Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 26

22
-^'4- ^'/í. ^J^. ^\J£. .jM^ ^S'/i. jMfc. ^J^. ^J/i. ^J/i- ^C-Wc. ^J/<i. ^J/;. ^J/<i. ^\J/<i. ^Ufe. ^\J/<i. ^\'/<i. •$'£. ^\'/<i ^\'/<^ ^\'/<i. ^\'/<i ^\'/<i. ^\'/<i ^\'/<^ ^\'/<i ^\'/<í. ^M/^ ^M/<i. ^\t£. .jJIA ^M/^
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1959
Nú verðurðu, aldrei þessu vant, að hugsa ekki aðeins um sjálfa
þig . ■ .
etftir yiotctk C. Jaftted
lOKO;i«!ÍÍSÍÍÍi;iKO«í5;i;i;5;iíÍtt;ííiO«OíiíÍttí>«tt;i;sít!ií«iíl!iOíiíi;i;i;i;iíiíiS;0!Síiíi«ai
;|cN ÚN var skírð Noel af því að
Jjliffg hún fæddist á jóladaginn. Með-
an hún var að vakna var hún að
hugsa um þetta. Út um gluggann sá
hún gráa skímu, — en hún lokaði
augnum aftur, hún vildi helzt ekki
vakna og horfast í augu við það,
sem hún átti von á.
Fyrir tveimur árum mundi hún
hafa borðið þennan dag velkominn.
Þá lá barnið hennar í vöggunni
milli rúma hennar og Kenrys. En
þetta barn hafði hún misst úr löm-
unarveiki fyrir nær tveim árum.
Eftir að litli drengurinn dó, hafði
sett að henni einhverskonar hjarta-
kal, sem lokaði allar aðrar tilfinn-
ingar úti.
Henry muldraði eitthvað upp úr
svefni og hún var dauðhrædd um
að hann mundi vakna. Hann mundi
undir eins muna hvaða dagur var
í dag, en henni var um megn að
taka á móti hamingjuóskum hans
fyrr en hún hefði búið sig betur
undir.
Henni sárnaði að henni skyldi
vera svona innanbrjósts, og henni
var harmur að því að Henry gat
ekki huggað hana nú orðið. Hann
var enn sá sami sem hann hafði
verið fyrir fjórum árum, er hún
varð ástfangin af honum, jafn glað-
lyndur og hugulsamur. Það var hún,
sem hafði bægt honum frá sér eftir
að barnið dó. Allar tilraunir hans
til þess að brúa djúpið milli þeirra
höfðu mistekizt. Var honum eigin-
lega ljóst, hvernig sambúð þeirra
hafði breyzt? hugsaði hún með sér.
Hún strauk silkimjúku hárinu frá
enninu á sér. Og um leið rann lakið
niður af öxl hennar og geigur fór
um hana.
Henni var hugsað til síðasta sum-
arsins sem hún var ógift. Henry iá
við hlið hennar á heitri klöppinni,
sjórinn gjálpaði í grjótinu fyrir
neðan þau og það urgaði í öldun-
um, er þær soguðust út og báru
með sér steinvölurnar. Og yfir þeim
sveimuðu gargandi máfar.
Henry hafði risið upp við dogg
til að horfa á hana, þar sem hún
lá út af og sleikti sólskinið. Hann
hvíslaði, eins og hann vildi ekki
spilla kyrrðinni. Hann sagði: And-
litið á þér er eins og filabein, sem
sólin hefur gefið líf.
Þetta var leikur, sem hún hafði
gaman af að leika við hann — að
láta hann koma með einhverjar
furðulegar lýsingar á úliti hennar.
— Geturðu fundið nokkra aðra sam-
líkingu? sagði hún.
— Fegurð þín er þannig, að erfitt
er að lýsa henni.
— Ég er ekki viss um að mér
líki þetta vel.
Hann hafði snert augnabrúnir
hennar með fingurgómnum. — Mér
er ómögulegt að skilja, hvernig þær
geta verið svona fallegar og jafn-
ar . . .
Þau heyrðu í reiðhjólsbjöllu og
settust upp. Þau vorn bæði vör um
sig gagnvart ókunnugum, —- enginn
átti að vera sjónarvottur að ást
þeirra. Tveir smástrákar hjóluðu
fram hjá á fleygiferð. Noel gat enn
séð þá í huganum, —- hún mundi
meira að segja litinn á skyrtunum
þeirra.
Gult blóm á stuttum legg stóð
upp úr græna grasinu, og Henry
sleit það upp. Hann hélt því undir
hökunni á henni og sagði: — Það
varpar gullnum skugga á hálsinn
á þér.
— Ætli það sé ekki eitthvað líkt
og ég hefði klínt á mig eggjarauðu,
hafði hún svarað brosandi.
— Ó, ég er svo sæl, hafði hún
hugsað með sér. Eftir fáeina mán-
uði væri hún orðin frú Colwell.
Henni fannst lífið eintómt yndi —
svo unaðslegt, að eigi væri rúm
fyrir meira.
Hún beit á vörina. Veslings Hen-
ry, -— mikil vonbrigði hlutu þetta
að vera fyrir hann . . . hugsaði
hún með sér um leið og hún fór
varlega fram úr rúminu. Kalt loftið
næddi um hana gegnum þunnan
náttserkinn, en hún reyndi ekki að
ná í morgunkjólinn sinn. Hún ætl-
aði að reyna að komast inn í bað-
klefann án þess að vekja Henry.
Meðan hún lá í volgu baðinu
starði hún upp í loftið og á sólar-
geislana, sem allt í einu lagði inn
um gluggann og sló gullbjarma á
gufuna í klefanum. Og Noel hugs-
aði með sér: Guði sé lof, að það
verður sól og milt veður, þá verð-
ur síður jólalegt.
Hún fór að hugleiða hvað gera
skyldi í dag. Klukkan 11 áttu þau
Henry að heimsækja foreldra hans,
sem áttu heima í útjaðri Lundúna-
borgar, klukkutíma bílferð. Þau
voru vön að hjálpa þeim með jóla-
undirbúninginn eftir að tengdafaðir
hennar varð blindur.
Hún kunni þetta utan að. Þau
mundu ganga inn í litla húsið og
verða innilega fagnað. Tengda-
mamma hennar mundi kyssa hana
á kinnina og segja: — Gleðileg jól,
Noel mín! Svo mundi hún snúa sér
að Henry og óskað honum gleði-
legra jóla líka. Noel vissi, að hún
mundi fá bæði jóla- og afmælisgjöf
hjá tengdaföður sínum, — tengda-
mamma mundi stinga þeim í hönd-
ina á honum og hann alhenda gjöf-
ina með nokkrum vel völdum orð-
um.
Þannig mundi dagurinn líða, en
öðru hverju mundi verða þögn í
samtalinu, þegar einhver væri að
því kominn að segja eitthvað, sem
minnt gæti á missirinn mikla.
Eins og þetta hús minnti hana
ekki á það! Þegar drengurinn henn-
ar dó, var hann nýfarinn að ganga,
og Henry hafði ljósmyndað hann
frá öllum hliðum. Og myndirnar
stóðu í fallegum umgerðum á borð-
inu, arinhillunni og víða annars-
staðar. Hún sá andlitið hans, hvar
sem henni varð litið. Það var hræði-
legt.
Allt í einu heyrði hún kjökur
í barni ofan af efri hæðinni — svo
hratt fótatak út í hornið, sem vagg-
an hlaut að standa í. Noel andvarp-
aði. Þetta var eitt af því, sem tók
hana svo sárt — að hafa þessa ná~
granna á efri hæðinni.
Philip Simpson var listamaður —
og þegar hjónin fluttu í íbúðina
fyrir ári, hafði Noel einsett sér að
vera vingjarnleg við þau. Þau voru
svo ung, og það var auðséð á öllu,
að þröngt var í búa hjá þeim, svo
að hún hafði samúð með þeim. En
þegar hún komst að því, að Ruth
Simpson átti barn í vonum, breytt-
ist hugurinn í hennar garð. Og það
gerði illt verra, að Henry var alltaf
að biðja hana um að vera alúðleg
við ungu hjónin, — hún fann, að
hún átti að vera það. Henry sagði,
að þau mundu vafalaust eiga erfitt,
og það vissi hún líka sjálf. Ungu
mennirnir með skjalatöskurnar,
sem stundum voru að heimsækja
hjónin á efri hæðinni, voru eflaust
að rukka um afborganir.
En öfundin fór vaxandi hjá Noel
eftir því sem Ruth gildnaði. Og hún
fór að neyta allra hragða til þess
að komast hjá að sjá unga konuna
á efri hæðinni. Og eftir að barnið
var fætt, breyttist öfundin í annað
verra, og Noel lagði fæð á hina
ungu móður. Hvað höfðu þessi Simp-
sonhjón gert, til að verðskulda þessa
hamingju, sem hún hafði verið svift
— spurði hún sjálfa sig.
Hún gerði sér vel ljóst, að sorg
hennar yfir dána barninu var óeðli-
leg og lýsti vanstillingu.
Það var hræðilegt að krefjast þess
að Henry minntist aldrei á barnið,
og það var rangt að neita honum
um að bera sorgina með henni. En
svona var það nú samt, — hún gat
ekkert gert til að breyta því.
Nú þagnaði barnsgráturinn uppi
og hún fór að hugsa um annað.
Meðan hún var að þurrka sér,
reyndi hún að manna sig upp —
hún reyndi meira að segja að brosa.
— Ég má ekki vera svona síngjörn,
hugsaði hún með sér. Ég verð að
láta sem ég hlakki til að fara með
honum til foreldra hans. Þau eru
jafn vingjarnleg og ástrík og þau