Fálkinn - 16.10.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13

Dízl?
avi

SMEKKVISI.
Virkilega fallegur k lœðaburður
byggist alltaf á tvennu: góðum
smekk og góðu efni. Sem dœmi um
þetta má nefna vetrardragt úr shet-
landsull (eða öllu fremur íslenzkri
ull, sem er engu síðri en mfög lík),
í turkisbláum lit og með kraga og
hatt úr gráu loðskinni. Takið eftir
línunum í jakkanum!
rM-38
TH 38
KJOLL, SEM GRENNIR YÐUR.
Hausttízkan fyrirskipar breiðar
og afrenndar herðar, en — guði sé
lof — ekkert vatt á öxlunum. AIGO
— einn af síðustu tízkusköpurunum
í París — hefur reynt að ná þessu
marki með því að láta kragann á
kjólnum ná út á axlirnar — og
enda í stórri slaufu fyrir neðan
beltið.

og lagði áherzlu á hvert atkvæði. „Ég veit að
Anna . . .. “
„Hlustaðu á mig, Gordon,“ sagði Nicolas. „Eins
og þú skilur er þetta ekkert gaman fyrir mig. En
ég get sagt þér, að mér var orðið ljóst hvernig
allt var milli Aline og mín, löngu áður en ég
sá Önnu. Ég var farinn að linast í listasókninni
þá. Að vísu þótti ég góður og blöðin skrifuðu með
hrifningu um mig og minn persónulega stíl, sem
þau kölluðu svo. En ég vissi sjálfur að ég var
að verða einhæfur. Einmitt á því augnabliki
kynntist ég Önnu. Ég varð ástfanginn af henni,
Gordon, ég meðgeng það. Og þegar ég málaði
myndina af henni fann ég sjálfan mig aftur.“
„Þá er ekkert meira um það að segja,“ sagði
Gordon án þess að líta á Nicolas.
„Jú, aðeins það, að framvegis verð ég að kom-
ast af án þess að fá innblástur frá Önnu,“ sagði
Nicolas lágt. „Hún vill ekki líta við mér. Og
hún mundi hafa andstyggð á mér ef hún vissi að
ég sit hérna og segi þér að hún elskar þig af
öllu hjarta, en einhverra hluta vegna virðist þú
ekki skilja það, svo að þess vegna tel ég mér
skylt að fræða þig um sannleikann. Ég missi
ekki neins í þó að þú fáir að vita þetta. En það
sem ég ekki skil, er að þú skulir vera svo
heimskur að sjá þetta ekki sjálfur.“
„Ég hélt að það væri þakklæti fyrir að ég —
nú jæja. Ég hjálpaði henni einu sinni, þegar hún
þurfti á því að halda. Og ég er helmingi eldri
en hún. Eða því sem næst.“
„Það vantar nú talsvert á það,“ sagði Nicolas
þurrlega. í sömu svifum kom brytinn inn með
bakka, sem hann setti á lágt borð við arininn.
„Þú hefur líklega gleymt því, að þú ert skrambi
myndarlegur maður ennþá,“ sagði Nicolas. „Vilj-
ið þér svo biðja bílstíórann að hafa bílinn til
taks nú þegar. Herra Westwood þarf að komast
til San Francisco undir eins,“ sagði hann svo
og horfði á brytann, sem botnaði ekki í neinu.
„Já — biðjið þér hann um að flýta sér,“ sagði
Gordon og stóð upp. Hann virtist allt í einu lifna
við aftur. Hann hafði verið lengi að skilja það,
sem Nicolas var að segja. En nú varð hann að
heyra Önnu sjálfa segja, að það væri satt. „Þú
afsakar vonandi að ég drekk ekki þér til sam-
lætis, Nicolas," sagði hann.
„Það er allt í lagi,“ svaraði del Monte en hon-
um mistókst þegar hann reyndi að brosa. „Ég
get vel hugsað mér að drekka glas af whisky án
þín. En láttu mig fá flugmiðann þinn áður en
þú ferð. Ég ætla mér að nota hann.“
„Þú skalt fá hann gefins,“ sagði Gordon hlæj-
andi. „Og segðu mér svo hve mikið ég skulda þér
fyrir myndina af Önnu. Ég vil endilega eignast
hana.“
„Þú færð hana ekki keypta,“ svaraði Nicolas
alvarlegur. „Ég ætla mér að gefa Önnu hana. Þú
mátt ekki neita mér um það.“
„Nei. Og þakka þér fyrir, Nicolas." sagði Gord-
on og rétti honum höndina og Nicolas tók fast í
hana. „Mér skilst betur og betur að þessi klessu-
málari, sem einu sinni stal unnustunni frá mér,
er mesti sómamaður.“
Nicolas glotti. „Ég held að ég sé búinn að borga
þá skuld núna,“ svaraði hann. „En flýttu þér nú
að komast af stað.“
„Alveg rétt.“
Nicolas del Monte stóð við opinn gluggann og
sá Gordon flýta sér út og setjast inn í bílinn.
Þegar bíllinn var kominn í hvarf steig hann upp
á stól og tók ofan myndina af hinni fyrri frú
Westwood, sem hékk ennþá yfir arninum. Hann
hélt henni handleggslengd frá sér og virti hana
fyrir sér. Svo gretti hann sig.
,,Ég hef alltaf haft andúð á þessari mynd,“
sagði hann við sjálfan sig. „Gordon er ekki séð-
ur í kvennamálum.“
Nicolas fleygði málverkinu á gólfið og stakk
fætinum gegnum léreftið. Svo sótti hann mynd-
ina sína af Önnu og hengdi hana á sama stað sem
hin myndin hafði verið á. Hann horfði á hana
hátíðlegur á svipinn og saup út úr glasinu um
leið. Svo stakk hann flugmiða Gordons í veskið
sitt og fór. í aftursætið á bílnum setti hann
skemmdu myndina af fyrirrennara Önnu West-
wood sem húsfreyju í Westwood House.
Anna lá í rúminu og horfði á fallegu blómin,
sem Nicolas hafði fært henni. Þjáningarnar í
höfðinu voru farnar að linast, og brotni úlnlið-
urinn var betri eftir að gips hafði verið sett um
hann. Vænst þótti henni þó að Gordon skyldi
hafa sloppið ómeiddur úr árekstrinum. Undir
eins og hún lokaði augunum sá hún atburðinn
ljóst fyrir sér. Hún sá ókunna bílinn nálgast •—
strika — verða stjórnlausan. Hún heyrði brak-
ið er þeir rákust á. Og þjáningarsvipur kom á
andlitið á henni.
Sjúkrastofudyrnar opnuðust.
„Gordon!“
Öll ást hennar fólst í þessu eina orði. Hún rétti
fram báðar hendurnar á móti honum. Gordon
settist á rúmstokkinn. Án þess að segja orð faðm-
aði hann hana og þrýsti henni fast að sér. Og
Anna lagði höfuðið að öxlinni á honum.
„Ég er svo óumræðilega glaður yfir því að þú
skulir hafa lifað þetta af, Anna,“ hvíslaði hann.
„Þetta hefur verið hræðilegt. Ég elska þig, ástin
mín. Elska þig heitar en allt annað í veröldinni."
Anna lyfti höfðinu og leit upp. Hún starði í
augu hans eins og hún tryði honum ekki. og hún
þyrfti að fá staðfestingu á þessum orðum. Gord-
on laut niður að henni. Hann kyssti hana og nú
var hún ekki í vafa framar. Og nú var ekkert
til í veröldinni nema hún sjálf og maðurinn sem
þrýsti henni að sér.
„Þú verður að flýta þér að láta þér batna,
Anna,“ sagði Gordon loksins. „Ég hef þráð þig
svo lengi. Og nú verðum við að byrja hjóna-
bandið okkar að ný]ju.“
„Já, við verðum að byrja frá upphafi,“ svaraði
Anna hugsandi. „Ég veit ekki hvort nokkur hef-
ur sagt þér það, en líttu á — nóttina eftir bil-
slysið missti ég litla barnið mitt. Það var þess
vegna sem ég varð svona veik. En kannske var
bezt að það fór svona. Nú er ekkert hjá mér, sem
ekki tilheyrir þér, Gordon. Og eignist ég nokk-
urntíma barn aftur þá verður það þitt barn.“
Gordon Westwood horfði á hana og það var
óumræðileg blíða í augnaráðinu. • Þegar hann
beygði sig niður að henni og kyssti hana enn
einu sinni, skildi hann að lífið hafði gefið hon-
um betri gjöf en hann hafði nokkurntíma þorað
að gera sér von um að eignast.
ENDIR.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 11/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.