Fálkinn - 27.11.1959, Side 8

8
FÁLKINN
Þessi laugardagsmorgunn var svo
hressandi og lokkandi, að Rut afréð
að láta húsverkin bíða, og fara út
að ganga með Jet, svarta Labrador-
hundinum sínum, til að fagna vor-
inu. Það var dásamleg tilfinning að
loka hurðinni eftir sér og labba
niður veginn í glaða sólskini, með
Jet dansandi á undan sér. Hún yrði
að sinn-a innanhússverkunum, þeg-
ar hún kæmi heim, en fyrst vildi
hún njóta morgunsólarinnar og
hreina loftsins.
Stundum kom það fyrir — eink-
um þegar veðrið var svona fallegt
— að Rut, þessari ráðdeildarsömu
og iðnu konu, varð hugsað til lið-
inna daga og gamalla endurminn-
inga. Hugur hennar hvarflaði oft tíu
ár aftur í tímann. . . . Og það gerði
hann líka í dag. Henni varð hugsað
til ákveðins sumars, — þegar hún
var ung, tvítug stúlka og hún var
í sumarleyfi með nokkrum kunn-
ingjum sínum í gistihúsi uppi á
fjöllum. Þá var hún sæl, kát og
síkvikandi, eins og æskan oft er.
Þau höfðu leigt sér bát og róið
út á vatnið. Þetta var um mitt sum-
ar og vatnið var spegilslétt undir
dimmbláum kvöldhimninum. Lín-
urnar í fjallahringnum komu skýrt
fram við sjóndeildarhringinn og
grænir ásarnir spegluðust í vatninu.
Umhverfið var svo fagurt að
þau urðu hljóð af aðdáun, en loks
fór einn piltanna að syngja:
Róðu bátnum varlega, því þarna
er straumur,
og mundu, að lífið er aðeins
draumur.
Sá sem reri leit upp og tók undir.
Svo heyrði Rut skæra sópranrödd
Jill systur sinnar. Þetta var ein
þeirra stunda, sem Rut gat aldrei
gleymt. Oft varð henni hugsað til
þess, að sú stund hafði valdið tíma-
mótum í lífi hennar.
Nú gat hún brosað að hinum á-
köfu tilfinningum, sem höfðu ólgað
í sál hinnar tvítugu stúlku, er hún
sat í bátnum og hlustaði á sönginn.
Báðir ungu mennirnir voru ást-
fangnir af henni, — þeir voru beztu
vinir, en svo ólíkir sem hugsazt
gat. Hún átti erfitt, því að hún var
trúlofuð öðrum þeirra, — trúlofuð
Alan — og hún var ekki viss um
hvort það væri ekki Terry, sem hún
elskaði.
Þau sungu ennþá. Alan leit við
og brosti til hennar um leið og
hann greip hönd hennar og þrýsti
hana. Róðu bátnum varlega, því
þarna er straumur, söng hann, og
Rut leit undan til þess að leyna æs-
ingunni, sem var í augum hennar.
Hana langaði til að standa upp og
hrópa: — En ég vil ekki róa var-
lega! Ég er ung og hraust og hef
ekki séð neitt af lífinu ennþá! Ég
vil fara út í lönd og upplifa ævin-
týri! Mér leiðist, að vera grafin lif-
andi uppi í sveit. Mig langar ekkert
til að verða bóndakona!
Það var í fyrsta sinn sem hún
hafði játað þetta fyrir sér, og hún
leit snöggt til Alans til að sjá hvort
hann hefði getað lesið hugsanir
hennar. En hann brosti bara vin-
gjarnlega og viðfeldna brosinu sínu
og bauð súkkulaði úr öskju, sem
hann hafði keypt í ferðinni.
Alan var hugulsamur og nærgæt-
inn. Lífið með honum mundi verða
líkt því að róa varlega mót straumi.
Hann var ósvikinn sonur moldar-
innar, maður sem elskaði skepnur
og allt, sem lifði og gréri á litla bæn-
um hans, sem var skammt fyrir
utan bæinn, sem Rut átti heima í.
Þau höfðu verið trúlofuð eitt ár —
og hlotið blessun allra. Þegar liði á
haustið, mundi Rut flytjast af heim-
ili móður sinnar og verða húsmóðir
á býli Alans. Þar mundi lífið ganga
rólega og skipulega — ár eftir ár.
Hún sá það glöggt í huganum, og
hver taug í henni var 1 uppnámi
og æpti mótmæli.
— Nú var nóg komið af þessu
lagi. Við skulum syngja eitthvað
skemmtilegra. Terry hvíld sig á ár-
inni. Það glitraði á hárið á honum
í kveldsólinni. Hann fór að kyrja
nýtt lag og leit um leið laumulega
til Rutar og brosti, og þá fór hjarta
hennar að slá hraðar, eins og alltaf
þegar Terry talaði við hana eða
snerti hana. Hún starði töfruð á
hann, og fann að það var eitthvað
við hann, sem dró hana að sér, hvort
henni líkaði betur eða verr. Terry
var allt það, sem hana hafði dreymt
um, en ekki fengið skýringu á fyrr
en hún kynntist honum. Hún hafði
hlustað eins og fjötruð í læðing á
öll hin glæsilegu áform, sem hann
hafði gert um framtíð sína — áform,
sem hún vissi að hún gæti notið
með honum, ef hún vildi.
Sama kvöldið faðmaði Terry hana
að sér á svölunum við gistihvnð.
Hann kyssti hana, og Rut vissi að
henni þýddi ekki að spyrna á móti.
Hún endurgalt kossana af öllu
hjarta.
— Elskan mín, hvíslaði hann. —
Þú elskar ekki Alan, og þú veizt
það sjálf. Þetta er allt misskilning-
ur, — það er ég sem þú elskar, —
er það ekki?
Loksins varð hún að meðganga
það. — En hvað á ég að gera? Ég
ELIZABETH HARDING:
verð að koma heiðarlega fram við
Alan . . .
— Við verðum að segja honum
það, sagði Terry einbeittur. — Hann
skilur það áreiðanlega. Hann er
bezti maður. Mig langar ekki til
að gera honum mein, en við höf-
um ekki orðið ástfangin hvort af
öðru af ásettu ráði, — það kom af
sjálfu sér.
Þetta var alveg satt, hugsaði hún
með sér, og sú tilhugsun huggaði
hana. Tilhugsunin um hve harða
baráttu hún hafði háð gegn tilfinn-
ingum sínum til Terry, gaf henni
þor til að fara til Alas hálftíma
seinna og biðja hann um að mega
rjúfa trúlofunarheitið. Þetta var
ekki létt, en Alan tók því prúð-
mannlega. Hann virtist jafnvel ekki
verða neitt hissa, en Rut vissi, að
honum leið illa, og hún reyndi að
skýra fyrir honum tilfinningarnar
sem Terry hafði vakið hjá henni.
— Alan, upp á síðkastið hefur mér
fundizt ég vera að kafna í þessari
ró og værð í sveitinni! Það er eitt-
hvað í mér, sem þráir að komast
út í veröldina, — þráir að lifa með-
an ég er ung! Og alveg eins er á-
statt um Terry. Við tölum sama
hjartans mál, óskum okkur þess
sama og höfum sama markmið í
lífinu.
Alan tók stillilega fram í: — Þú
skalt ekki æðrast. Ég skil, hvernig
þér er innanbrjósts. Ég skil líka,
að þú mundir aldrei verða ham-
ingjusöm sem sveitakona.
Daginn eftir var sumarleyfinu
lokið og Rut fór heim til sín. Hún
var sæl og hrygg um leið. Fór að
brjóta heilann um hvað Alan mundi
nú taka fyrir, er hann fengi ekki
konu til að stjórna búinu. En hún
þurfti ekki að velta því fyrir sér
lengi. Undir eins og trúlofun Rut
og Terry varð heyrin kunn seldi
Alan jörðina sína og að svo búnu
fór hann til Ástralíu. Þau höfðu
ekkert af honum frétt öll þessi tíu
ár. Það var líkast sem hann væri
horfinn úr tilveru þeirra fyrir fullt
og allt.
Hér nam hugarrás hennar staðar.
Hún tók eftir að hún hafði gengið
í hring og var komin nærri því
heim aftur. Hún var rétt við veg-
inn, sem lá upp að Víðigerði, og
hún grillti toppinn á reykháfnum
yfir trjátoppana. Til hægri og vinstri
voru akrar — akrar, sem lágu undir
jörðina.
Hún nam staðar við hliðið og
horfði á auglýsinguna, sem skýrði
frá því að Víðigerði væri til sölu
með öllu tilheyrandi — útihúsum,
— Skýringin er ofur einföld, Rut. Við Dick höfum unnið saman í mörg ár.
LÖNG ÁR