Fálkinn - 13.11.1959, Side 9

FÁLKINN
9
VATNSFLÓÐIN í AUSTURRÍKI í sumar urðu 5 manns að
hana og eyðilögðu liús og önnur mannvirki. Bíll varð fyrir
flóðinu og rann ofan í skurð, en bílstjórinn komst af. Hér eru
slökkviliðsmenn að bjarga bílnum.
ég biðjandi. — Ég verð að fara að
hugsa um matinn fyrir kvöldið.
•— Ég er ekkert svangur. Komdu
og seztu hérna og talaðu við mig
dálitla stund.
— Nei, ég verð að fara að hugsa
um matinn, Andy. Manstu ekki, að
við höfum boðið Betty og Ralph
Price hingað í kvöld?
Og ég sem vonaði, að við gætum
átt rólegt kvöld saman, og ég gæti
orðið einn með þér.
Ég hellti úr grænmetispokanum i
vaskinn og skrúfaði kranann frá.
— Mér finnst þú ættir að hlakka
til. Ralph Price er bezti vinur þinn.
Hann hristi höfuðið. — Bezti vin-
ur mannsins er móðir hans — þú
veizt það.
Ég gat ekki stillt mig um að
hlæja. Og það var það, sem hann
hafði beðið eftir. — Komdu nú og
sittu hjá mér svolitla stund, sagði
hann biðjandi. — Ég skal hita kaffi
eða te — eða hvað sem þú vilt. . .
— Ég hef ekki tíma til þess.
— Engan tíma, ekki einu sinni
handa mér? Hann stóð fyrir aftan
mig, hélt utan um mig og kyssti
mig á hálsinn. — Hvað er orðið af
gömlu, yndislegu laugardögunum og
sunnudögunum? Hjónabandið ætti
að vera ánægjuleg tilstofnun —
ekki sífelldur erill frá morgni til
kvölds.
— Ég fór að flysja lauk. — Ef
ég geng ekki frá matnum fáum við
ekkert að borða.
— Við getum étið sardínur úr
dós, sagði hann. — Eða flesk með
eggi — eða soðnar baunir — mér
er alveg sama.
— Ha? Ef ég kæmi með baunir i
kvöldverð mundi ég fá að heyra það
alla mína æfi.
— Þú gætir reynt einu sinni og
séð hvernig færi.
Ég beygði mig í þráa yfir græn-
metið. Hann horfði þegjandi á mig
dálitla stund.
— Jæja, sagði hann og yppti öxl-
um. -— Ég sé ekki betur en þú takir
grænmetishrúgu fram yfir ástúðleg-
an en skammsýnan eiginmann. Það
var talsverður belgingur í röddinni.
— Æ, Andi, gerðu nú svo vel að
lofa mér að ganga frá þessu. Svo
getum við rabbað saman á eftir.
Klukkan hálfsjö var öllu lokið og
ég var að hníga niður af þreytu.
Andy kom út úr baðklefanum, ný-
rakaður og í nýrri skyrtu, sem ég
hafði keypt handa honum.
— Ljómandi! sagði ég. — Þú ert
eins og greifi!
En bak við hann sá ég inn í bað-
klefann, fullan af gufu og hand-
klæðin eins og hráviði á gólfinu.
Og — þó var það verst, að hattur
og regnhlíf Andys lágu enn á snyrti-
borðinu í svefnherberginu.
— Nú fæ ég líklega að kyssa þig?
Hann rétti fram báðar hendurnar
móti mér.
Bíddu augnablik. Ég verð að taka
til í baðklefanum áður en þau koma.
Ég strunsaði framhjá honum og
fór að þurrka af gólfinu.
Hann rétti úr sér með hönd á
síðu: -— Hvenær færðu eiginlega
tíma til að skipta þér af mér. Á ég
að aftala tíma, eins og þú gerir hjá
tannlækninum ?
Andy, ég reyni að gera skyldu
mína, eftir megni...
Sem betur fór var dyrabjöllunni
hringt og Betty og Ralph komu vað-
andi inn. Mér þótti vænt um að
þetta voru gamlir vinir, sem létu
sem þau tæki ekki eftir, að það var
að sjóða upp úr hjá mér.
Kvöldið heppnaðist vel. Þegar ég
var ekki að bera fram veitingar,
stóð ég frammi í eldhúsi og var að
þvo upp. Við átum kvöldverð. Og
ég þvoði upp. Ralph og Andy voru
þyrstir og langaði í öl. Betty var
líka þyrst, en hún vildi ekki öl, svo
ég varð að blanda sítrónusafa handa
henni. Ég bar fram kex með sítrónu-
safanum og ölinu.
Svo vildi Andy fá ost ofan á kex-
ið og í hléinu milli veitinganna
hlustuðum við á útvarp og spiluð-
um canasta. Allt í einu var klukk-
an orðin tólf og mál að drekka
kaffi. Ralph drekkur ekki kaffi, en
fékk mjólk í staðinn. Og nú kom ný
bollahrúga til að þvo.
Betty og Ralph eru einstaklega
viðfeldið fólk, en þau vita aldrei
hvenær þau eiga að fara heim. Andy
varð að geispa hátt hvað eftir ann-
að áður en hann kom þeim út.
MIG verkjaði í allan skrokkinn
af þreytu, en ég varð að taka til í
stofunni, tæma öskubakkana og
þurrka af borðunum.
Allt í einu datt mér nokkuð í hug.
— Þvotturinn, Andy! Hann hang-
ir ennþá uppi á húsþaki.
-—; Láttu hann bara hanga. Ég skal
sækja hann fyrir þig á morgun.
— Kemur ekki til mála. Ég get
ekki látið þvottinn hanga uppi á
þaki í alla nótt. Mér mundi ekki
koma dúr á auga. Svo fór ég í
jakka og tók körfuna.
— Heyrðu nú, heillin mín, sagði
hann. — Vertu ekki að hugsa um
þetta þvottrægsni. Ég skal ná í hann
á morgun.
Vitanlega hafði hann rétt fyrir
sér. Ég vissi það. En þvotturinn var
eins og álög á mér. — Ef þú sækir
ekki þvottinn núna, þá geri ég það
sjálf.
— Jæja, sæktu þá þvottinn þinn.
Ég ætla að labba út dálitla stund.
Þetta gerir mann vitlausan.
Ég var eins og lömuð, en aðeins
stutta stund. Svo flýtti ég mér út.
Það var niðamyrkur uppi á þakinu
og vindurinn vældi í loftnetunum
og reykháfunum. Þvotturinn flögr-
aði eins og vofur í myrkrinu og ég
varð að hafa mig alla við að standa
í rokinu meðan ég var að ná klemm-
unum af. Ég talaði upphátt við
sjálfa mig meðan ég var að þessu.
Þetta var vitleysa — maður átti
aldrei að taka inn þvott nema með-
an sól var á lofti — ekki um miðja
nótt í myrkri og roki. Hvers vegna
gerði ég þetta? Hvers vegna lifði
ég svona? Ekki varð Andy ham-
ingjusamari fyrir það, svo mikið
var víst. Ég kippti í eina klemm-
una, hún sat föst. Ég kippti aftur
— og þá slitnaði snúran og allur
þvotturinn datt niður í svart þakið.
Ég stóð þarna eins og ég væri
negld niður og horfði á viðurstygg-
ing eyðileggingarinnar. Svo glúpn-
aði ég. Og fór að gráta af gremju.
Nú yrði ég að þvo allan þvottinn
upp aftur — hengja hann upp aftur
og taka hann niður aftur. Og hve-
nær fékk ég tíma til þess? í fyrra-
málið? Eða seint annað kvöld?
Ég tíndi þvottinn saman og stakk
honum í körfuna. Svo hypjaði ég
mig niður aftur, og enn runnu tár-
in niður kinnarnar.
íbúðin var svo undarlega tóm,
þegar Andy var ekki heima. Ég
gekk hægt um stofurnar og horfði
kringum mig — með nýjum augum.
Þetta var sannkallað óskaheimili
ungra hjóna — allt á sínum stað —
allt hreint og fallegt og skipulegt.
En allt í einu fékk ég andstyggð á
því öllu saman.
í eldhúsinu gljáði á ryðlaust stál
og gljáandi flísar, í baðherberginu
hengu hrein handklæði í röð á þil-
inu við þvottaskálina, í stofunni
voru svæflarnir á sínum stað í horn-
unum á sófanum, hver öskubakki
var á sínum ákveðna stað og blöð
og vikublöð á réttum stað í hillun-
um.
Allt var svo fágað og gljáandi og
fallegt.
Og innantómt!
Karfan með þvottinum stóð í and-
dyrinu. Þar voru einu blettirnir í
sótthreinsaðri íbúðinni minni og
mér fór að þykja vænt um körfuna.
Ég hvolfdi úr henni á stofugólfið.
Inni í svefnherberginu tók ég á-
breiðurnar af rúmunum og horfði
gagnrýnandi á þau. Þetta var svo
skorðað og einstrengingslegt allt
saman — alveg eins og ég. Svona
er ég sjálf, og þess vegna vill Andy
ekki vera hjá mér. Þess vegna geng-
ur hann út einn.
Ég var skelfing einmana. Ég leit
á hatt og regnhlíf Andys, sem enn
lágu á snyrtiborðinu, og nú þráði
ég heitt að hann væri nærri mér
og faðmaði mig.
Ég hugsaði margt meðan ég var
að hátta. Ég var blátt áfram að
byggja manninum mínum út úr
húsinu, og eitthvað varð ég að gera
til þess að afstýra því. Hér þurfti
gerbreytingar við. Allt varð að
breytast.
Ég slökkti ljósið og hjúfraði mig
undir yfirsængina. Loks heyrði ég
að gangdyrunum var lokið upp og
læst.
Andy! Ég settist upp í rúminu
með ákafan hjartslátt. Ég gat heyrt
að hann læddist inn í stofuna. Svo
varð allt hljótt — lengi.
Ég heyrði, að einhver læddist að
svefnherbergisdyrunum og á næsta
augnabliki stóð hann í dyrunum.
— Susie! hvíslaði hann.
Ég hélt niðri í mér andanum.
— Hvað hefur komið fyrir? spurði
hann lágt. — Hvers vegna hefurðu
látið allan þvottinn á stofugólfið?
Ég reyndi að tala eðlilega, en það
var kökkur í hálsinum á mér.
— Snúran slitnaði og þvottur-
inn datt og varð óhreinn aftur, og
þess vegna kom ég með hann inn
og mér fannst stofan allt of fín . . .
nei . . . ég get ekki skýrt þetta núna,
Andy. .. kom og lagðist á hnén
við rúmstokkinn. Hann strauk mér
um hárið.
—- Vertu ekki að gráta, Susie!
Ég skal þvo þvottinn fyrir þig á
morgun. Og ég skal strjúka hann
líka.
— Nei! sagði ég hróðug. — Nei,
þú mátt ekki gera það! Og ég ekki
heldur. Ekki á morgun.
Ég hló uppvæg. — Ég þvæ hann
á mánudaginn, ef ég verð upplögð
til þess. Kannske þvæ ég ekki fyrr
en á fimmtudaginn. Nú œtla ég að
lifa í andvaraleysi! Kannske þvæ ég
Framh. á 14. síðu.