Fálkinn - 20.11.1959, Blaðsíða 12

12
FALKINN
FRAMHALDS5AGA
HfienkatariHH
*
>f
4-
„Já, man eftir honum,“ sagði Brenda.
„Ég vona að við lendum ekki í neinu þess háttar
i nótt.“
Son ja vonaði það sama þegar þær námu st.aðar
fyrir utan óhreint, niðurnítt hús. Það var synd
að segja, að Maple Grove væri falleg gata, og
nr. 19 virtist vera bágasta húsið í allri götunni.
Ólundariegur rauðeygður maður opnaði dyrn-
ar. Hann glápti sem snöggvast tortryggnislega
á ungu síúlkurnar og virtist ekki ætla að hleypa
þeim inn.
„Eruð þér herra Finch'!" spurði Sonja ákveð-
in. „Það komu boð á St. Cuthberts-sjúkrahúsið
um að senda ljósmóður til konunnar yðar.“
„Alveg rétt,“ sagði Finch, „afsakið þið að ég
hleypti ykkur ekki inn strax, ég hélt að svona
ungar stúlkur ...“
Hann lét þær koma innfyrir og benti þeim á
gamlan stiga. Þær urðu hræddari og hræddari
með hvcrju þrepinu, sem þær stigu. í húsakynn-
unum á spítalanum var lítill vandi að gegna ljós-
móðurstörfum. Þar var allt sem þurfti við hönd-
ina, og ef eitthvað kom fyrir var alltaf hægt að
ráðfæra sig við yfirljósmóðurina
„Þetta er óviðfeldið, finnst þér það ekki?“
sagði Brenda. „Að hugsa sér að þurfa að byrja
á svona stað.“
Er þær höfðu gengið upp marga stiga, opnaði
Finch dyr fyrir þeim. Þær komu inn í kvisther-
bergi. Þar var ekki annað húsgagna en eldhús-
borð og tvö rúm. Konan lá í öðru og þrjú org-
andi börn í hinu.
„Nú koma þær, Flo,“ sagði Finch glaðlega.
„Börnin verða að fara út áður en við förum
að fást við konuna yðar,“ sagði Sonja. „Þau eldri
tvö — það yngsta má vera hérna.“
„Hvar ætti ég að láta þau,“ sagði maðurinn
önugur. „Þau verða að vera hérna.“
„Þér getið farið með börnin til hinna leigj-
endanna hérna,“ sagði Sonja. Hún rétti úr sér.
„Ungfrú Richman hjálpar yður til að flytja þau.“
Hún tók eitt barnið upp úr rúminu og rétti
Brendu það og ýtti svo henni og Finch út að
dyrunum. Brenda korn von bráðar aftur.
„Gömul kona í kjallaranum tók að sér að hýsa
þau, en vingjarnleg var hún ekki. Á ég ekki að
hita vatn?“
Sonja kinkaði kolli og næstu tvo tímana sögðu
stúlkurnar fátt, en voru önnum kafnar við ljós-
móðurstarfið. Klukkan eitt um nóttina stóð
Br.enda skjálfhent og var að lauga ofurlítið mey-
barn. Barnið var hraustlegt í samanburði við
móður sína.
Hrjúf og kreppt vinnuhönd tók um úlfnliðinn
á Sonju og frú Finch horfði þakkaraugum á
hana.
„Þakka yður fyrir allt sem þér haíið gert fyr-
ir mig,“ hvíslaði konan. „Þér og hin unga stúlk-
an eruð svo nærgætnar. Þegar ég sá ykkur koma
inn úr dyrunum reiddist ég sjúkrahúsinu fyrir
að senda svona krakka til mín, en þið voruð betri
en nokkur önnur Ijósmóðir, sem ég hef haft.“
„Ungfrú Harrison á heiðurinn af því,“ sagði
Brenda og lagði hvítvoðunginn við brjóst móður
sinnar. „Hún verður frægur læknir.“
„Það er ég viss um,“ sagði konan hlýlega.
„Þegar ég kein á læknastofuna ætla ég að segja
hinum frá henr,i.“
„Nú er spurningin hvernig við eigum að kom-
ast heim?“ sagði Brenda, er þær komu út á göt-
una. „Ég get komizt með nætursporvagni mest-
an hluta leiðarinnar, en það er lakara með þig,
Sonja.“
„Ég fer gangandi. Það er gott að fá hreint loft.“
„Þá skal ég' taka töskuna. Hún er of þung til
að bera hana. Ertu ekki hrædd við að ganga
svona langa leið ein? Ég hugsa að ég geti útveg-
að þér rúm heima hjá mér.“
„Ég er engir. skólatelpa og ekki myrkfælin,"
sagði Sonja og hló. „Ég hugsa að ég verði komin
heim á undan þér. Sporvagninn fer svo lötur-
hægt.“
í þessum svifum kom. sporvagninn, sem Brenda
átti að fara í, og Sonja stóð ein eftir á götunni.
Hún gekk hægt af stað. Hún hafði um svo margt
að hugsa. Fyrst var það uppskurður Jael litlu
Higgins um morguninn. Svo var það þessi fæð-
ing í þrönga, fátæklega kvistherberginu. Það
var hin ómannúðlega framkoma MacDonalds,
sem hún gat ekki varizt að hugsa um, en þó var
bónorð Max Brentfords ríkara í hug hennar.
Allt í einu fann hún að einhver kippti í tösk-
una hennar. Hún leit snöggt við og sá þjófinn
bak við sig. Hann hafði auðvitað elt hana frá
því að hún skildi við Brendu í Maple Grove.
„Sr.autið þér burt! Snautið þér burt undir
eins:“ hrópaði Sonja hrædd og reið. „Annars
kalla ég á lögregluna."
„Haltu kjafti!“ svaraði maðurinn. „Hér er eng-
in lögregla nærri.“ Hann tók fastar um tösk-
una og nú fór Sonja að hugsa um að hún mundi
missa peningana, sem hún átti að lifa af alla
næstu viku, og mánaðar húsaleigu fyrir herberg-
in þrjú, sem hún leigði með Annie. Hún reyndi
að slíta töskuna af manninum en hann ríghélt í
hana.
Sonja vissi ekki sitt rjúkandi ráð. En er hún
var í þann veginn að gefast upp, kom bifreið á
íleygiferð og hár, dökkhærður maður í smoking
kom hlaupandi út. Eitt hnefahögg var nóg til
þess að bófinn lyppaðist niður á götuhellurnar.
„Ég vona að hann hafi ekki fengið ráðrúm til
að gera yður mein, ungfrú.“
Sonja sperrti eyrun er hún heyrði hinn ró-
lega Hálendingaframburð á því sem maðurinn
sagði. Hún varð mállaus af undrun. Maðurinn
sem hafði komið þegar mest lá á, var enginn
annar en MacDonald yfirlæknir. Þegar hann sá
hver hún var hvarf vingjarnlegi svipurinn fljót-
lega af honum, en hrukkur komu í ennið í stað-
inn.
— Ég held. að það séu allar þess-
ar tilraunir þeirra með nýja hog-
ann, sem valda þessari einkennilegu
veðráttu . . .
„Jæja, það voruð þá þér, ungfrú Harrison,“
sagði hann kuldalega. Hvað eruð þér að gera ein
úti á götu um miðja nótt? Þér munuð koma úr
einhverju samkvæminu, get ég hugsað mér.“
„Nei,“ svaraði Sonja fljótt. Hún stokkroðnaði.
„Ég var að taka á móti barni.“
„Einmitt það? Og hvar er þá ljósmóðurtaskan
yðar?“
Sonja beit á vörina. Það mundi vafalaust ekk-
ert stoða þó að hún segði honum að Brenda hefði
tekið við töskunni. MacDonald yfirlæknir mundi
ekki trúa því. Hann skildi þögn hennar sem vott
um að hún væri sek og opnaði dyrnar á bílnum
og sletti hendinni.
„Úr því að ég er hérna verð ég líklega að aka
yður heim, ungfrú Harrison? Á kvenstúdenta-
garðinn."
„Ég á ekki heima þar lengur. Ég hef fengið
mér íbúð.“
„Eruð þér ein í íbúð útaf fyrir yður, ekki eldri
stúlka?“ Munnurinn á MacDonald varð mjór eins
og strik. „Það hefði vafalaust verið öruggara
fyrir yður að vera á stúdentaheimilinu. Þar lær-
ir inaður líka betur að hafa gát á klukkunni.
Hvernig naldið þér að yður gangi með lokapróf-
ið ef þér eruð úti fram á nætur og drekkið og
dansið við unga menn? Setjist þér nú í bílinn.“
Sonju var innanbi'jósts eins og glæpamanni, er
hún settist í vagninn. Hann virti lrana ekki einu
sinni svo mikils að bjóða henni að sitja fram í
hjá sér. Hún sagði honum til vegar og bráðlega
komu þau að húsinu ,sem hún átti heima í. Mac-
Donald steig út og flýtti sér að opna hurðina fyr-
ir henni op; hneigði sig með kurteysissvip, sem
meiri ákæra fólst í en þó hann hefði gefið henni
stranga áminningu.
„Þakka yður fyrir að þér hjálpuðuð mér,“
sagði Sonja kuldalega.
„Ekkert að þakka, ungfrú Harrison,“ svaraði
hann stutt. „Ég mundi hafa gert þetta, hver sem
í hlut hefði átt.“
Tunglið gægðist allt í einu fram úr skýja-
þykkninu, og augu þeirra mættust. Á einhvern
óskiljanlegan hátt varð hún hugfangin af hinu
harða, ískalda augnaráði. Einkennileg tilfinning
greip hana - samband sársauka, reiði og ótta —
og svo eitthvað sem hún gat ekki gert sér grein
fyrir.
Það var ekki hægt að neita því, að Philip Mac-
Donald var glæsilegur maður, hugsaði Sonja með
sér. Á næsta augnabliki var hann kominn inn í
bílinn og ók hurt. Sonja stóð kyrr, höfuðið var
innantómt. Hún var ósegjanlega þreytt. Hún
vai ósegjanlega þreytt. Hún staulaðist upp stig-
ann, háttaði og lagðist þunglamalega upp í rúm-
ið.
„Ó, pabbi,“ hvíslaði hún. „Ég er svo einmana,
pabbi — og ég er svo þreytt. Hvernig á ég að
heyja þetta stríð? Mér er það ofviða, það er of
erfitt. Æ, hvers vegna þurftir þú að fara frá mér,
svo að ég yrði ein eftir og enginn til að verja
mig. Enginn er til að verja mig gegn þessum
hræðiiega manni.“
Sonja svaf vel um. nóttina og vaknaði miklu
hughraustari en hún hafði sofnað kvöldið áður.
Hún sat við opinn gluggann og var að blaða í
minnisgreinum sínum frá fyrirlestrunum, er
hópur af ungu fólki í fáránlegum búningum kom
dansandi og æpandi niður götuna. Hópurinn nam
staðar við hliðið á húsinu sem hún bjó í, og
hringdi bjöllunni.
Nú mundi Sonja að aðal „spítaladagurinn“
var í dag. Allt starfslið spítalanna átti frí nokkra
klukkutíma og fyrirlestrar voru látnir falla nið-
ur. Og svo fór allur söfnuðurinn á stjá og safn-
aði inn peningum handa qiúkrahúsunum.
Ana kamla fór niður og opnaði, og að vörmu
spori kom Max Brentford hlaupandi inn í her-
bergið, og á eftir honum Brenda í mjög stuttu
suðurhafseyjapilsi úr strái. Handleggir og fæt-
ur voru farðaðir brúnir og hún var með svarta
hárkollu á höfðinu.
„Þú kemur með okkur, Sonja?“ kallaði Max
og deplaði til liennar augunum undir blóðug-
um reifum, sem hann hafði um ennið. Hann
átti að sýna mann ,sem hefði orðið fyrir slysi.
„Ég get það sjálfsagt ekki,“ sagði Sonja al-
varleg. „Þú veizt að ég er í sorg ennþá. Það eru
aðeins þrjár vikur síðan hann pabbi minn dó.“
Max varð vandræðalegur. ,Æ, já, auðvitað. Ég