Fálkinn - 16.10.1959, Side 8

8
FÁLKINN
UNGFRÚ Cantwell, sem var rit-
ari hjá Bartmann málaflutnings-
manni, leit upp frá ritvélinni þegar
skrifstofudyrunum var lokið upp.
Konan sem kom inn var ekki áber-
andi klædd, en ungfrú Cantwell
þóttist undir eins sjá, að fötin sem
hún var í, höfðu ekki kostað minna
en þrjú hundruð dollara. Það er
dýrt að tolla í tískunni þegar mað-
ur er kominn yfir þrítugt, hugsaði
Cantwell með sér. Ef hún hefði átt
nóga peninga, væri hún kannske
orðin frú eitt eða annað núna, í
staðinn fyrir að vera ekki nema
ungfrú Cantwell.
— Mig langar til að fá að tala
við herra Bartman, sagði konan
lágt. Henni virtist vera mjög órótt.
— Hafið þér aftalað tíma? spurði
ungfrú Cantwell.
— Nei, sagði konan, — en þetta
er mjög áríðandi.
— Hvað er nafnið, með leyfi?
Ungfrú Cantwell hafði blýantinn
tilbúinn á ritblokkinni.
Konan hikaði um stund. — Jones,
sagði hún svo. — Rachel Jones.
Ungfrú Cantwell yppti öxlum.
— Hann er í réttinum núna. Eða
kannske á leiðinni hingað, ef hann
borðar ekki hádegisverð fyrst. En
eg hugsa að hann geti tekið á móti
yður milli tveggja manna, sem hafa
aftalað tíma, ef erindið er ekki
langt.
— Þakka yður kærlega fyrir,
sagði konan, og henni virtist létta.
— Má ég. .. . hún svipaðist kring-
um sig eftir stól, en þarna voru að-
eins tveir stólar og hvorugur laus.
Hún sat sjálf á öðrum, og frú Epp-
erson, sem kom einu sinni í viku og
leit eftir bókhaldinu, hreykti sér á
hinum.
— Þér getið komið inn í skrif-
stofu herra Bartmans og beðið þar,
sagði ungfrú Cantwell og benti
á dyrnar.
— Hverskonar vandræðum skyldi
hún vera í, þessi? sagði frú Epper-
son og hallaði sér fram á skrifborð-
ið. — Hvað skyldi hún þurfa að
tala við lögfræðing um?
— Það er svo að sjá sem hún
hafi nóga peninga, sagði ungfrú
miðdegisverðirnir — og jarðarför
tengdaföður hennar, þessa and-
styggilega karls með nautssvírann
.... Hann hafði verið ónotalegur
við hana frá fyrstu stundu.
Hún leit á öll lagasöfnin í hillun-
um. Skyldi það vera mikill vandi
að vera málaflutningsmaður, hugs-
aði hún með sér — eins vandasamt
og að vera kaupsýslumaður eins og
Jerr, eða læknir eins og Alfred
bróðir hennar? Og var það rangt,
þetta sem hún var í þann veginn
að gera. Var það ólöglegt, var það
ósæmilegt?....
Nei, það er hvorugt! var dóm-
urinn sem hún kvað upp í hugan-
’um. Þetta var ekki annað en að
fullvissa sig um að það sem ætti
að ske skeði.
Dyrnar lukust upp og maður kom
inn í stofuna. Hún flýtti sér að
standa upp
— Herra Bartman, byrjaði hún.
— Ég heiti Lydia Peacock.
Hann var yngri en hún hafði
haldið. Vel til fara, í gráum mál-
saumuðum fötum og með stóra
skjalatösku í hendinni.
að í þessum bæ,“ stóð meðal ann-
ars í eftirmælunum eftir hann.
— Já, vitanlega, sagði Bartman.
— Við þekkjum síðustu erfða-
skrána hans, hélt hún áfram og tal-
aði hægt. — Við vitum að fyrir
tæpu ári fól tengdafaðir minn yður
að gera nýja erfaðskrá og sam-
kvæmt henni áttu ýmsar líknar-
stofnanir að erfa aleigu hans, og að
sú erfðaskrá gerir þá fyrri ógilda,
en samkvæmt henni var maðurinn
minn einkaerfingi hans.
Hún einblíndi á hann. Nú hlaut
hann víst að skilja hvert hún var
að fara? En hvernig mundi hann
bregðast við? Úr andliti hans varð
ekkert lesið. Það lýsti engum til-
finningum, fremur en vant er þeg-
ar málaflutningsmenn eiga í hlut.
— Ástæðan til þess að tengda-
faðir minn gerði þetta var sú, að
maðurinn minn gerði ýmsar bráð-
nauðsynlegar breytingar á fyrir-
tækinu, án þess að ráðfæra sig við
föður sinn. Gamli maðurinn tók
þessu mjög illa, og þótti gengið
fram hjá sér og gerður að horn-
reku. Vitanlega var það eintóm
Og þá getur dregist á langinn að
skorið verði úr erfðaréttinum. Og
hugsið þér yður líknarstofnanirnar,
sem nú teljast erfingjar — ætli það
sé til bóta að þær séu í málavafstri
árum saman? Vottarnir að erfða-
skránni eru fúsir til að vinna eið
að því að tengdafaðir minn hafi
verið svo elliær að hann vissi ekki
hvað hann gerði. Hann mundi
ekkert og hann gat ekki einu sinni
klætt sig sjálfur.
— Þér minntusf eitthvað á að
þetta gæti verið „hentugt" fyrir
mig? sagði Bartman.
Kannske yrði þetta ekki eins
erfitt og hún hélt, hugsaði hún með
sér. Jerry hafði ef til vill rétt að
mæla. Hún sá að málaflutningsmað-
urinn hafði orðið svo hugsandi, þeg-
ar hún minntist á þetta með vitnin.
Honum leist líklega ekki vel á það.
— Þér munuð eflaust sjá fram á,
að nýja erfðaskráin er ekki aðeins
ógild heldur líka ósæmileg. Það er
ekki húsið og peningarnir, sem er
aðalatriðið frá okkar sjónarmiði —
við höfum nóg fyrir okkur að
leggja. — En maðurinn minn elsk-
ar allar endurminningarnar, sem
tengdar eru við bernskuheimili
hans og alla þú muni, sem gengið
hafa í arf mann fram af manni í
marga ættliði. Og það getur ekki
staðist, að elliær gamall maður
svifti hann öllu þessu, aðeins fyrir
dutlunga.
Nei-nei, það er ekki milljónirnar
— það var aðeins tilfinningamálið.
— Nei, herra Bartman, undir
niðri vildi tengdafaðir minn að allt
skyldi ganga til mannsins míns, það
er staðreyndin.
— Er það víst?
Hún hélt niðri í sér andanum
augnablik. — Við sjáum ofur vel,
að þér hafið gert yðar besta fyrir
tengdafaðir minn, og með því að
styðja málaleitun okkar gerið þér í
rauninni ekki annað en vilja hans.
Og við erum reiðubúin til að borga
yður fyrir aðstoð yðar í málinu.
Hún tók umslag upp úr töskunni
og rétti honum.
Hann rétti hikandi fram höndina
og tók við því. Svo opnaði hann
GILBERT SCHECHTMAN:
ERFÐA SKHÁMJY
Cantwell. — En peningafólkið
•lendir oft í ýmsu líka.
— Ég vildi vinna það til að eiga
peninga, að lenda í ýmsu misjöfnu,
það veit sá sem allt veit, sagði frú
Epperson.
í>egar Lydia Peacock hafði lokað
hurðinni eftir sér varð hún enn
órólegri en áður. Jerry hefði átt að
fara hingað sjálfur, hugsaði hún
með sér. Þetta er hans mál en ekki
mitt.
Hún settist og reyndi að hugsa
um eitthvað annað. Það var best að
hugsa sem minnst um þetta, sem
hún neyddist til að gera. Það hafði
gerst svo margt upp á síðkastið, og
hún hafði haft svo mörgu að sinna
,— símskeyti, skyldufólkið, allir
— Ég bið yður að afsaka að ég
ryðst hingað inn til yðar án þess að
hafa gert boð á undan mér, sagði
hún. — Ég veit að þér hafið naum-
an tíma. Málið sem ég hafði hugsað
mér að tala um við yður, ætti að
vera hentugt fyrir yður. Hún virt-
ist eiga erfitt með að koma orðun-
um út úr sér.
Hann settist og beið þegjandi en
hún hélt áfram:
— Tengdafaðir minn dó fyrir
þremur dögum. Þér hafið vafalaust
lesið um það í blöðunum.
Það hefði verið vandi að komast
hjá því að sjá látið, því að blöðin
höfðu skrifað mikið. „Einn af okk-
ar kunnustu mönnum, kannske sá
eftirtektarverðasti og áhrifamesti
maður, sem nokkurntíma hefur lif-
ímyndun. Hún minntist ekki. á að
breytingarnar voru þess eðlis, að
gamli maðurinn var sviftur öllum
völdum í firmanu.
— tlerra Bartman, hélt hún
áfram, — erfðaskráin er ekki gild
og verður aldrei viðurkennd af rétt-
inum. Þó að þér hafið kannske ekki
tekið eftir því sjálfur þá var
tengdafaðir minn ekki með öllum
mjalla þegar hann gerði þessa
erfðaskrá. Það geta Stella og Tom,
sem voru heimilisfólk hans þá og
sem skrifuðu undir erfðaskrána
sem vitunadarvottar, sagt yður. Þau
sögðu okkur frá öllu saman eftir á,
en þá var orðið um seinan að ná
sáttum. Ef þessi erfðaskrá verður
lögð fram, verður málið látið fara
fyrir dómstólana, herra Bartman.
umslagið, sem ekki var límt aftur
og tók út seðlanna. Hann hélt á
þeim í hendinni og horfði á þá, en
ekki sýndi hann á sér snið til að
telja peningana, og nú leið löng
stund. Frúin fór að örvænta — var
öll von úti?
— Þetta eru tíu þúsund dollarar,
sagði hún hægt. — í hundrað doll-
ara seðlum.
Allt í lagi, sagði hann hugsandi
og gekk út að glugganum. — Allt
í lagi!
Hann tók við peningunum! Jerry
hafði haft rétt fyrir sér. En nú var
eitt eftir, sem varð að koma í lag.
Herra Bartman, sagði hún. Það
var talsvert meira sjálftraust í rödd
hennar núna. — Og svo vildi ég
gjarnan fá þessa erfðaskrá.