Fálkinn - 16.10.1959, Síða 12

12
FÁLKINN
ið væri honum mikil líkamleg áreýnsla. „Anna,
þú verður að vakna aftur. Skilurðu það ekki?
Þú hefur verið meðvitundarlaus í þrjá sólar-
hringa. Og læknarnir eru orðnir vonlausir um
að þú fáir meðvitundina aftur. En þú verður að
vakna. Þú verður að lifa, Anna. Og þú skalt fá
frelsið aftur undir eins og þú óskar þess. Anna,
hlustaðu á mig. Ég hélt að ég hefði þrek til að
leika þennan málamyndahjónabandsleik til enda.
Þú þurftir verndar minnar við í nokkra mán-
uði, og ég ætlaði að gefa þér hana. En þrek mitt
og stjórnin á sjálfum mér hefur ekki einu sinni
enst þennan stutta tíma. Hvers vegna giftist ég
þér heldurðu? Hvers vegna? Heldurðu að nokk-
ur maður sé svo mikið góðmenni að hann giftist
aðeins til að hjálpa stúlku, sem hefur lent í því
óláni að eiga barn í vonum, með manni, sem
hvorki vill heyra hana eða sjá? Nei, þá hefði
ég eins vel getað gefið þér nokkur þúsund doll-
ara. En ég fór að elska þig í fyrsta skiptið sem
þú komst hingað inn. Þú stóðst þarna við slag-
hörpuna, Anna. Ég dáðist að hve mikinn metnað
og dirfsku þú áttir. Þú hugsaðir aðeins um barn-
ið þitt, og þú ætlaðir að eiga það ein, og vinna
fyrir því. Það var skapfesta þín sem gerði mig
ástfanginn af þér.
Og ég vonaði að sigra þig, þegar ást þín tii
Glens væri kulnuð — og það vissi ég að hún
mundi gera. Ég varð sannspár um það — en samt
skjátlaðist mér. Það varð Nicolas del Monte sem
hlaut ást þína. Þetta er í annað skipti sem hann
tekur frá mér konuna sem ég elska. Fyrst Aline
— en henni er mér engin eftirsjá að lengur. Hún
er einskisvirði í samanburði við þig, Anna. En
hanri hefur tekið þig frá mér líka. Ást þína. Ég
veit það. Lukkuhjólið hefur snúizt heilan snún-
ing. Nicolas skilur við Aline og nú vill hún
koma til mín aftur — núna, þegar ég vil ekki
sjá hana. Það ert þú, sem ég vik Ég tilheyri þér.
Og þú ert konan mín. En þú talar um hjóna-
band okkar eins og viðskiptasamning og þú tek-
ur um hálsinn á mér af þakklæti eingöngu —
alveg eins og lítil telpa þakkar góðum og göml-
um frænda. Hvað mundir þú hafa sagt ef ég hefði
faðmað þig? Ég sleit mig af þér, til þess að þú
skyldir ekki glata því litla af virðingu fyrir
mér, sem þú kannske hefur. En Aline! Hvern-
ig í ósköpunum hef ég getað talið mér trú um að
ég elskaði hana! Og hvers vegna ætlaði ég að
giftast henni? Hún mundi aldrei una hérna. Það
er eilíft eirðarleysi i blóðinu í henni. Alveg
eins og hirðíngja. Hún mundi rápa milli her-
bergjanna hérna eins og vansæl sál. Ég hef and-
styggð á að heyra fótatakið hennar. Það er fóta-
tak þitt, sem ég vil heyra í þessu húsi, Anna.
Og ég vil hafa barnið þitt hérna í húsinu —
ekki vegna þess að það heitir Westwood heldur
af því að það er barnið þitt. Ég vildi gefa tíu
ár af ævi minni til þess að það væri mitt barn.“
Gordon nam staðar við stólinn, sem Anna hafði
setið í. Hann strauk um ennið. Hvers vegna
hafði Anna byrjað að lesa tónlistarsögu? Henni
var áhugamál að auka þekkingu sína, en hvers
vegna las hún ekki almenna listasögu í staðinn?
Nicolas del Monte ætlaði að giftast henni þegar
búið væri að ganga frá skilnaðinum. Hefði henni
ekki verið hentugra að kynna sér listgrein
mannsins síns tilvonandi en að reyna að kynnast
tómstundaiðju núverandi mannsins síns?
Símahringing vakti Gordon af þessum hug-
leiðingum.
„Halló! Það er Westwood,“ svaraði hann.
„Þetta er Pearson læknir,“ var sagt með
skýrri röddu. „Ég ætlaði að segja yður að frú
Westwood hefur fengið rænuna, og að þetta er
ekki eins hættulegt og við höfum haldið frá
byrjun."
„Óskar hún nokkurs sérstaks?" spurði Gordon
lágt.
„Nei,“ svaraði Pearson læknir. „Hana langar
til að hafa tal af listamanni sem heitir del Monte,
undir eins og tök eru á því. Við höfum gert hon-
um orð, svo að hún verði rólegri. Og hún er
ekki lakari en svo, að hún getur vel tekið á
móti stuttum heimsóknum. Þess vegna getið
þér heimsótt konuna yðar ef þér viljið.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði Gordon. Hann sleit
sambandinu, settist í hægindastól og studdi
höndunum undir andlitið. Ó, það var dásamlegt.
Hún var úr hættu. Hann hafði oftsinnis óskað,
að það hefði verið hann sjálfur en ekki Anna,
sem varð fyrir slysinu. En hann hafði sloppið
og ekki fengið svo mikið sem skrámu. Og nú
var Anna loksins vöknuð. Og henni var fyrst
hugsað til Nicolas. Fyrsta ósk hennar var að fá
að tala við Nicolas. Hann þurfti ekki að vita
meira til að skilja að það var Nicolas del Monte,
sem hún elskaði. Þér getið heimsótt konuna yð-
ar, ef þér viljið, hafði læknirinn sagt. Kulda-
glott lék um andlit hans. Hann gat ekki heim-
sótt Önnu. Hann vildi ekki gera það. Til hvers
væri það? Og hann ætlaði að láta hana 1 friði
þessa fáu mánuði, sem hún neyddist til að verða
þarna á heimilinu. Hann gat ekki lifað nærri
henni og leikið hlutverkið sem maður hennar,
án þess að vera það. Hann kreppti hnefana.
Svo þreif hann símtólið og valdi númerið til
Pan American Airways í San Francisco. Hrukk-
urnar kringum munninn urðu dýpri en nokk-
urn tíma áður, er hann bað um farmiða til New
York daginn eftir. Hann hallaði sér aftur í stóln-
um og lokaði augunum. Eftir tvo daga yrði hann
kominn til New York. Og þaðan gæti hann flog-
ið til Lissabon eða London. Ekki var þetta ferða-
lag nein nýjung fyrir hann. Hvílíkur munur ef
hann hefði getað farið þessa ferð með Önnu.
Hún hefði getað varpað ljóma yfir ferðalagið,
og hann hefði haft ánægju af að sýna henni allt
það nýja, sem hún hafði aldrei séð áður. En
núná — hann yppti öxlum. Hann sá sjálfan sig
sem landshornamann í Evrópu, og hann vissi að
hann mundi ekki láta hjá líða að kaupa Ameríku-
blöðin og skygnast eftir frétt um að hinn frægi
málari Nicolas del Monte væri kvæntur hinni
ungu, fögru Önnu Westwood.
Nicolas del Monte gekk inn í skrifstofur Pan
American Airways í San Francisco er hann kom
úr heimsókninni til Önnu. Eiginlega var hann
ekkert forviða á því, sem farið hafði þeirra á
milli. Hún hafði aldrei gefið honum nokkra á-
tyllu til að halda, að hún mundi nokkurn tíma
geta elskað hann. En samt hafði hann haft dá-
litla von, er hún gerði boð eftir honu undir eins
og hún var röknuð við eftir þetta langa meðvit-
undarleysi. En erindið — eina erindið — hafði
verið það, að biðja hann um að komast á snoðir
um hvað Aline hefði sagt við Gordon um hana
sjálfa og Nicolas. Og þá bón ætlaði hann að.upp-
fylla.
„Hvað get ég gert fyrir yður?“ spurði maður-
inn fyrir innan borðið.
„Flugmiða til New York með fyrstu ferð sem
mögulegt er,“ svaraði Nicolas.
„Því miður höfum við ekkert pláss fyrr en í
næstu viku. Það var eitt sæti laust með flugvél
annað kvöld, en það vorum við að selja rétt áð-
an.“
„Ég verð að komast,“ sagði Nicolas. „Ég hef
fengið pöntun á andlitsmynd, og henni liggur
mikið á.“
„Því miður er ekkert pláss laust næstu daga,“
svaraði maðurinn. „En ef einhver gengur úr
skaftinu, skulum við láta yður vita af því undir
eins.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði Nicolas. „Ég veit að
engum liggur eins mikið á að komast til New
York og mér gerir.“
Nicolas sneri sér frá borðinu og bjóst til að
fara út. Nú fyrst tók hann eftir að við hliðina á
honum stóð bílstjóri í khakífötum. Nicolas kann-
aðist við manninn. En hvar hafði hann séð hann
áður?
„Hvað var það?“ spurði maðurinn fyrir inn-
an borðið.
„Ég átti að sækja flugmiða til New York, sem
herra Westwood hefur pantað,“ sagði bílstjórinn.
Nicolas stóð hugsi eitt augnablik. Hafði hon-
um ekki misheyrst? Var Gordon að fara til New
York, frá Önnu veikri? Hún var sú eina, sem
hafði slasast við bílaáreksturinn. Gordon og bíl-
stjórinn höfðu sloppið. Hvað meinti Gordon með
þessu. Nicolas fór út og settist í bílinn sinn.
Hann hugsaði sig lengi um — með hendurnar á
stýrinu. Og allt í einu datt honum ráð í hug.
Mjög frumlegt ráð, fannst honum sjálfum. Hann
renndi bílnum af stað og hélt beint þangað, sem
málverkasýningin hans var. Þar stansaði hann
og hljóp upp stigana. Og inn í salinn sem mynd-
in af Önnu hékk í. Þarna stóð hann um stund
og horfði á beztu myndina sem hann hafði mál-
að um ævina. Svo rétti hann upp hendurnar og
tók myndina niður af veggnum. Það lá við að
hann hlypi með hana út í bílinn, eins og hann
væri hræddur um að heykjast á fyrirætluninni.
Listamaðurinn átti myndina sjálfur ennþá. Það
var helzt að sjá að Gordon stæði alveg á sama
um hana, eftir að hún var fullgerð.
„Allt þetta geri ég á móti betri vitund,“ taut-
aði Nicolas er hann var á leiðinni upp brekkurn-
ar heim til Gordons Westwood. Hvað vissi hann
um tilfinningar Westwoods til Önnu eða Aline?
Enginn vissi hvað Gordon hugsaði.
Nicolas skildi málverkið eftir í bílnum en fór
inn í Westwood House og bað brytann um að fá
að tala við Gordon. Honum var að vanda vísað
inn í bókastofuna.
„Sæll vertu, Gordon,“ sagði hann grallaralega.
„Sæll, Nicolas. Það var fallega gert af þér að
líta inn,“ svaraði Gordon. „Hvað má ég bjóða?
Whisky og sóda eða gin?“
„Whisky og sóda, þökk fyrir,“ sagði Nicolas.
Hann settist og horfði á Gordon, sem var að raða
einhvenjum blöðum.
„Ég vona að ég geri þér ekki ónæði,“ sagði
Nicolas og brosti öðruvísi en honum var lagið.
En Gordon varð órótt.
„Alls ekki,“ sagði hann og settist í stól á móti
Nicolas.
„Ég kom eiginlega til að biðja þig um að gera
mér greiða," sagði Nicolas. „Ég var staddur í
ferðaskrifstofu Pan American þegar bílstjórinn
þinn kom inn til að sækja flugmiða til New
York, sem þú hafðir pantað. Gætirðu hugsað þér
að láta mér hann eftir? Mér bráðliggur nefni-
lega á að komast til New York, og þú þarft senni-
lega helzt að vera nálægur hérna, meðan Anna
er veik.“
Gordon svaraði ekki strax. Hann reyndi að
láta ekki á því bera hve hissa hann varð.
„Hvað ert þú að vilja til New York?“ spurði
hann loksins.
„Það kemur ekki þér við,“ sagði Nicolas. Æð
arnar þrútnuðu í enninu á honum og hann sár-
langaði til að taka í Gordon og hrista hann.
„Hvað segir Aline við því að þú farir?“ spurði
Gordon rólega.
„Það veit ég ekki.“ Nicolas strauk hárið eins og
alltaf þegar honum varð órótt. „Ég veit að hún
hefur sagt þér að ég ætli að fá skilnað frá henni.
Ég geri það til að bjarga því litla, sem eftir er af
listrænum sköpunarkrafti í mér. Annars gerir
hún mig að glansmyndamálara á fáeinum árum.“
„Hún sagði mér raunverulega ástæðuna til
þess að þú vilt skilja við hana,“ sagði Gordon