Fálkinn - 04.12.1959, Side 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
HúeHkatariHH
-x
*

„Gerið þér það, ungfrú Harrison," svaraði
Elsie Smith og yppti öxlum. Hann gefur tæp-
iega leyfi til þess. Hann er sæmilega argur út í
yður fyrir, að hann varð að bíða með uppskurð-
inn á krakkanum vegna þess að þér voruð að
segja honum ævintýri.“
,,Hér er um líf eða dauða að tefla, systir,“
sagði Sonja hvöss. ,,Ég veit að MacDonald yfir-
læknir neitar mér ekki um að leyfa móður
barnsins að koma inn.“
Hún sneri sér á hæli að Jael og klappaði herini
á kinnina.
,,Nú verður þú að vera þæg og hætta að
gráta,“ sagði hún. „Hún mamma þín situr hérna
úti og nú skal ég fara til læknisins og spyrja
hann hvort hún megi koma inn til þín.“
„Er það satt? Er hún mamma þarna úti?“
Sonja fékk t.ár í augun er hún sá hvernig
gleðin Ijómaði af andliti Jaels.
„Ég skal hætta að gráta, ég skal ekki gráta
meira — ef hún mamma kemur.“
Sonija flýtti sér út og bað þess heitt að yfir-
læknirinn væri ekki bundinn við uppskurð eða
annað þess háttar þessa stundina. Hún hitti
hann á skrifstofunni. Hann var að rýna í ein-
hver blöð.
„Hver er það?“ spurði hann án þess að líta
upp.
„Það er Sonja Harrison, aðstoðarlæknirinn
yðar.“
Læknirinn sneri að henni bakinu og þaðan sem
Sonja stóð varð henni starsýnt á andstæðuna
milli stuttklippta þétta hársins í hnakkanum og
hvíta hálsins, sem var svo sérkennilegur fyrir
Hálendinga. Aftur var hún hrædd, reið og töfr-
uð, alveg eins og nóttina sem hann hafði bjargað
henni frá vasaþjófnum. Hún hafði skjálfta í
hnjánum.
„Ég geri ráð fyrir að þér séuð komin til að
gefa skýringu á hinu einkennilega háttalagi yð-
ar með Max Brentford í gær,“ sagði hann kulda-
lega.
„Ó, nei, yfirlæknir, ekki var það nú erindið,“
svaraði Sonja. Hún fann roða koma á hálsinn
og kinnarnar, er hún minntist hins leiða atviks
í ganginum.
„Þér komuð þá ekki til þess að biðja afsökun-
ar, ungfrú Harrison? Þá ætla ég að biðja yður
um að gera svo vel að trufla mig ekki. Ég er
önnum kafinn við að búa mig undir uppskurð.
Ég skal láta yður vita og segja yður fyrir verk-
um undir eins og ég hef lokið við sjúkdóms-
greininguna.“
Vonlaus örvænting greip Sonju, en hún tók
á því sem hún átti til, og reyndi að stynja upp
erindinu.
„Þetta varðar ekki mig, yfirlæknir,“ sagði hún
með titrandi rödd, ,,það varðar sjúkling, Jael
Higgins, númer fjórtán í barnadeildinni. Móðir
barnsins biður um að mega fá að koma inn til
þess, og og af því að barnið er mjög veikt, ætl-
aði ég að biðja yður um leyfi til að hleypa móð-
urinni inn.“
„Systir Elsie hefur eftirlit með barnadeild-
inni, og ef barnið væri í hættu er ég sannfærður
um að hún mundi láta mig vita um það strax,“
svaraði læknirinn kuldalega. „En hvernig sem
þessu er nú varið, vil ég ekki að móðir heim-
sæki barn sitt meðan það á í eftirköstum upp-
skurðarins. Það gæti orðið til að æsa það. Heim-
sóknin gerir fremur skaða en gagn.“
,,En barnið deyr ef móðirin fær ekki að
hugga það,“ hrópaði Sonja. Röddin brast. „Þér
getið ekki verið svo harðbrjósta ..
Philip MacDonald sneri sér hægt í stólnum.
Karlmannlegt og mikilúðlegt andlitið hvítnaði
af bræði, og þegar hann tók til máls var rödd
hans svo ísköld, að Soniju fannst blóðið í sér
frjósa.
„Þegar þér hafið lokið námi yðar að fullu og
orðin læknir, ungfrú Harrison, hafið þér rétt
til að dæma um hvort sjúklingur er dauðadæmd-
ur eða ekki. En þangað til verðið þér að láta
svo lítið að hlýða fyrirskipunum mínum. Gerið
þér nú svo vel að trufla mig ekki lengur.
Sonja fór út, náföl af gremju. Hún hafði svo
mikinn hjartslátt að henni var erfitt um and-
ardráttinn. Nú kom önnur hlið skapgerðar henn-
ar fram, sem var öllu læknisnámi óviðkomandi.
Vonarglampinn í augum Higgins hafði vakið
móðurhjarta hennar úr dvala. Sjúkrahúsregl-
urnar og MacDonald yfirlæknir — svei þeim.
Enginn maður, jafnvel ekki mesti læknir ver-
aldar, hafði leyfi til að kremja barnshjörtu.
Upplitsdjörf og rjóð í kinnum kom Sonja inn
inn í barnadeildina aftur.
,,Æ, kemur hún mamma til mín?“ Veik barns-
röddin gerði Sonju öruggari í ásetningi sínum.
„Já, Jael,“ svaraði hún rólega og alúðlega.
„Ætlið þér að segja mér að MacDonald yfir-
læknir hafi gefið leyfið?“ sagði Elsie.
Sonja hafði gengið of langt. Hún gat ekki
snúið sig útúr því, sem hún hafði sagt. Hún var
afar vönd að virðingu sinni og datt aldrei í hug
að segja ósatt. En nú varð hún að gera það.
Mannslíf var í veði.
„Auðvitað hef ég fengið leyfi, systir Elsie,“
sagði hún rólega. „Nú skal ég sækja hana
mömmu þína, Jael.“
Philip MacDonald grúfði sig yfir blöðin sín
þegar Sonja var farin út. Hér var um að ræða
fertugan mann með mikla barnaómegð. Maður-
inn hafði ekki gætt heilsu sinnar, og læknirinn
hafði litla von um hann. Hann athugaði allar
aðstæður með nákvæmni, en gat ekki komizt að
neinni niðurstöðu. Samtalið við Sonju Harrison
hafði raskað sálarró hans. Hvað þær gátu verið
hugsunarlausar, þessir kvenstúdentar. Að láta
sér detta í hug að trufla hann þegar hann sat
önnum kafinn og var að glíma við erfið við-
— Það vœri sama þó þú vœrir alls
ekki hérna inni!
fangsefni. Þær gátu líklega ekki skilið, að starf-
ið var heilagt.
Allt í einu datt honum í hug það, sem móðir
hans hafði sagt daginn áður. Að vera ekki of
strangur. Mundu að margt af þessu fólki er varla
nema börn, þrátt fyrir allt, sem það hefur lesið
og lært, hafði hún sagt. Kannske hafði hann ver-
ið of strangur við stúlkuna? Kannske hafði hin
réttláta reiði hans yfir því sem hann hafði séð
í ganginum . .. kannske hafði hún valdið því, að
hann var ekki fyllilega réttlátur í dag. MacDon-
ald yfirlæknir gerði sér alltaf far um að vera
réttlátur. Þegar öll kurl komu til grafar hafði
ungfrú Harrison komið og beðið kurteislega um
leyfi til að fá að hleypa móður Jael Higgins inn.
Hún hafði spurt hæversklega og með fullri kurt-
eisi. Jafnvel þó að hann héldi ekki að zigauna-
telpan væri eins veik og ungfrú Harrison vildi
vera láta, hafði hann ef til vill verið full af-
undinn, að þverneita um þetta alveg formála-
laust.
Hann leit á klukkuna. Uppskurðurinn átti ekki
að byrja fyrr en eftir tuttugu mínútur, svo að
hann hafði tíma til að líta inn til barnsins áður,
og ef svo væri, að þörf væri á að það fengi að
sjá móður sína, ætlaði hann að gera undan-
tekningu frá reglunni í þessu sérstaka tilfelli.
Langstígur og rólegur gekk yfirlæknirinn inn
ganginn og inn í barnadeildina. Hann brosti 1
kampinn er hann hugsaði til þess hve hissa ung-
frú Harrison mundi verða, er hún fengi vilja
sínum framgengt. Hún hafði sakað hann um að
vera harðbrjósta. Jæja, hún fengi þá að sjá að
læknir, sem vill hafa settar reglur í heiðri, þarf
ekki að vera ómannúðlegur fyrir því.
Þegar hann opnaði dyrnar var það fyrsta sem
hann heyrði kvenrödd, sem söng með djúpri rödd
og einkennilegri hrynjandi. Ó-ó — sólargeisl-
inn minn — ó-ó-ó ...
Lengst inni í stofunni kom MacDonald auga
á eitthvað hrúgald, slútandi yfir koddann á litlu
barnarúmi. Það var þaðan ,sem þessi undarlegi
söngur kom. í sama bili kom Elsie auga á lækn-
irinn og flýtti sér til hans. Hún horfði vandræða-
lega og um leið með aðdáun á hann.
„Ó, yfirlæknir, en hvað það var gott að þér
komuð sjálfur,“ byrjaði hún og lygndi aftur aug-
unum. Hann tók fram í fyrir henni:
„Hver hefur hleypt henni inn?“ spurði hann
og flýtti sér til zigaunakonunnar syngjandi.
„Henni var hleypt inn samkvæmt skipun yf-
irlæknisins," svaraði Elsie forviða. „Þetta er móð-
ir Jael Higgins. Læknirinn gaf sérstakt leyfi til
að hún mætti koma inn.“
,,Hef ég gefið leyfi? Hvað eruð þér að segja,
systir Elsie?“
Nú kom sigurglampi í augun á Elsie Smith.
Hún skildi þegar hvernig í öllu lá. Angurgap-
inn Sonja Harrison hafði blátt áfram þverskall-
ast við fyrirmælum læknisins, en slíkt var fá-
heyrt á nokkru gjúkrahúsi.
„Þegar ungfrú Harrison kom aftur frá yður,
sagði hún að þér hefðuð gefið leyfi til að hleypa
móður Jael Higgins inn. Ég vona að hér sé ekki
um neinn misskilning að ræða. Þetta er að
minnsta kosti ekki mér að kenna.“
Yfirlæknirinn stóð sem steini lostinn um stund.
Sá vottur af samúð, sem hann hafði kennt í garð
Sonju Harrison áðan, var rokinn út í veður og
vind. Hún, læknastúdentinn, hafði dirfst að
þverbrjóta skipanir yfirlæknisins við eitt af
stærstu sjúkrahúsum landsins.
„Jú, þetta er misskilningur, systir — en það
er ekki hægt að áfellast yður,“ muldraði hann
og færði sig nær rúmi Jaels. Bella Higgins sá
hann nálgast og stóð upp og studdi fingrunum
á varirnar.
„Ég gat látið hana sofna,“ hvíslaði hún. „Ó,
læknir, mikið er ég þakklát yður fyrir að þér
skylduð hleypa mér inn. Ég bjargaði Jael frá
dauða — ég finn að ég gerði þa&.“
Áður en MacDonald áttaði sig á því, hafði hún
gripið hnýttri grófgerðri hendinni um hvíta hönd-
ina á lækninum og borið hana upp að munni sér
og kyssti hana í ákafa.
„Það er gott,“ sagði MacDonald og varð vand-
ræðalegur og roðnaði. „Farið þér nú heim, og
ef með þarf skulum við gera yður orð.“
Með yndisþokka, sem jafnvel ekki óhreinir