Fálkinn - 27.11.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
búvélum, húsgögnum og allri áhöfn.
Hún mundi, að Alan hafði dáðst að
þessum stað, og að hann hafði
dreymt um að eignast hann ein-
hverntíma. Hún las í auglýsingunni
að hægt væri að skoða húsin í dag
og að uppboðið færi fram á morg-
un. Slæðingur af fólki var á leið-
inni upp að húsinu.
Hvers vegna gat hún ekki labbað
þarna upp eftir og litið á eignina,
hugsaði hún með sér. Hún hafði oft
komið í heimsókn á þennan stað,
en nú mundi hún aldrei koma þang-
að aftur, er eignin kæmist á nýj-
ar hendur.
Hún fór með hundinn heim og
fór svo til baka upp að Víðigerði.
Hún gekk herbergi úr herbergi. í
borðstofunni staðnæmdist hún við
gluggann og horfði yfir heimreið-
ina. Gljáandi, grár bíll var að aka
upp að húsinu og staðnæmdist rétt
fyrir neðan gluggann, sem hún stóð
við. Rut varð máttlaus af undrun
er hún sá hver steig út úr bílnum.
Hún flýtti sér að fela sig fyrir inn-
an gluggatjaldið.
Alan ■—■ eftir öll þessi ár! Hún
hefði þekkt hann aftur, hvar sem
hún hefði séð hann. Hún teygði
sig til þess að sjá hinn háa, þrek-
vaxna mann betur, og þetta sólbak-
aða, brosandi andlit . . . Já, hann
brosti, en ekki til hennar. Hann
brosti til fallegu, ljóshærðu stúlk-
unnar, sem stóð við hliðina á hon-
um. Þau skoðuðu húsið með miklum
áhuga og virtust áköf og hrifin, er
þau sneru sér hvort að öðru og fóru
að tala saman. — Ósjálfrátt stakk
stúlkan hendinni í handarkrikann
á Alan og togaði hann með sér að
dyrunum. Þau voru síhlæjandi og
masandi.
Rut leit vandræðalega kringum
sig, til að athuga hvar hún gæti
skotizt burt. Hún vildi fyrir hvern
mun ekki hitta þau. Hún vildi ekki
verða á vegi þessa nýja, ríka og
örugga Alans, og alls ekki kynnast
þessari laglegu vinkonu hans — eða
kannske var hún konan hans? Þau
voru eins og nýgift hjón í leit að
heimili og hlökkuðu til . . .
Rut gekk hratt til dyra en þá varð
fyrir henni stór hópur, sem var á
leið inn, og hún komst ekki framhjá
honum. Þegar hún heyrði rödd Al-
ans, leit hún við og lét sem hún
væri að horfa á forna skápinn, sem
þar stóð. En upp úr skvaldrinu í
fólkinu heyrði hún ungu stúlkuna
segja með bjartri og skýrri rödd:
— Líttu á þessa stofu, Alan. Er hún
ekki falleg?
Alan hló ánægjulega. — Að því
er húsið snertir þá verður þú að
ráða — aðalatriðið er, hvernig þér
lízt á það. En ég ætla að líta á jarð-
næðið. Mér er nær að halda, að jörð-
in hafi ekki gengið úr sér síðustu
tíu árin.
Þau komu nær Rut. Hún sá fram
á að sér væri ekki fært að fara í
felur, úr því sem komið var. Hún
sagði við sjálfa sig, að hún mætti
ekki haga sér eins og kjáni, og
sneri sér snöggt við, svo að hún
stóð andspænis Alan.
— Rut! Hann varð forviða og
glaður. Tók í hönd hennar og hristi
hana og brosti út undir eyru. —
Rut! En hvað ég var heppinn að
hitta þig! Ég hafði ekki hugmynd
um, að þú ættir enn heima á þess-
um slóðum . . .
Eitt augnablik var eins og allt fólk-
ið kringum þau hyrfi og þau horfðu
fast í augun hvort á öðru og
gleymdu bæði stund og stað. Svo
mundu þau hvar þau voru stödd.
Rut dró að sér höndina, og Alan
sneri sér að ungu stúlkunni, sem
var með honum.
— Joy, þetta er gömul og góð
vinkona mín, Rut Trentham. Rut
— Joy Varney . . .
Þau voru þá ekki gift — ennþá.
Fallega stúlkan ljóshærða brosti til
Rut og renndi augunum um stofuna
um leið.
-— Þið megið ekki láta mig tefja
ykkur, sagði Rut og ætlaði að draga
sig í hlé. Alan leit á þær á víxl
og sagði, hálfvandræðalega: — Það
er svo margt, sem mig langar til
að segja við þig, en ég veit ekki
hvar ég á að byrja. Rut! Hvernig
líður þeim, öllum hinum, eftir öll
þessi ár? Þú munt ekki eiga heima
hérna í bænum ennþá?
— Jú, það geri ég, svaraði hún.
■—- Ertu alkominn heim, Alan?
— Já, nú er ég alkominn . . .
Joy Varney studdi létt á hand-
legginn á honum. Stór dementur
glitraði á fingri hennar. Hún sagði,
hálf-afsakandi: — Ég er ekki að
reka eftir þér, Alan, en hérna er
svo margt, sem mig langar til að
skoða, og við verðum að athuga það
allt eins rækilega og unnt er . . .
Hún brosti við Rut. — Þér skiljið
mig vafalaust.
— Já, vitanlega, sagði Rut. —^
Vertu sæll, Alan. Og til hamingju.
■— En ég hef ekkert getað talað
við þig, sagði hann. — Þú hefur
ekkert getað sagt mér. Hvernig líð-
ur — Terry?
Rut leit rólega á hann og sagði
hægt: — Terry . . . líður bara
vel . . .
Stuttri stundu síðar gekk hún nið-
ur veginn, og henni var margt í
hug. Það lá við að hún gengi fram
hjá frú Brown — verstu skrafskjóðu
bæjarins — án þess að taka eftir
henni, en frú Brown gekk í veginn
fyrir hana og spurði: — Hvar hafið
þér verið? Voruð þér kannske að
skoða eignina þarna? Ég er að fara
þangað líka. Ekki svo að skilja, að
ég ætli að kaupa neitt, en það getur
verið gaman að skoða skranið fyrir
því. Er eiginlega nokkuð að sjá
þarna?
Jú, hugsaði Rut með sér. — Alan!
Forvitnu augun í þér munu rang-
hvolfast í tóptunum þegar þú sérð
hann! Það verður komið út um all-
an bæ eftir klukkutíma.
Litla húsið virtist tómlegt og
hljótt, þegar Rut opnaði það. —
Hljótt — tómlegra en nokkurntíma
áður. Hún settist í uppáhaldsstólinn
sinn og hundurinn kom og lagði
hausinn í keltuna á henni. Hún
klappaði honum en barðist við grát-
inn. Eftir dálitla stund gafst hún
upp við það og nú runnu tárin nið-
ur kinnarnar.
Nú skildist henni loks til fulls,
hve innantóm þessi tíu ár höfðu
verið. Nú vissi hún hvers hún hafði
saknað og hve miklu hún hafði
fleygt frá sér. Hve oft hafði hún
ekki hugsað um, hvort hún mundi
nokkurntíma sjá Alan aftur! Og nú
var hann kominn. Hann var kominn
aftur, og eitt stutt augnablik höfðu
þau verið í námunda hvort við ann-
að. En það var of seint. Hann ætl-
aði að giftast fallegu, ljóshærðu
stúlkunni, og þau mundu kaupa
Víðigerðið. Rut mundi sjá honum
bregða fyrir við og við, er hann
brunaði framhjá í gráa bílnum sín-
um með konunni sinni. Þau mundu
verða sæl, og þau mundu eignast
falleg börn — dökkhærðan dreng,
sem líktist Alan, og litla stúlku með
ljóst, hrokkið hár.
Hugórarnir fóru með Rut í gönur.
Hún tók báðum höndum fyrir and-
litið og grét sáran.
Hún rankaði við sér, er hún
heyrði hundinn urra. Hann stóð við
dyrnar, og einhver var að berja —
hart og með ákefð. Rut stóð upp
og fór að leita sér að vasaklút. En
henni gafst ekki tími til að leyna
ummerkjunum eftir tárin —- dyrn-
ar opnuðust og einhver kom inn —
Alan!
Hún sneri sér undan í ofboði, en
hann gekk til hennar og tók í hönd
hennar og sagði: — Rut, líttu á
mig — ég veit alla söguna — frú
Brown kom upp í húsið, og hún
sagði mér allt . . .
Rut brosti. — Já, það var líkt
henni. Nú veiztu þá . . .
— Að þú giftist ekki Terry; sagði
Alan. Hann hélt fast um hendurnar
á henni. — Og þú sagðir mér það
ekki! Öll þessi ár hef ég hugsað
mér þig sem konu Terrys — sem
móður barna hans. Einhver skrifaði
mér og sagði mér frá giftingunni.
Nú sérðu, hvernig missagnirnar geta
komizt á kreik.
— Já, það var auðvelt að mis-
skilja það, sagði Rut. -— Því að
Terry giftist Jill systur minni.
— Hverig atvikaðist það? spurði
Alan lágt. Eða vilt þú helzt ekki
tala um það?
'Hún brosti. -— Mér er sama þó
ég tali um það núna. Það er svo
langt síðan það gerðist og ég hef
þroskazt síðan, skilurðu. Mér fannst
sárt, þegar Terry hætti að elska
mig, — Það gerðist jafn fljótlega
og hann varð ástfanginn af mér.
Og þá var það Jill, sem hann vildi
ná í.
Hún leit niður á hendurnar, sem
héldu enn um hendur hennar, og
Framh. á 14. síðu.
LEÓPARÐINN VER STAÐINN.
Sirkusfólk í London hélt fyrir
nokkru samkvæmi í einum gilda-
skálanum þar, og höfðu sumir
með sér dýrin, sem þeir sýna
á leiksviðinu. En leóparðanum
var ekki hleypt inn. Eigandinn
átti ekki annars úrkostar en að
binda hann við staur með aug-
lýsingu á: „Bílstæði bönnuð!“ Og
það má telja víst, að enginn hafi
dirfzt að leggja bíl sínum þarna
meðan leóparðinn var bundinn.
* Skrítlur
— Heyrið þér, þjónn, er þetta
hálfu kjúklingur?
— Já, það á það að vera.
-—• Viljið þér ekki láta mig fá
hinn helminginn af honum í stað-
inn?
-K
— Jœja, ég rœS ySur þá sem
„konung vasaþjófanna“. Og skilið
mér svo giftingarhringnum mínum,
tönnunum úr mér, sokkaböndunum
og úrinu!
— Nú, það er þá ekkert númer á
þessari mynd?
*
Hann hafði verið heyrnarlaus að
kalla í mörg herrans ár, þegar hann
keypti sér nýtízku heyrnartól. Það
var svo lítið, að það sást ekki fyrir
hárunum kringum eyrun á honum.
Eftir nokkrar vikur kom hann aft-
ur til verzlunarinnar, sem selt hafði
tækið, og var hinn ánægðasti.
— Fólkið yðar er líklega hrifið
af því að þér hafið fengið heyrnina
aftur, sagði kaupmaðurinn.
— Ég hef alls ekki látið fólkið
vita af því, að ég heyri hvað það
segir. En síðan ég fékk tólið, hef ég
breytt erfðaskránni minni þrisvar
sinnum.
*
— Hvað kom til þess að þú giftist
henni mömmu, pabbi?
— Sjáum til. Þú ert farínn að
furða þig á því, þó þú sért ekki stór„