Fálkinn - 06.11.1959, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Penny leiddi föður sinn inn í
danssalinn. Eftirvænting 17 ára
stúlku skein úr augunum, daufur
roði kom á andlitið og undrunar-
bros lék um opnar varirnar.
James Calthorp leit á dóttur sína
og fékk sting fyrir hjartað. Hún
minnti hann svo glöggt á hana móð-
ur hennar, sem nú var dáin fyrir
tíu árum. Hann langaði til að vernda
dóttur sína og vera henni góður á
þessum fyrsta dansleik fullorðins
fólks, sem hún kom á.
— Þú lofar mér vonandi að dansa
við þið fyrsta dansinn, Penny? sagði
hann og brosti.
— Vitanlega, pabbi, hver ætti
fremur að gera það, sagði hún og
brosti innilega til hans. Já, hver
annar, hugsaði hún með sér. Hún
þekkti engan mann á þessum vel-
gerðardanssleik, því að þau áttu
heima alllangt frá bænum.
fór um hana alla í hvert skipti sem
hann leit á hana.
Þegar dansleiknum lauk, sá hún
að hann hafði yfirgefið stúlkuna,
sem hann var að dansa við. Hann
var að tala við roskna konu, alvar-
legur á svip — konu með fjölda af
steinum, sem voru of stórir til þess
að þeir gætu verið ekta.
Penny settist hjá föður sínum.
James Calthorp var hreykinn og
glaður yfir því, að dóttir hans hafði
vakið aðdáun hjá hinum gestunum.
— Þessi kona þarna, sem lítur
út eins og skreytt jólatré, sagði hann
og brosti, — er lafði Pepper. Það
er hún, sem stendur fyrir þessum
dansleik. Nú er hún að koma til
að tala við okkur.
Lafði Pepper hafði ungan mann
í eftirdragi.
— Herra Calthorp, sagði hún. —
Má ég kynna fræda minn, Bankes
Mér finnst ég vera eins og persóna
í ævintýri, já, nútíma ævintýri, vit-
anlega, sagði hann, — og þér eruð
prinsessan, sem bíður eftir því að
prinsinn komi og veki hana.
Hann hafði fallega rödd, og augu
hans voru viðkvæm og glettnisleg
í senn, er hann horfði á hana.
— Eruð þér skáld? spurði hún.
Hann skellihló. — Nei, fjarri fer
því! Ég er heima í fríi frá kaffi-
ekrunum mínum á Java.
— Kunnið þér vel við yður þar
eystra, Bankes kapteinn?
— Þér megið ekki kalla mig
Bankes kaptein, sagði hnan, — þá
fer ég að hugsa um skrifstofur og
annað álíka leiðinlegt. Kallið mig
Colin. Við skulum vera góðir vinir,
skilurðu, svo að ég hef hugsað mér
að segja Penny við þig. Það er
skemmtilegt nafn.
Hann beið ekki eftir svara, en
TÖFRARINIIR
hafði verið að dansa við áðan. Og
allt í einu varð hún hrædd um, að
hann hefði tekið eftir hve mikil
áhrif orð hans höfðu haft á hana.
Eftir þetta talaði Colin um dag-
inn og veginn, spurði hvar hún ætti
heima og hvað hún hefði fyrir
stafni, og hún fann fljótt, að það
var auðvelt að tala við hann.
Þau dönsuðu oft saman um kvöld-
ið, og þegar þau voru að fara, bað
hann föður hennar leyfis að mega
heimsækja þau.
Hún var í sjöunda himni, er hún
fór heim með föður sínum.
Þegar hún var sezt í bílinn, hall-
aði hún sér aftur og andvarpaði.
— Ertu þreytt? spurði faðir henn-
ar.
— Æ-nei, — bara svolítið í fót-
unum.
— Hefurðu skemmt þér?
— Þetta hefur verið skemmtileg-
asta kvöldið á ævi minnh
— Ég held, að Colin Bankes hafi
verið hrifinn af þér.
—- Hann var einstaklega þægileg-
ur, sagði hún. En einhverra hluta
vegna langaði hana ekki til að tala
um Colin, ekki einu sinni við föð-
ur sinn.
— Þú ert bráðum uppkomin,
byrjaði faðir hennar hægt, — og
ég veit ekki hvort ég hef gert allt
fyrir þig, sem móðir þín mundi hafa
gert, til að búa þig undir lífið.
Penny grunaði ekki, að þáttaskipti
yrðu í lífi hennar á fyrsta dansleiknum
— Spurðu mig aldrei hvers vegna ég hafi verið ag gráta, Larry. Viltu
lofa mér því?
Hljómsveitin lék dillandi lag, og
þegar Penny var að dana við föður
sinn, fannst henni hún aldrei hafa
verið jafnsæl á æfi sinni.
Hún hafði ekki hugmynd um, að
hún vakti athygli í salnum fyrir
æsku sína og yndisþokka.
Hún var svo saklaus og sæl þarna
sem hún sveif um dansgólfið. Mjúk-
ar fellingarnar í kjólnum gengu 1
öldum um grannan líkamann og
hárið ljómaði eins og gull í birt-
unni í salnum. Hún hafði gagntek-
izt af danslaginu. En smámsaman
fór hún að taka eftir ókunnu and-
litunum í kringum sig og ljósleitu
kvenkjólunum, sem voru eins og
blóm innan um svörtu karlmanna-
fötin.
Það var ekki fyrr en að loknum
dansinum, að Penny tók eftir að
ákveðinn maður gaf henni sérstak-
lega miklar gætur. Hann var hár
og grannur og dansaði við stúlku
í litsterkum kjól, — laglega, unga
stúlku, sem sí og æ horfði aðdá-
unaraugum á dansherrann sinn.
Penny og faðir hennar dönsuðu
fram hjá þeim hvað eftir annað, og
í hvert skipti starði ungi maðurinn
beint í augun á henni.
En Penny var fyrst í stað svo
hugfanin af öllu umhverfinu, að
hún sinnti ekki þessum augnskeyt-
um unga mannsins. Það var ekki
fyrr en síðar, sem hún fór að hugsa
um þessi augu.
Hann er ekki beinlínis laglegur,
hugsaði hún með sér, en hann hafði
einhverskonar aðdráttarafl, sem olli
því, að hún gat ekki stillt sig um
að líta á hann. Hún skildi ekki
hversvegna hún var alltaf að líta
á hann. Þetta var fyrsta skipti, sem
hún varð vör einhvers titrings, sem
kaptein, fyrir yður? Hann langar
svo mikið til að fá að dansa við
hana dóttur yðar.
— Alveg sjálfsagt, lafði Pepper,
svaraði hann, og bætti svo bros-
andi við: — Við þekkjum ekki
marga hérna, svo að Penny þykir
vafalaust vænt um að fá að dansa
við aðra en gamla pabbann sinn.
Er það ekki, væna mín, — þig lang-
ar til að dansa.
— Jú, ég vil gjarnan dansa, sagði
hún og leit á háa unga manninn,
sem hún hafði orðið svo snortin
af áður.
Hann dansaði eins og engill, en
það var ekki dansinn einn, sem
veitti henni unun. Hann talaði við
hana á annan hátt en nokkur mað-
ur hafði gert áður, talaði þannig,
að hún fann að hún var orðin full-
vaxta . . . og aðlaðandi.
Henni varð allt í einu hugsað til
þess, að eini maðurinn, sem hún
hafði talað við í alvöru áður, auk
föður síns, var Larry, og hann var
aðeins tveim árum eldri en hún
sjálf.
— Ég held að þér vitið ekki hvað
þér hafið gert fyrir mig, sagði Colin
Bankes.
— Ég? Penny varð svo forviða,
að það lá við að henni yrði fóta-
skortur.
— Já, þér. Síðan ég sá yður koma
inn í salinn, hefur mér fundizt eitt-
hvað sérstakt vera við þennan dans-
leik.
— Hvað eigið þér við? spurði
Penny og roðnaði um leið. Var hann
að skopast að henni?
En þegar hann hélt áfram, heyrði
hún á rödd hans að honum var al-
vara um það sem hann sagði. —
hélt áfram: -— Hefur nokkur sagt
þér, hve falleg þú ert?
Röddin var mjúk og heit og hún
hreifst af því, hve kunnuglega hann
talaði við hana. Hún svaraði í hrein-
skilni: Nei, enginn.
Af einhverri ástæðu, sem Penny
ekki skildi, fór hún að hlæja. Hún
leit á hann án þess að vita, að nú
var alveg sama hrifningin í augum
hennar og stúlkunnar, sem hann
— Þú hefur verið mér svo góð-
ur, sagði Penny og hún fann hve
innilega vænt henni þótti um föð-
ur sinn.
— En hef ég alið þannig upp,
að þú vitir hvað hefur raunveruleg
verðmæti í lífinu? Ástin ein er ekki
nóg til þess að tvær manneskjur
geti lifað saman. Það er eitt af því
sem þú verður að muna, til þess
að geta orðið hamingjusöm.