Fálkinn - 04.12.1959, Qupperneq 13
FÁLKINN
13
VízL
avi
FRÁ MOSKVA. Laroche í Par-
ís er alls staðar á höttunum.
Þessa hug-mynd sína hefur hann
fengið frá kósakkabúningunum.
Hvítt flúnel og svartir hanskar.
Það er glæsiiegt á að lita (ef
stúlkan er glæsileg líka?). En
liklega mundu flestar stúlkur
kjósa, að hafa dálítið önnur lit-
brigði á jakkanum og pilsinu.
ÞRÍSTLLAÐUR HATTUR. Sumir munu reka augun í að
stúlkan er svo ber um hálsinn og þó með vetrarhatt i blá-
um vetrarstíl. — En ástæðan er sú, að myndin var tekin í
suniar, siðla, þegar verið var að prófa vetrarliattana, og
þessvegna voru sýningastúlkurnar sumarklæddar. — Þrí-
stalla-hatturinn fer vel ungum stúlkum með sviðgóðu and-
litslagi, og er frá CANESSA, ítölsku firma.
garmarnir gátu dulið, gekk zigaunakonan út úr
sjúkrastofunni.
„Hræðilegt!“ andvarpaði MacDonald yfir-
læknir.
„Hún er auðvitað morandi í sóttkveikjum og
alls konar óþverra,“ sagði Elsie Smith. Á ég að
þvo yður um hendurnar úr einhverju sótthreins-
andi?“
„Já, þakka yður fyrir, það væri kannske rétt.“
En það var ekki óttinn við afleiðingarnar af
að hafa snert konuna, sem olli því að hjarta yf-
irlæknisins barðist hraðar og ákafar. Ástæðan
var annars eðlis og miklu sérstæðari, og hann
vildi ekki viðurkenna hana fyrir sér sjálfur.
Þessi snögglega blíða zigaunakonunnar var
fyrsta snerting af kvennavörum, sem hann hafði
orðið fyrir í síðustu tíu ár. Ekki síðan á stúd-
entsárunum, þegar hann hafði verið ástfanginn
af hinni undurfögru Claire Davids, hafði nokk-
ur kona komið svona nærri honum. Því sterkari
sem fjötrarnir eru, sem menn leggja á tilfinn-
ingar sínar, því ákafara verður afturkastið, þeg-
ar þær brjótast fram.
„Viljið þér halda höndunum yfir skálinni, yf-
irlæknir ...“
Allt 1 einu tók MacDonald eftir því, að hann
var kominn inn í lítið útskot í salnum, og þar
var þvottaskál. Elsie dró fimlega upp línskyrtu-
ermarnar hans og fór að þvo hendurnar með
sótthreinsandi meðali. Læknirinn horfði á hana
og tók nú fyrst eftir hve ljómandi falleg þessi
stúlka var. Svipurinn var unglegur og mjúkur,
augun eins og djúp, safírblá vötn, og gullgult
hárið, sem gægðist fram undan hettunni, var
eins og ský um höfuðið á henni.
„Æ, nú setti ég víst blett á ermina,“ sagði hún.
Og svo greip hún í ofboði handklæðið og nuddaði
af kappi smá vætublett á skyrtu læknisins.
„Þetta gerir ekkert til, systir,“ sagði hann og
dró höndina að sér. „Þetta gerir alls ekkert til.“
„Einstakur klaufi get ég verið,“ sagði hún
skömmustuleg. En mér er ómögulegt að gera við
að ég er svo feimin og fumandi.“
Og um leið og hún sagði síðustu orðin brosti
hún svo hlýlega að flestum karlmönnum mundi
hafa fundist hún ómótstæðileg. Og brosið verk-
aði eins og balsam á sár hjá MacDonald, sem enn
gat ekki um annað hugsað en hinar alvarlegu
yfirtroðslur Sonju á fyrirskipunum hans.
„Það er ekki nema gott að vera feiminn, syst-
ir Elsie,“ sagði hann. „Hlédrægni og hæverska
er fegursta dyggð konunnar.“
„Það er ekki að ajá að ungfrú Harrison hafi
tamið sér þær dyggðir,“ sagði Elsie. Hún gat
ekki staðist freistinguna, að hallmæla Sonju.
„Ungfrú Harrison,“ MacDonald príði augun-
um. Hann kreppti hnefana án þess að vita af
því.
„Hafið þér nokkra hugmynd um hvar hún
muni vera, systir?“
„Hún er sjálfsagt í skurðstofunni.“
„Já, auðvitað — ég hafði alveg gleymt því.
„Get ég skilað nokkru til hennar?“
„Nei, þökk fyrir. Ég fer þangað sjálfur eftir
nokkrar mínútur.“
Hörkusvipurinn hvarf af andlitinu og hann
rétti fram höndina og brosti þannig, að hégóma-
gjarnt hjartað í yfirborðsmanneskjunni Elsie
herti á sér.
„Þakka yður kærlega fyrir hjálpsemina, syst-
ir. Ég skal muna eftir þessu.“
Sonja var alveg róleg þegar MacDonald kom
inn í skurðstofuna. Hún vissi að hún mundi fyrr
eða síðar hljóta óþægindi af því að hafa hleypt
móður Jaels inn, en henni datt ekki í hug að
hann væri búinn að frétta það. Hvíta gríman
huldi reiðisvipinn á andliti læknisins þegar hann
kom að skurðarborðinu, þar sem sjúklingur-
inn lá meðvitundarlaus. Sonja kom á eftir, og
svo tóku þau til starfa þegjandi.
Þetta var óvenjulega erfið læknisaðgerð, og
Sonja hafði engu minna að hugsa um við að-
stoðina en læknirinn sjálfur. Þegar hann skar
hvern skurðinn eftir annan í vöðvavefina varð
hún að setja klemmurnar á jafnóðum. Auk þess
sem Sonja hafði lært í læknadeildinni, hafði
hún einnig lært mörg hyggindi sem í hag koma
hjá föður sínum. Og það kom sér vel fyrri
hana núna. Eins og oftast þegar duglegur skurð-
læknir og fimur aðstoðarlæknir vinna saman,
hafði orðið þegjandi samstarfshugur milli Sonju
og læknisins — það var líkast og þau gætu les-
ið hugsanir hvors annars.
Áður en MacDonald hafði gefist tími til að
rétta fram höndina eftir verkfæri, var það kom-
ið í höndina á honum. Loks var uppskurðinum
lokið og Sonja rétti úr bognu bakinu. Fingurnir
voru stinnir og hún var dálítið ringluð eftir sál-
aráreynsluna, en brúnu, fallegu augun ljómuðu
af hrifningu. Hún vissi að hún hafði upplifað
eitt af kraftaverkum skurðlækninganna, sem að-
eins læknar af guðs náð gátu gert. Þetta var
svo óendanlega miklu meira en að skera og
stinga, það voru galdrar. Sonja var alveg frá
sér numin og gleymdi hve önugur MacDonald
hafði verið fyrir tveimur klukkutímum. Og hún
gleymdi líka brotinu á reglunum, sem hún hafði
gert sig seka um.
„Haldið þér að hann lifi, læknir?“ hvíslaði
hún með öndina í hálsinum.
„Ég veit ekki,“ svaraði hann stutt.
„Ef hann lifir það ekki af þá er það að minnsta
kosti ekki yður að kenna. Þetta var hreint og
beint meistaraverk.“
„Jæja, var það? Ég vildi óska að ég gæti sagt
það sama um yður, ungfrú Harrison.“
Sonja kipptist við.
„Hvað gerði ég skakkt, læknir. Ég hélt að ég
hefði ekki farið rangt að neinu.“
„Ég er ekki að hugsa um verk yðar við upp-
skurðinn,“ svaraði MacDonald, meðan hann var
að draga af sér gúmmíhanskana. „Þér dugðuð
vel, en það var ekki nema skylda yðar sem að-
stoðarlæknis. En ég er að hugsa um þá ósvífni
að leyfa móður Jaels inn í sjúkrastofuna, þvert
ofan í fyrirmæli mín. Hvernig dirfist þér það?“
Sonja náfölnaði. Nú var komið að skuldadög-
unum, og nú missti hún alveg þá sannfæringu
um að hún hefði gert rétt, sem hafði haldið
henni uppi til þessa. Hún var hrædd og kvíð-
andi, en því varð hún fyrir alla muni að leyna.
„É skirrist ekki við neitt til að bjarga lífi
barns,“ svaraði hún með hjartað í hálsinum.
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 11/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.