Fálkinn - 23.10.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
yður við undirbúningsrannsóknina. En hann má
heldur ekki vita, að bak við þetta leynist neitt
— neitt — eigum við að segja: óhugnanlegt?
Síðan höfðu dagar, vikur og mánuðir liðið,
með sífelldum ferðalögum, grúski í rykföllnum
málsskjölum, rannsóknum viðvíkjandi horfnu
fólki og allskonar samanburðum og tilgátum,
svo að þolinmæði Faros var á þrotum. Hvað
var þetta óhugnanlega? Og hverjir voru „við“?
Hugmyndaflug? hafði húsbóndi hans sagt. En
hér þurfti röntgengeisla til að gegnumlýsa þenn-
an gráa, kalda múrvegg, sem umkringdi hann
á alla vegu.
Með hverjum deginum sem leið fannst Faro
málið verða óviðráðanlegra.
En nú kom Jorking fulltrúi til hans þarna
á milli gulu tjarnanna hjá Holley, og leit út
eins og hann hefði stórtíðindi.
Faro bað Windrush að hafa auga á tvíbur-
unum og gekk á móti Jorking, sem sagði for-
málalaust:
— Nú höfum við einn af þeim, Sir. Og í þetta
skipti er hann nýr. Veiddist í ánni, -fast við
Westmister-brúna.
— Velkomin til Holley! hélt gjallarhornið á-
fram. — Skoðið jólasýningarnar! Allir fara til
Holley! . . .
Það var dimmt og grátt desemberkvöld, þegar
Faro gekk inn í lága húsið á árbakkanum. Og
þeir, sem biðu hans, voru órólegir og kvíðnir.
Einn þeirra gerði sér ekki far um að leyna því:
— Hvað á þetta eiginlega að þýða? sagði
hann reiður. — Nú hafið þið látið mig bíða
hérna í klukkutíma. Hafið þið nokkuð við mig
að gera, eða hafið þið það ekki?
— Afsakið, að við látum yður bíða, læknir.
— Afsaka og afsaka! . . . Segið mér heldur,
hvað allt þetta leynimakk á að þýða!
— Þér skiljið, að þegar gömlu aðferðirnar
reynast árangurslausar, verður maður að reyna
nýjar, svaraði Faro. —
Quigley læknir var gamall maður með gler-
augu og grátt, strítt hár. Hann ætlaði að halda
áfram að malda í móinn, en tók sig á og fór
með Faro inn í stofu, sem steingólf var í. Þar
lá nakið lík á stálborði og sterkt rafmagnsljós
yfir.
— Aðalatriðið er að finna hvaða maður þetta
er, sagði Faro. — Þá er hægara að finna á eftir
hvernig hann hefur dáið.
Faro sneri sér að Jorking: — Hve mikið vit-
um við? spurði hann.
— Það er lítið, Sir. Á að gizka 35 ára, rétt
innan við 6 fet, fallega vaxinn, dökkhærður.
Engin föt, enginn hringur, engin ör eða hörunds-
flúr — og engar tannaðgerðir, sem geta gefið
vísbendingu. En svo eru það þessi merki á höfð-
inu . . .
— Já, þarna hefur verið gerður heilaupp-
skurður, sagði læknirinn. — Ef ég mætti . . .
— Hve lengi haldið þér að líkið hafi legið
í ánni, læknir? spurði Faro.
— Eftir lauslega athugun, sýnist mér að hann
muni hafa legið um þrjá sólarhringa í vatni.
En hann getur hafa verið dauður miklu lengur.
Faro leit hvasst á hann, en sagði ekkert. í
staðinn gekk hann að borðinu og lyfti upp lak-
inu, sem breitt var yfir líkið. Svo lét hann
það falla aftur og sagði við nokkra menn í sam-
festingum og gúmmístígvélum, sem stóðu fyrir
innan dyrnar:
— Jæja, klæðið þið manninn og látið okkur
vita, þegar þið eruð búnir að því. Við bíðum
þarna inni.
Quigley læknir gat ekki verið í rónni lengi:
— Mér finnst þér gætuð sagt mér, hvað þetta
á að þýða, sagði hann við Faro. — En ef þér
þurfið ekki á mér að halda þá . . .
Faro var að rífa blöð úr vasabókinni sinni,
þrjú alls. Það var kominn þreytusvipur á skarpt
andlitið, eins og á manni, sem hefur fálmað
í myrkri lengi. En röddin var róleg, er hann
sagði:
— Ég þarf sjálfsagt hjálpar yðar, herra lækn-
ir. Jú, mér er bráð nauðsyn á henni. En þér
verðið að lofa mér að hafa mitt lag á þessu.
Hann brosti og bætti við: — Ég hef talsvert hug-
myndaflug. Eða svo segja þeir að minnsta kosti.
O nú er ég að reyna að koma skipulagi á þetta
hugmyndaflug. Það er allt og sumt . . . Lítið
þér á — takið þið nú sinn miðann hver.
Quigley læknir blés og dæsti: — Á maður
að skilja yður þannið, að þessir náungar þarna
inni . . . Æ, þetta er fásinna! Hvað ætli þér
vinnið við það?
— Kannske ekki nokkurn skapaðan hlut, en
við reynum nú samt. Þér skiljið, læknir, að við
Jorking erum ekki aðeins að gera rannsóknir
viðvíkjandi þessu eina líki. Þau eru orðin sex
alls. í öllum hinum tilfellunum komum við of
seint til að geta gert nokkuð annað en að spyrja
spurninga, gramsa í skýrslum og lesa dánarvott-
orð. Við komumst ekki þumlungi nær ráðning-
unni.
Hann gekk út að glugganum og starrði út í
myrkrið. Vonleysið fór um hann eins og hrollur.
Sex lík alls! Það var eitthvað óskiljanlegt
og kynlegt við þetta. Nú skildi hann hvers vegna
Sir Leonard hafði notað orðið „óhugnanlegt".
Það var ýmislegt sameiginlegt við öll þessi
tilfelli. Allir sex höfðu verið milli þrítugt og
fertugs, allir virtust hafa drukknað án þess að
hægt væri að skera úr hvenær þeir hefðu drukkn-
að. Allir höfðu fengið læknisaðgerð á heilan-
um, en enginn þeirra hafði þekkzt.
Ekki ein einasta manneskja hafði komið og
sagt: — Þetta er maðurinn minn, bróðir minn
eða faðir minn.
— Þau gætu eins vel getað verið komin ofan
úr skýjunum, þessi lík, hugsaði Faro með sér.
Og hérna var eitt líkið enn, sem hvergi átti
heima.
Hvergi heima? Hann smjattaði á þessu. Það
var einhver keimur að því. Hann ætlaði að at-
huga það betur seinna. Svo sneri hann sér að
hinum:
— Ef við héldum áfram með sama laginu og
venjulega mundum við komast að alls konar nið-
urstöðum — en aðeins ekki þeirri, sem við ósk-
um helzt. Þess vegna er það sem ég ætla að gera
þessa óviðfelldnu tilraun. Þegar við komum inn
aftur, þangað sem líkið er, vil ég að þið skrifið
á blaðið upp það, sem ykkur dettur fyrst í hug.
Ég ætla að gera það sjálfur líka.
Svo stóðu þeir þegjandi í nokkrar mínútur,
en þá kom einn af mönnunum inn og benti þeim.
Þeir gengu þegjandi fram ganginn. Faro tók
eftir að hann hélt niðri í sér andanum.
Þegar inn kom sáu þeir mann í dökkgráum
fötum, hvítri skyrtu og vandlega hnýtt háls-
bindi sitja með krosslagða fæturna, í hæginda-
stól við borðið. Andlitið sneri til hliðar og niður
á við, eins og maðurinn hefði tekið eftir ein-
hverju, sem vakti athygli hans.
— Valdimar! Þeir eru hérna meö
nýja baðkerið!
Það var nærri því ótrúlegt, að þessi maður
skyldi ekki líta við, að þarna skyldi ekki vera
nokkur lífsneisti framar. Faro skrifaði samstund-
is eitthvað á blaðið sitt.
— Takið þið ljósmynd af honum! sagði hann
við mennina í samfestingunum. — Og látið okk-
ur vita, þegar næsti maður er tilbúinn.
Fimm sinnum komu þeir inn enn, og skrifuðu
það, sem þeim datt fyrst í hug. Þeir sáu hvert
líkið uppáklætt eftir annað: — liðsforingja, múr-
ara, sjómann, íþróttamann og lögregluþjón.
Faro tók við öllum blöðunum. — Það var nú
það, sagði hann. — Nú getið þér tekið við mann-
inum, læknir. Það er bezt að þér verðið hérna
líka, Jorking.
Faro las ekki blöðin fyrr en hann var kominn
inn í bílinn aftur og á leið til Scotland Yard.
Fyrst það, sem læknirinn hafði skrifað, — hann
las það vandlega og líka síðustu athugasemdina,
sem Quigley hafði ekki verið beðinn um: „Eftir
minni meiningu er þetta skelfingar bull!“
Faro brosti og fór að lesa það, sem aðstoðar-
maður hans hafði skrifað, og loks það, sem hann
hafði skrifað sjálfur. Það var ekki sjáanlegt, að
neitt vit væri í því. En bíðum nú við! Jú, það
var þó dálítið einkennilegt við fyrstu áhrifin —
vegna þess, að þau voru sterkust þá.
Jorking hafði skrifað: „Dálítið hátíðlegur.
Málskrafsmikill! Minnir mig á Mark Windrush
í þinginu ...“
Og Quigley læknir: „Helli. .. Sjálfstraust. ..
Eins og maður, sem oft lætur á sér bera í sjón-
varpi.“
Sjálfur hafði hann ekki skrifað annað en:
„Neðri málstofan.“
Það hlaut að vera tilviljun, að allir miðarnir
minntu hann á Mark Windrush, hugsaði Faro
með sér, er hann fór út úr bílnum. En Windrush
var lifandi og í fullu fjöri. ..
Hvernig gat þessi látni maður yfirleitt haía
verið þingmaður. Ýmsir gátu horfið án þess að
þeirra væri saknað, en alls ekki þingmenn. Ef
að þá vantaði einn dag, mundi það verða hljóð-
bært.
Faro var þess vegna fremur daufur í dálkinn,
þegar hann gekk fyrir sir Leonard Gild. En hann
varð hissa, þegar húsbóndinn hallaði sér aftur
í stólnum og sagði:
— Jæja, þetta var þó alltaf nokkuð. Ég á við
þetta með hugmyndaflugið, Faro!
— Ég skil ekki almennilega .. .
— Ekki ég heldur — að minnsta kosti ekki
vel. En ég held, að okkur hafi þokað skref áfram.
Hann tók símann: — Látið þér mig fá Kavill
majór! N
— Kavill! sagði Faro hissa. — Er M15 í þessu
líka?
Hann hafði hitt Kavill áður, en vildi helzt
forðast hann. Ekki svo að skilja, að þeir rifist
á almanna færi, en báðum var ljóst, að þeim
var hollast að sem lengst væri á milli þeirra.
Kavill var lágur maður vexti, með tinnuskalla
lafandi kinnar og grá augu. Hann hoppaði við
fór, þegar hann gekk, líkt og þúfutittlingur.
— Hefur yður orðið nokkuð ágengt? spurði
hann, og Faro sagði þeim, hvernig hefði farið
með tilraunirnar.
— Windrush . . . Kavill hugsaði sig um. —
Ég veit ekki. Það gœti hugsast.
Faro sagði: — Hans hefur ekki verið saknað.
Ég þekki hann. Talaði við hann seinast í gær.
Hann er lifandi og . .,
— Maðurinn, sem þér töluðuð við, þarf ekki
að hafa verið Windrush.
— Hvað er þetta! Ætli ég þekki hann ekki!
Ég hef þekkt hann í mörg ár!
Kavill starði á hann:
— En samt . . . Ég endurtek: Þetta þarf ekki
að hafa verið hann!
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og iy2— 6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.