Fálkinn - 04.12.1959, Side 9

FÁLKINN
9
Geoffrey? Enginn karlmaður, sem
hún hafði kynnzt hafði verið jafn
nærgætinn við hana og Geoffrey,
og hann mundi eflaust alltaf verða
henni trúr. Hún varð að vera góð
við hann, og fyrst og fremst ærleg.
Ja, ærleg — hvernig átti hún að
geta það?
—- Og nú ertu líklega bálskotin
í honum?
Henni var ekki annað hægt en
smitast af gáskanum í Marty.
— Vitanlega. Annars hefði ég
ekki trúlofast honum!
Marty stóð allt í einu upp og nú
var gáskinn horfinn úr augunum
og hún sagði innilega: — Tessa mín,
það var einmitt það sem ég vonaði.
Stúlkur eins og þú verða að giftast
af ást en ekki undirhyggju. Ertu
alveg viss um að þú elskir hann?
Hefði hún verið hreinskilin
mundi hún hafa svarað: „Vitanlega
er ég ekki alveg viss um það, en ég
held að tilfinningar mínar geti orð-
ið að ást, ef þær fá að þroskast.“
En í stað þess að svara fór hún að
bogra yfir töskunni sinni, og Marty
skoðaði sig í speglinum og sagði:
-—- Æ, skelfing er að sjá mig! Ég hef
farið of seint að hátta undanfarið!
Ég verð að reyna að laga mig svo-
lítið!
Tessu langaði til að segja: —
Marty, geturðu aldrei gleymt því
sem kom fyrir . ..?
En Marty var farin út úr her-
berginu.
MIÐDEGISVERÐARBORÐIÐ var
skrautlegt, og Brandon hafði tekið
fram bezta vínið til heiðurs tengda-
syni sínum. Marty var í prýðilegu
skapi, og systir hennar gat ekki
annað en tekið eftir að hún hafði
rík áhrif á Geoffrey. Hún var mild
og móðurleg við Tessu, og í því
hlutverki var hún meistari.
— Ég skil ekki hversvegna hún
ekki er gift fyrir löngu og orðin
margra barna móðir. Hún væri ef-
laust fyrirmyndar móðir og hús-
móðir.
Tessa svaraði ekki, en vonaði að
Geoffrey héldist sem lengst á þess-
um hugmyndum sínum um Marty.
Síðar um kvöldið kom Marty
inn í svefnherbergið hennar til
að bjóða góða nótt — Veiztu að
þér fer ágætlega að vera trúlofuð
Tessa! Og gerir þú þér ljóst að þú
ert orðin mikil fríðleiksstúlka?
Vitanlega var það ekki satt.
Marty var fallega stúlkan í fjöl-
skyldunni. Tessa vissi að hún hafði
alltaf verið skör lægra, með ljósu
lokkana og augun, sem voru of
stór.
Marty stóð frammi við dyrnar.
— Og á morgun er þinn dagur,
Tessa. Hef ég sagt þér að Bill ætlar
að koma á morgun? Hann er kom-
inn heim frá Bandaríkjunum.
Sofðu vel. Svo luktust dyrnar eftir
henni.
Tessa lá í myrkrinu og hjartað
hamaðist. Nei, það gat ekki verið
satt — það mátti ekki vera satt . . .
Ekki Bill — ómögulega Bill, um
þessa helgi.
ÖLL VON um svefn var horfin.
Hún skreið fram úr rúminu, dró
— þykku gluggatjöldin til hliðar og
starði út í nóttina. Dimmflötin, sem
náði alveg niður að bátanaustinu.
Svöl golan strauk mjúkt um ennið
á henni.
Ekkert — alls ekkert hafði
breytzt, og nú neyddist hún til að
lifa upp aftur það, sem hún var að
reyna að gleyma.
Svo langt aftur í tímann sem
hún mundi, hafði Bill Trent komið
þangað. Fyrst sem „strákurinn ná-
grannans", og eftir að þau fluttust
hingað á óðalið kom hann á afmæl-
isdögum og hvenær, sem eitthvað
var um að vera hjá Brandon-fólk-
inu.
Hann var bezti vinur Marty, en
Tessa hafði alltaf fundið, að Marty
vildi helzt hafa hana með sér, er
þau voru saman. Þau voru alltaf ó-
löt á að hugga hana, hjálpa henni.
Hún elskaði Marty og Bill.
Sumarið, sem hún varð sextán
ára skildi hún fyrst að Bill var ást-
fanginn af Marty og hafði verið það
lengi. En það voru alltaf svo marg-
ir ungir menn á sveimi kringum
Marty.
Hvernig gat hún, hugsaði Tessa
æst, hugsað um aðra pilta en Bill?
En hjartað í Marty hélt áfram að
vera gestrisið, og Bill varð óróleg-
ur og fölur, og Tessu var raun að
sjá sorgina í augum hans.
Þetta sumar gekk hún oft langar
göngur með Bill. Þau nefndu aldrei
Marty einu orði, en samt var hún
eins og farg á þeim báðum — leynd
kvöl.
Hún var aldrei viss um hvort
hann kærði sig um að hún væri
með honum í gönguferðum, en
stundum hafði hann það til að
stanza allt í einu og segja: — Tessa,
hvernig hefði ég átt að fara að án
þín? Og hún kenndi hlýrrar gleði,
því að hún fann að hún hafði orðið
honum að liði.
Og svo var allt breytt um jólin.
Aldrei gleymdi hún gleðiljómanum
í augum Bills þegar hann kom þjót-
andi út, er hún var að ganga inn í
húsið. — Reyndu að geta hvað kom-
ið hefur fyrir, Tessa! Við Marty ætl-
um að giftast!
— Ó, Bill! Hún náði varla and-
anum af gleði. Þær tvær manneskj-
ur, sem henni þótti vænst um, áttu
að ná saman og verða hamingju-
samar.
Þetta var kaldur og heiður vetr-
ardagur, og hann stóð fyrir framan
hana á dyrapallinum og var allur
eitt bros. — Jæja, þá er ég kominn
í fjölskylduna!
— Mér finnst þú alltaf hafa ver-
ið þar, Bill.
Hann beygði sig og kyssti hana
laust á ennið. — Þakka þér fyrir,
Tessa, og blessuð vertu fyrir það,
sem þú ert.
Um páskana var fjarræni þján-
ingarsvipurinn kominn á Bill aft-
ur. Marty var alltaf jafn kát og fjör-
ug, — alltaf í samkvæmum, já,
oftar en nokkurn tíma áður.
Um vorið komu Prince-hjónin á
húsbátnum sínum og lögðust við
bryggju skammt fyrir neðan óðal
Brandons. Þau komu frá London,
og frú Prince var hrifin af umhverf-
inu þarna, þó sjálf væri hún öryrki.
Ralph Prince var hár og hæruskot-
inn, dökkur yfirlitum. Tessu leist
ekki vel á hann.
— Hversvegna fellur þér ekki
við hann? spurði Marty. — Ég held
að honum lítist býsna vel á þig.
— Hann er gamall og heimskur,
sagði Tessa.
Marty hló. Hann er ekki nema
fertugur, og hann kann að njóta
lífsins. Bara að allir kynnu það!
Var hún að sneiða að Bill?
Brúðkaupið átti að verða í júní,
og Bill kom út eftir viku áður.
Margt þurfti að undirbúa. Meðal
annars átti að verða einskonar æf-
ing í kirkjunni laugardaginn fyrir.
Hefði allt farið öðruvísi ef Tessa
hefði ekki af tilviljun komið fram
í forsalinn á föstudagskvöldið og
mætt Marty á leiðinni niður stig-
ann, með stóra tösku?
— Marty — hvert ertu að fara?
— Ef þú vilt endilega vita það,
þá ætla ég mér um borð í húsbátinn
til Prince.
Tessa vissi að frú Prince hafði
farið til útlanda sér til lækninga
nokkrum dögum áður.
— Mannstu ekki að það verður
æfing í kirkjunni á morgun?
Marty leit hvasst á systur sína.
— Ég verð að heiman um helgina.
Ég skildi eftir skilaboð á náttborð-
inu mínu.
— Góða mín — Bill kemur hing-
að. ..
— Já, hvað um það? Ég á að lifa
það sem eftir er ævinnar með Bill.
Þetta er síðasta helgin, sem ég lifi
frjáls og óháð.
Tessa fékk kul fyrir hjartað. —
Hvert ætlarðu, Marty?
Marty leit útundan sér. — Til
Betu frænku. Hún er ekki vel hress,
svo að ég ætla að heimsækja hana.
— Er það þetta, sem þú ætlast til
að ég segi Bill?
— Segðu honum hvað sem þú
villt. Mér er alveg sama. En það
er að minnsta kosti þetta, sem ég
hef skrifað á miðann.
— En Beta frænka er í Suður-
Frakklandi og alfrísk, Marty. Þú
mátt ekki haga þér svona við Bill.
— Hvað áttu við?
— Ég á við það, að ef þér þykir
í raun og veru vænt um hann, þá
geturðu ekki hagað þér svona. Það
er — luppalegt.
— Það verður ekki við þig átt,
Tessa — þú ert alltaf sama barnið.
Hver hefur sagt að ég elski einn
mann? Mér líst vel á karlmenn —
marga karlmenn! Settu nú ekki
upp þennan angistarsvip. Bill þekk-
ir mig vel og veit hvernig ég er.
Og úr því að hann tekur sér þetta
ekki nærri, ættir þú ekki að gera
það.
Nú sá Tessa allt í einu hvernig
Marty var innrætt. Að hún skyldi
ekki hafa séð það fyrr. Marty hafði
duflað við fjölda karlmanna í mörg
ár.
— Marty, hvert ertu eiginlega að
fara?
— Ef þú villt endilega að vita
það ætla ég að verða á húsbátnum
hjá Prince.
— En æfingin í kirkjunni á morg-
un?
Marty hló. Þú getur hlaupið í
skarðið fyrir mig þar.
Tessa fann að hún hvítnaði og
varð að styðja sig við þilið.
Rödd Marty varð allt í einu ís-
köld: — Jæja, liggur þá svona í
þessu — með allar skógarferðirnar
Frh. á bls. 15.
Allt fór prúðlega fram, þegar John Hay Whitney, sendiherra
Bandaríkjanna í London, lét fánann falla, sem sveipaður var um
líkneski af Walter Raleigh, sem sett hefur verið fyrir framan flug-
málaráðuneytiö í London. Walter Raleigh, sem var í miklum met-
um hjá Elizaheth Englandsdrottningu, stofnaði fyrsta enska hyggð-
arlagið á meginlandi Ameríku (þar sem nú heitir North Carolina)
og var yfirleitt frömuður siglinga Englendinga til Vestur-Indía og
Norður-Ameríku. Oft féll hann í ónáð, og 1618 var hann líflátinn.
— Afreka hans og misgerða var hvortveggja minnzt við afhjúp-
un líkneskis hans. Félag tóbaks-andstœðinga í Englandi telur það
mestu miðgerð hans, að hann greiddi tóbakinu götu til Englands.
Fulltrúar þess lögðu áherzlu á þetta við afhjúpunina, en sögðust
annars „ekki hafa neitt á móti honum, persónulega. . . .“