Fálkinn - 27.11.1959, Qupperneq 13
FALKINN
13
hef svo margt annað að hugsa um. Þegar maður
fer að verða með ungri stúlku, verður maður að
b/jóða henni út að dansa, fara í leikhús og þess
háttar, og það rekst á það, sem maður þarf að
hugsa um. Ég hef helgað skurðlækningunum
beztu árin af ævi minni, og ég ætla mér að láta
ekki neitt draga hug minn frá starfinu fyrr en
ég er kominn á efsta þrepið. Varla langar þig
til að ég hætti á læknisbrautinni núna, er ég er
kominn svona nærri markinu?“
„Auðvitað' ekki, dregur minn. Ég veit bara, að
ef þú verður einhvern tíma ástfanginn, þá gleym-
ir þú öllu þessu, sem þú varst að segja viðvíkj-
andi framanum. Því lengur sem maður dregur
að hugsa um hjónabandið, því rækilegar verður
maður ástfanginn, þá loksins að það kemur.“
Þrátt fyrir einbeitnina í röddinni var Mac-
Donald einkennilega eirðarlaus er hann fór að
hátta um kvöldið. Að vissu leyti kvaldi það
hann að hugsa um þetta, sem hann hafði séð í
dag, — Sonju Harrison og Max Brentford vera
að faðmast í ganginum. Auðvitað stóð honum
alveg á sama um Sonju Harrison. Samkvæmt
þeim hugmyndum, sem hann gerði sér um kven-
lega fegurð fór því fjarri að hún væri lagleg,
og því síður var hún kvenleg. Þegar kona var
með manni, átti hún að vera ljúf og góð og
beygja sig fyrir honum — en ekki þurr og
kuldaleg og láta bera á þekkingu sinni. Að Sonja
Harrison hafði orðið efst i prófinu hlaut að
stafa af því að hún hlaut að hafa villt kennar-
anum sýn. Aldrei skyldi hann hafa látið hana
verða efsta. Og að auki — háttalagið sem hún
hafði sýnt með Brentford og að hún hafði verið
alein á götunni um miðja nótt, sýndi glöggt að
hún hafði ekki réttan skiining á köllun sinni.
Nei, hann ætlaði að taka þetta mál fyrir á
fyrsta fundi, sem haldinn yrði í sjúkrahússtjórn-
inni. Hann gat eins og á stóð ekki komið sér nið-
ur á hvaða tökum hann ætti að taka á málinu,
en hann ætlaði að gera allt, sem honum væri
unnt til þess að ungfrú Harrison yrði að fara
á burt úr sjúkrahúsinu.
Þegar Sonja gekk upp þrepin að sjúkrahúsinu
eftir að Max Brentford hafði heimsótt hana til
að biðja fyrirgefningar, kom hún auga á af-
káralega klædda konu, sem gekk fram og aftur
fyrir utan sjúkrahúsið. Fyrst hélt hún að þetta
væri betlari, en þegar hún gætti betur að sá
hún að þetta var falleg kona um þrítugt, með
svört augu og gullhringi í eyrunum.
,Afsakið þér, ungfrú,“ safði konan með djúpri
rödd, „ei þetta St. Cuthberts-sjúkrahúsið?“
„Já, það er það,“ svaraði Sonja. „Á að leggja
yður inn hér?“
„Nei,“ svaraði konan, „ég er ekki veik. Ég
kom hingað til að heimsækja telpuna mína, sem
liggur hérna, Jael Higgins. Það kom sjúkrabíll
og sótti hana fyrir þremur dögum, og nú langar
mig til að sjá hana. Vitið þér hvar hún liggur?“
„Ég held að þér verðið að spyrjast fyrir í af-
greiðslunni þarna til vinstri i aðalinngangin-
um, svaraði Sonja vingjarnlega. „Foreldrar fá
ekki að koma inn í barnadeildina á þessum
tíma dags, nema eitthvað alvarlegt sé að.“
„Eins og ég megi ekki fá að sjá hana Jael eftir
að hafa gengið aila þessa leið,“ sagði móðirin.
„Ég verð að fá að sjá hana, ég fer ekki fet héðan
fyrr en mér hefur verið hleypt inn.“
„Farið þér og setjist inn í biðstofuna á meðan,
þá skal ég spyrja hvort hjúkrunarkonan vilji
hleypa yður inn dálitla stund.,“ sagði Sonja. „Þér
skuluð ekki vera óróleg. Telpunni yðar líður
vel.“
Þráinn skein úr augum zigaunakonunnar er
hún gekk inn í biðstofuna.
Það fyrsta sem Sonja heyrði er hún kom inn
í barnadeildina var að Jael Higgins hágrét.
„Mamma! Mamma! Ég vil að hún mamma
komi hingað!“
Sonja fór að rúminu hennar og horfði óróleg
á barnið. Kinnarnar voru heitar og andardrátt-
urinn tíður, svo að auðséð var að barnið hafði
mikinn hita. Hún sneri sér við og leit á systur
Elsie, sem sat afskiptalaus við gluggann og var
að prjóna peysu.
„Komið þér hérna, systir,“ sagði Soi\ja hvasst.
„Hvað er að, ungfrú Harrison?“ spurði Elsie
teprulega.
* -K *
FÍNN FRAKKI MEÐ HETTU.
Þessi tvíhneppti frakki úr dökk-
gráu ullarefni, er frá frönsku
verzluninni BASTA. Hann er
œtlaður stúlkum á aldrinum 15
—25 ára. Stóra hettan, sem er
föst við frakkann, er skjólgó'ð
í vetrarkuldanum, en sómir sér
líka vel, þegar hún hangir nið-
ur á bakið.
NÝ TÍZKA.
Fljótt á litið virðist þetta venju-
legur unglingakjóll, en við nán-
ari athugun sést ymislegt, sem
bendir í áttina til vetrartízkunn-
ar: ermarnar eru með smáfell-
ingum, við breiðar axlirnar,
beltið er breitt, með skrítinni
spennu og rós úr sama efni og
kjóllinn.
-kí<-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-*-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k
„Mér fellur ekki hvernig nr. 14 lítur út,“
svaraði Sonja. „Ég sé að hitinn hefur verið 39,6
í morgun. Þér vitið hve hættulegt það getur
verið þegar hitinn hækkar eftir uppskurð. Hvers
vegna hafið þér ekki gefið telpunni eitthvað
róandi?“
„Af því að ég tel enga þörf á því,“ svaraði
Elsie snúðugt. „Krakkinn er bara óþægur. En
það er varla hægt að búast við öðru af þessu
zigaunahyski. Hún hefur alist upp sem villi-
maður.“
„Zigaunar eru ekki villimenn!“ æpti Jael og
baðaði höndunum. Hún horfði með vanþóknun-
arsvip á Sonju. „Þú sagðir að Jæknirinn ætlaði
að taka orminn úr maganum á mér, en hann er
þar ennþá. Hvers vegna kemur hún mamma
ekki? Hún getur læknað mig.“
Sonja horfði um stund hugsandi á aumingja
barnið. Hún hafði lært það af langri reynslu
föður síns. að mæðurnar eru gæddar sérstök-
um hæfileikum til að varðveita lífsneistann 1
börnunum, þegar allt annað bregst. Hún hafði
sjálf verið vottur að því að fátæk kona gekk með
barnið sitt deyjandi í faðminum heila nótt og
bókstaflega bægði dauðanum frá því með móð-
urástinni.
„Móðir telpunnar situr frammi í biðstofunni,
Elsie,“ hvíslaði Sonja. „Ég held að við verðum
að hleypa henni inn, úr því að svona stendur á.“
„Við getum ekki gert það án þess að yfir-
hjúkrunarkonan leyfi,“ svaraði Elsie Smith
hróðug. Og hún er ekki í sjúkrahúsinu núna og
barnið er ekki í lífshættu,“ bætti hún við, „svo
að ekki er hægt að gera þetta.“
„Ef yfirhjúkrunarkonan er úti fer ég til yfir-
læknisins sjálf.“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 11/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.