Fálkinn - 04.12.1959, Blaðsíða 8

8
FALKINN
. . . . En ég elska hann ekki, hugsaði Tessa með sér .
BÍLLINN hafði ekið nærri því
klukkutíma um rykugar göturnar
-—- í London og úthverfunum. En nú
voru þau loks komin út í sveitina,
og mildur sumarblær lék um ljósa
lokkana á Tessu.
Það var eins og rödd Geoffreys
heyrðist úr fjarska, þó hann sæti
við stýrið við hliðina á henni. —
Það verður gaman að hitta fólkið
þitt, Tessa.
Við þessi orð greip hana sama
óróakenndin, sem hún hafði sva
oft orðið vör við síðan þau afréðu
þessa helgar-heimsókn.
— Finnst þér kalt, Tessa.
Kannske við eigum að loka glugg-
anum?
— Nei, það er engin þörf á því.
Það er svo notalegt að láta goluna
leika um sig.
Geoffrey er alltaf svo nærgæt-
inn, hugsaði hún með sér. Hún leit
snöggvast á hann. Andlitið var
magurt, og hendurnar, sem héldu
um stýrið, voru mjúkar og grann-
ar, nærri því eins og á stúlku. Var
það tilfellið að hún hafði lofað að
giftast honum? Hún kreppti hönd-
ina. Æ, en ég elska hann ekki — ég
elska hann ekki, hugsaði hún ör-
væntingarfull með sér.
Nú var hann að tala um systur
hennar. Hún heyrði aðeins síðustu
orðin: — ... svo að Marty hefur í
rauninni alið þig upp?
— Já, svaraði hún stutt. — Ég
var fimm ára þegar hún mamma
dó. Hún lokaði augunum og hall-
aði sér aftur í sætinu. — Geoffrey,
ég held að ég verði að fá mér svoi-
iítinn blund. Vektu mig þegar við
komum til Henley, þá skal ég vísa
þér til vegar áfram.
Hún gat ekki — henni var ó-
mögulegt að tala um Marty núna.
Þá mundi hún missa síðustu ögn-
ina af sjálfstraustinu, sem hún var
að reyna að brynja sig með.
Nei, henni var ómögulegt að
sofna. Hugur hennar var sífelt á
reiki kringum það, sem gerðist fyr-
ir þremur árum. Þá hafði hún upp-
götvað sannleikann um Marty, og
um leið höfðu vaknað hjá henni
kenndir, sem áður höfðu verið
bældar undir vilja Marty. Þetta
hræðilega kvöld fyrir þremur ár-
um, þegar Bill Trent og Marty
skyldu í fússi . . .
Eftir það sem gerðist þá skildi
Tessa að hún varð að fara að heim-
an og reyna að bjarga sér sjálf. Hún
þoldi ekki að sjá systur sína dag-
lega fyrir augum sér, eftir að hún
hafði afhjúpað sitt rétta eðli. Og
svo hafði hún farið til London og
fengið skrifstofustarf. Stundum
hafði hún farið orlofsferðir heim, í
sumarleyfum og um helgar og á yf-
irborðinu var bezta samkomulag
milli hennar og Marty. „Marty læt-
ur sér svo umhugað um Tessu,“ var
fólk vant að segja.
Það var satt — að vissu leyti.
Marty var fimmtán ára þegar móð-
ir hennar dó, og hún hafði strax
tekið að sér hlutverk eldri systur
gagnvart Tessu, gætt hennar og
verndað hana. Því eldri sem Tess
varð því háðari varð hún systir
sinni. Hún dáði hana — það lá við
að hún tilbæði hana eins og goð.
Þangað til þetta kvöld fyrir þrem-
ur árum.
Og nú sat hún þarna í bílnum
með Geoffrey, og allt í einu fann
hún tár hrynja niður kinnarnar.
Bíllinn staðnæmdist .og Geoffrey
beygði sig yfir hana.
— Tessa, ástin mín! Hvað geng-
ur að þér? Hversvegna grætur þú?
Hann tók varlega utan um hana.
Hún hallaði sér hljóð að öxlinni á
honum.
Nei, hún gat ekki sagt honum að
hún væri að gráta glataða ham-
ingju sína ...
Edward Brandon sat í bókastof-
unni og horfði hugsandi á Marty
eldri dóttur sína. — Hvers konar
maður er þessi náungi hennar
Tessu, heldurðu?
— Geoffrey Furness? Ég hef ekki
hugmynd um það — nema að hann
er tuttugu og sjö ára og vinnur hjá
vátryggingafélagi. Hún brosti. —
Ef okkur fellur ekki við hann þá
afsegjum við hann. Er það ekki,
pabbi?
Gamli maðurinn strauk grátt hár-
ið. — Hún er of ung til að hugsa
um hjónaband.
— Hún verður tvítug í næsta
mánuði, sagði Marty létt
Hann kipptist við. Var það
mögulegt að yngri dóttir hans væri
orðin tvítug? Og ef Tessa var tvít-
ug, þýddi það að Marty var tuttugu
og níu. Hversvegna hafði hún ekki
fengið sér mann fyrir löngu — nóg
var um samkvæmin þarna á óðal-
inu og nóg af fjáðum biðlum. Ja,
þessu atviki með Bill Trent mátti
hann auðvitað ekki gleyma, en í
rauninni hafði hann aldrei skilið
hvað gerðist þá — hversvegna
Marty hætti við allt saman, viku
fyrir brúðkaupið.
Marty var að raða blómum í glas
á arinhillunni. Ljósblái kjóllinn
hennar undirstrikuðu bláa augna-
litinn, sem stundum fékk á sig
græna slikju. Kolsvart hárið var
sett upp í hnút, svo að mjúkar lín-
urnar í hálsinum nutu sín til fulls,
og hörundið var eins og sólþroskuð
ferskja. Hún hefði verið ímynd
fegurðarinnar ef ekki hefði verið
klumbunefið.
Jæja, jæja, hugsaði gamli maður-
inn með sér. Þeim liggur hvorugri
á að giftast. Þær hafa allt sem þær
óska sér hérna.
Allt í einu fór hann að hugsa um,
að eiginlega þekkti hann dætur sín-
ar ákaflega lítið. Eftir að hann
missti konuna hafði hann einbeitt
sér að kaupsýslunni — peningar og
aftur peningar — þannig hafði
hann reynt að umflýja raunir sín-
ar. En hafði hann umflúið þær?
— Hversvegna vildi Tessa eigin-
lega fara að vinna fyrir sér þegar
hún var sautján ára? spurði hann.
— Ja, hún hefur líklega viljað
reyna að standa á eigin fótum,
svona til tilbreytingar.
— En því þá að loka sig inni á
leiðinlegri skrifstofu í London, þeg-
ar hún gat lifað frjáls og óháð
hérna?
Marty gekk að föður sínum og
kyssti hann laust á kinnina. — Við
höfum líklega ólíkar skoðanir,
pabbi, en ég er að minnsta kosti á-
nægð og — vel á minnst, ég hef
boðið fjölda af gestum hingað á
morgun.
— í hvaða tilefni er það?
— Aðeins til þess að fá ofurlitla
tilbreytingu, og til þess að geðjast
Tessu. Við höfum eitthvað við allra
hæfi — tennis, sund og bridge, og
svo vitanlega veitingar úti á svöl-
unum.
Faðir hennar brosti. — Þú er fyr-
irmyndar húsmóðir, Marty!
FYRSTA kvöldið . . . Eftir á
fannst Tessu að hún hefði hagað
sér eins og hreyfibrúða og gert allt,
sem henni var skipað.
— Geoffrey, þetta er hann faðir
minn, og þetta er — Marty, heyrði
hún sig segja. Skrítið að gælunafn-
ið skyldi hafa loðað við hana síðan
hún var krakki, og að hún var
aldrei nefnd sínu rétta nafni —
Margaret.
Edward Brandon fór með Geof-
frey inn í bókastofuna til að bjóða
honum sérrýglas fyrir miðdegis-
verðinn, og Marty fór með Tessu
upp í gamla herbergið hennar.
— Hann er verulega fallegur,
Tessa. Hversvegna hefur þú ekki
sagt mér frá honum fyrr? Marty
hringaði sig í stórum hægindastól
út við gluggann. — Þetta er skrítið,
þvi að ég hélt að þú mundir ekki
heillast af ljóshærðum karlmönn-
um. Hvenær kynntist þú honum?
Hispurslaust og glannalegt hjal
Marty smitaði Tessu alltaf. En hve
mikið af sannleikanum mundi
Marty skilja? Einstæðingsskapinn í
stórborginni, og vonin um ástina
mundi á ný gagntaka tómt hjarta
— Ég kynntist honum í skrifstof-
unni, og ég var eins konar ritari
hans fyrstu vikuna.
Marty hló vorkunnsamlega. —
Æ, það er þá gamla sagan um hús-
bóndann og einkaritarann!
— Já, það liggur við að maður
geti sagt það, Tessu fannst það auð-
veldasta skýringin. Hún fann allt
í einu til sektar — hafði hún svikið