Fálkinn - 04.12.1959, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
hræðilegu staðreynd: Þessum
spennandi leik var lokið. Líf hans
og öryggi var í hættu. Og nú var
óhugsandi að skrifa dagbók lengur.
Flóttinn til Finnlands, — úr einu
gistiherberginu í annað, hefur á-
reiðanlega reynt mikið á hann. En
á ytra borðinu tókst honum að
halda sama svipnum: rónni og
kurteisinni — en hvílíka innri
baráttu hefur það ekki kostað? Um
eitt hefur hugur hans snúizt öllu
fremur. Ég vil ekki láta taka mig
lifandi! Riffilinn, sem hann hafði
sagað framan af hlaupinu, skildi
hann aldrei við sig. Þegar hann
náðist að lokum á járnbrautarstöð-
inni hugsaði hann fyrst og fremst
um að leika á lögregluna. Hann
barðist fyrir lífinu — brosandi og
masandi — og það var ekki fyrr en
að hann kom að varðklefadyrum
lögreglunnar sem hann sá, að leik-
urinn var tapaður.
J
állr annáíum
Frá Páli biskupi Jónssyni
Drukknun Herdísar og Höllu.
En þá er Páll byskup hafði setit
at stóli tólf vetur í Skálholti, þá
varð sá atburður, að Herdís fór
heiman várit eftir páska í Skarð til
bús þess, er þau byskup áttu, ok
skyldi hún taka hjónum ok aðra
hluti þá sýsla, er þar þurfti. Henni
fylgdu börn hennar tvau, Ketill ok
Halla, en heima var með byskupi
Loftur ok Þóra. En þá er Herdís
var í Skarði, þá gerði vatnavöxt
mikinn, ok gerði ána Þjórsá óreiða.
En hon vildi heim koma á nefndum
degi, af því margt var þar heima
óráðið, er ætlat var, at hennar
skyldi bíða. Lét hon síðan sækja
skip ok færa til árinnar, ok fara
þau síðan til skipsins: Herdís, Ket-
ill ok Halla ok Jón, bróðir Herdís-
ar, ok Björn hét prestr, kapellan
byskups, sá er þeim fylgdi, Þor-
steinn hét djákn ór Skarði, Guðrún
Þóroddsdóttir ok systurdóttir Her-
dísar. Yfir ána fór fyrst Ketill ok
Björn, fararskjótdr og reiðingar
þeirra. Þá týndist reiðhestur Her-
dísar. It efsta sinn, er yfir ána
skyldi fara, var á skipi Sig-
fúss Grímsson, Þorsteinn djákn,
Herdís ok Halla ok Guðrún, en
kómu í straum þann, er skammt
var frá landi, því er þau skyldu til
fara, þá barst þeim á ok kastaði
skipinu undir þeim. En þau fóru öll
í kaf ok kómu öll upp síðan, og var
það heyrt til beggja þeirra mæðgna,
at þær sungu ok fálu sik ok sálir
sínar guði almáttkum á hendi.
Skildi þar þá feigan ok ófeigan.
Sigfúss sveif at landi, en Herdís,
Halla ok Guðrún drukknuðu ok
Þorsteinn djákn, en Sigfúss var
þrekaðr mjög, er hann kom at
landi, en ekki var þeirra manna á
landi, er knáleikr var yfir. En al-
máttigr guð endi öll sín fyrirheit,
sá er því hefir heitit, at hann mundi
gefa huggun með hverjum harmi,
ok hann mundi einskis framar
freista en hverr mundi bera mega,
þess hann bíðr, ok sýndi guð þat
hvárttveggja í þessum inum hörmu-
liga atburð þá huggun brátt með
harmi, at inn sama dag fundust öll
lík þeirra manna, er þar höfðu far-
izt, ok var þó lítt með líkendum,
nema guð gæfi af mildi sinni ok
miskunnsemi, af því svo var vatna-
vöxtr mikill, at fám náttum siðar
rak hestinn í Vestmannaeyjar,
þann er þar hafði farizt. En er þessi
tíðindi kómu til eyrna Páli byskupi
á náttarþeli váveiflega, þá sýndist
öllum , at guð hefði nær ætlað, hvat
hann mundi bera mega. Hann mátu
ekki matar neyta, ok hann hafði
eigi svefn, áðr líkin váru niðr sett,
en þó leitaði hann alla at gleðja í
því, er hann mátti. En þó má hverr
ætla, hvílíka mannraun hann hafði,
hafa misst með hörmungu manns-
ins þess, sem hann unni mest, en
sjá í fífellu hryggð á börnum sín-
um ok öllum þeim, er hann átti
fyrir at hyggja. Stillilega fór hann
með allri eftirgerð eftir þær bæði
í fégjöfum við kennimenn ok svá
við fátæka menn, ok hann sá þat,
sem var, at um allt þat er miklu
varðar, er betri sigandi arðr en
snúandi. Ártíð Herdísar ok þeirra
manna, er líf sitt létu með henni,
er fjórtán náttum eftir Krusismessu
um várit (17‘ maí 1207), ok var þat
margra manna skylda, lærðra ok
ólærðra, at minnast hennar svá
rækilega ok ástsamliga sem inna
skyldustu náunga fyrir sakir
margra hennar dýrligra matráða.
Páll byskup veitti Þorláki, bróður
Herdísar mikla huggan bæði í orð-
um ok stórmannlegum fégjöfum,
þeim er hann gaf honum, ok virði
í öllum hlutum ekki minnr en áðr
hann missti hennar við. Huggaði
hann þat allt ekki miðr eftir frá-
fall hennar en sitt eigið lið. Þóra
dóttir hans tók til forráða fyrir inn-
an stokk eftir fráfall móður sinnar
með ástsanligri umsjá föður síns,
ok var hon þá eigi eldri en fjórtán
vetra gömul, ok bar hon þat þó
fram, svá at þeim virðist öllum
best hennar hættir, sem kunnastir
váru. Byskup drap svo brátt yfir
harm sinn, þann er hann hafði beð-
it, at flestir menn þóttust lítt á
finna. En þó megu allir þat at lík-
endum ráða, at meir olli því þolin-
mæði hans ok þat hann vildi sæma
við alþýðu í sínu blíðlæti en þat,
að honum gengi ór hug sá harmr,
meðan hann lifði.
4LVEG
*
Narriman sú, sem einu sinni narr-
aðist til að giftast Farúk Egypta-
konungi þáverandi og skildi við
hann, hrapaði úr tignarsœtinu, gift-
ist aftur lœkni einum í Cairo, Nakib
að nafni. Nú hefur hún fengið laga-
skilnað við hann, og lœknirfinn hef-
ur verið dœmdur til að borga henni
sem svarar 1900 krónur á mánuði til
dauðadags.
o
Elísabet Bretadrottning hefur nú
látið gera ofurlitla eldhúsholu handa
sjálfri sér í Buckingham Palace, þar
sem hún œtlar að fá að vera í friði
og malla sjálf ýmsa rétti, sem hana
langar í og um leið reyna hve mik-
ið hún kann í matargerð. Undanfar-
ið hafa hún og Filippus hennar feng-
ið að hita sér te sjálf, en henni finnst
gaman að fá að fást við ofurlítið
fleira.
o
Diana Dors, hinn enski keppi-
nautur Marilyn Monroe, hefur feng-
ið aðalstign og getur framvegis kall-
að sig „Hennar náð hertogafrúin af
Redonda“. Það skal tekið fram, að
þetta heiðursheiti gildir hvergi
nema á vesturindisku eyjunni Re-
donda, en eigandi þessarar eyjar
hefur viljað heiðra Diönu, „fyrir
þátttöku hennar í eflingu fegurðar-
innar“. Eigandinn heitir John Gaws-
worth og kállar sjálfan sig „Juan
konung 1“.
BRATTUR ÖLDUNGUR. — Sá,
sem sæi þennan öldung á göt-
unni mundi líklega gizka á að
hann væri grísk-kaþólskur bisk-
up en ekki fjallgöngumaður. —
Hann er orðinn 98 ára, heitir
Thomas Bridson og er einu sinni
á ári á hæsta fjallið á Mön, en
það heitir Snæfjall, 617 m hátt.
o
Amerísk félag hefur látið taka
kvikmynd af Adam og Evu í Mexíco
og þar var nú ekki verið að eyða
miklu x fatnaðinn! Allur fatnaðar-
reikningurinn var 2 dollarar 63
cent — fyrir fíkjuviðarblöð!
FINGRAFIMI. — Þetta er fljót-
asta vélritunarstúlka heimsins,
þýzka frúin Lore Alt frá Núrnberg,
sem þrjú ár í röð hefur orðið hrað-
ritunarmeistari á ritvél. Hún skrif-
ar 252 stafi — eða 125 orð — á mín-
útunni. — Um þessar mundir er
hún í Englandi til þess að sýna
fingrafimi sína.
HEIMTUR UR HELJU. — Fyrir
skemmstu var þessi snáði, sem er
að leika sér að barnabyssunni,
dauðadæmdur — með gat á hjart-
anu. Hann á heima á Mauritzius
í Indlandshafi, en foreldrum hans
tókst að ná saman peningum til
þess að komast til London. —
Þar var hann skorinn, hjartað
saumað saman, og nú kennir
drengurinn sér einskis meins.
SÉÐUR SKÖBURSTARI. _ Þessi
náungi hefur áreiðanlega kaup-
sýsluvit. Hann er skóburstari í
London, en til þess að auka tekj-
urnar fór hann að snyrta og lakk-
bera tærnar á kvenfólkinu, og
hefur miklu meira upp úr því
en að bursta skóna.