Fálkinn - 16.10.1959, Qupperneq 7

falkinn
7
stofu FBI í Chicago. Hún var í
vandræðum. Hafði flutzt til Banda-
ríkjanna frá Rúmeníu en vanrækt
að framlengja dvalarleyfi sitt og nú
vofði yfir henni brottrekstur úr
landi, enda hafði hún verið dæmd
nokkrum sinnum fyrir siðferðis-
brot.
Ana Cumpana gerði Cowley svo-
látandi tilboð: að ofurselja Dillinger
lögreglunni, gegn því að hún fengi
að minnsta kosti nokkurn hluta þess
fjár, sem lagt var til höfuðs honum,
og ennfremur tryggingu fyrir því að
hún fengi að vera áfram í Banda-
ríkjunum.
Nú var farið að semja um þetta
við dómsmálaráðuneytið og það tók
tilboðinu. Og Dillinger gekk í gildr-
una því að hann stóðst aldrei freist-
ingar kvenna.
Ana Cumpana sagði lögreglunni
að Dillinger hefði boðið henni og
stúlku, sem hún þekkti, Polly Ham-
ilton, í bíó kvöldið eftir. Hún vissi
ekki hvað leikhúsið hét, en hann
hafði sagt að hann vildi sjá „Man-
hattan Melodrama11, sem var sýnd í
tveimur kvikmyndahúsum í Chica-
go. Kvöldið eftir símaði hún og
sagðist ekki enn vita í hvort leik-
húsið þau mundu fara. Þess vegna
varð lögreglan að setja vörð við
bæði kvikmyndahúsin. — Ana
Cumpana lofaði að vera í rauðum
kjól, svo lögreglan ætti hægra með
að þekkja Dillinger, sem nú var
breyttur í andliti eftir læknisað-
gerðina.
LEIKSLOKIN. Cowley og Hoov-
er kom saman um að ekki skyldi
taka Dillinger inni í kvikmyndahús-
inu. Þá gæti orðið skothríð og sak-
laust fólk beðið bana.
Lögreglan beið í þrjá tíma, með-
an á sýningunni stóð. FBI-maðurinn
Purvis stóð við miðasöluna. Þegar
Dillinger og stúlkurnar komu út,
kveikti Purvis í vindli — það var
merkið, sem hann hafði aftalað við
lögregluna á götunni.
Dillenger mun hafa fundið á sér
að hætta væri á ferðum, þó ekki sæi
hann lögreglumennina. Hann snar-
aðist til hliðar og inn í krók við
hliðina á kvikmyndahúsinu og þreif
skammbyssuna. En áður en hann
gat hleypt af höfðu þrír lögreglu-
menn skotið á hann samtímis. Hann
féll. Enginn særðist nema hann. Og
þetta gerðist í svo skjótri svipan, að
fólkið, sem var að koma út úr hús-
inu tók ekki eftir því.
Hoover skrifaði Cowley þakkar-
bréf sama kvöldið og skipaði hann
í hærri stöðu. En hann hafði litla
ánægju af henni. Fjórum mánuðum
síðar rakst hann og annar FBI-mað-
ur, Herman Hollis, á tvo bófa úr
Dillingersflokknum, John Chase og
„Baby Face“-Nelson. Þar varð skot-
hríð og Cowley og Hollis biðu bana.
Nelson lézt af sárum skömmu síðar.
Afstaða almennings til Dillinger-
málsins var Bandaríkjaþjóðinni til
skammar. Fjöldi fólks tignaði blátt
áfram bófann, ræningjann og morð-
ingjann John Dillinger. Það voru alls
ekki Hoover og Cowley sem urðu
hetjurnar í.þessu máli, heldur Dill-
inger. „Bréfum frá lesendum“
rigndi yfir blöðin og þar var glæpa-
maðurinn hylltur hástöfum en skop-
ast að FBI. Ein af hinum fornu vin-
konum Dillingers, Evilyn Frechette,
ferðaðist um landið og hélt fyrir-
lestra með væmnum lýsingum á
„hinni látnu hetju“. Og ættfólk
Dillingers sýndi sig fyrir peninga á
kvikmyndahúsunum. Ekkja „Baby
Face“-Nelsons skrifaði endurminn-
ingar sínar, fullar af hóli um eigin-
mann sinn.
Hoover reiddist, og ekki batnaði
skapið þegar senator einn lét í ljós
vafa um, að hann væri nokkur hetja
og spurði: — Hvers vegna hefur Ed-
gar Hoover aldrei handtekið bófa
sjálfur? Hvers vegna er hann ekki
fremstur í flokki, en felur sig bak
við hina?
Hoover sv.araði þessari árás á sér-
kennilegan hátt. Nú var nýr maður
skotinn í stað Dillinger, sem „Þjóð-
aróvinur nr. 1“ — hann hét Alvin
Karpis og var sakaður um barnarán
og morð. FBI hafði verið að eltazt
við hann í nokkra mánuði — og nú
gaf Hoover út skipun um að hann
skyldi handsamaður. Og hann ætl-
aði að gera það sjálfur. Enginn
mátti hreyfa við bófanum nema
hann.
Einn góðan veðurdag var hringt
til Hoovers í New York, og sagt að
Karpis væri til húsa í tilgreindri
íbúð í New Orleans. Húsið var um-
„Gizur Einarsson S.S.S. óskar sér-
hverjum góðfúsum lesara og heyr-
ara þessa bréfs náðar og friðar af
guði föður, fyrir hans elskulegan
son vorn herra Jesum Christum. —
Sakir þess, að eg formerki fylli-
lega, að sá blindleiki og hjátrúa
fer enn nú ekki svo mjög minkandi
sem vera skyldi, að fávíst fólk hér
í stiktinu leitar sinnar velferðar hjá
svo auðvirðulegum hlutum, sem er
hjá einum og öðrum líkneskjum,
sérlega hjá þeirri róðukross-mynd
sem að er í Kaldaðarnesi, með á-
heitum og fórnfæringum og heit-
gaungum, þvert á móti guðs boðorð-
um og vorum trúar-artíkulum, því
guð segir svo í annari Moyses bók
20. kap.: Eigi skaltu þér skurðgoð
gjöra, eptir líkingu þeirri er á himn-
um er, á jörðu eða undir jörðunni;
eigi skaltu þau dýrka eður vegsama.
— Hér þvert á móti gjöra mann, að
þeir bæði dýrka þau og vegsama, og
sem postulinn vottar, til Rómverja
1. kap., að þeir umsnúa dýrð ófor-
gengilegs guðs í forgengilegar lík-
menskjur, dýrka meir og þjóna
skepnunni en skaparanum, hvar-
fyrir guð hann yfirgefur slíka
menn í fráleit sinni, skammsamleg-
ar girndir og ýmislegar ódáðar, svo
þeir meðtaki verðkaup síns villu-
dóms, og eru þeir dauða verðir sem
þvílíkt gjöra, svo og þeir fyrir á-
minni eg og við vara kristið fólk,
uppá guðs vegna, að fyrir sakir
sinnar sáluhjálpar og eilífrar vel-
kringt í kyrrþei, en FBI-mönnum
sagt að aðhafast ekkert frekar fyrr
en Hoover kæmi. Hann var á leið-
inni í flugvél.
Eftir nokkra bið sást Karpis koma
út í húsdyrnar ásamt öðrum manni
og þeir fóru inn í bíl. Á næstu sek-
úndu var Hoover kominn á hægri
hlið við þá en Conelly aðstoðarmað-
ur hans vinstra megin, og áður en
Karpis náði til vélbyssunnar, sem
lá í aftursætinu, hafði Hoover þrif-
ið í hann og dregið hann út úr bíln-
um.
—Setjið handjárnin á hann, kall-
aði hann til FBImannanna, sem
komu hlaupandi — en þá kom bros-
lega á daginn, að enginn þeirra var
með handjárn á sér. Þeir urðu að
binda hendur bófans með hálsbindi,
sem einn þeirra tók af sér.
Hoover fór sjálfur með fanga sinn
til Minneapolis, en þar var hann
kallaður fyrir rétt. Hoover hafði af-
sannað, að hann fangelsaði aldrei
mann sjálfur.
í næsta blaði: Daman með brúð-
urnar.
ferðar afláti allir og forðist slíkan
hégóma og afskaplega hjátrú, að
veita svoddan dýrkan og vegsemd
nokkurri skepnu, að heldur feyskn-
um og fyrirfaranlegum líkneskjum,
sem vér skyldunst að veita allein-
asta vorum skapara, óaflátanlega
hann að heiðra og vegsama í sínum
signuðum syni Jesu Christo. —
Hvar fyrir eg hefi látið upp skrifa
og setja hér eptir nokkrar stuttleg-
ar greinir, bjóðandi undir skylda
hlýðni á hverja krossmessu þær upp
að lesa í kristileguin samfundi,
hverjar að hlýða um þetta efni, svo
að menn fái hér um sannan skiln-
ing og leiðist á réttan heilsuveg af
þvílíkum háskasamlegum hjástig-
um, er menn hafa helst of lengi vill-
ir ráfað, viljandi gjarnan í fleiru
öðru, því sem kristinna manna sálu-
hjálp til kemur, þeim jgagnast og
þjónustu að veita, eptir því guð gef-
ur efni á, nær þeim þörf gjörist.
Bífalandi yður öll samt guði drottni,
hann virðist með sínum heilögum
anda sinni náð og styrku trausti
með yður vera alla tíma, og yður að
þessu liðnu lífi að gefa eilíft líf.
Amen. Skrifað í Skálholti mánu-
daginn næstan eptir þrettánda (þ.
e. 11. jan.) 1547.“
— — (Þessu næst birtir Jón
Gizurarson 6 spurningar biskupsins
viðv. líkneskjunum, og svörin við
þeim, en þau eru aðallega tilvitnan-
ir í ritningarstaði.)
—o—
Bréf Gizurar biskups um líkneskin, sent um stiktiö
-At
ve<£
HISSA
Bramaputrafljót í Indlandi er
2900 kílómetrar á lengd. og eitt af
mestu fljótum í heimi. Þess má geta
um fljótið, að á því er ekki ein ein-
asta brú, svo að ekki verður komist
yfir það nema á ferjum.
♦
Hvergi er jafn mikiö af allskonar
klúbbum og í Englandi. Nýjasti
klúbburinn heitir „Yfirskeggsklúbb-
urinn“. Þar fá ekki aðrir aögang en
menn sem eru meö yfirskegg, og það
veröur aö vera minst 30 cm. lang
milli broddanna. í klúbbnum voru
þegar seinast fréttist 181 meðlimir,
og lengsta yfirskeggið var 48,4 cm. .
♦
Kviðristan eða harakiri — hin
þjóðlega sjálfsmorðsaðferð Japana,
er að komast úr móð. Japanar eru
farnir að nota skammbyssuna í
staðinn og þykir það handhægra.
♦
Þrírir menn hafa verið fluttir á
spítala í New Mexieo, vegna slysa,
sem þeir hafa hlotið af „flúgandi
diskum". Blöðin höfðu flutt fregnir
víðsvegar að úr landi, um aö þessi
dularfullu faratœki hefði sést. Þess-
ir þrír slösuðu voru meðal þeirra,
sem alltaf voru sígónandi upp í
himininn eftir diskunum. Einn
þeirra datt um gangstéttarbrún og
fótbrotnaöi, annar hleypti hestin-
um sínum ofan í skurð, datt af baki
og fór úr liði, en datt ofan úr tré
og fékk heilahristing. Enginn þeirra
sá diskinn en hinsvegar sáu þeir
eldglœringar.
OFAN í KULDANN.
I París hefur verið sægur af ferða-
fólki í sumar, en svo mikill hefur
hitinn verið þar, að fólkinu líður
illa. Afleiðingin hefur orðið sú, að
aldrei hefur verið jafnmikill gesta-
gangur í katakombunum í París og
í sumar. Fólk leitar ofan í jörðina
til að flýja hitann. — Hér sést
troðningur fólks, sem bíður eftir að
fá að komast inn.