Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 34

30
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1959
IfRÚ JANSEN leit yfir reikn-
inginn frá kaupmanninum, —
nei, það var ekki að sjá að hún
hefði gleymt neinu. Þetta var allt
skelfing dýrt, en til allrar hamingju
hafði hún fengið senda gæs frá
skyldfólki sínu austur í sveit, og
það munaði um minna! Hvað þurfti
hún nú að gera fyrir hádegið? Jú,
fara upp á loft og ná í jólatrés-
skrautið. Hún var búin að kaupa
jólatréð, — það var ekki sérlega
stórt. Heimilisfólkið var allt upp-
komið — það var annað mál á með-
an Pétur var lítill, en nú var hann
orðinn 23 ára, og þá þurfti jóla-
tréð ekki að ná upp undir loft.
Frú Jansen fór fram í ganginn,
varð litið á sjálfa sig í stóra spegl-
inum um leið og hún gekk hjá
honum, — hún var dálítið rjóðari
í kinnum en hún var vön, en það
var vegna þess að hún hafði verið
í eldhúsinu og þar hafði baksturs-
ofninn verið í notkun síðustu dag-
ana. Hún var 42 ára og var fallega
vaxin, árið fór vel og augun voru
fjörleg. Hún var einstaklega dugleg
húsmóðir.
Nú mundi Nils koma niður í morg-
unmatinn þá og þegar. Henni sárn-
aði, að hann skyldi ekki komast á
fætur í tæka tíð og borða morgun-
matinn um leið og hún, en hann
hafði þann vana, að liggja og lesa
fram yfir miðnætti. Og einhvern-
tíma varð hann að sofa.
Hún heyrði, að hann var kominn
á kreik uppi á loftinu og flýtti sér
inn í stofuna til að líta eftir hvort
Kristín hefði ekki gleymt neinu,
þegar hún lagði á borðið. Og svo
fór hún fram í eldhús til að athuga
hvort hún hefði ekki gleymt eggj-
unum.
— Mamma! Nú, þarna ertu þá,
sagði Pétur um leið og hann kom
inn í eldhúsið. — Heyrðu, ég verð
að segja þér dálítið ....
— Getur það ekki beðið? spurði
frú Jansen. — Ég hef svo margt
að hugsa núna. Hann pabbi þinn
kemur niður eftir augnabilk og þarf
að fá morgunmatinn sinn.
— Nei, ég vil heldur segja þér
það núna, svo að þú þurfir ekki
að kvarta yfir því eftirá, að ég hafi
ekki látið þig vita um það í tæka
tíð. Ég verð ekki heima á aðfanga-
dagskvöldið, — ég er boðinn til
Oxfeldt.
— Verðurðu ekki heima? hváði
frú Jansen og var fegin að hún
sneri bakinu við Pétri, svo að hann
gat ekki séð svipinn á henni.
— Nei, það á að verða stórt sam-
kvæmi hjá Oxfeldt, fjöldi af ungu
fólki, og það verður áreiðanlega
skemmtilegt. Birgitta Oxfeldt spurði
mig hvort ég vildi koma, og ég
þakkaði fyrir og sagði já.
— Þú verður auðvitað að hafa
það eins og þér lízt, sagði móðir
hans. — En mér finnst jólin alltaf
vera hátíð, sem maður eigi að halda
heima hjá sér, og nú hefur þú verið
23 jólakvöld heima hjá foreldrum
þínum.
— Þú segir þetta af því að þér
líkar ekki við Birgittu, sagði Pétur.
— Ég þekki hana lítið, svaraði
— Við megum vera við því búin,
að hann verði ekki mikið heima
næstu árin. Ég skil vel, að þér eru
þetta vonbrigði, Lovísa, en þér er
það sjálfri að kenna, því að þú ger-
ir svo mikið tilstand út af jólunum.
— Ég geri það til þess að gleðja
ykkur, svaraði hún og nú komu
herpir kringum munninn á henni.
— Ég veit það vel, og mér þykir
vænt um það. Þegar Pétur er kvænt-
ur, eftir nokkur ár, verður hann
— Vitanlega þykir mér leiðinlegt,
að Pétur skuli ekki vilja vera heima
á jólunum, en það er ekki aðeins
það, — það er annað, sem meira
máli skiptir, og það er það, að Bir-
gitta Oxfeldt er alls ekki kona
handa Pétri.
— Hún er einstaklega lagleg
stúlka, og ég get ofurvel skilið, að
drengnum lítist á hana.
— En geturðu ekki séð .... ja,
ég veit ekki hvernig ég á að skýra
Thomas Krogstad:
Bros ungrar stúlku
Frú Jansen áleit, að lund fólks endurspeglaðist í brosi
þess, og þegar sonur hennar varð ástfanginn, ráðlagði hún
honum að taka eftir hvernig hún brosti ....
hún, — en það er rétt hjá þér, að
mér fellur ekki við hana. Hann lang-
afi þinn, sem þú sást aldrei, en
sem var einn bezti maðurinn sem
ég hef þekkt, sagði einhverntíma
við mig, að maður gæti lesið lund-
erni fólks út úr brosi þess.
— Birgitta brosir fallega, sagði
Pétur.
— En mér finnst brosið hennar
flærðarlegt, svaraði frú Jansen og
leit á eldhúsklukkuna. í huganum
sá hún Birgittu Oxfeldt, stúlku um
tvítugt, þó að hún virtist eldri og
reyndari; með losta í vörunum, og
brosið var ekki ekta. Frú Jansen
féll illa, að Pétur var farinn að vera
með henni, því að hún var ekki af
því tagi, sem frú Jansen óskaði
að sonur hennar umgengist.
— Ég hugsa, að honum pabba þín-
um þyki þetta leiðinlegt, sagði hún.
— Ég sagði honum frá því, flýtti
Pétur sér að svara. -— En nú verð
ég að fara á fyrirlestur. Vertu sæl,
mamma!
Frú Jansen fannst það ótrúlegt,
að hún ætti ekki að fá að vera með
syni sínum aðfangadagskvöldið, —
hún minntist fyrstu jólanna, þegar
Pétur hafði setið á handlegg föður
síns og iðað af gleði, og jólaljósin
endurspegluðust í glaðlegum barns-
augunum.
Nú voru eggin soðin, og hún fór
með þau inn í stofuna. í sömu svif-
um kom maðurinn hennar inn.
— Hvað er klukkan? spurði hann,
og hún vissi, að hann mundi spyrja
um það að minnsta kosti þrisvar
sinnum enn, áður en hann færi, —
honum var sama um hvað klukkan
var, en spurði aðeins til þess að
segja eitthvað.
— Kortér yfir átta, svaraði hún.
-—- Er blaðið ekki komið?
— Jú, það er komið, Nils, en get-
uru ekki látið bíða að lesa það þang-
að til í lestinni á leiðinni, — ég þarf
að tala við þig um dálítið. Það er
viðvíkjandi honum Pétri, hann seg-
ist ekki verða heima á aðfangadags-
kvöldið.
— Já, alveg rétt, hann sagði mér
það í gærkvöldi, svaraði Nils og
kinkaði kolli.
— Og þú hefur ekki minnzt á
það við mig? sagði hún.
— Nei, ég hélt að hann mundi
segja þér það sjálfur, muldraði Nils
og leit á konuna sína. Eftir stutta
þögn hélt hann áfram, og nú var
röddin mýkri:
miklu elskari að okkur en hann er
núna. Það er alltaf skeið úr æsk-
unni, sem unga fólkið vill fá að
eiga sig sjálft. En svo hænist það
að hreiðrinu aftur! Nils Jansen
brosti hughreystandi til konunnar
sinnar. — Annars dettur mér í hug,
að þegar við vorum trúlofuð og á
Péturs aldri, þá baðst þú mig um
að halda jólin heima hjá foreldrum
þínum. En henni móður minni hefði
kannske þótt það miður.
það, en ég þekki stúlkur af hennar
tagi. Hún er að verða ein af þess-
um stúlkum, sem gína yfir öllu, en
vilja ekkert gefa.
— Þetta eru hörð orð, Lovísa. Þú
hefur sjálfsagt ekki séð hana nema
fám sinnum. Annars minntist ég á
það við bankastjórann í vikunni
sem leið, að Pétur og Birgitta væru
farin að vera svo mikið saman, og
honum virtist líka það vel. Ég er
enginn uppskafningur,Lovísa, en ...
— En það kitlar í þér hégóma-
girdina, að sonur þinn sé með dótt-
ur Oxfeldts ríka, tók frú Jansen
fram í, dálítið snefsin.
— Pétur er fullvaxta, og hann
verður að ráða gjörðum sínum sjálf-
ur, við ráðum engu um það, hvorki
til eða frá. Mér skildist á honum,
að þarna ætti að vera stórt sam-
kvæmi hjá Oxfeldt, og þar verður
sjálfsagt margt af ungu fólki, sem
miklu skemmtilegra er að vera með
en okkur gömlu hjúunum.
— Mér finnst ég alls ekki vera
gömul, Nils.
— Þú mátt ekki misskilja mig.
Frá Péturs sjónarmiði erum við
gömul, og það er ekkert við því að
segja, að hann kjósi fremur að um-
gangast sína eigin ■ kynslóð. Ég vil
ekki biðja hann um að verða heima
aðfangadagskvöldið, — hann verð-
að fá að hafa það eins og hann vill.
Frú Jansen hætti þessu tali við
manninn sinn. Hann gat ekki —
eða vildi ekki sjá kjarna málsins,
sem var sá, að Birgitta Oxfeldt væri
ekki rétta konuefnið handa Pétri.
Þangað til fyrir nokkrum mánuðum
hafði hann verið með Alice Berg,
ljóshærðri, nettri stúlku; foreldrar
hennar áttu hús þarna skammt frá.
Frú Jansen vissi, að Alice hafði holl
áhrif á Pétur, þau gengu oft út
saman, fóru í bíó eða í samkvæmi
í stúdentafélaginu. En þau höfðu
hætt þessu eftir að hann kynntist
Birgittu.
— Nils, sagði Lovísa Jansen, —
get ég ekki aðhafst neitt, þegar ég
sé að sonur minn er á leiðum, sem
kannske geta orðið honum til ó-
gæfu?
— Sannast að segja held ég að
þú lítir skakkt á þetta, svaraði Nils