Fálkinn - 13.11.1959, Blaðsíða 12

12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA
HtJehhatan'uu
*
X-
vænt um. „Elsku dóttir mín! stóð þar. Hann hafði
notað þetta gamla ávarp eins og hann var van-
ur. Hann kallaði hana aldrei Sonju, í bréfunum,
en alltaf „elsku dóttir mín.“
j „Það er raunalegt þetta með sir James. En
þessa erfiðleika við MacDonald sigrarðu væntan-
lega bráðlega. Ég man eftir líku tilfelli fyrir 40
j árum og ég held að ég viti hvernig þú átt að
haga þér við þennan unga mann. Þegar maður
i verður fyrir barðinu á jafn miklu karlmenni og
MacDonald læknir er ...“
Þarna hafði bréfritarinn hætt. Sonja mundi
i aldrei fá að vita, hvaða ráð faðir hennar hafði
ætlað að gefa henni, ráðin, sem hún þurfti svo
mjög á að halda. Hún kraup á kné við hliðina
á föður sínum og þrýsti bréfinu hans að vörum
sér. Og grátur hennar bergmálaði í litlu skrif-
stofunni.
„Ó, elsku pabbi! Hvað verður nú um mig?
Hvernig á ég að lifa án þín?“
Það var lítið af þessa heims auði, sem Ro-
bert Harrison lét dóttur sinni eftir í arf. Hann
hafði ávallt verið hjartagóður og ör á fé og
aldrei hirt um að spara. Hann hafði vonað að
dóttir hans mundi taka við læknisstörfunum eftir
hans dag, og geta lifað af þeim. En'nú var hann
dáinn, áður en hún hafði lokið náminu, og Sonja
sá fram á að hún yrði að selja húsið og lækn-
ingaleyfið hans, svo að hún gæti lokið síðasta
námsárinu. Læknisleyfi dáins manns er aldrei
mikils virði, og þegar útfararkostnaðurinn var
greiddur hafði hún ekki afgangs nema það sem
svaraði kostnaðinum við námið, þangað til hún
gæti farið að vinna fyrir sér sjálf.
„Og hvað hefurðu hugsað þér að gera við inn-
búið, Sonja?“ spurði ráðskonan, Annie, sem
hafði verið á heimilinu síðan Sonja fæddist.
Hefurðu nokkurn stað í London, sem þú gætir
geymt það á?“
„Ég verð að flytja,“ sagði Sonja lágt. „Úr þvi
að pabbi er dáinn get ég ekki hugsað til þess að
eiga heima hérna. Endurminningarnar mundu
verða svo sárar. Ég ætla að leigja mér ofurlitla
íbúð og hafa með mér það af húsgögnunum, sem
mér þykir vænzt um, og selja hitt. Ég er of
trygg í mér til þess að geta skilið sumt af því
sem liérna er, við mig Fyrst og fremst ætla ég
að taka gamla rannsóknarborðið hans föður
míns.“ Hún benti á gamalt og slitið borð. Margar
ungar konur frá Marley höfðu staðið upp frá því
borði og fengið að vita að þær ættu barn í von-
um. Sonja sá föður sinn í huganum, er hún leit
á borðið, álútan og gráhærðan.
Þegar hún hefði náð lokaprófi mundi hún
kannske sjálf rannsaka tilvonandi mæður við
þetta sama borð.
„Má ég ekki koma með þér til London og sjá
um heimilið fyrir þig, Sonja?“ spurði Annie
gamla.
„Ég býst ekki við að ég hafi efni á því að hafa
stúlku, Annie,“
„Guð blessi þig, barnið mitt, ég vil ekki hafa
einn eyri fyrir það,“ svaraði hún um hæl. Lækn-
irinn var alltaf svo góður og nærgætinn við mig.
Ég hef ekki nema gaman af að vinna fyrir þig,
Sonja. Æ, taktu mig með þér. Þú verður einmana
á kvöldin."
„Þú ert einstök manneskja, Annie,“ sagði Sonja
og þrýsti gömlu konunni að sér. „Þú skilur að
mér þykir ósköp vænt um að fá að hafa þig
hjá mér.“
Viku síðar hafði Sonju tekizt að fá hæfilega
íbúð og þær íluttu þangað, Annie og hún. Þegar
hún fór á sjúkrahúsið á mánudagsmorguninn var
hún þreytt og dauf í dálkinn. Hún hafði haft svo
margt að hugsa og nú kom afturkastið. Hún
mætti Brendu Rich í hliðinu. Brenda tók fast
í höndina á henni.
„Ég samhryggist þér — skelfing var þetta sorg-
legt með Robert frænda. Mig hefði langað til að
koma í jarðarförina, en mér var ómögulegt að
losna,“ sagði hún og nærsýnu augun voru full af
tárum.
„Þakka þér kærlega fyrir það,“ svaraði Sonja.
„Þú sendir svo falleg blóm. Hefurðu heyrt nokk-
uð um hvernig gengur með MacDonald yfirlækni
á sjúkrahúsinu?"
Brenda hnyklaði fölar og sléttar brúnirnar.
„Þeir segja að hann hafi haft allt á hornum sér
allan laugardagiiin. Hann vildi koma þér burt.
Allir hinir læknarnir mótmæltu vitanlega, þvi
að þeir hafa alltaf haldið fram jafnrétti kven-
fólksins hérna. Þetta hlýtur að vera skelfing
erfitt fyrir þig, — hann kvað vera ofstækisfullur
kvenhatari. En þú ert svo dugleg, að von bráð-
ar finnst honum að hann geti ekki án þín verið.“
Sonja efaðist um að honum mundi finnast það
nokkurn tíma. Hún tók bækurnar sínar og fór
inn í kennslustofuna, en þar átti MacDonald að
halda sinn vikulega fyrirlestur fyrir stúdent-
ana. Hún var varla sezt þegar MacDonald kom
inn. Áður en hann tók til máls renndi hann aug-
unum yfir salinn, og það var auðséð, að honum
gramdist, er hann kom auga á Sonju. Svo sneri
hann sér að töflunni og rissaði teikningu með
krítinni.
Þegar Sonja hafði hlustað á hann í tíu mín-
útur var hún sannfærð um að hann væri ágæt-
asti skurðlæknirinn, sem hún hefði nokkurn-
tíma haft kynni af. Viðhorf hennar til máls, sem
hann var að tala um, breyttist, og hún hreifst
með. Kannske yrði það ekki eins erfitt og hún
hélt, að vinna með honum í framtíðinni. Þegar
fyrirlestrinum lauk og stúdentarnir fóru út,
kom MacDonald til hennar. Hún var enn að
hugsa um þetta nýja sjónarmið til málsins, er
hann hafði bent á, og gekk á móti honum.
„Ég hef gert það sem ég hef getað til að fá
nýjan aðstoðarlækni, ungfrú Harrison,“ sagði
Fljót ajgreiðsla.
hann þurrlega, ,.en hinir læknarnir hafa ekki
viljað taka í mál að taka starfið af yður. Þess-
vegna neyðumst við til að vinna saman fyrst um
sinn, en ég vil að þér vitið að þessi tilhögun er
mér þvert um geð, og að mér er mjög illa við
hana. Eftir hálftíma á ég að taka botnlanga á
skurðstofu II. Viljið þér búa allt undir það.“
Þegar Sonju varð litið á hryssingskalt andlitið
á honum sárlangaði hana til að berja hann. Hvern-
ig gat hann fengið af sér að tala svona við hana,
aðeins fáum dögum eftir dauða föður hennar?
Hún vissi ekki ao MacDonald liaíði verið ókunn-
ugt um ástæðuna til þess að hún hafði verið f jar-
verandi fyrir helgina, og af því að hún var í
hvíta sloppnum utanyfir, sá hann ekki að hún
var sorgarklædd. Allt sem hún vissi var, að ef
hún átti að ljúka fullnaðarprófi og byrja að
starfa sem sjálfstæður læknir, varð hún að berj-
ast við þennan mann til síðustu stundar. Faðir
hennar var dáinn. Brenda var á förum suður á
Gullströnd til að hjálpa Jim sínum, og að frá-
taldri Annie gömlu átti hún ekki nokkurn vin í
London. En hún ætláði að berjast til sigurs. Hún
hafði helgað líf sitt starfinu fyrir líðandi konur
og böin, og hvernig sem veítist ætlaði hún að
halda trútt við það heit.
„Já, dcktcr MacDonald," svaraði hún og beit
á vörina til að halda tárunum tilbaka, sem leit-
uðu á.
Með hin hörðu orð yfirlæknisins kliðandi í
eyrum sér gekk Sonja hægt útúr kennslustof-
unni. Þegar hún kom út á ganginn sá hún að
stúdentahópurinn var horfinn. Aðeins einn mað-
ur var eftir í hvítmáluðum ganginum, auk henn-
ar sjálfrar. Hár og snyrtilega klæddur maður,
sem þrammaði fram og aftur. Það var Max Brent-
ford og hann koin undir eins á móti henni.
„Þú varst lengi inni hjá skurðlækninum,“ sagði
hann. „Ég þori að veðja um að hann hefur reynt
að dufla við þig.“
„Alls ekki, Max. Þú veizt eins vel og ég, að
doktor MacDonald duflar aldrei. En þú mátt
ekki tefja mig núna, því að ég verða að fara
að undirbúa botnlangauppskurð á stofu nr.II“
„Ég veit það. Ég á að svæfa stúlkuna. Þetta.
er létt tilfelli og smákrakki. Þess vegna fannst
mér ég geta talað svolítið við þig fyrst. Það bai’f
ekki að taka svona uppskurð alvarlega.“
„Tilfellið er alls ekki einfalt, annars hefðir þú.
vafalaust getað gert uppskurðinn sjálfur,“ svar-
aði Sonja. „Ég er viss um að þeir hefðu ekki beð-
ið MacDonald um að gera uppskurðinn, ef hann
væri auðveldur.“
„Elsie sagði að minnsta kosti að tilfellið værí
einfalt,“ muldraði Max.
Sonja opnaði munninn til að segja eitthvað,
en stillti sig. Hún hafði sínar skoðanir á læknis-
fræðiþekkingu Elsie ,en taldi réttast að halda
þeim skoðunum fyrir sjálfa sig. Skömmu síðar
fóru þau bæði inn í svæfingarklefann.
„Mamma, mamma! Hvar er mamma. Ég vil
fara heim til mömmu.“
Það var svo nístandi örvænting í gráti aum-
ingjja barnsins, að Sonja flýtti sér þangað. Þetta
var telpa, á að gizka sjö ára, sem lá þarna og
grét af kvölum. Hún hafði sparkað af sér ábreið-
unni, og á mögrum dökkum kroppnum var ekki
annað en ein skyrta og hvitir ullarsokkar. Sonja
sá strax að þetta var zigaunabarn.
„Hættu að öskra, ormurinn þinn. Annars verð-
urðu barin.“
Elsie hafði reitt höndina og ógnaði barninu, en
áður en hún gat slegið, hafði Sonja þrifið í hönd-
ina á henni.
„Kyrr, systir!“ sagði hún hvasst en þó rólega.
„Ætlið þér að drepa barnið? Sjáið þér ekki að
það er örvita af hræðslu?“
„Hvað kemur yður þetta við, ungfrú Harrl-
son?“ svaraði Elsie Smith. „Þetta er óþekktar-
angi og flökkuba/n. Hún hefur ekki linað á org-
inu síðan hún kom hingað.“
„Barnið er ofsahrætt,“ sagði Sonja. „Og þér
ættuð að vita það eins vel og ég, að það er hai-ð-
bannað að svæfa sjúkling í þessu ástandi. Það er
nógu oft sem hjartalömun verður á skurðarborð-
inu, þó að ekki sé flýtt fyrir henni með því að
beita harðneskju. Látið þér mig um barnið. Ég
skal róa telpuna.“
Svo strauk Sonja hárið á barninu frá útgrátnu