Fálkinn - 06.11.1959, Blaðsíða 9

FALKINN
9
Hann þagnaði og ók áfram um
stund án þess að segja nokkuð.
Ljósin frá bílnum rufu myrkrið í
kring og gáfu blöðunum á trján-
um ónáttúrlega dökkgrænan lit.
Penny hélt, að .þann ætlaði ekki
að segja meira, en nú hélt hann
áfram: — Penny, reyndu aldrei að
grípa lukkuna. Ef þú reynir það, þá
hverfur hún milli fingranna á þér
og þú stendur eftir með kramið
hjarta. Lukkan er svo brothætt, það
verður að fara varlega með hana.
Og mundu annað: þú.getur aldrei
orðið hamingjusöm á annara kostn-
að.
— Ég skal muna það, pabbi, sagði
hún og kæfði niðri í sér geipsa.
— Nú hef ég talað nóg um lífs-
reglur í kvöld, en mér er fyrir
svo miklu, að þú verðir hamingju-
söm. Ég hef víst farið að hugsa um
þetta vegna þess hve fólkinu leizt
vel á þig í kvöld. Ég hafði ekki
uppgötvað fyrr, að þú varst orðin
uppkomin stúlka.
Þriðja skiptið sem Colin fór út
að ganga með Penny, kyssti hann
hana. Þetta var fagur maídagur og
himininn kristallsblár og blöðin á
trjánum ljósgræn.
Þau gengur yfir skógarholt og
þar gægðust bláklukkurnar fram
upp úr grasinu. Sólargeislarnir
smeygðu sér niður á mili blaðanna
á ungu björkunum, og bjuggu til
lifandi skuggamyndir i grasinu.
Þau námu staðar við grind, þar
sem stígurinn lá inn í skóginn.
Framundan þeim var vítt, grænt
engi, sem náði alveg niður að ánni.
Meðan þau voru að horfa yíir land-
ið, flaug lævirki upp úr grasinu og
sveif syngjandi og stefndi i sólarátt.
Það var eins og öll þessi fegurð
örfaði Collin og hann dró Penny
að sér. Tók báðum höndum um höf-
uð henni og kyssti hana.
Penny hreyfði hvorki legg né lið
og lokaði augunum. Hún óskaði, að
þetta augnablik tæki aldrei enda.
Þetta augnablik, sem hana hafði
oft dreymt um, en allt í einu var
orðin staðreynd.
Hún varð undrandi yfir öllum
þeim tilfinnigum, sem brutust fram
í henni, en sterkasta tilfinningin
var ástin til Colins.
— Ég hef þráð að gera þetta síð-
an ég sá þig í fyrsta skipti, sagði
hann loksins og horfði fast í augu
henni.
Þau gengu niður að ánni pg sett-
ust undir pílviðartré. Þau horfðu
á vatnið, sem rann eins og blágrænt
band fram hjá þeim.
Allt í einu sagði Penny: — Hefur
nokkur verið á undan mér, Colin?
Hann sneri sér og horfði inn í
hreinskilin augu hennar. Svo svar-
aði hann stutt: — Já, það hafa ver-
ið tvær stúlkur á undan þér.
Hún varð alvarleg og hann sá
að það var líkast og ljós hefði
slokknað innra með henni.
— Ég hefði getað sagt nei, sagði
hann, — en þér þykir eflaust betra
að ég sagði þér sannleikann.
Meðan hann sagði þetta, laut hann
fram og strauk fingurgómunum var-
lega um lófa hennar.
Það fór hitastraumur um hana
við snertinguna og hún tók hönd
hans og fór að skoða hana. Það
var undursamlegt að finna þessa
sterku fingur hans, fannst henni.
Hann spurði aftur: — Vildir þú
síður, að ég segði þér sannleikann?
Hún hafði jafnað sig eftir áfallið
og svaraði: — Jú, ég get ekki hugs-
að til þess að þú segðir mér ósatt.
— Ég er orðinn tuttugu og átta
ára, sagði hann, — svo að það er
eðlilegt, að ég hafi kynnzt fleiri
stúlkum en þér.
— En þú hefur ekki elskað þær?
— Við getum sagt, að ég hafi
verið ástfanginn af þeim.
— Annars skiptir það engu máli
núna, sagði Penny, og andlit henn-
ar ljómaði af fögnuði.
Allt í einu stóð Collin upp. —
Það er líklega bezt, að við förum
heim, hann faðir þinn vonast eftir
okkur í te-ið.
Þegar Penny var að drekka kaff-
ið eftir miðdegisverðinn með föður
sínum, sagði hann: — Ég fékk bréf
frá Larry í dag. Hann er að spyrja
hvort þú sért veik, því að þú hafir
ekki svarað tveim síðustu bréfun-
um hans.
Hún sýndist hafa samvizkubit, er
hún svaraði: — Nei, ég hef ekki
skrifað honum. Ég ætlaði mér að
gera það, en ég hef ekki haft döng-
un í mér til þess.
Hún sá, að svipurinn á föður
hennar var spyrjandi og álasandi í
senn, er hann sagði: — Þú mátt
ekki bregðast gömlum og góðum
vinum. Þið Larry hafið verið mikl-
ir mátar síðan þið vorum börn.
Móðir hans var bezta vinkona móð-
ur þinnar, eins og þú veizt. Mér
mundi lika miður, ef þú særðir
hann.
— Ég skal skrifa honum í kvöld,
pabbi, sagði hún stutt. Og svo fóru
þau að tala um, að bráðum mundi
Larry koma í heimsókn.
Hún settist við litla skrifborðið
sitt og tók fram skrifpappír áður
en hún fór að hátta. Hún horfði á
hvítt blaðið og velti fyrir sér, hvað
hún ætti að skrifa.
Larry var alltaf svo ljúfur og
nærgætinn, hugsaði hún með sér,
en hann mudi ekki verða glaður
þegar hún segði honum að hún væri
hrifin af Colin.
Þegar Larry kom í heimsókn,
voru þau alltaf saman allan daginn.
Þau veiddu silung í ánni, þau gengu
langar leiðir, og þau óku í bílnum
hans út með sjó og syntu og sól-
bökuðu sig.
En nú mundi allt verða með öðr-
um svip, því að hún mundi verða
með Colin í staðinn. Hún hafði gef-
ið föður sínum í skyn yfir miðdegis-
verðinum, að hún vildi ógjarnan
særa Larry, en hún vissi að hann
mundi taka sér nærri, þegar hún
segði honum af Colin.
En hvað gat hún gert? Vinátta
hennar og Larrys var ekki sambæri-
leg við hinar heitu tilfinningar
hennar til Colins. Hún stóð upp og
gekk út að glugganum.
Nóttin var óumræðilega fögur, og
augu Penny fylltust tárum við til-
hugsunina um hve hamingjusöm
hún væri.
Penny tók hendinni um hálsinn
og fann hvernig blóðið svall í æð-
unum, undir fingurgómunum á
henni. Æ, Colin, þú mátt aldrei
hætta að elska mig. Ég mundi ekki
afbera það.
Hún settist við skrifborðið og fór
að skrifa Larry, þó að hún væri
alls ekki upplögð til þess.
Larry gat ekki skilið breyting-
una, sem orðin var á Penny, fyrr
en hann hitti Collin. Það var auð-
séð, að hún hafði þroskazt mikið.
En hann var mest hissa á því, að
það var einhverskonar eldhugur í
henni, sem hann kannaðist ekki við.
Hún var fálátari við hann en
áður, en hann hélt að það stafaði
af því, að hún var orðin þroskaðri.
En hann varð fyrst alvarlega for-
viða, þegar hún vildi ekki vera með
honum allan daginn, eins og áður
var venjan.
Svo kom Colin einn daginn, og
eftir þrjár mínútur hafði Larry skil-
ið, hvernig í öllu lá. Hún var ást-
fangin af þessum ókunnuga manni.
Larry reyndi að láta ekki á
því bera, hve hann tók sér þetta
nærri, en hann skildi brátt að þess
þurfti ekki með. Hún var svo gagn-
tekin af sínum eigin tilfinningum,
að hún tók ekkert eftir hvað Larry
leið.
Hann varð stúrinn og alvarlegur,
en sagði ekkert. Hafi Calthorp tek-
ið eftir því, þá hafði hann að
minnsta kosti ekki orð á því. Sumt
er bezt að láta sem maður sjái
ekki, hugsaði Calthorp með sér.
Síðdegis einn daginn nokkru síð-
ar gekk Penny ein síns liðs yfir
skógarholtið og niður að ánni. Hún
hafði ekki séð Colin í tvo daga og
var alveg eirðarlaus. Henni datt í
hug, að hún mundi kannske róast,
ef hún gengi sig þreytta.
Henni tókst að forðast Larry. Ef
hann hefði séð, að hún ætlaði út
að ganga, mundi hann eflaust hafa
viljað fara með henni.
Þegar hún kom inn í skóginn,
settist hún á fúinn trjábol, sem lá
eins og krókódíll í grasinu. Hún
mundi, að það var þarna, sem Colin
hafði kysst hana í fyrsta sinn.
Hún sat þarna án þess að taka
eftir nokkru kringum sig, og var
að hugsa um' Colin. Þess vegna
hrökk hún við, þegar hún heyrði
mannamál skammt frá sér, og hún
fékk hjartslátt, er hún heyrði að
önnur röddin var Colins. Hann virt-
ist vera gramur, er hann sagði —
Ég hef sagt þér það áður, að það
er flónska af þér að vera afbrýði-
söm.
Uppvæg kvenrödd svaraði: — Ég
get ekki að því gert, Colin. Þú hef-
ur verið eins og annar maður síðan
þarna á velgerðardansleiknum. Ég
veit nákvæmlega, hve oft þú hefur
verið með Penny Calthorp síðan.
En það er barnarán!
— Ég hef sagt þér að það skiptir
engu máli, sagði Colin hvasst. —
Hún er einstaklega viðfeldin, en
þú ættir að vita, að eina mann-
eskjan, sem mér er alvarlega með,
ert þú.
— Ég verð að segja, að þú sýnir
það á einkennilegan hátt, sagði
stúlkan og hló þurrahlátur.
Penny var farin að ná sér eftir
fyrsta áfallið, og það eina sem hana
langaði til var að hlaupa á burt sem
skjótast. En hún þorði ekki að
hreyfa sig, svo að þau yrðu henn-
ar vör.
Nú var kominn annar hreimur í
rödd Colins. — Þú verður að taka
mig eins og ég er, sagði hann. —
Þú veizt, að ég stenzt ekki laglegar
stúlkur, og Penny er mjög hrífandi.
En það skiptir engu máli. Vertu
ekki svona stúrin, góða, ég fullvissa
þig um að þú hefur enga ástæðu
til þess.
Svo varð þögn um sinn, og Penny
þóttist vita, að þau væru að kyss-
ast.
GÖMUL HEFÐ. — Margt hefur breyst í Kína á þeirri breyt-
ingaöld, sem liðið hefur yfir landið síðan keisaraættinni gömlu
var hrundið lir valdasessi árið 1912. En listiðnaður Kínverja
er þó í fullum blóma, ekki síst leirsmíðin. — Hér sjást tveir
kínverskir leirsmiðir við ker, sem þeir hafa lagt síðustu hönd
á. Kerið er 173 sm. á hæð.
Framh. á 14. siðu.