Fálkinn - 04.12.1959, Qupperneq 10

10
FALKINN
BANGSI KLUMPUR
\ttfn (I41.su tjti tyrir börn
170
— Hjartans þakkir fyrir loftið,
Klumpur. Þú ert hjálpsamasti vinur-
inn, sem ég hef átt. Bara að allir væru
eins og þú.
— Nú skal ég segja þér niðurlagið á
sögunni úr Biscayaflóa. Sjáðu — kokk-
urinn kom þjótandi inn í búrið með
stóra...
— Húrra, piltar. Þarna sjáum við
land . .. nei, það er eyja.
— Það var gaman. Þá höfum við eitt-
hvað til að rannsaka.
Stöðvaðu vélina, Klumpur, og stýrðu
rétt, Pingo. Og þú hefur pípuna, Skegg-
ur. Þá er allt í lagi og við getum lent.
Ágætt, Pingo. Nú erum við komnir
að. Láttu akkerið falla!
— Já, ég vona, að það geti orðið fast
í botninum.
— Þessi eyja er svo skrítin í laginu.
— Já, ég skil ekki af hverju þeir búa
til svona eyjar. — Þeir eru svo hræddir
við að verða votir í fæturna hér.
—Er gaman þarna uppi á toppinum?
Er nokkuð . . . ? — Pingo, þú ert nú
orðinn of stór til að vera svo forvitinn.
— Ljómandi útsýni er þetta. Mig
langar til að lesa kvæði.
— Æ-nei, við skulum heldur rann-
saka tindinn betur.
— En þarna er spjald. Kannske stend-
ur þar hvað hólminn heitir?
— Já, eða þá að það stendur „Að-
gangur bsnnaður“ eða „Bílastæði bönn-
uð“ — eða kannské stendur: „Vel-
komnir! Þið skuluð fá pönnukökur og
rjóma!“
-)< Shrítlur
Nýir siðir — með nýjum tímum.
Oscar Wilde kom einhverntíma í
klúbbinn sinn, eftir að nýtt leikrit
eftir hann hafði fengið herfilega
útreið á frumsýningu.
— Hvernig fór nýja leikritið þitt?
spurði vinur hans.
— Leikritið varð stórsigur, en á-
horfendurnir fengu herfilega útreið,
svaraði Wilde.
☆
— Röddin mín fyllti salinn í
kvöld, fannst þér það ekki, sagði
söngvarinn.
— Já, svaraði umboðsmaðurinn.
— Að minnsta kosti gerði fólkið það
ekki.
— Það er skrítinn hundur, þessi
sem þú átt. Þegar hann er hjá mér
er hann svo þægur og góður, en þeg-
ar hann er heima er hann urrandi
og geltandi.
— Já, hann er alveg eins og mað-
urinn minn, Sussí mín.
Hún var skelfing feimin, unga
stúlkan, sem kom til læknisins og
átti að fara að lýsa kvilla sínum
fyrir honum. Kafrjóð stamaði hún:
— Mér er svo illt milli tánna.
— Og milli hvaða táa er yður
illt, ungfrú góð.
— Milli stórutánna.

— Hann er albrynjaður þessi í
miðjunni!