Fálkinn - 13.11.1959, Page 8

8
FÁLKINN
Á hverjum morgni er sama þraut-
in að koma mér fram úr bælinu.
Hann Andy, elsku maðurinn minn,
er vanur að bylta sér fram á rúm-
stokkinn undir eins og vekjara-
klukkan byrjar að gjalla, en á laug-
ardögum liggur hann eins og dauð
skata.
Laugardagana átti ég frí frá skrif-
stofunni. En hins vegar var þá allt-
af nóg að gera heima. Fimm daga
vikunnar stjórnaði ég hóp af skrif-
stofufólki og sölumönnum — og
laugardaga, þegar skrifstofan var
lokuð, var ég stjórnandi á mínu
eigin heimili. Á laugardagskvöldum
var ég oftast svo uppgefin, að ég
þurfti allan sunnudaginn til að hvíla
mig, svo ég yrði vinnufær á mánu-
dagsmorgni.
Þennan laugardag, sem um er að
ræða, hringdi vekjaraklukkan
stundvíslega klukkan átta. Ég neri
stýrurnar úr augunum og gægðist
til Andy, sem sneri sér og deplaði
augunum hálfsofandi.
— Góðan daginn, Susie, umlaði
hann loðmæltur. — Komdu hérna
og kysstu mig.
Andy er skolli laglegur maður,
en í dag var ólund í mér. Honum
veitti ekki af að raka sig fyrst, og
hárið hékk í flyksum niður á augu
á honum.
— Nei, sagði ég og dragnaðist
fram úr. — Ég hef þúsund aðra
hluti að hugsa um.
Fyrst setti ég upp ketilinn. Svo
hellti ég óhreina fatnaðinum úr
körfunni á gólfið í baðklefanum og
fór að tína það úr, sem átti að
sjóða.
Andy þykir gott að fara í hreina
skyrtu á hverjum morgni. Honum
þykir gott að skipta um náttföt
vikulega. Og ég hef aldrei vitað
nokkurn mann nota jafn mörg hand-
klæði, þegar hann baðar sig. Þetta
er aumi nostrarinn, hugsaði ég með
mér, þegar ég rogaðist með allan
þvottinn niður í kjallara.
Ég gerði áætlun fyrir daginn
meðan ég beið eftir þvottavélinni.
Maturinn var erfiðasta viðfangsefn-
ið. Það var ekki ætur biti til í hús-
inu, og við höfðum boðið Price-
hjónunum í kvöldverð. Ég varð að
finna eitthvað, sem auðveit var að
framreiða — kótelettur eða bjúgu
— kannske. Ég skrifaði lista yfir
það, sem ég þyrfti að kaupa. Svo
þurfti ég að fara með langbrókina
mina í hreinsun og fötin hans Andy
þurftu pressun. Ég gat skroppið í
þvottalaugina á leiðinni til tann-
læknisins.
steikta hænsnalifur? Eða krams-
fugl í rjómasósu?
Við átum graut og brauð með
osti og ég sagði honum frá áætlun-
inni, sem ég hafði samið fyrir dag-
inn. — Og meðan ég er úti gerir þú
kannske svo vel að þvo gólfin, sagði
ég undurblíð.
— Kemur Margaret ekki eða Vio-
let eða hvað hún nú heitir, þessi,
sem er vön að koma og skúra gólfin?
—• Góði minn, skelfing ertu minn-
islaus! Violet hefur ekki komið hing-
að síðan hún fékk inflúenzuna og
Margaret hætti um páskana. Og ég
hef ekki getað náð í neina aðra
síðan.
—• Mér líkar ekki þetta laugar-
dagsannríki.
— Hlustaðu nú á mig, sagði ég.
—• Ég vinn ekki minna en þú alla
vikuna, og vafalaust tífalt meira en
þú á laugardögum . ..
— Jú-jú, — húsverkin eru þræl-
dómur, ég veit það . . .
— Það var alltaf áform okkar að
við skiptum á okkur húsverkunum.
Nú er bezt að þú takir þinn hluta.
Það var farið að síga í mig. — Þó
að það sé kvenfólksvinna, sem kall-
að er, þá verður þú að muna, að ég
vinn karlmannavinnu fimm daga
vikunnar.
— Þú gætir hætt, sagði hann.
Það skall í bollanum, þegar ég
setti hann frá mér, og svo náði ég
í netpokann, sem ég hafði með mér
í búðirnar.
Andy kveikti sér í vindlingi og
hallaði sér aftur í stólnum. — Hvað
mig snertir .. . hann blés reykhring-
um upp í loftið, — þá líður mér
einstaklega vel í þessu rólega and-
rúmslofti.
Ég skellti á eftir mér hurðinni.
Ég skilaði mér í biðröðina í kjör-
búðinni. Ég hef komizt að þeirri nið-
urstöðu að því meira sem maður
hefur að gera, því meiri tími fer í
að bíða. Maður bíður eftir strætis-
vagninum, maður bíður í búðunum,
og þegar maður býr á fimmtu hæð
í fjölbýlishúsi, eins og ég, verður
maður alltaf að bíða lengi eftir lyft-
unni.
Ég var í undirtyllustöð í sex ár
áður en ég fékk stöðuna, sem ég
hef núna. Ég hækkaði í tigninni
skömmu áður en ég giftist Andy.
ið virðist ófullnægjandi. Það reynd-
ist til dæmis svo þennan laugardag.
ÉG kom valhoppandi heim með
burðarnetið í eftirdragi. Ég lagði
það frá mér í anddyrinu og kallaði
til Andy úr dyrunum: — Hérna
kemur maturinn! Settu mjólkina og
smérið í kæliskápinn. Ég verð að
fara til tannlæknisins.
Andy rak hausinn fram úr eld-
húsdyrunum.
— Sjálfsagt, frú. Ég verð bara
að ljúka við uppþvottinn fyrst, sagði
hann glottandi. Ég varð samstundis
að sméri.
— Þú ert indæll, sagði ég.
— Komdu þá og kysstu mig, sagði
hann til að leita fyrir sér.
— Get það ekki. Má ekki vera að
því.
Andlitið á honum slokknaði og ég
fékk samvizkubit. Ég ætti ekki að
vera svona, hugsaði ég með mér.
Það er rangt af mér og mér þykir
\
— Vertu róleg, sagði Andy. — Ég
hef sópað gólfið og ég get gert það-
aftur.
Ég svaraði honum ekki. Lét böggl-
ana, sem ég var með, detta niður
á stól og kastaði mæðinni.
— Til hvers er að reyna svona
mikið á sig? sagði Andy.
— Einhver verður að gera það.
— Gera hvað?
— Ég fór að telja á fingrunum:
Ég þvoði þvott, ég fór í búðir, ég
fór .. .
— Bíddu snöggvast, tók hann
fram í. — Þú kysstir mig aldrei í
morgun — þú kyssir mig ekki há-
degiskossinn og í kvöld verðurðu
svo þreytt að þú getur ekki kysst
mig til að bjóða mér góða nótt. Þú
gleymdir að segja mér hve heitt þú
elskar góða, lipra, ljúfa og hrífandi
manninn þinn.
— Þú mátt ekki erta mig núna,
Andy. Þetta hefur verið erfiður dag-
ur og ég á margt ógert enn. Ég hef
LENORE GOLDSTEIIM:
Ég fór með haug af nýþvegnum
þvotti upp á loft, en þar hafði hús-
vörðurinn komið fyrir snúrum og
af hugulsemi látið þær vera alveg
við reykháfinn. Þegar ég hafði
hengt upp þvottinn var Andy ný-
skriðinn á fætur.
— Hér er ekki ögn af fleski eftir,
sagði hann og beygði sig til að kyssa
mig, um leið og ég snaraðist fram-
hjá. — Hæ, hvað ósköp liggur þér
á? spurði hann.
— Ég verð að fara út til að verzla,
sagði ég.
Hann andvarpaði. — Hvað fáum
við í morgunverð í dag?
— Hafrágraut og brauð með osti.
Hann hristi höfuðið. — Áttu ekki
annað handa okkur?
— Kannske bita af köldum kjúk-
ligi? sagði ég smeðjulega. — Eða
stundataflan
Nýja
Það kom ekki til mála að hafna því.
Andy var þá að stofna málaflutn-
ingsskrifstofu, og um að gera að
verða sér út um peninga. Núna —
þrem árum seinna — var hann bú-
inn að koma sér vel á laggirnar, en
kaupið mitt kom sarnt alltaf í góð-
ar þarfir. Andy var hreykinn yfir
að ég skyldi hafa svona góða stöðu,
og okkur leið vel. En eftir þrjú ár
vill stundum fara svo, að skipulag-
vænt um hann. Ég leit á klukkuna.
Ég var orðin of sein.
Ég sendi honum koss á fingrin-
um og hljóp.
Hljóp alla leið og tókst að kom-
ast stundvíslega til tannlæknisins.
Andy var að éta kökur og drekka
mjólk, þegar ég’ kom aftur. Það
voru kökurnar, sem ég ætlaði að
nota handa gestunum um kvöldið,
og kökumylsnan var út um allt gólf.
engan tíma til að hlusta á bull núna.
— Ofurlítið bull gæti hjálpað upp
á sakirnar núna. Þessi íbúð er álíka
vistleg og saltnáma austur í Síberíu.
— Þegiðu. Ég hef margt að gera.
— Margt að gera . . . margt að
gera, hermdi hann eftir henni, —
Ég vildi óska að þú gerðir hlé svo
sem einn klukkutíma og gerðir ekki
nokkurn skapaðan hlut.
— Andy, hættu nú þessu, sagði