Fálkinn - 04.12.1959, Blaðsíða 4

4
FALKINN
j
I
í
í
* MILLJÓNA
HÉR á árunum var um fáa meira
talað en Carol Rúmenakonung, fyrst
fyrir kvennamál hans og ástaræfin-
týr, síðan í sambandi við konung-
dóm hans og valdaafsal. Nú hefur
sonur hans, sem árum saman liföi
við sult og seyru í París, allt í einu
dottið í lukkupottinn. Þeir hafa end-
urheimt eignir föður síns, hann og
Michael bróðir hans, sem skamma
stund varð konungur í Rúmeníu, og
Carol hefur gifzt amerískri blaða-
stúlku, sem nú hefur skráð œfisögu
hans. Og œfisagan byrjar svona:
Einu sinni var fríður prins, en
hann var einmana og ógæfusamur.
En svo hitti hann ástina eitt að-
fangadagskvöld. Við dönsuðum sam-
an vínarvals í stóra salnum. Allir
hinir hættu að dansa og horfðu á
okkur, því að þeim sýndist við vera
svo hamingjusöm . . .
Þetta eru fyrstu línurnar í bók
Jeanne Williams um Mircea Carol
rúmenaprins, elzta son Carols II.
Jeanne giftist honum i febrúar í
fyrra, í grísk-kaþólsku kirkjunni í
París, og nú eru hjónin í tveggja
ára brúðkaupsferð kringum hnött-
inn. Jeanne byrjaði á bókinni löngu
áður en hún trúlofaðist prinsinum.
Allt hafði gengið þversum fyrir
Mircea Carol, þangað til hann
kynntist Jeanne. Hann var sonur
Carols II. af fyrra hjönabandi; móð-
ir hans var Jeanne eða ,,Zizi“ Lam-
brino. Þetta hjónaband var gert ó-
gilt og María drottning, móðir Car-
ols II. vildi aldrei sjá Lambrino og
son hennar eða heyra. Hún dó fyrir
sex árum í fátækraspítala í París.
En hann baslaði áfram í tveggja her-
bergja íbúð í Auteuil-hverfinu við
París, og varð að hugsa um son sinn,
tveggja ára, því að konan hans, ó-
kunn frönsk söngmær, sem hét Lena
Frú Lupescu, þriðja kona Carols konungs, er talin luma á peningunum,
sem Carol lét eftir sig, og segir þá vera eydda.
-)< h
I DAG
ekki aðeins nauðalík móður hans, en
hét sama skírnarnafni og hún.
VÍNARVALS OG
SKÓGARGÖN GUR.
Jeanne Williams leizt líka vel á
Mircea Carol. Sérstaklega á brúnu
augun í honum. En enginn kallaði
hann prins þá. Hann hét blátt á-
fram herra Lambrino.
Þau dönsuðu saman rómantískan
vínarvals og bæði voru í sjöunda
himni. En Jeanne varð að fara heim
klukkan tólf, alveg eins og Ösku-
buska í æfintýrinu. Hún átti að fara
á vetraríþróttastað. En von bráðar
kom hún til Parísar aftur, Hún
hafði fótbrotnað, og meðan hún lá í
gifsi í rúminu var hún alltaf að
hugsa um þennan fallega Rúmena,
sem hún hafði hitt í samkvæminu
hjá frænda sínum. Hún gat ekki
gleymt honum og hún vildi fyrir
hvern mun hitta hann oftar. Loks
gat hún ekki stilll sig um að gera
honum orð um að koma til sín. Og
hann kom. Og ekki versnaði kunn-
ingsskapurinn við þessa sjúkra-
heimsókn.
Þegar Jeanne var orðin rólfær
aftur fóru þau að ganga saman í
um höfðingjaættum. Þau hjónin
sýndu þessari hugmynd Jeanne mik-
inn áhuga og lofuðu að styðja hann
peningalega.
Og svo var tekið til óspilltra mál-
anna. Jeanne fór með Mircea til
ýmsra fremstu lögfræðinga Frakk-
lands og lagði málið fyrir þá. Þeir
hlustuðu á þau og sögðu loks, að á-
stæða væri til að hann færi í mál
við hálfbróður sinn, Michael, son
Helenu prinsessu. Nú hefur Mircea
loksins unnið þetta mál, eftir lang-
an rekstur. Hann er viðurkenndur
lögerfingi Carols heitins konungs
og hefur rétt til að kalla sig Rúm-
eneprins, Auk þess fær hann sinn
hlut af auði þeim, sem Carol II. lét
eftir sig. Fátæki bókbindarinn, sem
áður varð að elda ofan í sig og þvo
af sér, getur nú valið um hvort
hann vill taka franskar hallir, jarð-
eignir í Sviss og Englandi, gullnám-
ur í Suður-Ameríku eða dýr mál-
verk eftir gamla meistara í erfða-
hlut sinn.
En baráttan var hörð og málið
varð að hlíta 16 úrskurðum og dóm-
um dómstólanna í Lissabon og Par-
ís og Nizza. Fjöldi skjala var lagð-
ur fram í réttinum, þar á meðal
hjúskaparvottorð móður hans, með
undirskrift og stimpli erkibiskups,
bréf og ljósmyndir og fleira. Og
fjölda vitna var stefnt fyrir rétt.
Það kom Mircea að góðum notum
hve líkur hann var föður sínum í
Boulogneskóginum. Þá sagði hann
henni frá æfi sinni. Það var löng og
átakanleg saga. Jeanne, sem var
blaðamaður, afréð að skrásetja
þessa sögu. Hann féllst á það og lét
hana fá öll gögn — gömul bréf og
skjöl — hem hann átti. Og nú fór
Jeanne að lesa þennan einkennilega
æfiferil niður í kjölinn og varð fróð
um sögu Rúmeníukonunga. Hún sá
brátt, að þetta var ekki aðeins efni
í sannsögulegan róman, heldur líka
ákæra gegn öllum þeim, sem höfðu
sýnt Mircea rangsleitni frá upphafi
vega.
Jeanne Williams, amerískur fréttaritari, og Mircea Carol prins, eru
nú hjón.
Pastor, hafði farið frá honum. Á
kvöldin sauð hann ofan í sig mat-
inn, staglaði fötin sín og þvoði af
sér garmana. Á daginn vann hann
að bókbandi.
En á aðfangadagskvöldið 1955
urðu skjót umskipti í æfi hans. Rík-
ur ameríkumaður, sem hét Wood-
land Kahler bauð honum heim í
ríkmannlegan bústað sinn við Sven-
ue Henri Martin. Meðal gestanna
var systurdóttir Kahlers, Jeanne
Williams. Hún hafði fengið þá flugu
í höfuðið að komast í utanríkisþjón-
ustuna og hafði farið til náms í Sor-
bonne-háskólanum. Jafnframt vann
hún að fréttasöfnun fyrir Parísar-
útgáfu New York Herald Tribune.
Mircea fékk sting fyrir hjartað, þeg-
ar hann var kynntur henni. Hún var
j< FÁTÆKIJII
-jc BÓKIimDAltl
ic í GÆR,
-K PRINS OG
PORGIA í VASAÚTGÁFU.
Jeanne ætlaði sér ekki aðeins að
verða æfisöguritari prinsins, hún
ætlaði líka að berjast fyrir rétti
hans og láta hann fá uppreisn. —
Mircea átti mikið að berjast fyrir
og átti að fara í mál sem allra fyrst.
Hann hafði allt að vinna og engu
að tapa. Og svo var hún ástfangin
af honum og vildi gera hann ham-
ingjusaman. Nú kom henni að haldi
nasasjónin, sem hún hafði af lög-
fræði og stjórnmálaerindrekstri. —
Voodland Kahler frændi hennar var
henni líka mikil stoð. í fyrsta lagi
var hann milljónamæringur, í öðru
lagi var hann mikill mannvinur.
Fjölskylda hans hafði auðgazt á
kauphöllinni í Wall Street. Kona
hans, Olga, fædd barónsdóttir
Klewesahl-Steinheil, var af evrópsk-
CAROL