Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 14

NÝ SMÁSACA EFTIR KRISTMANN GUÐMUNDSSON
ÞAÐ kom nafnlaust bréf til mín einn
morguninn. Þegar ég opnaði umslagið,
gaus á móti mér alveg prýðileg ilm-
vatnslykt, og á blátt, útflúrað pappírs-
blað voru skrifuð þessi orð:
Kæri vinur,
Leyfðu mér að kalla þig vin, þótt þú
hafir aldrei séð mig! Ég hef séð þig oft
og mörgum sinnum, án þess að þú hafir
haft hugmynd um það. Og nú langar mig
svo til að tala við þig eitt einasta skipti.
Viltu koma og heimsækja mig, ef ég bið
þig ósköp vel? Ég er hvorki ljót né
gömul, og ég skal reyna að þreyta þig
ekkí með of mikilli mælgi. En mig lang-
ar til að tala við þig einu sinni og sjá
þig hérna í stofunni minni bara eitt
skipti. Þú mátt ekki neita mér um það.
Síðan ætla ég að minnast þess, og aldrei
skal ég ónáða þig oftar. En ég er ekki
frjáls gerða minna, og enginn má vita,
að þú hafir komið til mín. Þess vegna
máttu ekki verða hissa, þó að ég biðji
þig að koma á óvenjulegum tíma, kann-
ske seint um kvöld. Og þú mátt ekki
misskilja mig! Það er svo margt, sem
ég get ekki sagt. Ég er — ekki hamingju-
söm. Ég treysti þér. Vertu sæll.
Nafnlausa vinkonan þín.
Ég er aðeins afgreiðslumaður í banka
og ekkert sérstakt við mig, og því var
mér svona ævintýri talsvert nýnæmi.
Reyndar hafa stúlkurnar stundum gefið
mér auga, en ekki framyfir það, sem
gerist um unga menn, og þetta var hreint
og beint fyrirbæri á borð við þau, sem
skáldin skrifa sögur um. Næstu daga
hafði ég auga á öllum kvenpersónum,
sem í bankann komu, en satt að segja
fannst mér engin þeirra líkleg til að
hafa skrifað þetta rómantíska bréf. Heil
vika leið, án þess að nokkuð gerðist, og
ég var farinn að halda, að þetta væri
bara tómt bannsett plat úr einhverjum
kunningja mínum.
En þá var það kvöld eitt, að ég sat
heima hjá mér og var að lesa í bók.
Klukkan var langt gengin tólf. Glugginn
var opinn, því að þetta var á hlýju sum-
arkvöldi, og utanfrá heyrðist hægur nið-
ur af lífi og umferð borgarinnar. Mér
gekk illa að festa hugann við lesturinn,
því að það var einhver óróleiki í mér
öllum, einhver eftirvænting, sem ég gat
ekki gert mér grein fyrir. Mig langaði
til að aðhafast eitthvað, fara á eitthvert
veitingahúsið, dansa, sjá annað fólk, —
sjá stúlkur.
Ég var alveg hættur að lesa og sat
niðursokkinn í dagdrauma mína, þegar
síminn hringdi allt í einu. Það var svo
óvænt, að ég hrökk við og fékk hjart-
slátt; ég þreif símtólið í einhverju fáti
og sagði stamandi ..Halló! Halló!“
„Ó, ert það þú!“ sagði indæl stúlku-
rödd. „Ég var svo hrædd um, að þú
værir ekki heima. Þú skilur vonandi,
14 FÁLKINN
að þetta er Nafnlausa vinkonan þín?
— Já, nafnlaus verð ég að vera; þú
mátt aldrei spyrja, hvað ég heiti, því
að það get ég ekki sagt þér. — Geturðu
komið til mín núna? Viltu það? Ó, segðu
ekki nei! Þú verður að koma. — Náðu
í bíl og komdu strax, komdu alveg á
stundinni! Hrunagötu 16. Komdu bak-
dyramegin og farðu upp á aðra hæð;
— þú mátt alls ekki koma að aðaldyr-
unum! Hrunagötu 16. — Ertu þarna
ennþá? Kemurðu þá, og geturðu kom-
ið strax?“
Ég tautaði eitthvað, mér var svo mik-
ið niðri fyrir, að ég gat ekki talað.
En hún tók það auðheyranlega sem sam-
þykki, því að hún sagði: „Ó, þakka þér
kærlega fyrir! Flýttu þér nú bara!“ Og
svo lagði hún símtólið á.
Ég hringdi á bíl og flýtti mér út. Hann
hefur sjálfsagt ekki verið margar mín-
útur á leiðinni, en mér fannst það heil
eilífð. Ég var kominn inn í bílinn og
setztur við hliðina á bílstjóranum áður
en hann hafði tíma til að stoppa. Svo
hvíslaði ég óðamála, hvert ferðinni væri