Fálkinn - 20.11.1959, Blaðsíða 9

FALKINN
9
henni. Og síðan hafði allt gengið svo
hratt að þau voru bæði farin að tala
um að setja bú. Seinast í gær hafði
Erna talað um þetta, hún var engu
þolinmóðari en hann sjálfur.
Daginn eftir fer hann til mála-
flutningsmannsins og fer að spyrja
hann um húseignina í Sjóbúðakleyf-
inni.
Jú, hún er föl ennþá. En hún kost-
ar peninga, þetta er falleg húseign
og hefur verið haldið vel við. Mála-
flutningsmaðurinn nefnir upphæð.
Og hann nefnir líka upphæðina, sem
hann geti útvegað sem lán gegn
veði í húseigninni. Mismuninn
verður að greiða í peningum.
Hann fær forkaupsrétt á eigninni
til morguns, og þegar hann kemur í
skrifstofuna aftur, sendir hann föð-
ur sínum símskeyti. Og sama kvöld-
ið fær hann svar.
Daginn eftir fer hann aftur til
málaflutningsmannsins og þegar
hann kemur út þaðan aftur eftir
tvo tíma, hefur hann skrifað undir
kaupsamning á húsi og garði frú
Lindtner í Sjóbúðakleyfinni.
Hann lætur nokkra daga líða
þangað til hann segir Ernu frá því
að hann hafi keypt hús. Hún ræður
sér ekki fyrir kæti og spyr hvar
það sé.
— Komdu með mér í kvöld, þá
.skal ég sýna þér húsið, segir hann.
Það liggur við að hann sé hræddur
við að segja henni, að það sé í Sjó-
búðakleyfinni.
Sumarkvöldið er hlýtt og unaðs-
legt og þau ganga um göturnar og
leiðast. Nú má allur bærinn gjarn-
an sjá, að eitthvað er á milli þeirra.
En þegar þau beygja niður í gamla
hverfið við höfnina, liggur við að
Erna spyrni á móti.
— Það er þó vonandi ekki þarna?
spyr hún.
— Jú, það er þarna niðurfrá, svar-
ar hann rólega.
En Erna þegir, þegar þau ganga
niður Sjóbúðakleyf. Það er líkast og
hún hafi gefið upþ alla vörn.
Þegar þau koma að girðingunni
nemur hann staðar og bendir á fal-
lega, hvíta húsið.
— Þarna sérðu húsið okkar, Erna,
segir hann.
Hún svarar ekki einu orði, en
hann opnar hliðið og dregur hana
inn með sér í garðinn.
— Ég hef ekki fengið lyklana
ennþá, segir hann. — En við skul-
um setjast hérna á bekkinn dálitla
stund.
Það var ekki fyrr en þau voru
sezt, að Erna tók til máls.
— Heyrðu, Carlo, ég hef átt
heima í þessari götu, einu sinni.
Það var líkast og hún væri að
játa á sig glæp. Hann horfir forviða
á hana.
— Hefurðu það? spyr hann.
— Ég átti heima í þessari götu
þangað tii ég var nærri því upp
komin, og hún móðir mín dó.
Nú situr hann enn um stund og
horfir á hann, og það er hljótt á
bekknum. Eftir drykklanga stund
segir E'rna:
-— Ég man, að það var gaman
hérna í götunni, þegar ég var stelpa.
En sumir strákarnir hérna voru
mestu prakkarar. Einn þeirra, sem
hát Monte — eða var kallaður það
— varð óvinur minn ævilangt.
Það líður löng stund, þangað til
hann kemur sér að því að svara.
En svo tekur hann utan um hana
og dregur hana að sér.
— Nei, Erna, hann Monte varð
ekki óvinur þinn, segir hann, — Og
það var bara af því að ég hét Carlo,
sem þeir kölluðu mig Monte — það
verður samtals Monte Carlo. En
hvers vegna kölluðu þeir þig Nöttu,
Erna?
Fyrst situr hún lengi og starir á
hann. Svo reynir hún að slíta sig
af honum, en hann heldur henni
fastri.
— Carlo! hrópar hún og það ligg-
ur við að reiði sé í röddinni. En
hann heldur henni enn fastri á
bekknum og segir ofur rólega:
— Manstu, Erna, eitt sumarkvöld,
þegar ég og nokkrir fleiri strákar
klifruðum upp í stóra kirsiberjatréð
þarna og fórum að éta ber. Þá komst
þú og skammaðir okkur, og ég
spurði þig, hvort þú ættir tréð. Þú
svaraðir, að þú mundir eignast það
seinna, og að þú ætlaðir að eiga
heima í stóra húsinu þarna.
— Carlo!
— Já, en þú sagðir það satt. Bráð-
um flytjum við þarna inn í stóra
húsið. Við eigum það, skilurðu!
Hún hafði grúft andlitið að brjósti
hans. En nú rétti hún úr sér og
horfði á hann byrstum augum, sem
minntu hann á eitthvað, sem hann
hafði séð fyrr — fyrir mörgum ár-
um. En allt í einu varð andlitið eitt
bros.
— Já, segir hún, — þetta er þá
satt. En mér finnst það öllu líkara
draumi . . .
Þær mjólka betur
við Strauss-valsa
Walther Faeth heitir bóndi
skammt frá St. Louis í Missouri.
Hann hefur gert ítarlegar tilraunir
með áhrif tónlistar á kýrnar. Hann
setti upp gjallarhorn í fjósinu og lét
Straussvalsa dilla þar dag eftir dag.
Eftir mánuð hafði nytin hœkkað
um 150 kíló á kú til jafnaðar, sam-
anborið við sama árið áður. Ná-
granni bóndans gerði líka tónlistar-
tilraun með beljurnar sínar, en þœr
fengu ékki að heyra annað en rokk’n
roll. Rokki'ð hafði engin áhrif á
mjólkurmagnið, en sumar beiddu
upp. Svo gerðu báðir bœndurnir
hlé á músíkinni í eina viku. Það
hafði engin áhrif á kýr nágrannans,
en meðalnytin hjá Eaeth-kúnum
lœkkaði um 25 kíló eftir að þœr
misstu Strauss-valsana.
o
Victoría gamla Bretadrottning
hefur ástœðu til að brosa út í betra
munnvikið, ef hún fréttir það þang-
að sem hún er núna, að fyrir
skömmu var haldið uppboð á tvenn-
um, dökkum flúnelsnœrbrókum,
sem fullyrt var, að hún hefði átt.
Þœr seldust á 75 sterlingspund!
HÆG VINNA. — Það hefur löng-
um þótt erfið vinna að bóna gólf,
þegar það er gert með klút og
stofustúlkan þarf að liggja á linján-
um á gólfinu. Nú eru bónvélar
orðnar algengar en flestum þeirra
verður þó að fylgja eftir. Þessi bón-
stúlka verður því að teljast öfunds-
verð. Hún hallar sér út af en með
tæki, sem er á borðinu fyrir fram-
an hana. Hún getur stýrt bónvél-
inni í hvert krók og kima í stof-
unni með því að þrýsta á hnappa
á tækinu.
SVÍNA-TAMNING. — Hurley lieitir bóndi einn í Peters Corners í Ontario. Hann sést oft
akandi og beitir svínum fyrir vagninn sinn. Hann hefur stundað svínarækt í 20 ár, og segir að
svínin liafi gott af því að hreyfa sig mikið, þau þrífist betur og verði rólegri. Hann segir líka,
að þau verði hlýðin ef þeim er beitt fyrir vagn.