Fálkinn - 27.11.1959, Page 12
12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA
Htfehkatarihh
*
*
Þegar Sonja kom heim lil sín sat Brenda þar
og beið eftir henni. Hún var komin úr suður-
hafseyjabúningnum i venjuleg föt og sat nú og
teygði úr sér í hægindastólnum.
„Þvílíkur dagur!“ andvarpaði hún. „Tveir af
strákunum vildu fá mig með sér til að dansa,
en lappirnar neituðu. Ég hef gengið að minnsta
kosti þingmannaleið í dag. Baukurinn minn er
hér um bil fullur. Ég er viss um að það eru ein
fjögur pund í honum.“
„Það var ágætt, Brenda,“ sagði Sonja og hengdi
kápuna hennar.
„Hvað gengur að þér, Sonja? Mér sýnist þú
vera svo æst. Hefur yfirlæknirinn nú verið að
angra þig, rétt einu sinni?“
Sonja hristi höiuðið. Hún vildi fyrir alla muni
ekki segja Brendu frá brekum Max. Brenda gat
aldrei þagað yfir neinu, og sagan mundi ekki
verða hálftíma að berast um sjúkrahúsið, ef húrí
frétti hana.
„Nei, ég er bara hálfþreytt,“ svaraði hún.
„Viltu ekki doka við og borða hjá mér, Bren?
Og svo held ég að ég hátti á eftir.“
„Jú, þakka þér kærlega fyrir, það vil ég,“ sagði
Brenda. „Hún Annie býr til svo einstaklega góð-
an mat. Það er ekki nærri eins gott, sem við fá-
um heima.“
Þegar Brenda var farin fór Sonja beint í rúm-
ið, en hún var svo ofþreytt og óróleg að langur
tími leið þangað til hún sofnaði. Þó hún hefði
sagt sér hvað eftir annað, að skoðanir MacDon-
alds á henni skiptu engu máli, hélt fyrirlitning-
arsvipurinn á honum áfram að dansa fyrir aug-
unum á henni alla nóttina. Nú hef ég fengið nýj-
an nagla í líkkistuna mína, hugsaði hún með
sér angurvær. Það er líkast og forlögin hafi gert
þennan mann út til að gera mér lífið sem óbæri-
legast.
Þegar Sonja sat yfir morgunmatnum kom Max
inn eins og eldibrandur, með rauðar rósir í vendi.
Andlitið var mjög fölt og augun blóðhlaupin.
„Æ, Sonja! Geturðu fyrirgefið mér að ég hag-
aði mér svona? Þegar ég vaknaði í morgun í litla
herberginu á spítalanum, með Evelyn O’Hara
bograndi yfir mér, mundi ég ekki eftir neir.u.
Skelfing varstu nærgætin, að koma mér undan.
Hún sagði að enginn hefði séð mig.
„Það var aðeins einn sem sá þig — MacDon-
ald yfirlæknir.“
„Hvert í heitasta!“ sagði hann. „Þá rekur hann
mig auðvitað af spítalanum, fyrir að láta sjá mig
þar í svona ástandi.“
„Æ-nei, hann gerir varla neitt veður útaf því.
Hann sá ekki hvernig þú varst,“ sagði Sonja með
beiskjubrosi á vörunum. „Hann hélt — að við
værum saman í ástarævintýri.“
FÖgnuðurinn ljómaði á andlitinu á Max. „Ertu
viss um það? Mikil hundaheppni!“ sagði hann.
„Það var lítil heppni fyrir mig,“ svaraði Sonja
alvarleg. „Það er alls ekki skemmtilegt fyrir mig
að yfirlæknirinn haldi að ég sé í ástarævintýr-
um með stúdentunum í spítalagöngunum.“
„Elskan mín, hvað heldurðu að það geri til?
Allir vita að ég ætla að giftast þér. Það er eng-
inn blettur á þér, þó að þú sjáist í faðmlögum
við mig.“
Sonja horfði á ungæðislegt andlitið og hafði
ekki geð í sér til að andmæla honum. Það mátti
finna honum margt til foráttu og hann hafði van-
ist of miklu eftirlæti hgá hinum ríka föður sín-
um, en það voru ekki svik né flærð til í honum.
„Æ,segðu að þú hafir fyrirgefið mér, Sonja,“
sagði hann biðjandi og tók um úlfnliðinn á henni.
„Ég kom með rósir til þess að afplána afbrot
mitt.“
„Jæja, Max,“ sagði Sonja glaðlega, „við gleym-
um því þá. En nú verð ég að fara. Ég ætla að
líta inn til Jael Higgins, litlu sigaunatelpunnar,
manstu. Henni leið alls ekki vel í gær.“
Þegar Philip MacDonald gekk heim kvöldið
eftir sjúkrahússdag læknastúdentanna, var hann
frekar hryggur en reiður. Atvikið sem hann
hafði séð í sjúkrahúsganginum styrkti hann í
þeirri trú að það væri rangt að hafa samskóla
fyrir karla og konur. Það þýddi ekki að loka
augunum fyrir því, að lífið var svona eins og
það var. Þegar ungir menn og konur starfa sam-
an ár eftir ár, getur ekki hjá því farið að veik-
geðja fólk standist ekki ástarþrána — og þá er
fjandinn laus.
Ekkert tefur jafn mikið fyrir ungum lækna-
stúdent, sem er að menntast, eins og það að
verða ástfanginn. Ef ungur læknir á að eignast
nokkra framtíð í starfi sínu, verður hann að út-
rýma öllum hugsunum um kvenfólk, þangað til
hann hefur komið fyrir sig fótunum sem læknir.
Hvert skipti sem bifreið Philips MacDonalds
staðnæmdist fyrir utan stórhýsið í Harley Street
fór metnaðartilfinning um hinn unga lækni.
Það hafði verið löng leið að þessu húsi, frá því
að hann var fátækur smali uppi í Hálöndum,
en hann hafði stigið hvert spor á þeirri leið
einn, án hjálpar eða stuðnings úr nokkurri átt.
Eina raun hans var sú, að faðir hans skyldi ekki
lifa nógu lengi til að sjá hve mikill maður var
orðinn úr honum. En ein manneskja lifði enn,
sem gat notið ávaxtanna af striti hans, mann-
eskja sem hann gat aldrei lagt of mikið á sig fyr-
ir. Það var móðir MacDonalds læknis. Meðan
hún lifði skyldi engin önnur kona fá rúm í
hjarta hins fræga skurðlæknis.
MacDonald stakk lyklinum í skráargatið og
gekk inn í húsið með ánægjubros á vörunum.
„Hérna er ég, mamma,“ kallaði hann. „Hvar
ertu?“
„Frúin er í eldhúsinu,“ sagði þjónninn og tók
við yfirhöfn læknisins.
„í eldhúsinu, Rogers?“
Rogers ræskti sig áður en hann svaraði. „Já,
sir. Hún er að baka — hm — bollur — held ég.“
— Alma, vissir þú að Olsenshjónin
hérna við hliðina á okkur, eru farin
í ferðalag?
MacDonald hnyklaði brúnirnar og flýtti sér
í eldhúsið, sem var í kjallaranum. Eina skýið á
himni hans var það, að móðir hans hafði svo
mikla ánægju af að vera í eldhúsinu. Það stóð
á sama hve margt vinnufólk hann hafði — hún
hélt áfram að búa til matinn og vinna innan-
hússverkin, alveg eins og hún ætti enn heima í
kotinu sínu uppi í Hálöndum. Jú, stóð hún ekki
þarna við eldhúsborðið með mél í hvítu hárinu
og bláköflótta svuntu.
„Ertu þarna, drengurinn minn?“ kallaði hún
glöð. Nú hef ég bakað fulla skál af bollum og
heilmikið af kökum með teinu á morgun. Ég
var að taka þær útúr ofninum. Villtu smakka?“
„Kökurnar þínar eru gersemi, mamma," svar-
aði MacDonald, en það var áhygg|jusvipur á and-
litinu. „En er nokkur þörf á að þú bakir þær
sjálf? Ég er viss um að eldakonan getur bakað
góðar kökur líka.“
,.Já, víst get ég það,“ sagði stúlkan. „En frúin
vill endilega baka sjálf
„Hvað finnst þér gamall konugarmur geti tek-
ið sér fyrir hendur allan liðlangan daginn,
drengur minn?“ spurði frú MacDonald og lét sem
hún heyrði ekki gremjuna, sem var í rödd elda-
konunnar. „Þú hefur gefið mér svo dásamlegt eld-
hús að ég verð blátt áfram að nota það sjálf. Og
hvað það snertir að ég þreyti mig á þessu, þá er
það að segja, að þessir blessaðir rafmagnsofnar
gera manni svo létt um verk, að það er bein-
línis skemmtun að baka í þeim. Farðu nú upp
og þvoðu þér, Philip, og hafðu fataskipti áður
en við borðum. Þú veizt að mér er svo illa við
sjúkrahússlyktina.“
Hjúkrunarkonurnar og stúdentarnir, sem á
tæpum mánuði höfðu lært að skjálfa hvenær sem
hinn fræga skurðlækni bar fyrir augu þeirra
mundu hafa orðið forviða ef þau hefðu séð hve
auðsveipur og þögull MacDonald hlýddi móður
sinni og þrammaði upp í baðklefann. Þó að Jean
MacDonald væri þrútin af stolti yfir hinum gáf-
aða syni sínum, fór hún ennþá með hann eins
og hann væri sami föli strákurinn, sem sat yfir
fé föður síns og var flengdur ef hann týndi kind.
„Sjúkrahúsdagur stúdentanna mun hafa verið
í dag?“ sagði frú MacDonald. Hún kom og hlamm-
aði sér í svefnherbergi sonar síns meðan hann
var að raka sig. „Ég sá hóp af þeim koma organdi
og beljandi og baða öllum öngum eins og vit-
lausir menn.“
„Já, þeir eru fyrir neðan allar hellur,“ muldr-
aði MacDonald. „Ég skil ekki hvað þessi ólæti
eiga að þýða. Þeir mundu geta safnað peningum
án allra þessara óláta.“
„Heyrðu nú, drengurinn minn. Þú mátt ekki
vera strangur við unglingana,“ sagði frú Mac-
Donald og brosti. „Mundu að þetta eru varla
nema börn ennþá. þrátt fyrir allt sem þeir hafa
lært og lesið. Þeim veitir ekki af að fá að létta
sér upp við og við. Hefurðu gleymt markaðsdög-
unum heima? Manstu ekki að þá var nú blásin
belgpípan og dansað þangað til í sólarupprás.“
„Þú mátt ekki líkja dansinum heima við þetta,“
sagði læknirinn og hvesti brúnirnar í spegilinn.
„Skotar eru iðnir og seigir. Þeir eru guð-
hræddir menn, sem vita hvaða takmörk má ekki
fara út fyrir. En í dag sá ég ungfrú Harrison,
aðstoðarlæknirinn minn, sem ég hef minnst á við
þig, koma slagandi í spítalaganginum með hand -
legginn um hálsinn á Max Brentford. Það er
skömm fyrir sjúkrahúsið.“
„Æ, þegar maður er á þeim aldri og ástfang-
inn, gleymir maður stundum hvar maður er,“
sagði gamia konan. „Hann pabbi þinn stalst oft
til að kyssa mig í kivkjunni, og ekki reiddist ég
honum fyrir það. Ég skal segja þér nokkuð:
Það væri mál til kqmið að þú eignaðist stúlku
sjálfur, drengur minn. Þú ert bráðum orðinn
þrjátíu og fimm. Mig fer að langa til að sjá
barnabörnin kringum mig, áður en ég fer héðan.
Okkur vantar lítil börn hér í húsinu, sem gætu
lífgað upp heimilið og gert það dálítið mann-
eskjulegra.“
„Guði sé lof að þú gerir heimilið manneskju-
legt, móðir mín,“ sagði hann og strauk gamla
hrukkótta höndina á stólbakinu. Hvað hef ég
við annað kvenfólk að gera þegar ég hef þig?
Ef þú villt endilega eignast barnabörn þá skal
ég giftast eftir eitt eða tvö ár, en ekki núna. Ég