Afríku.
En aldrei hafði hann dreymt um að
svona gimsteinn gæti verið til.
Þessi steinn, sem Thomas Cullin-
an hafði eignazt var einsdæmi í sög-
unni. Hann var stærri og fallegri en
nokkur demantur sem fundizt hafði
hingað til. Gljáinn, liturinn og tær-
leikinn var betri en hinna frægu
steina Orloffsdemantsins og Suður-
stjörnunnar.
Þyngdin var 3025,75 karöt eða
rúm 621 gramm. Aldrei hafði jafn
þungur gimsteinn fundizt í veröld-
inni.
Thomas Cullinan starði eins og
dáleiddur á steinninn, honum var
ómögulegt að hafa augun af honum.
— Þessi steinn er samboðinn kon-
ungi, Wells, sagði hann. Og ef til
vill hefur hann hugsað sér sjálfan
sig sem konung — enda varð hann
demantakonungur upp frá þessum
degi og margfaldur milljónamær-
ingur.
Demanturinn var flatur öðrumeg-
in og þess vegna fóru sumir að
halda að þetta væri aðeins helming-
urinn af steini. Og nú fóru menn að
leita að hinum helmingnum. Gaus
nú upp flugufregn um að zúlúahöfð-
ingi einn ætti hinn helminginn, o[J
nokkru síðar var þessi höfðingi
myrtur af hvítum manni, sem hét
John Foorie. En helmingurinn
fannst ekki.
Stjórnin í Transvall keypti Cull-
inandemantinn og gaf Bretakon-
ungi. Var hann svo geymdur í hólfi
Englandsbanka um sinn. En kon-
ungi þótti steinninn vera of mikill
dýrgripur til þess að geyma hann í
felum. Árið 1907 var afráðið að
skipta honum í smærri steina og
slípa þá. Hollendingur einn, sem
stjórnaði mestu gimsteinaslípun
heimsins var kvaddur til skrafs og
Framh. á bls. 14.
Þannig prófa seljandi og kaupandi hve „heitur“ gimsteinninn er.
KONAIM, SEM -
1) Ninon de Lenclos fæddist 10. nóv. 1620 í París. Þegar hún
var 12 ára kunni hún ýmis sígild rit Frakka utanbókar, en
hirti ekkert um að lesa helgra manna sögur. Þegar hún var 18
ára kom gamall svartklæddur maður til hennar og sagði við
hana: ,,Ég er kominn hingað, Ninon, til að gefa yður eitt af
þrennu: völd, auð eða eilífa æsku, og þér fáið eina mínútu til
að velja.“ Ninon var fljót að svara og þá sagði hinn dularfulli
maður: „Þér munuð aldrei eldast. Allir verða ástfangnir af
yður, og sagan mun varðveita nafn yðar frá gleymsku.“
3) Árið 1672 gerðist mikil harmsaga. Ninon hafði átt son
með M. de Jarzay, og ól faðir hans hann upp undir nafninu
„chevalier de Villiers“. Oft sendi Jarzay son sinn, sem nú var
orðinn 19 ára, í erindi til Ninon, án þess að hafa sagt honum,
að hún væri móðir hans. Hinn ungi maður varð ástfanginn af
henni og tjáði henni ást sína. Loks tók hún sig til og sagði:
„Ungi maður. Ég er 52 ára en þér aðeins 19. En það er ekki
eina ástæðan til að við megum ekki eigast, heldur er sú alvar-
legri, að — ég er móðir þín! Úrvinda af harmi hljóp pilturinn
út í hallargarðinn og rak sig í gegn.
hélt æskuf egurðinni
2) Svo fór sem maðurinn hafði sagt. Hver hefðarmaðúrinn
eftir annan varð ástfanginn af Ninon og vitanlega urðu marg-
ar til að öfunda hana. Einn góðan veðurdag lét drottningin
setja hana í Madeleine-klaustrið. Þar heimsótti Kristín Svía-
drottning hana og varð svo hrifin af fegurð hennar og gáfum,
að hún fékk Lúðvík XIII. til að láta hana lausa.
4) Ninon hélt fegurð sinni og yndisþokka til dauðadags. Ein
furðulegasta ástasaga hennar var sú, að þegar hún var áttræð
varð ábótinn Nicolaus Geeoyn ástfanginn af henni. -—- Þegar
hún lá banasængina, 17. október 1705 sá Voltaire hana. Hann
var þá tólf ára. Ninon sagði við hann: „Ég ætla að arfleiða þig
að peningum, svo að þú getir keypt þér bækur. — Síðustu orð
hennar voru þessi: „En hvað dauðinn er ljúfur, ef maður deyr
í vissunni um að hitta þá, sem maður hefur elskað.“