Fálkinn - 13.11.1959, Page 13

13
FÁLKINN
^K^K^K^K^K^K-K^K-K K^K*
öízlz
FLAUEL I FYRIRRUMI.
an
Xr Xr >f * * * >f >f
E/ í>ér haldið upp á flauel, þá getið þér hlakkað til, því að
bœði í París, Róm og London er þetta efni í miklum metum núna.
1 ítalíu nota þær röndótt flauel í dragtir og frakka. Hérna sést
frakki á unga stúlku frá tízkuverzlun Fabians í Róm, úr rauðu
flaueli, með breiðum kraga, víðum 3/4 löngum ermum og breiðu
belti.
ENSK HÁTÍSKA.
_ Það er NORMAN HART-
NELL — tízkuteiknari Breta-
drottningar — sem ber ábyrgð-
ina á þessum kvöldkjól. Hann
er hvítur,úr þykkualsilki. Blúss-
an og ermarnar alsett mislitum
perlum og gljáandi steinum og
jakkinn fóðraður með bjórfeldi.
^k-k-k-k-k-k-k-k-k-k^<^<-k-k-k-k^k-k-k^<-k-k-k-k-k-k-k-k
andlitinu. „Hvað heitir þú, barnið mitt?“ spurði
hún.
„Ég heiti Jael Higgins," svaraði telpan hrædd.
„Mamma og pabbi eru zigaunar. Sjúkrabíllinn
kom með stórt rúm og tók mig frá þeim. Og nú
á að skera mig með stórum hníf og drepa mig.“
„Nei-nei, Jael, það á ekki að drepa þig, heldur
vonda orminn, sem er í maganum á þér,“ sagði
Sonja glaðlega.
„Vondan orm?“ Tárvot augun störðu forvitin
og spyrjandi á Sonju.
„Já, ljóta, vonda orminn, sem lætur þér verða
illt í maganum," sagði Sonja. Hún varð glöð, er
hún fann að hjartaslög barnsins fóru að verða
rólegri. „Læknirinn sem kemur bráðum er svo
góður, og hann ætlar að reka slæma orminn
burt, svo að hann komi aldrei aftur og meiði
Þig-“
í sömu svifum kom Max Brenton með .svæf-
ingargrímuna, en Sonja benti honum að fara
frá. Eitt af því sem faðir hennar hafði innprent-
að henni var, að það væri áríðandi að sjúkling-
urinn væri algerlega rólegur þegar byrjað væri
-að svæfa hann.
„En verður það ekki skelfing sárt,“ hixtaði
barnið.
„Nei, ekki verður það, því að þú sofnar á
meðan og dreymir um eitthvað fallegt. Og þegar
Þú kemur heim aftur, öfunda hinir krakkarnir
þig, því að þú hefur verið svæfð en ekki þéir.“
Augun í Jael ljómuðu af ánægju. „Já, það
verða þau. Ég verð sú eina, Öll hin segja að
þau séu með orm í maganum."
„Er sjúklingurinn tilbúinn, systir?“
Róleg og skær rödd Philips MacDonalds heyrð-
ist bak við hana.
„Telpan er því miður ekki til taks,“ sagði Elsie
smeðjulega. „Ungfrú Harrison er að segja henni
ævintýri."
„Ævintýri? Hvaða bull er þetta, ungfrú Harri-
son?“ spurði MacDonald og' snaraðist að henni.
Sonja leit á hryssingslegt andlitið og brosti
„Barnið hafði fengið hræðslukast,“ sagði hún.
„Það hefði verið fásinna að svæfa það í því á-
standi. Telpan er zigauni, eins og þér vitið, og
það er auðséð að þetta er í fyrsta skipti, sem
hún er í almennilegu húsi. Hún hefur flakkað
úti og legið í tjaldi alla sína ævi. Zigaunum líð-
ur aldrei vel innan húsveggja. Og þá getur mað-
ur hugsað sér hvernig zigaunabarni líður, þegar
það kemur á sjúkrahús."
„Hvaða bull er þetta?“ sagði MacDonald ön-
ugur. „Hafi sjúklingurinn ekki verið til taks
undir uppskurðinn átti systir Elsie að láta mig
vita um það. Þetta er í fyrsta skipti, sem ég
hef orðið að bíða með uppskurð. Ég er sérfræð-
ingur, ungfrú Harrison, og tími minn er dýr-
mætur.“
Sonja fölnaði.
„Það dugar ekki að skella skollaeyrum við líð-
an sjúklingsins,“ stundi hún upp úr sér, en svo
færði hún sig frá, svo að Max Brentford kæmist
að með deyfigrímuna. „Ef ég hefði ekki róað
hana mundi hafa verið úti um hana núna, doktor
MacDonald. Uppskurðurinn verður nógu erfið-
ur samt. Langabúturinn er gróinn fastur við mag-
ann, ég veit það, því að ég tók á honum áðan.“
MacDonald svaraði ekki einu orði. Það var
óhugnanlega hljótt meðan uppskurðurinn fór
fram.
„Systir Elsie, þér verðið að hafa nánar gætur
á sjúklingnum fyrstu tvo sólarhringana, og látið
mig fylgjast með hvernig honum líður,“ sagði
hann stutt. Hann lét sem hann vissi ekki af að-
stoðarlækninum.
Þegar þau voru komin útúr skurðstofunni
fann Sonja, að Max Brentford tók undir hand-
legginn á henni.
„Komdu með mér upp og fáðu þér tebol!a,“
sagði hann.
,.Já, þökk fyrir. Mér þykir gott að fá eitthvað
heitt, mér er svo skrambi kalt 1 dag.“
Þegar þau voru sezt við borð úti í horni, tók
Max um hendurnar á henni.
„Hvað er að, Max?“ spurði hún úti á þekju.
Hugur hennar var enn hjá Jael litlu Higgins.
„Ó, þú verður að vita það. Elsku Sonija — get-
urðu hugsað þér að giftast mér?“
„Að giftast þér?“
Sonja varð vandræðaleg og sterkur roði kom
I kinnar hennar.
„Æ, Max! Nei — þessa stundina get ég ekki
hugsað mér að giftast neinum. Það eru ekki
nema tíu dagar síðan hann faðir minn dó.“
„Elsku Sonja — ég veit það,“ svaraði stúdent-
inn. Glaðvær æskurödd hans varð allt í einu al-
varleg. „Það er þess vegna sem ég sting upp á
að við giftumst strax, því að þú stendur ein uppi
í veröldinni, síðan hann faðir þinn dó. Þú verð-
ur hræðilega einmana.“
„Ef til vill verð ég það, Max, en ég get ekki
gifst þér samt.“
„Ertu ástfangin af einhverjum öðrum?“ spurði
Max órólegur.
„Ég heí aldrei elskað neinn pilt, Max. Strfið
er mér fyrir öllu. Mér þykir leitt að baka þér
vonbrigði, en getum við ekki orðið félagar og
vinir áfram? Nú skulum við ekki tala meir um
giftingar.“
„Æ-nei, Sonja — ég get biðið,“ sagði Max og
brosti. En Sonja sá vott af gremju undir brosinu.
Engin hafði hmgað til vísað Max Brentford á
bug, og hann var staðráðinn í að Sonja skyldi
verða kcnan hans fyrr eða síðar.
„Æ, Sonja, ertu ekki hrædd? Ég er svo hrædd,
að ég skelf frá hvirfli til ilja við tilhugsunina
um að eiga að taka á mót barni upp á eigin
spýtur.“
Brenda setti á sig ódýru ullarvettlingana sína
og hneppti að sér óvandaðri regnkápunni.
Það verður ekki eins erfitt og þú heldur,“
svaraði Sonja og tók við ljósmóðurtöskunni. „Ég
tók á móti tvíburum fyrir hann pabba sáluga
fyrir nokkrum vikum, og allt fór að óskum.“
Stúlkurnar tvær áttu að æfa sig í Ijósmóður-
störfum. Þær áttu að vera ljósmæður í tuttugu
tilfellum hér og hvar í umdæminu, sem taldist
til spítalans, áður en þær gætu fengið endan-
legt skírteini sem læknar. Klukkan var um hálf-
tíu að kvöldi er þær fóru af sjúkrahúsinu. Úða-
rigning var úti.
„Ratarðu leiðina, Sonja?“ spurði Brenda.
„Já,“ svaraði Sonja stutt, „við erum í Maple
Grove núna. Það var hérna sem drukkni maður-
inn datt í stiganum og fótbrotnaði. Sá sem kom
á sjúkrahúsið fyrra föstudag.“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin KL
10—12 og IV2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.