Fálkinn - 20.11.1959, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
betur þegar hann fór að reyna að
selja kaffi. Síðan fór hann að kenna
tungumál — einkum frönsku.
Culbertson datt aldrei í hug að
kenna bridge þessi árin. Hann var
alls ekki neinn afreksspilari sjálfur
— eiginlega var hann hálfgerður
klaufi. Hann las bækur, en þær
rugluðu hann meira en hann gat
lært af þeim. Svo fór hann að skrifa
um bridge sjálfur, en handritin af
fjórum fyrstu greinum hans voru
svo léleg, að hann reif þau í tætlur
í stað þess að fara með þau til for-
leggjara.
En Culbertson hafði lært að taka
mótlætinu sem meðlæti. Hann hélt
áfram við bridge-iðkanir sínar, og
loks tókst honum að búa til kerfi,
sem náði meiri útbreiðslu í heim-
inum en nokkurt bridgekerfi annað.
Sjálfum datt honum aldrei í hug, að
bridge gæti náð þeirri útbreiðslu
sem það náði eftir að kerfi hans
varð kunnugt, og í dag eru bridge-
bækur hans þýddar á öll eða flest
menningarmál veraldar.
Nú fór hann að græða peninga
á bridgekerfi sínu, og það kom sér
vel. Eignir föður hans voru allar
í opinberum rússneskum ríkis-
skuldabréfum og í olíunámunum í
Kákasus, en eftir að zar-veldinu
lauk, varð allt þetta einskis virði.
Einn skemmtilegasti kaflinn í bók
Culbertsons er sá, sem segir frá
því, er hann var að ná sér í konuna.
Hann fer þessum orðum um það:
Oft hafði mig undrað, hve glæfra-
lega margir fara að ráði sínu, þeg-
ar þeir eru að velja sér lífsförunaut.
Oftast nær er það tilviljunin sem
ræður — þeir hitta þá útvöldu á
dansleik eða í samkvæmi hjá kunn-
ingjunum eða fyrir beina tilviljun.
Ég fann, að ég varð að fara miklu
skynsamlegar að ráði mínu í þessu
mikilvæga vali, og eftir að mér
hafði borizt til eyrna, að í Piedmont-
héraði á Ítalíu væru sérstaklega
fallegar stúlkur, axlaði ég mín skinn
og hélt beina leið þangað.
Aðferðin mín var jafn einföld og
hún var áhrifamikil. Ég auglýsti
eftir fyrir jætu í blöðunum og sagð-
ist vera amerískur málari. Vitan-
lega gerði ég ítarlegri grein fyrir
kröfum mínum, bæði hvað snerti
augnalit, hörundið, aldur, hæð,
þyngd og þess háttar. Þetta varð
sannarlega rómantískt. Þær voru
ekki færri en þrjú hundruð, blóma-
rósirnar í Piedmont, sem svöruðu
auglýsingunni minni, — og í þeim
hóp var eitthvað fyrir allskonar
smekk.
Ég skrifaði þeim öllum, þó að
margar þeirra fullnægðu ekki skil-
yrðunum hvað aldur og fleira
snerti. Stúlkurnar áttu að vera 18
—21 árs, en margar af þessum voru
komnar yfir fertugt. Ég setti þeim
stefnumót á torginu í bænum.
Þetta varð erfitt. Ég átti að ganga
milli hornanna á torginu og hitta
nýja stúlku með kortérs millibili,
og segja álit mitt á hverri og einni.
Oftast sagði ég að heita mátti undir
eins: „Nei, því miður, signorita,
ég er búinn að ráða stúlkuna.“
Svona gekk það dag eftir dag,
viku eftir viku. „Nei, signoríta ....
nei, signorita,“ en einn góðan veður-
dag kom svo stúlkan, sem mig hafði
dreymt um að mundi koma.
Nítján ára. Ljómandi falleg. Dá-
samleg augu. Persónulegur yndis-
þokki. Ég afréð að reyna að koma
mér í mjúkinn hjá henni með því
að biðja hana um að segja mér til
í ítölsku, og nú hófust beztu kennslu-
stundirnar, sem ég hef lifað um
ævina.
En úr þessum ástaleik varð allt
í einu gamanleikur — eða harm-
leikur. Lögreglunni þótti það grun-
samlegt, að amerískur málari, sem
í þokkabót talaði með rússneskum
hreim, hefði haft viðtal við þrjú
hundruð blómarósir nágrennisins,
meira að segja á sjálfu borgartorg-
inu. Þetta var í fyrri heimsstyrjöld-
inni og lögreglan hafði auga á
hverjum fingri. Ég var sóttur og
mér var stungið i svartholið, —
hinir ágætu einkatímar mínir urðu
að hætta, og ég varð að gegna skip-
un lögreglunnar: að hverfa sem
skjótast burt af Ítalíu. Þannig lauk
hinum rómantiska ástadraum mín-
um á mjög leiðinlegan hátt, og ég
var enn piparsveinn og spilamaður.
— Mörgum árum síðar fann Cul-
bertson sína útvöldu í New Yrok.
Hann auglýsti að vísu ekki í blöð-
unurn þá, en samt varð ekki betur
séð en hann hefði verið heppinn.
Hjónabandið gekk prýðilega.
— Culbertson telur árin, sem
hann var að vinna að friðarbók
sinni, skemmtilegustu ár ævi sinn-
ar. Og hann taldi sig hafa unnið
þarft verk með þessari bók.
Ely Culbertson og konan hans við spilaborðið.
* ^kritlur
Það hafði kviknað í bifreiðinm
þefarans, er hann var í einni her-
ferð sinni gegn heimabrugginu vest-
ur í Kyllisvík. Fólkið í þorpinu
þyrptist að með fullar vatnsfötur,
en sumir báru sýru og bland, eins
og í Njálsbrennu. Loks ber þar að
Sigga gotu, aðalróna þorpsins, með
flugnasprautu í hendinni. Hann fer
sem óðast að úða bílinn.
— Heldurðu að þetta komi að
nokkru gagni, Siggi minn? spyr
kunningi hans.
— Víst kemur það að gagni, láttu
ekki svona, maður (hvílar): — Það
er bensín í flugnaeitrinu.
—o—
Nýliðinn hafði tekið við einkenn-
isbúningnum og göngustígvélunum,
en þau reynast of lítil og hann fer
til yfirmannsins og kvartar.
— Kemurðu sokkunum fyrir í
stígvélunum?
— Já.
— En háleistunum?
— Já.
— Yfir hverju ertu þá að kvarta?
•— Ég vil helzt geta komið fót-
unum fyrir þar líka.
Tumi kom hlaupandi heim til sín
með tíu króna seðil, sem hann hafði
fundið á götunni. En af því að Tumi
var dálítið hnuplgefinn, spyr móðir
hans hann:
— Ertu nú alveg viss um, að
einhver hafi týnt þessu?
— Já, ég er handviss um það. —
Ég sá manninn, sem var að leita
að seðlinum.
í stofu fríherrans von Löwen-
hjelm var úttroðið elgshöfuð á þil-
inu, en snoppan sneri upp. Gestun-
um þótti þetta einkennilegt og einn
þeirra spurði frúna um ástæðuna.
— Það stendur svoleiðis á því,
skal ég segja yður, að maðurinn
minn lá á bakinu þegar hann skaut
þennan elg.
„Hugsaðu þér, — maðurinn henn-
ar Nanette kom heim í gær, og
hvern helduður að hann hafi hitt
nema friðilinn hennar, hann Jean!
Og vitanlega komst allt í uppnám. . .
— Ég get ímyndað mér það.
Hvernig fór?
— Hræðilega. Þeir fóru að pexa
um varnarbandalag Vestur-Evrópu-
þjóðanna og urðu svo æstir, að ann-
ar fékk glóðarauga en í hinum
brotnaði tönn.
Ágúst Skoti kom til hestaeigand-
ans og bað hann um að leigja sér
hest’.
— Alveg sjálfsagt. Hverskonar
hest viltu, latan eða viljugan?
— Það kemur út á eitt, svaraði
Ágúst, ■—■ en hann verður bara að
vera langur. Við erum átta í fjöl-
skyldunni.
HAFFÆR „CATAMARAN“. —
Þetta 3 lesta far hefur nýlega verið
sett á flot í Southend í Englandi og
heitir „Flamingo“. „Catamaran“ er
nafnið á tveimur flotholtum, sem
tengd eru saman og klefinn er ofan
á samtengingunni.
SAMBANDSHERINN AUSTUR-
RÍSKI hefur fengið nýtt vopn, létta
hríðskotabyssu, sem bunar úr sér
700 skotum á mínútu, en hlaup-
víddin er 7,62 mm. — Hermenn-
irnir, sem sjást hér með bessu nýja
skotvopn, eru í búningum, sem
gagndrepnir hafa verið efni, sem
hefur þann eiginleika að ekki er
hægt að sjá þá með innrauðum
geislatækjum.
MEÐ ÍTÖLSKUM AUGUM. —
Þannig lítur Benito Mussolini
fyrrum harðstjóri ítala út í augum
ítalska myndhöggvarans Bruno
Morini. Myndin er gerð úr terra-
kotta-leir, en efnið er ekki hald-
gott og getur sprungið þegar minnst
varir — eins og veldi Mussolinis.