Fálkinn - 27.11.1959, Blaðsíða 6
FALKINN
JÓLAVIÐBÚNAÐUR í BODEN.
í hinu vistlega gistihúsi Central
Hotel eru húsráðendurnir að leggja
síðustu hönd á jólaundirbúninginn.
Þarna eru engir gestir aðrir en
ungi Norðmaðurinn í nr. 7. Hús-
móðirin, frú Edlund, kennir í
brjósti um þennan laglega pilt, sem
á að verða einn síns liðs þarna á
jólunum. Hún nefnir við manninn
sinn, að þau gætu boðið honum að
borða jólamatinn með sér. Þeim
kemur saman um að grennslast eft-
ir því fyrst hvenær hann ætli að
fara, og hringja upp í herbergið.
Klukkan er 16.
— Afsakið þér, hr. Johannessen,
má senda upp og láta taka til hjá
yður hvað líður?
— Það er engin þörf á því, frú,
því að ég fer kringum kl. átta í
kvöld. Vilduð þér senda mér te og
nokkur stykki af smurðu brauði?
— Já, en . . . Það smellur í tæk-
inu, sambandinu er slitið.
— Ég botna ekkert í þessum
unga manni. Þetta er þriðja skipt-
ið, sem hann biður um te og smurt
brauð, segir frú Edlund.
Klukkan 18.20 kemur gesturinn
út úr nr. 7. Hann er með ílangan
böggul undir hendinni og segir við
frú Edlund að hann þurfi að fara
á járnbrautarstöðina. Edlund lítur
inn í herbergið, þegar hann er far-
inn, Á óumbúnu rúminu liggu)’r
handtaska og mikið af samanvöðl-
uðum blöðum í pappírskörfunni. —
Edlund fer niður og er hinn róleg-
asti út af gestinum.
Kl. 18.23 sér Bo Lindman mjólk-
urfræðingur ungan mann fá leigu-
bíl Karl-Gustafs Strandin í Kongs-
götunni. Ungi maðurinn er í svört-
um vetrarfrakka og með langan
böggul undir hendinni. Bíllinn ek-
ur í áttina til Vittjarvi. Kl. 18.40
sér maður, sem er á leið í bíl frá
Vittijarvi til Boden, bíl Strandins.
Hann stendur kyrr á vegarbrún-
inni. Þegar sami maðurinn ekur til
baka er billinn horfinn. Kl. 18.41
sér fólk í húsi einu bílinn aka inn
á hliðarveginn til Ágardan. — Kl.
18.45 gengur fjórtán ára drengur
framhjá bílnum. Hann reynir að
gægjast inn, en séí- ekkert gegnum
hrimaða rúðuna. Kl. 18.48 ekur
símaviðgerðarmaður um Ágárdan-
veginn, Axel Thuman að nafni, en
verður að nema staðar, því að hann
kemst ekki framhjá bíl Strandins.
Hann blæs nokkrum sinnum. Ekk-
ert svar. Þá fer hann út og að bíln-
um og opnar hann. Lík Strandins
dettur út úr dyrunum, beint í fang-
ið á honum. Símamaðurinn gerir
lögreglunni aðvart og það kemur á
daginn, að Strandin hefur verið
skotinn í hnakkann og auk þess
orðið fyrir fjórum hörðum högg-
um í höfuðið. Og peningar hans eru
horfnir. Það tekst ekki að koma
bílnum af stað — kveikjan reynist
vera biluð.
Kl. 20.00 yfirgefur Erik Jóhann-
éssen herbergi sitt á Central Hotel
og biður um reikninginn sinn. Ein-
kennilegt að ég skyldi ekki taka
eftir honum, þegar hann kom inn,
hugsar Edlund gestgjafi með sér.
En upphátt segir hann: — Þetta
verða 22.40, þökk fyrir. Johannes-
sen borgar. Hann virðist mjög ró-
legur, en talsvert alvarlegur. Hann
lítur einu sinni enn á ferðaáætlun-
ina, óskar gestgjafanum gleðilegra
jóla og fer. Kl. 20.10 sést ungi mað-
urinn fyrir utan Central Hotel. Svo
hverfur hann.
En nú er leitin byrjuð að bíl-
stjóramorðingjanum og allir
spyrja: Hvert fór hann? Fjórar lest-
ir fóru frá brautarstöðinni í Boden
skömmu eftir klukkan 20: Austur
til Luleá kl. 20.25, til Haparanda
kl. 20.30, til Kiruna kl. 20.35 og
suður til Alvsby kl. 20.35.
„HÉÐAN í FRÁ ER EG BÓFI“.
Sporin, sem rakin urðu eftir
hann og upplýsingarnar, sem lög-
reglunni bárust, bentu helzt til
þess, að maðurinn hefði farið í lest-
inni til Haparanda,landamærastöðv-
arinnar við Finnland. Á jóladaginn
lét Jerker Andersson, eigandi Grand
Hotel, sem Stig Karon hafði fyrst
gist á, lögregluna vita, að þar hefði
verið peningalaus Norðmaður,
Gunnar Solberg. Nú var rithönd
hans borin saman við rithönd Eriks
Johannessen hjá Edlund á Centr'al
Hotel. Rithöndin var sú sama á
báðum stöðunum, og sömuleiðis
sami fæðingardagur og staða. Svo
mundi Edlund eftir, að hann hefði
séð bréfatætlur í pappírskörfunni
á nr. 7, eftir Erik Johannessen.
lifa heiðarlegu lífi. Héðan í frá er
ég bófi.“ Á öðrum miða, sem tókst
að raða saman, var eins konar
ferðaáætlun: Leigubíll Boden Ágár-
dan. 2. borgaði gistihúsreikning, 3.
Boden Álvsby. 4. Álvsby-Arvids-
jaur.
Sennilega hefur það verið áform
Stigs að aka bíl Strandins til Ar-
vidsjau, en það farið út um þúfur
því að kveikjan var biluð.
HÚSFREYJAN Á JÁRN-
BRAUTARHÓTELINU
í Haparanda, frú S. Galenius,
hlustaði á síðustu útvarpsfréttirnar
kl. 23.00 á aðfangadagskvöld. Hún
heyrði sagt frá hinu andstyggilega
morði í Boden og hlustaði á lýsingu
þulsins af Norðmanninum, sem
grunaður var. Þegar lestin frá Bo-
den kom inn á stöðina kl. 23.39, fór
hún út og athugaði farþegana, sem
fóru úr lestinni. Þeir voru aðeins
þrír. Meðal þeirra ungur piltur með
handtösku. En hún var ekki merkt
SAS, eins og sagt hafði verið í út-
varpinu, og henni fannst lýsingin á
manninum ekki eiga við heldur.
Hún sagði hlægjandi við stöðvar-
þjóninn: ,,Það er áreiðanlega eng-
HARMSAGA
2. G R E I N
Eftir margra tíma tilraunir tókst að
raða þessum snifsum saman, og
reyndist þetta vera upphaf að bréfi
til stúlku í Kaupmannahöfn. Stig
var að kveðja stúlkuna sína og seg-
ir meðal annars: „Ég hef fyrirgert
öllum möguleikum mínum á því að
Karl Gustaf-Strandin, leigubílstjór-
inn, sem Stig Karon myrti til fjár
á aðfangadagskvöldið.
inn morðingi þetta, heldur allra
laglegasti maður.“
Ungi maðurinn hafði lagt af stað
frá stöðinni, en kom aftur eftir dá-
litla stund og innritaði sig í gesta-
bókina hjá frú Galenius sem Egil
Busch, frá Færeyjum. Þetta virtist
einstaklega trúverðugur og mynd-
arlegur piltur. Hann fór hinn róleg-
asti upp í herbergið sitt og læsti að
sér.
Jólamorguninn færir frú Galeni-
us Agli Busch kaffi og kleinur. —
Gistihúsið er í sjálfri járnbrautar-
stöðinni og eftir morgunverð fer
Egil Bucsh niður í farmiðasöluna
og kaupir sér miða til Kemi í Finn-
landi eftir að hafa spurzt fyrir um
hvort hann þurfi vegabréf til að
komast þangað. Nei, vegabréfa-
skyldan er afnumin. Kl. 13.15 kem-
ur Egil Bucsh til Kemi og þar týn-
ir hann buddunni sinni. Hann kem-
ur hvað eftir annað í farmiðasöl-
una til að spyrja, hvort hún muni
hafa fundizt og er alltaf jafn stillt-
ur og rólegur. Loks finnst buddan
og Egil þakkar fyrir og spyr um,
hvar apótekið sé. Hann fer þang-
að og kaupir hóstadropa.
SUÐUR í FINNLAND.
Kl. 23.30 kemur myndarlegur,
ungur maður inn í gistihús í Gamla
Karleby — Kokkola — og skrifar
sig þar sem gest undir nafninu
Bertil Paulsen, skrifstofumaður frá
Osló. Hann er alls ekki órólegur
eða fumandi, nokkuð alvarlegur en
afar kurteis. Hann vekur sérstaka
athygli. Daginn eftir borgar hann
reikninginn sinn undir kvöld og
segist ætla með lestinni til Tam-
pere — Tammerfors. Sama mann-
inum skýtur upp á Hotel Emaus í
Tampere 27. desember, og nú heitir
hann Bo Lindström, stúdent, á
heima í Malmö. Þvottakonan tekur
eftir, að mikið af meðalaglösum er
í herberginu hans. Hann virðist
vera mikið kvefaður. Á skrifborð-
inu liggja pappírsblöð og uppdrætt-
ir. Hann fær kálfakótellettu og
Harch
eggjaköku í miðdegisverð, og borð-
ar í herberginu sínu. Klukkan 19.00
er símað í gistihúsið frá lögreglu-
stöðinni. Lögreglan vill vita, hvort
þar búi Dani, Egil Busch að nafni,
en fær það svar, að þar séu ekki
aðrir útlendingar en Svíi, sem heiti
Bo Lindström. Ármanninum í gisti-
húsinu finnst lýsingin koma heim
við Bo Lindström, en hugsar ekki
meira um það. Þessi Lindström er
svo einstaklega prúður piltur ...
Klukkan 13.10 laugardag 28. des-
ember kemur Lindström niður með
töskuna sína í hendinni. Hann er
ekkert að flýta sér, því að hann
hjálpar þvottakonunni til að bera
dótið hennar inn í lyftuna. Hann
borgar með 5000 marka seðli og
þakkar brosandi fyrir sig. Kl. 15.40
kemur ungur maður í svörtum vetr-
arfrakka inn í verzlun eina og spyr
um leiðina á járnbrautarstöðina, og
kl. 16.00 er hann við farmiðasöluna
og kaupir miða til Helsinki. Hann
talar lengi við Nikkanen afgreiðslu-
mann og stöðvarstjórann, Öhman.
Þetta er lítil brautarstöð, sem heitir
Vehmainen og er fyrir utan Tamp-
ere, og þar þarf enginn að flýta sér.
Nikkanen býður manninum heim
til sín upp á kaffi, og nú heitir
hann Andersson og er frá Malmö.
Þeir skiljast sem beztu vinir og
Andersson fer með lestinni kl.
17.32. Fyrsta viðkoma er í Tampere
og Þar á „Andersson“ að skipta um
lest.